Όταν σας λέω ότι η ζωή μας στους 4T είναι απρόβλεπτη, κάτι ξέρω. Για παράδειγμα, εκεί που καθόμουν τον Σεπτέμβριο και διάβαζα το ένα κείμενο μετά το άλλο για το «επετειακό» τεύχος και τα μάτια μου είχαν πρηστεί από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τηλεφωνεί η Άννα Γκούριερ από την TAG MacLaren και λέει ότι όλα είναι κανονισμένα για να οδηγήσει ο Στράτης την F1 την Τρίτη 19 Σεπτέμβρη στις 11 το πρωί στην πίστα της Μακλάρεν στο Ουόκινγκ. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πληρώσουμε πάνω από μισό εκατομμύριο δραχμές για να ασφαλίσουμε το αυτοκίνητο (των 64.000 λιρών Αγγλίας) και να είμαστε εκεί στην ώρα μας.
Το τηλεφώνημα (το 30ό στη σειρά) έγινε στις 17 του μήνα πράγμα που σήμαινε ότι όλες οι διαδικασίες με τις τράπεζες έπρεπε να γίνουν σε δυο μέρες αλλιώς no F1!
Επειδή η τύχη παίζει άσχημα παιχνίδια, την ίδια μέρα (Τρίτη) ο υπογράφων έπρεπε να πάει στην Αγγλία (στο Μπέρμπινχαμ) για να οδηγήσει το νέο MGF πράγμα που σήμαινε ότι ήταν αδύνατον να βρίσκεται σε δύο μέρη την ίδια ώρα, εκτός αν εμφανίζονταν ο «από μηχανής θεός» πράγμα το οποίο συνέβη!
O «από μηχανής θεός» εμφανίστηκε στη μορφή του εξαθέσιου ιδιωτικού αεροπλάνου του Κώστα Φωστηρόπουλου (το Χόκερ Σίντλι 125 που είχαμε μαζί με την BMW στο εξώφυλλο του τεύχους 282) με το οποίο η ΒΙΑΜΑΞ θα μετέφερε τους Βασίλη Γιαννακόπουλο, Άρη Σταθάκη, Νίκο Τσάδαρη και τον υπογράφοντα στο Μπέρμπινχαμ για το MGF (φθηνότερα από μπίζνες κλας στην αερογραμμή). Σαν ώρα αναχώρησης (για το MGF) είχε ορισθεί η 13.00, αλλά πονηρά σκεπτόμενος, τηλεφώνησα στους συναδέλφους ρωτώντας τους αν τους πείραζε να φύγουμε για την Αγγλία στις 08.30 «επειδή είχα μια δουλειά». Αφού πήρα τη συγκατάθεσή τους τηλεφώνησα στον Κώστα Φωστηρόπουλο ρωτώντας τον αν υπήρχε πρόβλημα να φύγουμε το πρωί. «Κανένα» απάντησε και στις 08.30 της Τρίτης φύγαμε με προορισμό το Χίθροου από το οποίο η Μακλάρεν απείχε μόνο 20 λεπτά! Φαντάζεστε την έκπληξη του Σ.Χ. (που είχε αναχωρήσει την ίδια ώρα με την Μπρίτις) όταν μας είδε στο εργοστάσιο, αλλά και την έκπληξη των ανθρώπων της Μακλάρεν όταν είδαν τους Έλληνες δημοσιογράφους να φθάνουν με το «δικό τους» μπίζνες τζετ! Ένα είδος υπερήφανης και ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής κι αυτό αν επιτρέπετε τον παραλληλισμό.
Μετά τα καλωσορίσματα ακολούθησε ένα σύντομο «τουρ» του «εργοστασίου» που στην πραγματικότητα είναι μια μεγάλη αίθουσα χειρουργείου! Πάνω στα ικριώματα στέκονταν τρία-τέσσερα F1 σε διάφορες φάσεις κατασκευής από τους 5 μηχανικούς που εργάζονταν εκεί. Τις τεχνικές λεπτομέρειες τις διαβάσατε στο προηγούμενο τεύχος γι’ αυτό θα συνεχίσω με τα όσα επακολούθησαν. Στις 11.30 ήμασταν στην πίστα όπου παρακολουθήσαμε τον Σ.Χ. να οδηγεί την F1 με 300 χ.α.ώ (θεέ μου, τι αντικοινωνική συμπεριφορά!), βγάλαμε φωτογραφίες και καθίσαμε στο αριστερό κάθισμα για δυο γρήγορους γύρους (το αυτοκίνητο είναι πραγματικά συγκλονιστικό, αλλά ελάχιστα πρακτικό για μεγάλα ταξίδια) και στις 2 το μεσημέρι φύγαμε για το αεροδρόμιο. Στις 3 απογειωθήκαμε, στις 3.30 προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Μπέρμπινχαμ και στις 4 παραλάβαμε τα MGF για το πρώτο σκέλος της δοκιμής.
Έχοντας καιρό να οδηγήσουμε στη «λάθος» πλευρά του δρόμου, ξεκινήσαμε έχοντας τα μάτια «δεκατέσσερα», αφού τα πρώτα 10 λεπτά είναι και τα πιο δύσκολα (μέχρι να αλλάξεις τα σέτινγκς και να κάνεις -αυτόματα- ακριβώς τα αντίθετα απ’ όσα κάνεις όταν οδηγείς στην υπόλοιπη Ευρώπη).
O προορισμός μας, όπως είδαμε με τον «Μπι Τζι» (Βασίλη Γιαννακόπουλο) στο «ρόουντ μπουκ» ήταν το ξενοδοχείο Coombe Abbey στο Μπίνλι κοντά στο Κόβεντρι ή, άλλως, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο, μια και η διαδρομή που είχαν χαράξει η «καποτήδες» της Ρόβερ μάς πήγαινε εκεί μέσα από μικρούς επαρχιακούς δρόμους του Γουϊκσάιρ, της κομητείας όπου έζησε ο Ουίλιαμ Σέξπιρ. Είναι νομίζω περιττό να σας πω πόσες φορές χαθήκαμε στο δρόμο, αλλά η άφιξη στο Κουμπ Άμπι μας έκανε να ξεχάσουμε την ταλαιπωρία. Το εν λόγω κτίσμα ξεκίνησε τη «ζωή» του τον 11ο αιώνα σαν μοναστήρι, αλλά σήμερα είναι ένα από τα ωραιότερα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα που μπορεί να δει κανείς στη ζωή του. Το ξενοδοχείο περιβάλλεται από 500 εκτάρια με δάση, υπέροχους κήπους και μια λίμνη 80 εκταρίων. Μόλις διαβείς την είσοδο η ατμόσφαιρα σε μεταφέρει κατ’ ευθείαν στην εποχή που έζησε ο Σέξπιρ ο οποίος μάλιστα το αναφέρει και στα έργα του με τη φράση this castle hath a pleasant seat προφανώς επειδή φιλοξενήθηκε εκεί από τους μοναχούς.
Αν ρωτάτε «πόσο κοστίζει» σας λέω ότι το μονό στοιχίζει, για ένα άτομο, ‘95 και για δύο 120. Συγκρίνατε με τις τιμές των «καλών» ελληνικών ξενοδοχείων και θα δείτε γιατί δεν έχουμε τουρισμό. Λίγο πριν σωριαστούμε στο δάπεδο από την εξάντληση (έχοντας ξυπνήσει στις 05.30 τα χαράματα και πετάξει από την Αθήνα στο Λονδίνο, από το Λονδίνο στο Μπέρμπινχαμ και έχοντας οδηγήσει το MGF για 100 μίλια) ανεβήκαμε στο δωμάτιο για να κάνουμε ένα μπάνιο και να κατεβούμε για την απαραίτητη συνέντευξη Τύπου. Ευτυχώς που this castle hath also a pleasant bath διαδικασία που αφαίρεσε λίγη από την κούραση επιτρέποντάς μας να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά στην «πρες κόνφερανς» και στο δείπνο που επακολούθησε.
Τελικά και ενώ ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε, ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας και χαθήκαμε στον βαθύτερο ύπνο του 1995. Και ενώ στο όνειρό μας βλέπαμε τα φαντάσματα του Κουμπ Άμπι, χτυπάει το τηλέφωνο και μια γλυκιά (μαγνητοφωνημένη) φωνή μας λέει ότι είναι 06.30 (04.30 ώρα Ελλάδας) και πρέπει να ξυπνήσουμε για να ξεκινήσουμε το δεύτερο σκέλος της δοκιμής. Με κινήσεις που θύμιζαν ταινία σε «σλόου μόσιον» γλίστρησα από το κρεβάτι στο πάτωμα (από το οποίο έκανα 10 λεπτά για να σηκωθώ!). Για να μη σας τα πολυλογώ στις 08.30 ξεκινήσαμε για το δεύτερο σκέλος του τεστ ντράιβ, αυτή τη φορά χωρίς να λάβουμε υπόψη το «ρόουντ μπουκ». Αντ’ αυτού σημαδέψαμε τα MGF προς τη γενική κατεύθυνση του Νάτιοναλ Εξεμπίσιον Σεντρ κάπου έξω απ’ το Μπέρμπινχαμ και, ύστερα από 2 ώρες οδήγηση (και πολλά χασίματα μέσα κι έξω απ’ την πόλη του Γουόρικ) φτάσαμε εκεί που φτάσαμε έχοντας στο μεταξύ καταφέρει να φωτογραφίσουμε το αυτοκίνητο (και να ταράξουμε τους καποτήδες οδηγούς που δεν πίστευαν αυτά που έβλεπαν).
Κι εκεί που είχαμε τελειώσει και πίναμε τον καφέ μας, χτυπάει το κινητό και ο πιλότος μάς λέει «τσακιστείτε κι ελάτε στο αεροδρόμιο, γιατί οι Βρυξέλες μας έδωσαν “”slot”” κι αν το χάσουμε θα μας δώσουν άλλο σε τρεις ώρες».
Τσακιζόμαστε λοιπόν και πάμε στο αεροδρόμιο, μπαίνουμε στο αεροπλάνο, απογειωνόμαστε και, μετά 4 ώρες πτήση στα 39.000 πόδια (41 πάει ο σατανάς!) προσγειωθήκαμε στο Ελληνικό όπου και πληροφορηθήκαμε ότι από «χτες» που φύγαμε, δεν είχε καεί η Πάρνηθα, δεν είχε πέσει η κυβέρνηση, δεν είχε γίνει πόλεμος και δεν είχε αλλάξει το φορολογικό σύστημα.
Είχε βέβαια κάνει δηλώσεις ο Κόναν ο Βάρβαρος (ήταν «συγκρατημένα αισιόδοξος» για τον ελληνοτουρκικό διάλογο) και η Εβίτα είχε μιλήσει για το σήμα του γράμματος ή το γράμμα του σήματος, αλλά κατά τ’ άλλα, η Ελλάδα ήταν όπως την είχαμε αφήσει όταν φύγαμε!
Τι έμεινε απ’ αυτές τις 36 ώρες; Η καλή αίσθηση που είχαμε από το MGF, αλλά και ο θαυμασμός μας για το μικρό τζετ που μας μετέφερε με απόλυτη ασφάλεια και ησυχία στους πολλαπλούς προορισμούς μας. Τι ωραία αλήθεια που θα ήταν αν είχαμε 4 εκατομμύρια δολάρια για ν’ αγοράσουμε ένα (μεταχειρισμένο, γιατί καινούριο κάνει 8 εκατομμύρια!) και να πηγαίνουμε στις αποστολές μας in style. Το πιο σημαντικό βέβαια θα ήταν ότι θα έβαζα και ώρες μια και το πτυχίο μου για τα δικινητήρια έληξε πριν από δυο μήνες και δεν κατάφερα ακόμα να το ανανεώσω (πού να βρω την ώρα).
Εντάξει… Μη με παρεξηγείτε που κάνω όνειρα. Ξέρω ότι ο κόσμος υποφέρει και πως με 4 εκατ. δολάρια χτίζεις πέντε νοσοκομεία, αλλά πειράζει να βλέπεις, πού και πού, την άλλη πλευρά, ιδιαίτερα όταν τα αεροπλάνα και η πτήση είναι η αγάπη σου;…
Μια και μιλάμε για την Ρόβερ, ας πούμε λίγα πράγματα για τη νέα εποχή που ξεκίνησε μετά την εξαγορά της από την BMW. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στην εταιρία φυσάει νέος άνεμος καθώς στα σχεδιαστήρια βρίσκονται ήδη τα καινούρια αυτοκίνητα που θα φτιαχτούν με τη συνεργασία της βαυαρικής εταιρίας. Οι εκπλήξεις θα είναι πολλές (και ισχυρές), αλλά κατά παράκληση των ανθρώπων της, προς το παρόν off the record. Το μόνο που μπορώ να σας πω τώρα είναι ότι αρκετοί κατασκευαστές (Ευρωπαίοι και Ιάπωνες) θα χάσουν ένα τμήμα του ύπνου τους προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν το νέο πρόσωπο της Ρόβερ-ΒΜW σε όλες τις κατηγορίες, από τα Λαντ και Ρέιντζ Ρόβερ μέχρι τα μικρομεσαία οικογενειακά, αλλά και τα σούπερ μίνι!
Η εποχή των ιαπωνικών κλώνων πέρασε ανεπιστρεπτί και ο Άγγλοι, έχοντας ξεπεράσει τα κόμπλεξ των κρατικοποιήσεων, ξαναμπαίνουν στο χώρο έστω μέσω Βαυαρίας.
Σύντομα, ο δικός μας περήφανος και εθνικά ανεξάρτητος λαός, θα σπεύσει στις εκθέσεις να αγοράσει (με δανεικά) τα προϊόντα τους, κραυγάζοντας στις πόλεις και στις εθνικές οδούς το μέγα σύνθημα της προόδου και της ανάπτυξης: ντου, ντου-ντου, ντου-ντου, ντου-ντου, ντου-ντου, ντου-ντου.
Υπερήφανα και ανεξάρτητα
Κύλησε η ζωή μας το μήνα που πέρασε. Βρέθηκε η πολυπόθητη «λύση» για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά με το να πάρει το 51% η ΕΤΒΑ (δηλαδή εμείς) και το 49% οι εργαζόμενοι (δηλαδή εμείς να πληρώσουμε για να γίνουν οι εργαζόμενοι βιομήχανοι!), και απορώ γιατί το ίδιο «μοντέλο» δεν ακολουθείται και με άλλες προβληματικές, για να γίνουν επιχειρηματίες/βιομήχανοι και οι εργαζόμενοι στην ΠΥΡΚΑΛ, ΕΒΟ, ΕΛΒΟ, ΕΑΒ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΑΣ, ΕΥΔΑΠ κ.ο.κ μέχρι κάθε πικραμένος (εργαζόμενος) να γίνει επιχειρηματίας/βιομήχανος να σταματήσει κι αυτή η ρημάδα η «πάλη των τάξεων» που επιτρέπει στην Παπαρήγα να υπάρχει (και να ξεφουρνίζει τις κοινοτοπίες της), αλλά και για να αποκτήσουν όλοι μπαντζάι, μπε εμ ντε, και μερκεντέ και να ησυχάσουμε μια και καλή.
Δεν μπορείτε να πείτε… Όλες οι χώρες της γης πάνε απ’ εδώ (ακόμα και η «λαϊκή» Κίνα) και η Ελλάδα και οι «εργαζόμενοί» της πάνε απ’ εκεί. Όλες οι χώρες πουλάνε τις φαύλες (από το λάδωμα και το άγριο αλισβερίσι/ξεπούλημα των πάντων) κρατικές επιχειρήσεις και η Ελλάδα τις συντηρεί, επειδή οι πολιτικοί της «ηγέτες» τρέμουν το πολιτικό κόστος. Αλλά και οι «εργαζόμενοι» (με εισαγωγικά για το 90% των περιπτώσεων) δεν καταλαβαίνουν μία. Να μείνουν κρατικά τα ναυπηγεία λένε, χωρίς να έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την αλήθεια που είναι απλή: τις ζημιές και τους μισθούς τους τούς πληρώνουν τα άλλα υποζύγια που εργάζονται και πληρώνουν φόρους, δηλαδή εμείς, ο ελληνικός λαός όποιος κι αν είναι επιτέλους ο «λαός». Τέτοια εθελοτυφλία εξηγείται μόνο μ’ έναν τρόπο. Δεν είναι μόνο η «σιγουριά» που προσφέρει ο κρατικός κορβανάς, αλλά και άλλες, κρυφές «παροχές» από τις «μπίζνες» που γίνονται με τους κατασκευαστές, προμηθευτές και επισκευαστές που συνεργάζονται με τις κρατικές «επιχειρήσεις». Όλοι γνωρίζουν το άγριο αλισβερίσι, αλλά κανείς δεν τολμάει να αγγίξει το κύκλωμα που τα πλοκάμια του επεκτείνονται παντού. Ολόκληρη η Ελλάδα ένα απέραντο κουβάρι, οι πάντες χρηματίζουν τους πάντες και όποιοι δεν χρηματίζουν ή χρηματίζονται, θεωρούνται μα..κες και «παράξενοι».
Άκουγα (και το σημαντικότερο έβλεπα) τους νέους υπουργούς στο γυαλί και έτρεμα από φόβο. Μ’ αυτά τα ατομάκια θα μπούμε στην Ευρώπη; Με αυτές τις ιδρωμένες, λιπαρές φατσούλες, με τα μουστάκια και τα πουκαμισάκια με τις γραμμούλες και τα «πατινέ» παπουτσάκια θα κερδίσουμε τη μάχη του εκσυγχρονισμού; Οι περισσότεροι, πέρα απ’ το ότι δεν μιλάνε ούτε μία ξένη γλώσσα, δεν είναι ικανοί να διοικήσουν ούτε βιοτεχνία στο Άνω Καλαμάκι και θα διοικήσουν τη χώρα;
Πέρα απ’ τη «ρύθμιση» του θέματος των ναυπηγείων ο Κόναν υπόγραψε το «μικρό πακέτο» με τα Σκόπια (που απ’ εδώ και πέρα θα αποκαλούνται και επίσημα «Μακεδονία» προς μεγάλη χαρά των απανταχού ενδοτικών και ψοφοδεών που θεωρούν ότι το «όνομα» δεν είναι «τόσο σοβαρό»), τα ματσούκια ανακάλυψαν (για 32η φορά) την «αγία» Αθανασία του Αιγάλεω, άλλα «έβγαλαν είδηση» με τους βηματοδότες στην Πάτρα, ενώ οι γιορτές για τα 1900 χρόνια από την Αποκάλυψη του Ιωάννου έβαλαν φωτιά στα δελτία «ειδήσεων». Επί μέρες ολόκληρες οι πάντες συντευξιάζονταν με τους πάντες, οι «άνκορμεν» έκαναν «σκληρές» ερωτήσεις και το μέγα ερώτημα, αν η Εβίτα θα «κατέβει» ή όχι στις εκλογές, δεν μας άφησε να κοιμηθούμε ούτε στο διάστημα 5 Σεπτεμβρίου-5 Οκτωβρίου.
Πράγματι… Βρίσκω δύσκολο ακόμα και να οδηγήσω, όταν σκέπτομαι αν θα θα βάλει ή όχι υποψηφιότητα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο σ’ εμένα, αλλά και σε εκατομμύρια άλλους Έλληνες (και ξένους) που συνδέουν τη ζωή, τις οικογένειες και τις επιχειρήσεις τους με την απόφαση της Κας Δήμητρας (ή Ντόρας, ή Μαρίκας, ή Βάσως, ή Κατίνας).
Είδατε; Έπεσα κι εγώ στη λούμπα και γράφω για το κουκλοθέατρο, γι’ αυτό, πίσω στα αυτοκίνητα που κάποιος «αναγνώστης» μάς κατηγόρησε ότι τα αποκαλούμε «ντενεκέδες» και πολύ με πείραξε.
Αν το σκεφθείτε όμως, τα περισσότερα είναι «ντενεκέδες» και λίγα είναι τα πραγματικά αυτοκίνητα, οι μηχανές που είναι φτιαγμένες για οδήγηση και, όσο περνούν οι μήνες, θα γίνονται ακόμα λιγότερα μέχρι την ημέρα που, όπως έγραψε και ο Παύλος Τσίμας στο προηγούμενο τεύχος, οι άνθρωποι θα τα αντιμετωπίζουν σαν τους γοτθικούς ναούς στις παλιές πόλεις.
Κάθε μέρα παίρνω κάποιο απ’ τα αυτοκίνητα που έχουμε για δοκιμή και, τα τρία τελευταία χρόνια, αν δεν κοιτάξω με προσοχή, δεν ξέρω ποιο απ’ όλα τα «οικογενειακά» οδηγώ. Μαλακά, υποτονικά, με συστήματα διεύθυνσης χωρίς αίσθηση (λόγω της υδραυλικής υποβοήθησης που λίγο-πολύ όλα διαθέτουν πλέον), απλά με μεταφέρουν από το γραφείο στο σπίτι και χρειάζεται μια 911, μια Ιντεγκράλε ή μια Μακλάρεν F1 για να κυλήσει η αδρεναλίνη.
«Δεν βαρέθηκες να οδηγείς σαν τρελός» ρώτησε ένας παλιός φίλος. «Όχι», απάντησα. «Δεν βαρέθηκα. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο περισσότερα μαγικά χαλιά οδηγώ τόσο περισσότερο ψάχνω για τη δύναμη, τον ήχο και τις επιδόσεις ενός αγωνιστικού κινητήρα, τόσο πιο πολύ με συγκινεί ένα σύστημα πέδησης υψηλής πιστότητας και μια ανάρτηση που προλαβαίνει τη σκέψη σου». Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Είμεθα, μαζί με τους αναγνώστες αυτού του περιοδικού, οι τελευταίοι των Μοϊκανών και υπερήφανοι γι’ αυτό και ξέρουμε ότι, όταν εμείς θα αποσυρθούμε, στους δρόμους δεν θα κυκλοφορούν πλέον αυτοκίνητα, αλλά αυτοκινούμενες βάρκες, και να τις χαίρονται αυτοί που θα τις χρησιμοποιούν.
Μήπως το παρακάνουμε όλοι εδώ μέσα; Μήπως δεν είναι «πολιτικά ορθό» να οδηγούμε γρήγορα, να καταναλίσκουμε πολύτιμα καύσιμα και να ρυπαίνουμε την ατμόσφαιρα; Να σας πω… Μόλις τα F1 και τα Τορνέιντο, σταματήσουν να βομβαρδίζουν τους Σέρβους, τους Κούρδους και τους Έλληνες (σε λίγο και γι’ αυτό να είσαστε σίγουροι), μόλις οι Κινέζοι και οι Γάλλοι σταματήσουν τις πυρηνικές τους δοκιμές, τότε θα σταματήσουμε κι εμείς να φερόμεθα pollitcaly uncorrect. «Μας τα ζάλισαν» οι «οικολόγοι» και οι οικολογούντες με το κακό που κάνει το επιβατικό αυτοκίνητο στην ατμόσφαιρα. Ας ασχοληθούν λίγο με το κακό που κάνουν οι κρουζ στους λαούς και μετά ας πιάσουν τα «γιωταχί».
Κατά τα άλλα ήταν, πάλι, τόση η δουλειά με το τεύχος Οκτωβρίου που δεν κατάφερα να οδηγήσω τίποτα (άλλωστε δεν είχαμε κάτι ενδιαφέρον πέρα απ’ το νέο Όπελ Βέκτρα για το οποίο θα διαβάσετε πιο κάτω). Γραφείο-σπίτι, σπίτι-Φρανκφούρτη (για την έκθεση) και δεν πήγα και στην παρουσίαση του Ρενό Μεγκάν, γιατί οι αντοχές μου με εγκατέλειψαν τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου που ήταν να πάω στο Παρίσι, αλλά ελπίζω να πάω μια από τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου, γιατί, όπως λένε οι συνάδελφοι που το οδήγησαν (και ο Σπύρος Κάγκας που πήγε στη θέση μου), το Μεγκάν είναι ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο. Σημειώστε το… Ο Λε Κεμάν θα είναι για την Ρενό ό,τι ο Κανταρέλα για τη Φίατ. Αυτό το «Ινισιάλ» που παρουσίασε στη Φρανκφούρτη είναι μια μοναδική, στην πρωτοτυπία της, πρόταση για το οικογενειακό αυτοκίνητο του (κοντινού μας) μέλλοντος. Να φαντασθείτε ότι το «Ινισιάλ» δεν διαθέτει «ωοειδές» σχήμα και «αμυγδαλωτούς» προβολείς, πράγμα που ακόμα μία φορά αποδεικνύει ότι η Αναγέννηση δεν πήγε «στράφι».
Αν κάπου πρέπει να στρέψετε την προσοχή σας (εκτός από τη «νέα» Φίατ) είναι στη Ρενό και στην Άουντι που μου έκλεψε την καρδιά στην Φρανκφούρτη μ’ εκείνο το πανέμορφο ΤΤ. Βάλτε στην παραγωγή γρήγορα πριν σας προλάβουν οι Αβραμόπουλος και Λαλιώτης και απαγορεύσουν την κυκλοφορία στο οκτάγωνο που περιλαμβάνει ολόκληρη την Αθήνα!
Αυτή που «κοιμάται» (σχεδιαστικά) είναι η VW, πράγμα που μου προξενεί εντύπωση, εκτός και αν ο χερ ντόκτορ Πιχ δεν έχει πρόσβαση στον γίγαντα (πράγμα απίθανο βέβαια).
Και η Ιαπωνία; Καλά εκεί ο ύπνος είναι ακόμα πιο βαθύς. Έφτασε η άνοδος του γιεν για να αποσυντονισθεί το σύστημα (και μαζί του η αυτοκινητοβιομηχανία) και να βλέπουμε αυτοκίνητα για το 2.000 να είναι σχεδιασμένα σε φόρμες (και νόρμες) του 1980. Λέγεται ότι το νέο Στάρλετ θα εντυπωσιάσει (όπως εντυπωσίασε το Μίκρα;) και ότι η νέα Κορόλα θα συγκλονίσει, αλλά επιτρέψτε μου να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Οι ιάπωνες κατασκευαστές έπρεπε να έχουν ήδη παρουσιάσει τις προτάσεις τους για τον 21ο αιώνα και όχι να περιμένουν ακόμα και τη Ρόβερ-ΒΜW να τους εκπλήξει (και θα τους εκπλήξει να είσαστε σίγουροι).
Στη Φρανκφούρτη η Νισάν παρουσίασε τον αντικαταστάτη του Σάνι, το Αλμέρα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα ρίγη συγκινήσεως όταν το αντίκρισα. Βέβαια, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι όσοι το αγοράσουν θα ξεχάσουν το συνεργείο (όπως γίνεται και με τα προϊόντα των περισσότερων ιαπώνων κατασκευαστών, όπως φαίνεται και από τις έρευνες που κάνει η γερμανική Λέσχη Αυτοκινήτου) αλλά, σ’ εμένα, τουλάχιστον, και σύμφωνα με τα όσα διαβάσατε πιο πάνω, αυτό δεν αρκεί. Όταν φορέσω «καβουράκι» και κολλήσω το στήθος μου στο τιμόνι και έλθει η ώρα ν’ αλλάξω το «αμάξι» μου, τότε θα ενδιαφερθώ και για τα μικρομεσαία χαρίσματα των αυτοκινήτων. Μέχρι τότε, δώστε μου ένα Έσκορτ RS ή ένα Άουντι TT και αφήστε με μόνο στο δρόμο προς το Λιδορίκι!
Και κοιτάξτε αυτό να γίνει γρήγορα, γιατί, όπως (ξανα)διάβασα, οι γραφειοκράτες ετοιμάζονται να διώξουν τ’ αυτοκίνητα, πρώτα απ’ τις πόλεις και μετά από την ύπαιθρο. Ήδη στο Εδιμβούργο ετοιμάζουν μια «συνοικία χωρίς αυτοκίνητα» την οποία βέβαια χτίζουν απ’ την αρχή. Σ’ αυτή θα μένουν όσοι δεν επιθυμούν να χρησιμοποιούν μεταφορικό μέσο, δηλαδή οι συνταξιούχοι, οι πολιτικά ορθοί και οι «οικολόγοι». Τους φαντάζομαι να κάθονται μπροστά στις οθόνες της (αμφίδρομης) τηλεόρασής τους, παρακολουθώντας απαθείς τους «χειρουργικούς βομβαρδισμούς» στο Βιετνάμ, τη Βοσνία και στη Θράκη του μέλλοντός μας, κάνοντας «τσ, τσ, τσ» ενώ θα σκέπτονται πόσο μεγάλο κακό προξενεί στο περιβάλλον ο κινητήρας εσωτερικής καύσης!
Και μια και μπήκαμε στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας(;) και με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα υπάρχει το 2005, ποια μορφή νομίζετε ότι θα έχουν τα προάστια των μεγάλων πόλεων; Με τη δύναμη που τους εξασφαλίζει η τοπική αυτοδικία (βλέπε και «Εν Λευκώ») οι δημοτικές αρχές θα προχωρήσουν στο ολοκληρωτικό «κλείσιμο» των περιοχών δικαιοδοσίας τους. Οι «ευγενείς» συνοικίες του Παλαιού Ψυχικού, του Παπάγου, της Βουλιαγμένης, της Βούλας, της Γλυφάδας κ.λπ θα υψώσουν τα σύγχρονα μακρά τείχη και θα δημιουργήσουν ελεγχόμενες εισόδους. Όποιος «ξένος» τολμήσει να περάσει με τ’ αυτοκίνητο ή το δίκυκλό του απ’ το Χαλάνδρι θα συλλαμβάνεται και θα φυλακίζεται (ή, αργότερα, θα εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες). Οι αρχαίες πόλεις-κράτη θα αναβιώσουν και θα ξεσπάσουν τοπικοί πόλεμοι. Το βασίλειο Παλαιού Ψυχικού θα επιτίθεται εναντίον του Βασιλείου του Χαλανδρίου και το Δουκάτο της Βούλας θα κάνει γιουρούσια εναντίον του Δουκάτου της Γλυφάδας. Κι όλα αυτά, αγαπητοί μου αναγνώστες, θα γίνονται «για την υγεία των παιδιών μας», αυτή τη σαθρή, σχεδόν πρόστυχη, δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι μικρομεγαλοαστοί προκειμένου να εξασφαλίσουν την «κοινωνική» τους θέση και «την ησυχία τους».
Κανείς και με τίποτα δεν μπορεί να με πείσει ότι όλες αυτές οι μπούρδες γίνονται «για την υγεία των παιδιών του». Για τον άρρωστο κοινωνικό διαχωρισμό γίνονται. Για να μένω εγώ σ’ ένα δρόμο χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς θόρυβο και καυσαέρια και οι άλλοι, οι λιγότερο τυχεροί ή θρασείς, να στοιβάζονται στις «λαϊκές» συνοικίες και σε αρτηρίες/θαλάμους αερίων σαν την Κηφισίας, την Ηλιουπόλεως και τη Βουλιαγμένης.
Και μια και μιλάμε για την Κηφισίας, είδατε τι έγινε στο τέλος του Σεπτεμβρίου με την «εφαρμογή» των λεωφορειοδρόμων; Το χάος. Το κομφούζιο. Το έγκλημα. H ασφυξία. Όταν τα λέγαμε οι «αρμόδιοι» (άτομα κρατικοδίαιτα, χωρίς υποχρεώσεις και άγχη) ανακοίνωσαν ότι θα «επανεξετάσουν» το «μέτρο». Τι να επανεξετάσετε, μωρέ! Τη μνημειώδη ανοησία σας; Το γεγονός ότι δεν καταλάβατε πως ακόμα ο κόσμος χρησιμοποιεί επιβατικά αυτοκίνητα που δεν εξαφανίζονται, επειδή εσείς το αποφασίσατε;
Σας το είχα ξαναπεί… Αν έχετε τα κότσια (και τα χρήματα), κάντε τους παράδρομους της Κηφισίας λεωφορειόδρομους όχι τον πιο επιβαρημένο οδικό άξονα της χώρας… Ακόμα, δώστε κίνητρα για να μεταφερθούν τα τρία σχολεία με τους 6000(;) μαθητές που τους μεταφέρουν 300(;) πούλμαν και 6000 επιβατικά, τα περισσότερα με «σοφέρ». Πού να τολμήσετε όμως. Θα σας φάνε ζωντανούς οι ισχυροί που έχουν χτίσει τα μεγαθήριά τους εκεί χωρίς να προβλέψουν τις ανάλογες θέσεις στάθμευσης, αλλά και οι γονείς που θέλουν τα σχολεία δίπλα στις βίλες τους.
Καθώς έγραφα αυτές τις γραμμές διάβασα στην Καθημερινή της 29ης Σεπτεμβρίου ένα άρθρο που έλεγε ότι «το κυκλοφοριακό χάος πήγε στην περιφέρεια» και πως ένας-δυο Δήμαρχοι (του Χαλανδρίου, της Νέας Σμύρνης και της Αγίας Παρασκευής) δήλωσαν ότι «δεν είναι πρακτική για την τοπική αυτοδιοίκηση να μεταφέρει ο ένας δήμος τα κυκλοφοριακά του προβλήματα στον άλλο». Τι λέτε; Ανακαλύψατε, επιτέλους, την Αμερική; Και τώρα τι θα κάνετε; Θα «κλείσετε» και τους δικούς σας ή θα καλέσετε την ελίτ ν’ ανοίξει τους δικούς της;
Αυτή η συλλογιστική, λένε μερικοί, είναι η άρνηση. Ποια είναι η πρόταση. Πως μπορεί να συμβιώσουν άνθρωποι, αυτοκίνητα, σχολεία και μαζικά μέσα μεταφοράς για το (μικρό) διάστημα μέχρι να εμφανιστούν οι νέες μορφές επικοινωνίας (δίκτυα κ.λπ) και ενέργειας (ηλεκτρικά, υβριδικά αυτοκίνητα). H πρόταση είναι αυτή του ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Του πολίτη που όταν οδηγεί ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Που όταν περνάει από μια οικιστική περιοχή, δεν «γκαζώνει», δεν θορυβεί, δεν ρυπαίνει, δεν γκαρίζει, δεν χτυπάει κλάξον, δεν παρκάρει όπου του καπνίσει, προσέχει τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, σταματάει όταν βλέπει μια μητέρα να περνάει το δρόμο σπρώχνοντας το παιδικό καροτσάκι. Πόσοι Έλληνες σταματάνε; Ένας, δύο στους 100; Το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι πολιτισμένοι άνθρωποι είναι μειοψηφία δεν δικαιολογεί την τοπική αυτοδικία.
H πρόταση όμως είναι και εκείνη του ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Του κράτους που φροντίζει, που δημιουργεί χώρους στάθμευσης, που αστυνομεύει τις περιοχές, που νοιάζεται για τους πολίτες. Υπάρχει τέτοιο κράτος στην Ελλάδα; Μη με κατηγορήσετε ότι «ελιτίζω». Μην πείτε ότι χωρίζω τους πολίτες (και τα κράτη) σε «καλούς» και «κακούς». Δείτε τι συμβαίνει γύρω σας. Όχι στο κοντινό σας περιβάλλον, στη δουλειά, στις παρέες σας, ούτε ίσως στη γειτονιά σας. Δείτε τι γίνεται στα γήπεδα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις καφετέριες, στους δρόμους. Δείτε τα σκουπίδια, τη βρώμα, ακούστε στην τηλεόραση πολίτες να λένε ότι η Ελλάδα συνορεύει με την Ουγγαρία. Δείτε τις τουαλέτες της Βουλής που, όπως άκουσα στην τηλεόραση, είναι γεμάτες από τα χαρτιά που πετάνε στις λεκάνες οι «πατέρες» του έθνους. Δείτε την κατάσταση των δρόμων, τα «έργα» που συνεχίζονται και δεν τελειώνουν, τους λάκκους, τις παγίδες, τα πεταμένα στρώματα στην Κατεχάκη. Θυμηθείτε τις εικόνες του γέροντα στην τρώγλη της Δαφνούλας. Δείτε τα καραγκιοζιλίκια με τις θαλαμηγούς και τους παρατρεχάμενους στην Πάτμο και αλλού. Δείτε την αισθητική που προβάλλουν τα ατομάκια που παριστάνουν τους υπουργούς, με τις «φανταχτερές» γραβάτες. Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής Ελλάδας και όχι εκείνη που έχουμε στο μυαλό μας.
Υπάρχουν δυο κατηγορίες λαού στην Ελλάδα (και σε κάθε χώρα). Μια μικρή, που φέρει και τιμά τον πολιτισμό (η Παράλληλη Ελλάδα του Γιώργου Γραμματικάκη) και μια μεγάλη που δεν καταλαβαίνει «γρι» απ’ αυτά.
Εδώ όμως υπάρχει και μια σημαντική διαφορά. Σε χώρες που έζησαν την Αναγέννηση, ίχνη πολιτισμού συναντώνται ακόμα και στο βρετανικό η στο γαλλικό «Κωσταλέξι». Για να περάσει ένας Βρετανός μέσα απ’ το «Ψυχικό» του Μπέρμπινχαμ, όπως περνάει ο Βάγγος απ’ το αθηναϊκό Ψυχικό, πρέπει να είναι χουλιγκάνος της τελευταίας στάθμης, «γαϊδούρι» δίποδο. Στα καθ’ ημάς αρκεί να οδηγεί «μερσεντέ», «μπεμβέ» με «ζαντολάστιχα» ή και Ρέιντζ Ρόβερ! Πώς και πότε θα διορθωθούν όλα αυτά; Μόνο με μια επανάσταση για την κατάκτηση της προσωπικής αξιοπρέπειας, που θα ξεκινήσει από τους πολίτες που δεν αντέχουν άλλο τον εξευτελισμό._Κ.Κ.
ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ
Τρόπος του λέγειν δηλαδή. Οδηγώντας πού; Στην Αθήνα; Στη Θεσσαλονίκη; Στο Ηράκλειο; Σ’ αυτές τις πόλεις δεν οδηγείς, αλλά σέρνεσαι, μάχεσαι τους παραπληγικούς της κυκλοφορίας, πολεμάς να σώσεις τη ζωή σου. Στην ύπαιθρο, ναι, οδηγείς. Και, όπως έχουμε ξαναπεί, οδηγείς ελεύθερα και γρήγορα όταν οι συνθήκες επιτρέπουν. Πόσες φορές το χρόνο όμως οι άνθρωποι που δίνουν τη μάχη της ζωής βγαίνουν στην ύπαιθρο; Πότε πήγατε για τελευταία φορά «εκδρομή;» Πότε οδηγήσατε για να ευχαριστηθείτε και όχι για να μεταφέρετε τις υποχρεώσεις σας;
Είδατε; Ούτε που θυμάστε, και το ίδιο ισχύει για μένα κι αν δεν ήταν εκείνο το σαββατοκύριακο που σας περιέγραψα στο περασμένο τεύχος, θα είχα ξεχάσει τα χρώματα της άλλης Ελλάδας.
Ευτυχώς όμως θυμήθηκα τα χρώματα της Αγγλίας! H διαδρομή που είχε χαράξει η Ρόβερ μάς οδήγησε μέσα απ’ εκείνα τα country lanes, όπως τα αποκαλούν οι καποτήδες. Δρόμοι στενοί, με θάμνους δεξιά κι αριστερά που δεν σου επιτρέπουν να σταθμεύσεις παρά μόνο σε ειδικούς χώρους, αλλά το πράσινο εκρήγνυται παντού. Οδηγείς με τη «κουκούλα» κάτω και μυρίζεις τη ζωντανή γη. Ωραίο είναι, αλλά για λίγο. Γιατί αν με ρωτήσετε τι προτιμώ, το εγγλέζικο πράσινο ή την ελληνική πέτρα, θα σας πω την πέτρα.
Το ΜGF Όπως τα Μιάτα, Μπαρκέτα και Αλφα Σπάιντερ, έτσι κι αυτό είναι αυτοκίνητο για εκείνους που έχουν τη δύναμη να κατεβάσουν τους διακόπτες και να πουν: «τώρα οδηγώ. Αυτός ο χρόνος είναι αφιερωμένος στον εαυτό μου και στον/στην συνεπιβάτη μου». Πόσοι όμως μπορούν να κατεβάσουν τους διακόπτες; Να μη σκέπτονται όσα είδαν, άκουσαν ή υπέστησαν την ημέρα; Εγώ πάντως δεν μπορώ. Οδηγούσα το MGF και σκεπτόμουν τον βαν Μιρτ! Τέτοια διαστροφή σας λέω…
Τη μόνη στιγμή που την ξέχασα (την ελληνική «πραγματικότητα») ήταν όταν με πήγε βόλτα ο Σ.Χ. με τη Μακλάρεν F1. Εκεί, πάνω απ’ τα 250 χ.α.ώ ξεχνάς ακόμα και τους γονείς σου!
Αυτά είναι τα «τυχερά». Οι F4O (και οι F50), τα Ζάκσπιντ F1, τα Mirage και τα F4, οι 959 και τα F16… Χωρίς αυτά τι θα ήταν η ζωή μου πέρα από ένας ατέλειωτος αγώνας για την κατάκτηση ενός στόχου; Δεν λέω… O αγώνας ήταν (και είναι) ωραίος, αλλά εκείνα τα Βαρδούσια ακόμα δεν τα ‘χω επισκεφθεί! Ας είναι… Οδήγησα (πάλι) και τα νέα Φίατ Μπράβο/Μπράβα και οι αρχικές (καλές) εντυπώσεις επιβεβαιώθηκαν. Ένα σημείο το οποίο δεν μου άρεσε ήταν αυτό της πίσω ανάρτησης που μου φάνηκε «μαλακή» και με μεγάλες διαδρομές.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχω κάνει ακόμα αρκετά χιλιόμετρα με το νέο Φίατ, γι’ αυτό υπομονή μέχρι το επόμενο τεύχος για να σας πω περισσότερα. Πάντως και αυτό το μοντέλο επιβεβαιώνει την «επιστροφή» της Φίατ. Αν τα αυτοκίνητα δεν παρουσιάσουν «ιταλικά» προβλήματα αξιοπιστίας (πολλά τα παράπονα όπως ίσως διαβάζετε στις επιστολές) θα «πουλήσουν» καλά, μια και είναι σύγχρονα, όμορφα, έχουν καλούς κινητήρες και διαθέτουν μεγάλους εσωτερικούς χώρους. Και να σκεφθείτε ότι η «επίθεση» δεν έχει σταματήσει ακόμα. Ακολουθεί το νέο Λάντσια Y και βέβαια ο αντικαταστάτης του 164 που, όπως θα δείτε όταν έλθει η στιγμή, είναι ένα «προχωρημένο» (σχεδιαστικά) αυτοκίνητο.
Και μια και μιλάμε για αξιοπιστία, γιατί δεν συμπληρώνετε τα ειδικά κουπόνια που δημοσιεύουμε εδώ και χρόνια; Ξέρω ότι όλοι είσαστε «πνιγμένοι» στη δουλειά και πως, για να κάνει κανείς αυτά τα πράγματα, πρέπει να ζει σε μια χώρα που του εξασφαλίζει ένα μίνιμουμ ηρεμίας γι’ αυτό δεν σας/μας παρεξηγώ. Γιατί «μας;» Για τον απλό λόγο ότι κι εγώ έχω να στείλω διάφορες επιστολές/αιτήσεις/φόρμες σε διάφορους ανθρώπους/οργανισμούς και πάντα το αφήνω για «αύριο». Όσοι πάντως είσαστε συνδρομητές στο TechLink μπορείτε να μας στείλετε τις παρατηρήσεις από τη χρήση των αυτοκινήτων σας και ηλεκτρονικά.
Λίγες μέρες πριν παραδώσω τα κείμενα γι’ αυτό το τεύχος, έφθασε το νέο Όπελ Βέκτρα που στο μόνο που μοιάζει με το παλιό είναι στο όνομα. Οι μηχανικοί της GM έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στους τομείς της ποιότητας και της μόνωσης του χώρου επιβατών, αλλά και της ανάρτησης που δεν παρουσιάζει τα συμπτώματα πλoϊμότητας του παλιού μοντέλου.
O κινητήρας έχει δύναμη ψηλά (κι επειδή το αυτοκίνητο είναι πιο ελαφρύ από το Ωμέγα είναι αρκετά «σβέλτο») αλλά είναι σχετικά «νεκρός» χαμηλά, με αποτέλεσμα να έχει μέτριες ρεπρίζ όταν πέσουν οι στροφές. Το κιβώτιο είναι βελτιωμένο σε σχέση με το παλιό Βέκτρα, αλλά εξακολουθεί να έχει τη «λαστιχένια» αίσθηση των Όπελ και κάποια ασάφεια στην επιλογή των ταχυτήτων.
Βελτιωμένο είναι το σύστημα διεύθυνσης και το τιμόνι είναι τώρα ακριβές και με καλή αίσθηση. Το σύστημα «traction control» είναι πολύ καλό και μπορείς να οδηγείς χωρίς σπιναρίσματα, με αποτέλεσμα η οδική συμπεριφορά να είναι «ακριβής». Σ’ αυτό συμβάλλει και η νέα πίσω ανάρτηση, που έχει σχεδόν εξαφανίσει την τάση του αμαξώματος να «πλέει» ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύεται άνετη (καμία σχέση με τις κλασικές γερμανικές αναρτήσεις, που περνάνε «στεγνά» από τις ανωμαλίες). Τα φρένα είναι πολύ καλά, και μια ελαφρά, «σπογγώδης» αίσθηση δεν επηρεάζει την αποτελεσματικότητά τους. Ακόμα, οι χώροι είναι καλοί, η θέση οδήγησης σωστή και ο εξοπλισμός της δίλιτρης έκδοσης εξαιρετικός. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες θ’ αγοράσουν το δίλιτρο Βέκτρα, γι’ αυτό υπομονή μέχρι να οδηγήσουμε το 1.6._K.K.
Υ.Γ.: Στο ραδιόφωνο ακούω την είδηση για την απόπειρα εναντίον του Γκλιγκόροφ. Οι δυνάμεις που κινούν τα νήματα για την αποσταθεροποίηση στην περιοχή βγήκαν απ’ το σκοτάδι. Εύχομαι να μην εμπλακεί η Τζουτζία, γιατί τότε θα χρειαζόμαστε διαβατήριο για να περάσουμε τα Τέμπη!._Κ.Κ.
RSS - Posts
