Oύτε μια λέξη γι’ αυτοκίνητα αυτόν το μήνα. Οι γραμμές γράφονται καθώς παρακολουθώ τα τούρκικα κανάλια να εξευτελίζουν την Ελλάδα με τις ανταποκρίσεις τους από την Ίμια. Όπως κι εσείς αισθάνομαι, ακόμα μία φορά, «πουλημένος» και ταπεινωμένος. «Μικροί στις μεγάλες ώρες» γράφουν οι εφημερίδες, και πείτε μου μία φορά (με εξαίρεση τη δεκαετία του ‘40) που δεν είμαστε μικροί στις μεγάλες ώρες.
Αυτή τη στιγμή βλέπω την τούρκικη «φούσκα» με το κομάντο να κατευθύνεται στη βραχονησίδα δίπλα στην Ίμια. Στο βάθος διακρίνονται τα ελληνικά πολεμικά πλοία, αλλά κανείς δεν αντιδρά. Ήδη από τα μεσάνυχτα, όπως δήλωσε και ο υπουργός Άμυνας κ. Αρσένης, έχει τεθεί σε κίνηση η «διαδικασία αποκλιμάκωσης».
Δίπλα στο φουσκωτό, τα τουρκικά πλοία και, πάνω στα πολεμικά, Τούρκοι δημοσιογράφοι για ν’ απαθανατίσουν το γεγονός, ενώ οι δικοί μας πετάνε με ελικόπτερα πάνω απ’ το Ναύσταθμο και αναφέρουν ποια πολεμικά βγαίνουν «αυτή τη στιγμή».. Καμία απ’ τις ομιλούσες κεφαλές δεν σκέφθηκε να καλέσει έλληνες δημοσιογράφους στα ελληνικά πλοία. Ίσως μάλιστα να τους πέταξαν έξω (όπως πέρυσι εμένα από το Τατόι!).
Να και η Τσιλέρ, να δηλώνει ότι η Τουρκία πέτυχε περήφανη νίκη… Να και ο Μπαϊκάλ να λέει ότι στο Αιγαίο υπάρχουν 3.000 βραχονησίδες και η Άγκυρα «θέτει θέμα» για όλες. Φέρνω στο νου όλα αυτά τα «λίγα» ατομάκια που, χρόνια τώρα, παρακολουθώ να «βάζουν θέμα» στα παράθυρα των «οχτώμιση», για χίλιες δύο βλακείες και ποτέ να μη συζητούν για την απειλή από την ανατολή. Τρομαλέα και ψοφοδεή καθώς είναι ούτε που διανοούνται να μιλήσουν για άμυνα, αλλά και επίθεση, μπας και οι «προοδευτικοί» λαπάδες τούς χαρακτηρίσουν εθνικιστές! Πάρτε τώρα τα τούρκικα κομάντο να καταλαμβάνουν ελληνικά εδάφη. Τι σας νοιάζει όμως εσάς; Απάτριδες, πεμπτοφαλαγγίτες και πράκτορες ξένων υπηρεσιών είσαστε μια ζωή, τώρα θ’ αλλάξετε;
«Πτώματα» που διδάσκατε την υποχώρηση και την ταπείνωση, σαν εκείνους τους καραγκιόζηδες που δικαιολόγησαν το κάψιμο της ελληνικής σημαίας από τα «παιδιά» στο Πολυτεχνείο, αλλά και τους άλλους που με περίτεχνο τρόπο διδάσκουν στο λαό το Οθωμανικό Δίκαιο όντας οι ίδιοι προσκυνημένοι. Θυμάμαι τους λεονταρισμούς…
Ενιαίο αμυντικό δόγμα, δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή ελληνικού εδάφους, βυθίσατε το Χόρα, δεν υποστέλλουμε τη σημαία και διάφορα άλλα, άκρως «κουφά» και ηλίθια. Ξέρετε τι δήλωσε ο Αμερικάνος στις 31 Ιανουαρίου; Ότι «η Τουρκία θα είχε καταλάβει τις βραχονησίδες και θα είχε εκδιώξει τους Έλληνες» (σ.σ. αν δεν το έβαζαν μόνοι τους στα πόδια). Καταλαβαίνουμε τι μας κάνανε; Νιώθουμε τον πόνο; Από τη μια: Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος, Τένεδος, Κύπρος, Βόρειος Ήπειρος, Δημοκρατία της «Μακεδονίας», Ίμια (στο τέλος Ιανουαρίου και ποιος ξέρει τι μετά). Από την άλλη: κοσκωτάδες, κουτσονόμοι, ειδικά δικαστήρια, καθάρσεις, μπιντέδες, ντόρες, συλλαλητήρια, επιθέσεις σε νομαρχίες, τζουμάκηδες, μιμές, λιάνες, σκοτεινοί εξάδελφοι, χαρισματικοί ηγέτες, αυλές, Ωνάσεια, Κορυδαλλοί, Πολυτεχνεία, μουστάκια, τσουλούφια, τοκ σόου κ.ο.κ μέχρι εμετού, μέχρι εξάντλησης, μέχρι τελικής πτώσεως.
Αισθανόμαστε την ντροπή; Από τη μία: σκυλάδικα, ξενυχτάδικα, διαδηλώσεις για το ωράριο (πανάθεμά σας, πτώματα), ταβέρνες, γήπεδα, προ-πο, λόττο, ξυστό, κρασάκια, μεζεδάκια, ρεντρούμ, τσίμερ, κλάμπινγκ, λε πα, άντζελα, μάντζελα, ουίσκι με πάγο, ρόλεξ, έκστασι, ναρκωτικά, καταλυτικά, «μερσεντέ», «μπεμβέ», «τουότα», «ντάτσουν», «χουντάι», αρμάνι, τρουσάρντι, ραλφ λόρεν, ντόνα καράν… Από την άλλη: τούρκικες φρεγάτες, σκοπιανοί και αλβανικοί εξευτελισμοί, ευρωπαϊκοί και αμερικάνικοι εκβιασμοί, γέλωτες στην Ευρωβουλή…
Τι θα γίνει, μωρέ συνέλληνες; Πώς αφήσαμε να μας φέρουν σ’ αυτό το σημείο; Τι θα κάνουμε από αύριο; Πώς θα αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα; Δεν κουραστήκαμε; Δεν βαρεθήκαμε να μας εξευτελίζουν οι μετανοημένοι ναζί, να μας πιάνουν τον κ… οι λόρδοι και οι πουρκουά και να μας εκβιάζουν οι οτομάνοι; Δεν έχουμε πλέον ίχνος προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας και το μόνο που μας νοιάζει είναι το καινούριο μας «καταλυτικό;» Ξυπνήστε, μωρέ… Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα (ακόμα), αλλά μπορούμε να πάρουμε στα χέρια μας την πατρίδα. Να δουλέψουμε σκληρά, να βελτιώσουμε την Παιδεία, να τιμήσουμε τη γλώσσα, να σεβαστούμε την ιστορία, να στηρίξουμε την οικονομία, να κρεμάσουμε τους κλέφτες, να διώξουμε τα «τσουλούφια» και τα «μουστάκια», να στείλουμε τους ψαλιδόκωλους στα χρονοντούλαπα της ιστορίας… Τόσο δύσκολο είναι, μωρέ αδέρφια; Το ίδιο κάνουν όλοι οι λαοί που θέλουν να επιζήσουν μέσα σ’ αυτό το καινούριο περιβάλλον, όπου πρώτα σε πυροβολούν και μετά κάνουν ερωτήσεις….
«Η Ελλάδα δεν πρόκειται να υποστείλει τη σημαία από την Ίμια», δήλωνε στη Βουλή ο νέος πρωθυπουργός, και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης συμφωνούσε, δηλώνοντας ότι «όλοι είμαστε ενωμένοι απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα». Και, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει, Τούρκοι κομάντο αποβιβάστηκαν σε «παραπλήσια βραχονησίδα», ένα ελικόπτερο του Ναυτικού έπεσε λόγω απώλειας προσανατολισμού(;) και τρεις έλληνες αξιωματικοί έχασαν τη ζωή τους. Το πρωί της 31ης Ιανουαρίου οι σχολιαστές των ραδιοφωνικών σταθμών, «ανέλυαν» τον (νέο) εθνικό εξευτελισμό προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. «Το κλίμα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας είναι βαρύ», έλεγε ένας απ’ αυτούς. Και πώς να μην ήταν, αφού η πολιτική ηγεσία αποδείχτηκε, στην ουσία, ανίκανη να αντιμετωπίσει τη θρασύτατη πρόκληση από την Τουρκία (αλλά και από τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες, κατά κάποιες πληροφορίες, υπέδειξαν στην Άγκυρα να «καταλάβει» τη βραχονησίδα ως «αντάλλαγμα» για την απόσυρση των ναυτικών της δυνάμεων).
Απ’ όλη αυτή τη θλιβερή ιστορία, πέρα από την ανικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις, πέρα από την απώλεια του εθνικού μας χώρου, πέρα από την υποστολή της σημαίας, πέρα ακόμα και από το θάνατο των τριών ελλήνων αξιωματικών, ένα πράγμα αποδείχτηκε πέρα από κάθε αμφισβήτηση: η αισχρή συμπεριφορά των εταίρων μας στην E.E. που, ακόμα μία φορά, «πούλησαν» την Ελλάδα. Άχνα δεν έβγαλαν οι «πολιτισμένοι». Κι αυτό έγινε, γιατί το σχέδιο που έχει τεθεί σε κίνηση από το 1985 (και το οποίο επανειλημμένα έχει παρουσιαστεί σ’ αυτές εδώ τις σελίδες) προχωρεί κανονικά.
Οι «πλούσιοι» του ευρωπαϊκού βορρά θέλουν τα πετρέλαια του Αιγαίου, θέλουν το «διάδρομο της Θεσσαλονίκης» (είδατε τη στροφή της Σερβίας;), θέλουν την Τουρκία ευχαριστημένη και δεν τους νοιάζει αν αυτά τα «θέλω» εξαφανίσουν την Ελλάδα. H οποία Ελλάδα, 40 χρόνια τώρα, δεν κατάφερε λόγω της ανικανότητας των πολιτικών που την διακυβέρνησαν, να γίνει μια σύγχρονη, δυνατή και πραγματικά ανεξάρτητη ευρωπαϊκή χώρα, ώστε να μπορεί να απαντάει αποφασιστικά στις, κάθε λογής και προέλευσης, προκλήσεις.
Για την κατάντια μας δεν φταίνε βέβαια μόνο οι «ξένοι». Κυρίως φταίμε εμείς, που από υπερήφανος και αξιοπρεπής λαός καταντήσαμε ένα καταναλωτικό μπουλούκι που αποτελείται από 600.000 δημόσιους υπάλληλους, 150.000 συνδικαλιστές, 200.000 αυθαίρετους και ένα εκατομμύριο τζογαδόρους. Αυτή είναι η αλήθεια και όχι εκείνη που μας πουλάνε από τα μπαλκόνια και τα «παράθυρα» της τηλεόρασης τα μικρομεσαία κουστουμάκια. Πώς θα αντισταθείς στους Τσιλέρ, Μπαϊκάλ και Χόλμπρουκ, στους Μέιτζορ, Σιράκ και Κολ, όταν στις 00.30 της 31ης Ιανουαρίου, πάνω στο αποκορύφωμα της κρίσης, ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών κάνει κοζερί σε «τοκ σόου», δέχεται τηλεφώνημα από τον πρωθυπουργό να φύγει από το κανάλι και να πάει σε σύσκεψη του ΚΥ.ΣΕ.Α. και σχολιάζει το τηλεφώνημα με «χιούμορ». Σε ποία χώρα θα συνέβαιναν τέτοια καραγκιοζιλίκια; Μόνο στην Ελλάδα βέβαια και πουθενά αλλού, ούτε καν στην Αλβανία ή στα Σκόπια…
Ρώτησαν φίλοι: εσύ τι θα έκανες αν ήσουν «αρμόδιος»;. Και απάντησα ότι, έτσι που μας έχουν καταντήσει, ίσως θα έκανα τα ίδια. Αν δηλαδή, οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων μου έλεγαν ότι η χώρα μου δεν διαθέτει ένοπλες δυνάμεις, τότε θα τα μάζευα και θα έφευγα. Όμως δεν είναι έτσι. Δισεκατομμύρια πληρώνουμε κάθε χρόνο για εξοπλισμούς, άρα και όπλα έχουμε και δυνάμεις.
Όμως… – Αν οι «εθνικά υπερήφανες» ομιλούσες κεφαλές δεν είχαν διαλύσει τα πάντα, ίσως απαντούσα διαφορετικά. – Αν ο εθνικά υπερήφανος, τριτοδρομικός, «χαρισματικός» ηγέτης, που διαχειρίστηκε τη χώρα τα τελευταία 10 χρόνια, είχε προετοιμάσει την Ελλάδα και το λαό να αντιμετωπίσει τις απειλές… – Αν ο άλλος, ο «επίτιμος», που την κυβέρνησε 2 χρόνια, είχε λειτουργήσει σαν statesman και όχι σαν κομματάρχης… – Αν ο τρίτος, ο Αναχωρητής της Πολιτείας, είχε καταφέρει, εκτός από δρόμους, να αλλάξει και την ελληνική κοινωνία… – Αν είχαν υπάρξει ικανοί και «φωτισμένοι» υπουργοί Εξωτερικών… – Αν όλοι αυτοί και δεκάδες άλλοι μικρομεσαίοι δεν κυβερνούσαν την Ελλάδα, τότε ίσως η χώρα μας δεν θα έφτανε στο σημείο που έφτασε… H κρίση της Ίμια δεν είναι παρά η αρχή. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και μια νέα τουρκοκρατία ετοιμάζεται. Στις 31 Ιανουαρίου ήταν οι βραχονησίδες, στις 31 Μαΐου θα είναι το Καστελόριζο, η υφαλοκρηπίδα, ο εναέριος χώρος, η δυτική Θράκη…
«Και τι έγινε», έλεγε ένας πράκτορας του φωταδισμού. «Η Ελλάδα είναι μια ιδέα. Μπορεί να υπάρχει μπορεί και όχι». Αν ζούσαμε σε μια άλλη χώρα (στην Αμερική, για παράδειγμα) ο εν λόγω μ…ς θα καταδικάζονταν σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Όμως στη χώρα του Προ-Πο και του Λόττο, στο χωράφι των πολιτικών, κοινωνικών και, κυρίως, οικονομικών παραισθήσεων, ο εν λόγω πεμπτοφαλαγγίτης κυκλοφορεί ελεύθερος και όχι μόνο αυτό, αλλά «εκφράζει άποψη» στα MME.
Συμπέρασμα; Μήπως η δημιουργία της Νέας Φιλικής Εταιρίας; Στην οποία θα γίνουν «μέλη» μόνο εκείνοι που έχουν αποφασίσει να πουν το μεγάλο «μέχρι εδώ και μη παρέκει;» Έλληνες που, όπως σωστά είπε ο ηθοποιός Δημήτρης Τσιβιλίκας, θα έχουν το «μάτι της τίγρης». Έλληνες που θα είναι πρώτοι και καλύτεροι ο καθένας στο χώρο του; Τι λέτε; Μια ιδέα ρίχνω και περιμένω τις αντιδράσεις σας.
Σηκωθείτε, λοιπόν, αναγνώστες! Ξυπνήστε! Τη χαμένη μας αξιοπρέπεια πρέπει (όλοι) να αναστήσουμε. Να ανασκουμπωθούμε, να συνασπισθούμε, να δουλέψουμε, να βγάλουμε από πάνω μας το στίγμα. Κι όταν σε δύο-τρία χρόνια θα έχουμε στείλει σπίτι τα «αρμάνι» και θα έχουμε κάνει τους Έλληνες να αισθάνονται ταπεινά εθνικά υπερήφανοι, τότε ίσως, όπως είπαμε και πιο πάνω, να παίρναμε και τ’ άρματα. Στα σχολεία μας δεν ήταν που μας έλεγαν ότι «καλύτερα μια μέρα ελεύθερη ζωή παρά 40 (400;) χρόνια σκλαβιά και φυλακή;» Θα με ρωτήσετε… Σε ποια σχολεία; Σ’ εκείνα του ‘50 ή σ’ αυτά του ‘90 και η απορία σας θα είναι δικαιολογημένη. Σ’ εκείνα τα σχολεία οι μαθητές και οι δάσκαλοι σέβονταν και τιμούσαν τη Σημαία ενώ στα σημερινά (εκτός ελάχιστων περιπτώσεων) σέβονται και τιμούν τους Iron Maiden, τα καταλυτικά και τον λε πα._Κ.Κ.
Eντάξει. Παραδινόμαστε! Παύουμε να αντιστεκόμαστε. Ούτε τ’ αυτιά μας δεν κουνάμε. Σκύβουμε ταπεινά το κεφάλι μπροστά στην ικανότητά σας να πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, να φέρνετε στην επιφάνεια τα κατακάθια της κοινωνικής σούπας, να μεγιστοποιείτε το ελάχιστο και να ελαχιστοποιείτε το μέγιστο… Άφωνοι σας παρακολουθούμε, μήνες τώρα, να ανακυκλώνετε τον αφαλό σας, να αλληλοκαλείστε στις αλληλοεκπομπές σας και να αλληλοπροβάλετε ο ένας τα (υπό)προϊόντα του άλλου. Περιβάλλοντα, αυλές, μάγοι, γελωτοποιοί, γκόμενες, παρατρεχάμενοι, κόκκινοι συνταγματάρχες, πράσινα άλογα, «κοινωνικοί αγώνες», προβλέψεις, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, παράθυρα κι όλα αυτά ενώ η χώρα μας αντιμετωπίζει κινδύνους θανάσιμους…
Κι εμείς; Εμείς τίποτα… Ούτε ένα «καυτό» ρεπορτάζ! Γιατί αλήθεια; Μήπως διότι δεν είμεθα ικανοί δημοσιογράφοι; Μπας και φοβούμεθα την εξουσία; Ή μήπως επειδή είμεθα «ειδικό περιοδικό;» Τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλά αισθανόμαστε ότι αυτού του είδους η δημοσιογραφία, πρώτον προσβάλει την αισθητική των αναγνωστών μας και δεύτερον οι αναγνώστες μας δεκάρα δεν δίνουν για τα έργα και τις ημέρες των καταστροφέων της Ελλάδας. Τους έχουν εγγεγραμμένους κανονικά. Τώρα που η «αυλή» απομακρύνθηκε, φέρτε στο νου το ύφος και το ήθος της και αν δεν σας πιάσουν ρίγη να μας γράψετε! Έτσι, παρόλο που «δικό μας είναι το καρπούζι, δικό μας και το μαχαίρι» ποτέ δεν υποκύψαμε στον πειρασμό ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτά τα πολιτικά (και πολιτιστικά) υποπροϊόντα.
Ποίος όμως νοιάζεται σήμερα γι’ αυτές τις λεπτομέρειες… «Έρχονται στο περίπτερο», έλεγε πρόσφατα ένας παλιός περιπτεράς, και ζητάνε «ό,τι έχει Λιάνη και CD!». Καταλαβαίνετε (εσείς που ακόμα αντέχετε) τι γίνεται; Πουλάει όποιος «έχει Λιάνη και Σι Ντι! Όποτε τίθεται -αμείλικτο- το ερώτημα: τι κάνουμε; Δίνουμε κι εμείς αυτοκίνητα, διαμερίσματα, εγκυκλοπαίδειες, CD, κουπόνια, μαργαριτάρια, κολόνιες; Δυστυχώς, έτσι φαίνεται ότι πρέπει να γίνει. Αυτές είναι οι επιταγές του σύγχρονου μάρκετινγκ. Όλοι το κάνουν, ακόμα και οι πιο σοβαρές εφημερίδες, γιατί όχι εμείς; Ξέρετε τι έγινε με το CD στον HXO; H κυκλοφορία του περιοδικού… τριπλασιάστηκε και, αν το παραλήρημα συνεχιστεί, δεν αποκλείεται να τετραπλασιαστεί! Πού να είχαμε και τους δικούς μας ρ/τ σταθμούς… Αν τους είχαμε, θα διαφημίζαμε τα περιοδικά μας με τον τρόπο που περιγράψαμε στον προηγούμενο Αντίλογο, κάνοντας αυτό που, στη σύγχρονη πολεμική τέχνη, αποκαλείται saturation bombing ήτοι, βομβαρδισμό διαφημιστικών μηνυμάτων. Με τις νέες μεθόδους «μάρκετινγκ» οι όροι του δημοσιογραφικού/εκδοτικού παιχνιδιού άλλαξαν. Δεν έχει πλέον καμία σημασία αν κάποιος φτιάχνει ένα καλό μέσο. Σημασία έχει ποια μέσα χρησιμοποιεί για να το πουλήσει.
Σας ξενίζουν αυτά που διαβάζετε; Δεν περιμένατε από τον παλιό σας γνώριμο (φίλο;) να μιλάει μ’ αυτόν το τρόπο; Πείτε μας… Τι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις των τεθωρακισμένων και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν; H μία είναι γνωστή στους αναγνώστες των 4T: εισβολή ξένων συγκροτημάτων σε μικρές, αλλά και μεγάλες χώρες με όπλα τα υπερκέρδη τους και, βέβαια, τις συναλλαγματικές διαφορές που κάνουν τα (ισχυρά) εθνικά τους νομίσματα να «αγοράζουν» περισσότερες δραχμές απ’ ό,τι θα φαντάζονταν και στα πιο «τρελά» τους όνειρα. H άλλη, εξαγορές σε εθνικό ή και τοπικό επίπεδο και η τρίτη οι φανερές και κρυφές συνεργασίες σε τομείς, που καμία σχέση δεν έχουν με τον εκδοτικό. Δεν ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική! Αν κάποιοι γνωρίζουν (από χρόνια) και, αν θέλετε, δέχονται τους όρους του παιχνιδιού, τολμώ να πω ότι είμαστε εμείς! Ποτέ, στα 36 χρόνια της δημοσιογραφικής παρουσίας του υπογράφοντος και στα 26 αυτού του περιοδικού, δεν παρασυρθήκαμε (ή πιστέψαμε) σε «οράματα» και «-ισμούς», ποτέ δεν πέσαμε στη «λούμπα» του «υπαρχτού» και ποτέ δεν είπαμε ότι το πρόσωπο του καπιταλισμού είναι διαφορετικό απ’ αυτό που περιγράψαμε στις προηγούμενες αράδες. Όμως, ακόμα και στη μητέρα του καπιταλισμού, στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν νόμοι. Νόμοι αντιμονοπωλιακοί, που δεν επιτρέπουν στους «μεγάλους» να καταπιούν (αμάσητους) τους «μικρούς».
Δεν περιμένουμε βέβαια αυτοί οι νόμοι να λειτουργήσουν στην Ελλάδα. Κι αυτό, διότι όλοι οι πολιτικοί ηγέτες (συμπεριλαμβανομένου και του «ιστορικού» κ. A. Παπανδρέου) είναι δέσμιοι των Δύο Τεράτων: του Τέρατος της παράλυτης και (κατά 90%) «εξαρτώμενης» Δημόσιας Διοίκησης και του Τέρατος των Διαπλεκόμενων Συμφερόντων. Ξέρετε ότι ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε συνθήματα και κλισέ. Όμως τα διαπλεκόμενα υπάρχουν και λειτουργούν τόσο μα τόσο αποτελεσματικά, που κανείς σας δεν το φαντάζεται. Μα, θα πείτε, αν υπάρχουν, γιατί δεν τα αποκαλύπτετε; Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη «αποκάλυψη» από τους καταλόγους των επιχειρήσεων που χρηματοδοτούνται από τα κοινοτικά προγράμματα; Δείτε μόνο σε ποιους «πάνε» τα κοινοτικά κονδύλια και θα καταλάβετε πώς λειτουργούν τα «διαπλεκόμενα». Είναι κρίμα που μέσα στην ίδια την ελληνική κοινωνία, δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα, που με την παρουσία της θα βοηθήσει κάποιους θαρραλέους πολιτικούς να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους και θα θέσει σε κίνηση τις διαδικασίες της διαφάνειας στον δημόσιο βίο.
Πριν από λίγο καιρό είχα την ευκαιρία να μιλήσω (επί δύο περίπου ώρες) με υψηλά ιστάμενο στέλεχος της παρούσης κυβερνήσεως -την παρουσία και προσπάθεια του οποίου ο ελληνικός λαός εκτιμάει- και του εξέθεσα τους προβληματισμούς μου. O υπουργός χαμογέλασε, δείχνοντας ότι γνωρίζει και κατανοεί το πρόβλημα και είπε ότι, σύντομα, θα λάβει κάποια μέτρα. Πιστεύω στην ειλικρίνειά του, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτα. Αν τολμήσει να κινηθεί είναι σίγουρο ότι, σύντομα, θα πάψει να είναι υπουργός!
Σκοτεινό το τοπίο λοιπόν και μόνο ένας καλά ενημερωμένος λαός και ένας πραγματικά χαρισματικός ηγέτης μπορούν να το φωτίσουν. Πώς οι μικρές εκδοτικές εταιρίες σαν τη δική μας, εταιρίες που στην ουσία κάνουν τα όνειρά τους περιοδικά, θα αντιμετωπίσουν τους οδοστρωτήρες; Με δύο τρόπους: με την καλή και πρωτοποριακή δουλειά (δείτε το εκτενές μας ρεπορτάζ για τις δραστηριότητές μας σε άλλες σελίδες), με την ανεξαρτησία της γνώμης και με το παίξιμο του μισού παιχνιδιού του μάρκετινγκ. Αν βοηθήσουν και οι αναγνώστες, αγοράζοντας τακτικά το περιοδικό, στηρίζοντας τις προσπάθειες της «Παράλληλης Ελλάδας», τότε δεν αποκλείεται να κάνουμε και την έκπληξη: να παραμείνουμε όρθιοι, αξιοπρεπείς και ανεξάρτητοι, και να αντιστρέψουμε ένα από τα βασικά δόγματα του καπιταλισμού που λέει ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό!»._Κ.Κ.
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ
Α ντε να γράψεις «γι’ αυτοκίνητα» με όλα αυτά που συμβαίνουν. Όμως, η ζωή συνεχίζεται και με την προϋπόθεση ότι το καλοκαίρι δεν θα χρειαζόμαστε διαβατήρια για να πάμε στην Κω, τα αυτοκίνητα θα εξακολουθήσουν να συντροφεύουν τη ζωή μας και να προσφέρουν την ικανοποίηση της ελευθερίας στις μετακινήσεις μας παρά τα μύρια προβλήματα που, σε καθημερινή πλέον βάση, θέτουν οι γραφειοκράτες, οι αστιγματικοί και, βέβαια, οι απαράδεκτες συνθήκες κυκλοφορίας. Όλοι πλέον θα έχετε διαπιστώσει ότι, το «κράτος» έχει σταματήσει εδώ και μερικά χρόνια να συντηρεί το οδικό δίκτυο με αποτέλεσμα οι δρόμοι να έχουν μεταβληθεί σε βομβαρδισμένα πεδία. Οι λάκκοι, τα νεροφαγώματα και οι παγίδες καλύπτουν πλέον μεγαλύτερη επιφάνεια απ’ ό,τι η άσφαλτος, αλλά τι αξία έχει πια το να γράφεις αυτές οι κοινοτοπίες; Καμία… Οι διαμαρτυρίες και τα σχόλια δεν οδηγούν πουθενά, αφού η ευθύνη στο «Δημόσιο» διαχέεται σε εκατοντάδες μικρούς σατραπίσκους που το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί είναι η ασφάλεια των πολιτών.
Βέβαια, οι 500 από τους 600.000 δημοσίους υπαλλήλους είναι κάτοχοι «γιωταχί» και υφίστανται τις επιπτώσεις της αδιαφορίας τους, αλλά κανείς τους δεν έχει τη «δύναμη» να χαράξει «πολιτική» που θα διορθώσει το αίσχος. Θα πείτε ότι αυτή είναι δουλειά του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. και θα μειδιάσω, γιατί το εν λόγω οικοδόμημα ασχολείται με «μεγάλα έργα» και αποκλεισμούς ευγενών περιοχών και όχι με την προστασία της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών. Για να οδηγήσεις στους ελληνικούς δρόμους χρειάζεσαι Ντισκάβερι, Μερσεντές ή Γιούνιμογκ ή κάποιο καλά φτιαγμένο ιαπωνικό ή ευρωπαϊκό αυτοκίνητο που δεν «τρίζει» και δεν διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.
Ένα απ’ αυτά είναι και το νέο Ρενό Μεγκάν. Με την εξαίρεση του μάλλον υπερβολικού θορύβου του κινητήρα στις (ψηλές στροφές) το νέο Ρενό περνάει πάνω από τα χαρακώματα με χαρακτηριστική ευκολία κι αυτό διότι οι Γάλλοι κατάφεραν να σχεδιάσουν ένα εξαιρετικά συμπαγές αυτοκίνητο που επιπλέον διαθέτει και άριστη οδική συμπεριφορά (και ξέρετε την αδυναμία του υπογράφοντος σ’ αυτόν τον τομέα).
Με την ευκαιρία: μια απάντηση σε παλιούς φίλους που με επιστολές ή τηλεφωνήματα μάς κατηγορούν πάλι για «ιταλοφιλία», ίσως επειδή στο συγκριτικό του Φεβρουαρίου δώσαμε ένα ελαφρό προβάδισμα στο Φίατ Μπράβα. Πού είδατε, ρε παιδιά, την «ιταλοφιλία» μας; Αν εξαιρέσουμε το πάθος μας με τα αυτοκίνητα του Μαρανέλο (κανείς δεν είναι τέλειος) τα υπόλοιπα τα έχουμε θάψει. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια γράφουμε «καλά λόγια» για την αναμφισβήτητη προσπάθεια που κάνει ο Πάολο Κανταρέλα να «βγάλει» τον κολοσσό από την αφασία που είχε περιέλθει.
Κανείς, ούτε και οι πλέον σκληροί επικριτές της ιταλικής σχολής, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο λαμπρός μηχανικός (και μάνατζερ) τα κατάφερε (και τα καταφέρνει) άριστα. Το αν τα καινούρια προϊόντα του Γκρουπ (Φίατ, Λάντσια, Άλφα Ρομέο) αποδειχθούν και αξιόπιστα, αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Μη μας λέτε όμως ότι είμαστε ιταλόφιλοι, όταν εμείς «πολιτογραφήσαμε» τον όρο «τριζάτα». Για ποια το λέγαμε; Σίγουρα όχι για τα: BMW, Mercedes, Audi, Toyota, Nissan, Mitsubishi, Renault κ.ά. H κακή ποιότητα κατασκευής πολλών μοντέλων της προ-Κανταρέλα εποχής είναι γνωστή. Εγώ ο ίδιος είχα τραβήξει τον «άμπακο» μ’ εκείνο το πρώτο Ούνο τούρμπο που όμως – κι εδώ είναι το παράδοξο- δεν παρουσίασε κανένα σοβαρό πρόβλημα στα χέρια του φίλου, συνεργάτη και συγκάτοικου (στην Πραξιτέλους) Διονύση Δενδρινού! Βγάλτε εσείς άκρη…
Τώρα… Εσείς οι αναγνώστες τα αγοράζετε, εσείς τα χρησιμοποιείτε (σίγουρα περισσότερο από μας), εσείς έχετε τις -από πρώτο χέρι- εμπειρίες. Επομένως, γράψτε μας (σε σύντομες επιστολές, για να μπορούν να δημοσιευθούν χωρίς να κοπούν) τις εμπειρίες σας, για να ενημερωθούν έτσι και οι άλλοι αναγνώστες. Αν μου άρεσε το Μεγκάν; Ναι, γιατί κρατάει το δρόμο, δεν συμπεριφέρεται σαν βάρκα στη στεριά, έχει καλά φρένα και είναι γρήγορο και οικονομικό. Τι άλλο θέλει κανείς από ένα σύγχρονο οικογενειακό αυτοκίνητο; Όσο για την C200 «Κompressor» τι να πω; Καλή είναι (αν σας ταιριάζει αυτός ο τύπος του καταδρομικού).
Τι άλλο; Ναι… Το νέο Λάντσια Y που το πήραμε πολύ αργά ώστε τα σχόλια να συμπεριληφθούν σ’ αυτές τις σελίδες. Μια εβδομάδα άφησα τα αυτοκίνητα που έχουμε για δοκιμή μακράς διαρκείας (Τογιότα RAV4, Χιουντάι Λάντρα J2) και τρόμαξα τους άλλους οδηγούς οδηγώντας ένα Φίατ Τσινκουτσέντο «Σπόρτινγκ». Γιατί «τους τρόμαξα;» Διότι το μικρό πάει «αέρα» στην πόλη, είναι οικονομικό και πολύ βολικό, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που το πάρκαρα κάθετα στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε δυο μεγάλα αυτοκίνητα! Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι μόνο ένα-δύο αυτοκίνητα με «πέρασαν» όλο αυτό το διάστημα, πράγμα που δεν αποδεικνύει μόνο την ικανότητα του «μικρού» με τους 55 ίππους να γλιστράει και να διαφεύγει, αλλά, κυρίως, το βαθμό του λήθαργου με τον οποίο σέρνεται το 70% των ελλήνων οδηγών.
Ιδανικό για την πόλη, όπως και η άλλη μου «αγάπη» το Ρενό Τουΐνγκο (που, καθώς φαίνεται, ακόμα δεν έχετε καταλάβει τις αρετές του), το μικρό made in Poland Φίατ, δείχνει το δρόμο για τα αυτοκίνητα του άμεσου μέλλοντός μας. A… Παρά λίγο να ξεχάσω. Έκανα και ένα ταξίδι στη Σεβίλλη, που είχα να πάω χρόνια, για την τελετή της απονομής του τίτλου του Αυτοκινήτου της Χρονιάς στα Φίατ Μπράβο/Μπράβα. Για την τελετή και το ξενοδοχείο που μείναμε (παλιά ήταν μοναστήρι) δεν θα σας πω παρά μόνο ότι τόσος σεβασμός στην ιστορία και στην παράδοση, τόσος πολιτισμός και τόση ευγένεια δύσκολα αντέχονται. Αρκεί να περάσεις δύο μέρες στη Σεβίλλη, για να καταλάβεις, γιατί η Ισπανία είναι -πάλι- περιφερειακή υπερδύναμη. Και επειδή πολλοί με ρωτούν για τις ημερομηνίες της ψηφοφορίας για τον τίτλο του Αυτοκινήτου της Χρονιάς να τις παραθέσω: – 28 Οκτωβρίου: λήγει ο 1ος γύρος της ψηφοφορίας – 11 Νοεμβρίου: λήγει ο 2ος γύρος – 16 Νοεμβρίου: ενημερώνονται τα μέλη της Επιτροπής – 19 Νοεμβρίου: Ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
Ποιο προβλέπω να είναι Αυτοκίνητο της Χρονιάς το 1997; Λέω να τα πούμε στον επόμενο Αντίλογο, μετά την Έκθεση της Γενεύης που θα δούμε (λες και δεν ξέρουμε) τι θα παρουσιάσουν οι κατασκευαστές_Κ.Κ.
RSS - Posts
