«Τι Αράχοβα τι Μεσόγεια» λέει ο K. Καββαθάς «και τα δύο γρασίδι έχουν». Εκτός από τις προσωπικές του περιπέτειες όμως δώστε προσοχή στα όσα γράφει για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο και τα οποία βεβαίως δεν είναι άσχετα με όσα γενικότερα συμβαίνουν στη χώρα.
ΟΙΚΟ-ΛΟΓΙΚΑ: «Πως είναι δυνατόν να διαφωνούμε σε μια άνυδρη χώρα όπως η Ελλάδα στη δημιουργία φραγμάτων; Είναι ή όχι υγροβιότοποι τα φράγματα;» Οι αναγνώστες που έχουν ενστάσεις για τα όσα γράφει ο N. Μάργαρης, καλό θα είναι να τον διαβάσουν προσεκτικά.
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ: …Και Οδυσσέας Ελύτης. O K. Ζουράρις κάνει μια ξεχωριστή αναφορά στο τελευταίο βιβλίο του Νομπελίστα ποιητή μας, «Ο κήπος με τις αυταπάτες».
ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ: O B. Βασιλικός με -ευχάριστη ελπίζουμε- έκπληξη ανακαλύπτει ότι το περιοδικό έχει παντού μόνο φίλους. Ακόμη και στην μακρινή Βραζιλία όπου και ταξίδεψε πρόσφατα, προκειμένου να παρουσιάσει το βιβλίο του «Κ».
ΔΙΑ-ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ: «Κι όμως υπάρχουν στοιχεία αισιοδοξίας σε αυτή τη χώρα. Όπου, χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι ζουν έντιμα, δουλεύουν σωστά, που όταν ερευνούν βρίσκουν, που όταν διδάσκουν οι μαθητές τους μαθαίνουν.» P. Σωμερίτης.
ΤΕΧΝΟ-ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ: O Π. Φιλιππακόπουλος αναφέρεται στην επιβεβαίωση των προβλέψεών μας για τους πραγματικούς στόχους της απόφασης αποκλεισμού του εμπορικού «τριγώνου» της Αθήνας.
Αυτοκινητιστικά και άλλα
Σάββατο, πριν από τα Χριστούγεννα. Στο σπίτι. Μπροστά στην οθόνη. Μου λένε να πάω μέχρι την Αράχοβα (όχι για σκι― ποτέ δεν έχω δοκιμάσει κι είναι αργά πια) στο σπίτι παλιών και καλών φίλων. Όμως …βαριέμαι τις μετακινήσεις, και τι Αράχοβα τι Μεσόγεια. Και τα δυο γρασίδι έχουν! Έλεγα να πάω να πετάξω (ανεμόπτερο). Πάλι …βαριέμαι! Είναι δυνατόν; Είναι. Γιατί; Διότι, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πέφτει ο ρυθμός και νά η μεγάλη παγίδα. Σιγά-σιγά απομακρύνεσαι από τα πράγματα και, πριν το καταλάβεις, είσαι εκτός. Μεγάλο το δίλημμα (που οι μεγαλύτεροι γνωρίζουν και οι νεότεροι θα γνωρίσουν). Πότε παύεις να πιστεύεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα και μάλιστα καλά; Ποια είναι η εποχή που πρέπει να κρεμάσεις τ’ …άρματα και να ζήσεις με τις αναμνήσεις σου;
Καλές και κακές οι μέρες της σχόλης. Σου δίνουν καιρό να σκεφθείς και τότε είναι που όλα έρχονται στην επιφάνεια. Από τη συμπεριφορά των άλλων μέχρι τα δικά σου λάθη. Κι έκανα μερικά το μήνα που πέρασε. Λάθη εκτίμησης, που προήλθαν από την απίστευτη κούραση που -ως «εργασιομανής» που είμαι- με κατατρέχει 35 χρόνια τώρα. Ενώ, αν δεν ήμουν (εργασιομανής), θα αντιμετώπιζα τη ζωή με άλλο μάτι, αισιόδοξο, ξεκούραστο και, πάνω απ’ όλα, μπλαζέ. Γι’ αυτό ζηλεύω εκείνους που γράφουν ότι οι «εργασιομανείς» είναι «όχι ιδιαίτερα έξυπνα άτομα». Φαντάζομαι ότι έξυπνοι είναι εκείνοι που δουλεύουν τους άλλους και τέτοιοι, δόξα τω θεώ, υπάρχουν πολλοί στον κλάδο μας.
Εργασιομανής ή απλά εργατικός ξέρεις ότι η κούραση είναι κακός σύμβουλος. Πόσες φορές σας έχει τύχει να οδηγείτε το αυτοκίνητό σας «πτώμα» στην κούραση… Ξέρεις ότι θα κάνεις κάτι κακό και παρ’ ότι προσέχεις το κάνεις. Ένα μικροτρακάρισμα, μια μικροπαράβαση, κάτι. Το ίδιο και στη δουλειά. Εντάξει… τα περισσότερα λάθη δεν είναι «του θανατά», αλλά δεν αισθάνεσθε ηλίθιοι όταν τα κάνετε;
Όταν η κούραση σε καταβάλει στρέφεσαι στους φίλους κι αυτοί είναι πολλοί. Όπως η Κα Πόλυ Κάσδα, που μου έστειλε το βιβλίο της «Πυρίσπορος», που είναι «..ένα διαχρονικό ταξίδι σ’ ένα χώρο νοητό, μαλακό σα σφουγγάρι όπου όλα είναι εν δυνάμει…». Την ευχαριστώ, έστω και καθυστερημένα. Το ίδιο και για τον Κώστα Κορεξινίδη από το Τσοτύλι, που μου έστειλε ευχές για τη γιορτή μου. Κάλλιο αργά!
Και μετά τα προσωπικά τι; Το χάος! Χάος με το άρθρο 14 του «νόμου Βενιζέλου» που μέχρι τα Χριστούγεννα κανείς δεν ήξερε αν θα ισχύσει ή όχι (με αποτέλεσμα η διαφημιστική αγορά να έχει γίνει άνω-κάτω), χάος με τις μεθόδους που ακολουθούν ορισμένοι στο χώρο για να «πάρουν διαφήμιση» από τις αντιπροσωπείες, μεθόδους που μόνο μια Δικαιοσύνη που λειτουργεί σωστά μπορεί να αντιμετωπίσει.
Θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι παρά το γεγονός ότι η εταιρία μας βρίσκεται στο χώρο περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα, έχει κρατήσει χαμηλό προφίλ απέναντι στα -όποια- ανταγωνιστικά έντυπα. Πάντα λέγαμε ότι, αν ένα περιοδικό είναι καλό, το αναγνωστικό κοινό θα το βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον -όποιο- ανταγωνισμό.
Τι κάνεις, όμως, όταν μια εκδοτική εταιρία διαθέτει τους δικούς της ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς μέσω των οποίων διαφημίζει τα έντυπά της με πραγματικά ελάχιστο κόστος; Το πρόβλημα (ξανα)τέθηκε και από τον Πέτρο Κωστόπουλο στο περιοδικό NITPO (έχει τεθεί και από μας στο παρελθόν), αλλά λύση δεν υπάρχει. Όσοι διαθέτουν σταθμούς θα συνεχίσουν να διαφημίζουν «δωρεάν» τα έντυπά τους. Πιο απλά: αν οι 4TPOXOI θέλουν να διαφημιστούν στην τηλεόραση πρέπει να πληρώσουν, για παράδειγμα, 1 εκατομμύριο το λεπτό. Ένας εκδότης όμως που διαθέτει και άλλα μέσα τα διαφημίζει δωρεάν στο 5% του κόστους.
Αν αυτό δεν λοιπόν λέγεται αθέμιτος ανταγωνισμός, τότε τι λέγεται; Όταν θέτουμε το ερώτημα, πολλοί μας απαντούν: κάντε κι εσείς ρ/τ σταθμούς! «Εμείς» όμως δεν μπορούμε να κάνουμε ρ/τ σταθμούς. Ποία λοιπόν η λύση; Αδιέξοδο…
Βλέπετε λοιπόν σε ποιους δρόμους οδηγείται -αναγκαστικά- μια εταιρία για να αντιμετωπίσει τον κάθε είδους ανταγωνισμό. O ένας προσφέρει ένα CD, ο άλλος τέσσερα, ο τρίτος βιντεοκασέτες, ο τέταρτος σπίτια στην Αράχοβα, ο πέμπτος εγκυκλοπαίδειες, δισκέτες, CD ROM… Έτσι, τα έντυπα δεν πωλούνται πλέον για το περιεχόμενο, αλλά για το περιτύλιγμα. Έχοντας να αντιμετωπίσουμε τον καταιγισμό κάναμε και εμείς το ίδιο στο περιοδικό μας ΗΧΟΣ & Hi-Fi όπου, κάθε μήνα, προσφέρουμε ένα CD. Όπως ήταν φυσικό η κυκλοφορία εκτοξεύθηκε! Σκεπτόμαστε λοιπόν: πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Θα βάλουμε CD και στους 4T; Ή μήπως μαζί με κάθε περιοδικό, ο αναγνώστης θα παίρνει και ένα λάστιχο;
Και ποιος είναι εκείνος που θα βάλει τάξη σ’ αυτό το χάος; H κυβέρνηση; Ας μην αστειευόμαστε… Κυβερνήσεις τέρμα! H τελευταία (κουτσο)υπήρξε επί Ελ Σιντ. Αυτές που θα ακολουθήσουν θα είναι κυβερνήσεις ισορροπιών, άρα υποχείρια των ισχυρών των MME.
Κάποιος πάλι μας είπε ότι αυτά τα λέμε, επειδή δεν ανήκουμε στο κλαμπ των «μεγάλων». Ποτέ μας μην ενταχθούμε! Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να μας συμβεί είναι να μας καλούν στις μπιρίμπες και στις δεξιώσεις τους! Έξω… Μακριά απ’ τα παιχνίδια και τις συμπεριφορές τους. Άλλο «έξω» όμως κι άλλο (αθέμιτος) ανταγωνισμός που σκοτώνει.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να ζητήσουμε την υποστήριξη των αναγνωστών. Κι αυτοί όμως κουράστηκαν. Τα ίδια και τα ίδια έχουν οι 4TPOXOI. Τα τεστ, τους αγώνες, τα κείμενα των συνεργατών στον Αντίλογο, τα δικά μου… Να φαντασθείτε ότι δεν κάναμε ούτε μία αποκάλυψη για την «αυλή της Εκάλης».
Πώς να τα βγάλεις πέρα έτσι «στεγνός»; Τι να κάνουν οι Δήμου, Ζουράρις, Βασιλικός, Καργάκος, Μάργαρης, Γραμματικάκης, Σαρρής κ.ά. απέναντι στις «καυτές» ιστορίες της κάθε «μιμής»; O αγώνας είναι άνισος, άρα εμείς χαμένοι. Αχ, μανούλα μ’ τι μας έμελλε να πάθ’μ… Έξω απ’ όλα μείναμε, με τα Μπαντζάι, τα Εσκαργκό και τα μακαρόνι GT. Καταλαβαίνετε τι γίνεται;
Δεν βρίζουμε, δεν έχουμε 16 σελίδες με σεξουαλικά συμπλέγματα, δεν εκβιάζουμε, δεν «αποκαλύπτουμε», δεν πουλάμε τους πίνακες των μεταχειρισμένων, είμαστε αξιοπρεπείς άρα χαμένοι (στην «αγορά» για το θεό, όχι στις συνειδήσεις σας).
Όχι, πείτε μου… Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη νέα τάξη πραγμάτων; Όπως μέχρι σήμερα. Όσοι αξιοπρεπείς στο χώρο του αυτοκινήτου, καλώς ορίσατε. Όσοι θέλετε να παίξετε παιχνίδια με τα … 43, 53 ή 153 εκατομμύριά σας πηγαίνετε αλλού. Σας αναμένουν με ανοιχτές αγκάλες (και τσέπες). Φροντίστε μόνο μη βρεθείτε μπλεγμένοι με τη δικαιοσύνη ή μη χάσετε τα λεφτά σας (ξέρετε εσείς πώς!).
Τέλος με τα «εσωτερικά» μας που πρέπει, πού και πού, να αναφέρονται κι ας δούμε τα γενικά. Τα οποία «γενικά» είναι, όπως διαπιστώσατε, τουλάχιστον ρόδινα. Έγινε η 1η Διεθνής Έκθεση, πουλήθηκαν 120.000 αυτοκίνητα, η Ελλάδα δανείστηκε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να τ’ αγοράσει, ο τζίρος μόνο τριών κρατικών παιχνιδιών (προ-πο, λόττο, πρότο) έφτασε τα 86,1 δισεκατομμύρια δραχμές (που σημαίνει ότι αυξήθηκε κατά 8,7% σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του ‘94). Οι ειδικοί λένε ότι ο τζίρος του κρατικού τζόγου πρέπει να φθάνει το ένα τρισεκατομμύριο δρχ. το χρόνο! Απίστευτα πράγματα. Δείγματα μιας χώρας υποανάπτυκτης μ’ ένα λαό που αντί να δημιουργεί και να παράγει, ξύνει λαχεία, τρέχει στα καζίνα και αγοράζει «μερσεντέ».
Δεν είναι όλοι έτσι, λένε στις εκπομπές που πουλάνε τη δυστυχία. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. Και βέβαια υπάρχουν (όπως υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις χώρες), αλλά δεν αποτελούν πλειοψηφία. H πλειοψηφία είναι ευχαριστημένη μέσα στο απέραντο αλισβερίσι της. Φαντάζεστε το μεγάλο φαγοπότι που επιτελείται μ’ αυτό το 1 τρισεκατομμύριο; Το οποίο, μας λένε, διατίθεται για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Ένα μέρος του ίσως ναι, για τα μάτια του κόσμου. Το άλλο, το μεγάλο πού πάει; Ποιος ελέγχει τις «επιχορηγήσεις;». Ποιος «κλείνει ταμείο» κάθε βράδυ; Οι διευθυντές των δημόσιων υπηρεσιών; Οι γενικοί γραμματείς; Οι εκατοντάδες «επιτροπές;» Οι υπουργοί;
Εσείς που παιδεύεστε να πληρώσετε τα ικα, σύκα, χαρτόσημα, μεγαρόσημα, βλακόσημα σκεφθείτε μόνο πού πάει το 1 τρισ. του κρατικού τζόγου και, όλα εξηγούνται. Από τα ουΐσκι στα σκυλάδικα, μέχρι τις μερσεντομπεμβέ και τα ντόνα καράν.
Φοβερή χώρα. Με το μέλλον της προδιαγεγραμμένο από το 1967, τότε που στη μέση της Ευρώπης, της έκαναν δικτατορία κάτι θλιβεροί μικρομεσαίοι καραβανάδες. Ούτε σ’ αυτό δεν τα κατάφερε η αθεόφοβη!
Ρωτάτε «πού θα πάει αυτή η κατάσταση» και απάντηση δεν έχω. Δεν την είδατε πώς συμπεριφέρθηκε και στο Ωνάσειο; Δεν (ξανα)είδατε το τσούρμο; Δεν χορτάσατε «αναλύσεις», δηλώσεις, τοκ σόου και «παράθυρα;». Βγάλατε άκρη; Καταλάβατε τι λένε; Μάθατε τίποτα για το μέλλον; Τους ακούσατε να αναπτύσσουν τα σχέδιά τους για την παιδεία, τη βιομηχανία, την πληροφορική, την άμυνα, τη διακυβερνητική, το Μάαστριχτ, τα «μεγάλα έργα», ακόμα τα τροχαία δυστυχήματα; Τίποτα δεν είπαν και δεν πρόκειται να πουν γιατί, ως μικρομεσαίοι, τρομαλέοι και ανεπάγγελτοι, είναι παντελώς άσχετοι με όλα αυτά.
Έχετε καταλάβει ότι η χώρα κυβερνιέται από μιμές, μίλτους, κατσιφάρες και μικρούτσικους; Από πρώην και νυν συνδικαλιστές, από συνοικιακούς εδωδιμοπώλες; Τι περιμένετε απ’ αυτό το …τσούρμο; Να μας βάλει στην κοινωνία των …πληροφοριών ή να μας εξασφαλίσει μια θέση στην Ευρώπη; Αμ ο λαός που κανείς δεν τολμά όχι να τον θίξει, αλλά ούτε να συζητήσει γι’ αυτόν; Ποιος είναι τελικά ο «λαός;» Τα ούφο που βλέπουμε στα γκάλοπ των «οχτώμιση»; Αυτά που τα ρωτάνε «με ποιες χώρες συνορεύει η Ελλάδα» και απαντούν: «με την Ιταλία, τη Ρουμανία και την Αυστρία». Ή μήπως τα άλλα που «άκουσαν ένα μπαμ και πανικοβλήθηκαν». Ποιος είναι τελικά ο λαός, όταν ο ένας στους τρεις Έλληνες είναι συνταξιούχος (ή μήπως είναι ο ένας στους… δύο;), ο ένας στους δυο λειτουργικά αναλφάβητος και ο ένας στους τρεις άεργος (από επιλογή).
Μην εξανίστασθε! Ξέρω ποιος είναι ο ελληνικός ο λαός… Είναι οι άνθρωποι του μόχθου, οι ψυχωμένοι επαγγελματίες, οι καλοί επιστήμονες και τεχνικοί, οι αγρότες που δουλεύουν «ήλιο με ήλιο», οι γονείς που προσπαθούν «να τα βγάλουν πέρα», οι βιοτέχνες και οι βιομήχανοι που εργάζονται και παράγουν καλύτερα απ’ τους «ξένους»… Αυτός ο λαός όμως είναι «λίγος» και στους ώμους σηκώνει τον άλλον «λαό» των κρατικοδίαιτων, των λουφαδόρων, των τύπων που δεν εργάζονται, αλλά ξύνουν δελτία, ονειρεύονται «κέρδη» στο Προ-Πο και στο Λόττο ή «την κάνουν αρπαχτή».
Όπως άκουσα στα ραδιόφωνα, το πρόβλημα της ανεργίας θα αντιμετωπισθεί με την κατά μία ώρα μείωση του ωραρίου (πειραματικά!). Οι ανεπάγγελτοι που μας κυβερνούν έχουν την εντύπωση ότι οι επιχειρήσεις θα … προσλάβουν κόσμο για να καλύψουν την απώλεια της μιας ώρας. Τόσα καταλαβαίνουν, τόσα λένε, μια και το επικρατέστερο σενάριο είναι να απολύσουν εργαζόμενους αφού με την κρίση που υπάρχει, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αυξήσει τα έξοδα λειτουργίας.
Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα. Στις περισσότερες δημόσιες «επιχειρήσεις» (και σε πολλές ιδιωτικές) η «κοπάνα» είναι θεσμός. Ελάχιστοι πηγαίνουν στη δουλειά τους την ώρα που προβλέπει ο κανονισμός και, όταν πηγαίνουν, την «κοπανάνε» για ψώνια και για τις δικές τους, παράλληλες δουλειές. Έχει καμιά από τις ομιλούσες κεφαλές αναρωτηθεί πόση ώρα θα «εργάζονται» οι δημόσιοι υπάλληλοι; Μία; Δύο;
Αν ισχύσει το «μέτρο» το δημόσιο χρέος θα φθάσει στον αστερισμό του Κενταύρου και η κατάληψη της χώρας από ξένους εισβολείς θα είναι πλέον γεγονός. Ποιος θα τολμήσει να μας πει -κάποτε- την αλήθεια για όλα αυτά; Ποιος θα διαλύσει τις αυταπάτες; Οι σουλατσάροντες στους Κορυδαλλούς, στα Πολυτεχνεία και στα Ωνάσεια; Οι παρλαπίπες των τηλεοπτικών παραθύρων; Οι μοντέλες; Οι γλάστρες των τηλεοπτικών σόου; Ή μήπως ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος; Καταλαβαίνετε σε τι λούκι έχουμε πέσει; Βλέπετε το αδιέξοδο; Εμπρός της γης Μικρομεσαίοι! O 21ος αιώνας πλησιάζει. Βάλτε φωτιά στα «τοκ σόου», ανοίξτε τα «παράθυρα». H Ελλάδα κινδυνεύει…
Αλλο θέμα… Ρωτάτε τι σημαίνει η αγγελία που δημοσιεύουμε στα περιοδικά μας και στην οποία ζητάμε συνεργάτες για το TechLink και την «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.», αυτό κάνουμε… Ζητάμε συνεργάτες. Φίλους, (συν)αγωνιστές, έτοιμους να πολεμήσουν για τα όσα περιγράφονται πιο πάνω. Καλούς μηχανικούς και επιστήμονες. Για εσωτερικούς και εξωτερικούς συνεργάτες. Τι θέλουμε να κάνουμε; Απλά, να μιλήσουμε για μια νέα ισορροπία, μια νέα ηθική, μια νέα πολιτική αν θέλετε. Όπου δεν «κυβερνούν» οι μετριότητες, το χρήμα και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, αλλά η αξιοκρατία και η αξιοπρέπεια. Ελάτε λοιπόν… Στείλτε μας δείγματα της δουλειά σας και προτάσεις στους τομείς που αναφέρουμε.
Ας μιλήσουμε τώρα γι’ αυτοκίνητα. Έτσι κι έτσι ο μήνας που πέρασε. Φαίνεται και από τις -λίγες- δοκιμές που είχαμε στο προηγούμενο τεύχος. Νέα «ζωή» στο τεύχος Μαρτίου και ακόμα περισσότερη σ’ εκείνο του Απριλίου, αφού έχουμε και την έκθεση της Γενεύης. Λίγες οι δοκιμές, αλλά πολλά τα αυτοκινητιστικά γεγονότα. με πρώτα τις αυξήσεις στα ασφάλιστρα και στις τιμές των καυσίμων. Είμαι περίεργος να δω αν οι αυξήσεις θα μας επηρεάσουν κάνοντάς μας να αλλάξουμε συνήθειες (να κυκλοφορούμε λιγότερο). Αμφιβάλλω. Ποτέ στο παρελθόν δεν παρατηρήθηκε κάτι τέτοιο, πράγμα που σημαίνει ότι η …παραοικονομία πάει καλά. Οδήγησα το νέο BMW 323i και (μη γελάτε) είναι πραγματικά άψογο από κάθε πλευρά. Ιδού λοιπόν ένα (πραγματικό) δίλημμα: τι κάνει κάποιος που, 1ον ξέρει από αυτοκίνητα και 2ον, διαθέτει τα 20 και κάτι εκατομμύρια που απαιτούνται δια την εν λόγω αγορά;
Το παίρνει; Και βέβαια (αν διαθέτει τα 20 και κάτι) διότι αγοράζει άνεση και ασφάλεια (το αυτοκίνητο είναι καταπληκτικό στο δρόμο) και, χωρίς αμφιβολία, διαθέτει κορυφαία ποιότητα. Διαθέτει όμως κι ένα ακόμα πλεονέκτημα. Παρ’ ότι έχει την κίνηση πίσω, η συμπεριφορά της είναι εξίσου καλή (αν όχι καλύτερη) από πολλά τετρακίνητα! Και ο πλέον άσχετος οδηγός δεν θα καταφέρει να διώξει την «ουρά» της ακόμα και στη βρεγμένη ελληνική άσφαλτο. Κι εδώ (πάλι) τίθεται το γνωστό πρόβλημα: πόσο αδιάφορος πρέπει να είσαι για το κοινωνικό σου περιβάλλον, για να διαθέσεις (αν τα έχεις) τα 20τόσα εκατομμύρια για ένα τέτοιο αυτοκίνητο; Απ’ ό,τι βλέπω όμως υπάρχουν μερικές …εκατοντάδες συνέλληνες που διαθέτουν τον κατάλληλο βαθμό αδιαφορίας για να το κάνουν αγοράζοντας από ακριβά έως πανάκριβα αυτοκίνητα (αλλά, και σκάφη, και σπίτια).
Δεν ισχύει το ίδιο για το Άουντι 1.8T Κουάτρο. Με τιμή κοντά στα «10 και κάτι», και μέσα στα τεκμήρια των πλέον ευπόρων της κοινωνίας μας, είναι το αυτοκίνητο που επίσης πρέπει να προσέξει ο κάθε καλός οδηγός. Κρατάει το δρόμο σαν «βδέλλα», συγχωρεί, διασκεδάζει και προφυλάσσει απ’ την «κακιά ώρα», που συναντάμε καθημερινά στο πρόσωπο του κάθε βλάκα. Όπως του πανηλίθιου που με ένα …«Αχ» (έτσι αποκαλούν τα Σιτροέν AX) παραβίασε ένα STOP με 60 χιλιόμετρα την ώρα. Εκεί να δείτε τι σημαίνει ενεργητική ασφάλεια. Όταν πρέπει να επιχειρήσεις ταχύτατο ελιγμό (το γνωστό, απότομα αριστερά- απότομα δεξιά και ίσια) και την ίδια στιγμή να χρησιμοποιήσεις το φρένο και το γκάζι. Αν το αυτοκίνητό σου δεν διαθέτει τέλεια φρένα, καλό κράτημα, καλό ABS, και αν είσαι από τους ανθρώπους που παίρνουν την οδήγησή τους σοβαρά, τότε «τη γλιτώνεις». Αν είσαι απ’ τους «εγώ δεν τρέχω, δεν είμαι ραλίστας», καταλήγεις στο KAT (ή και ακόμα πιο μακριά). Μην ακούτε λοιπόν τους μελλοθάνατους. Σκεφθείτε πριν αγοράσετε. Δεν είναι όλα καλά στο δρόμο (στην ποιότητα υπάρχουν πολλά καλά). Το μόνο πρόβλημα με το A4 1.8T είναι, δυστυχώς, η ασάφεια που παρουσιάζει το σύστημα διεύθυνσης. Διορθώστε το, κ. Πιχ, και θα έχετε έναν αληθινό νικητή._Κ.Κ.
RSS - Posts
