Καλά… Μη μου πείτε ότι δεν περάσατε καλά το Δεκέμβριο, γιατί θα χάσω κάθε ιδέα που έχω για σας. O μήνας που πέρασε ήταν, από κάθε πλευρά, εκπληκτικός, αφού ο θίασος που τυχαίνει να μας κυβερνάει αυτή την εποχή, κυριολεκτικά έδωσε ρέστα. Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Απ’ το νέο εύρημα του υπουργού Δημόσιας Τάξης (το προηγούμενο ήταν το ωράριο των νυχτερινών κέντρων) για την επιτόπου είσπραξη των προστίμων για τροχαίες παραβάσεις; Από το φιάσκο της μετοχοποίησης του OTE; Από την υπερήφανη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική στο θέμα των 12 μιλίων; Από το πόρισμα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης που ξαφνικά ανακάλυψε ότι γνωρίζει και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης ότι δηλαδή το κράτος είναι διαλυμένο;
Απ’ όπου και ν’ αρχίσει, πρώτα θα ξεραθεί στα γέλια και μετά στα κλάματα, γιατί, επιτέλους, δεν είναι πράγματα αυτά. Ξέρω… Τα έχω ξαναγράψει και τίποτα δεν γίνεται αλλά, καλοί μου αναγνώστες, πού βαδίζει αυτός ο τόπος; Πώς και με ποιο τρόπο θα μπει τάξη σ’ αυτό το τριτοκοσμικό μπάχαλο που θέλει να αποκαλείται ευρωπαϊκή χώρα; Ποιοι θα είναι εκείνοι που θα τεθούν επικεφαλής μιας πολιτικής κίνησης που θα φέρει τον πολυπόθητο εκσυγχρονισμό και θα τα βάλει με το τέρας του δημόσιου τομέα και τους στρατηγούς του, τους συνδικαλιστοπατέρες που ο Γιάννης Μαρίνος στον Οικονομικό Ταχυδρόμο εύστοχα αποκάλεσε στρατό κατοχής…
Ποιοι είναι εκείνοι που θα δώσουν πίσω τη χαμένη αξιοπρέπεια, τουλάχιστον εκείνων των Ελλήνων που βαρέθηκαν, κουράστηκαν, σιχάθηκαν να είναι όμηροι του κάθε βλάκα που παριστάνει τον προστάτη τους. Τι να τα κάνουμε τα φθηνά αυτοκίνητα, όταν ζούμε σε μια χώρα που έχει χάσει την εθνική της αξιοπρέπεια, που άγεται και φέρεται σύμφωνα με τις διαταγές και τις ορέξεις ακόμα και του τελευταίου αρχηγίσκου; Πόσο πρέπει ακόμα να μας εξευτελίσει ο Μπερίσα και ο Γκλιγκόροφ, για να καταλάβουν οι πολιτικοί μας (αλλά και η μάζα που τους ψηφίζει) ότι, για να κερδηθούν αυτές οι μάχες δεν χρειάζονται τόσο φρεγάτες, τανκ και F16, αλλά μια ισχυρή, σύγχρονη οικονομία που δεν πρόκειται να μας προκύψει, αν οι πρώτοι συνεχίσουν να υποκύπτουν στους εκβιασμούς των δεκάδων συντεχνιών που πίνουν το αίμα της Ελλάδας.
Των συντεχνιών που εμπόδισαν, για παράδειγμα, τη μετοχοποίηση (η πώληση στην οργουελική γλώσσα newspeak) του OTE, των θλιβερών δήθεν συνδικαλιστών που δεν κατάλαβαν(;) όπως θαυμάσια έγραψε ο Δ. Ψυχογιός στο BHMA της Κυριακής ότι η υπερηφάνεια τού δεν πουλιόμαστε μπορεί απλώς να κρύβει την αισχύνη ότι κανείς δεν θέλει να σ’ αγοράσει. Το είχαμε γράψει κι εμείς, όχι μία αλλά πολλές φορές σ’ αυτές εδώ τις σελίδες και στο Εν Λευκώ. Ποιος επενδυτής, Έλληνας ή ξένος, είναι τόσο βλάκας για να αγοράσει μετοχές ενός οργανισμού που διοικείται από συνδικαλιστές με νοοτροπία του…1800; Ποιος, μωρέ αδέλφια, είναι τόσο τρελός ώστε να πάρει κάτι που δεν μπορεί να ελέγξει επιχειρηματικά…
Ποιος θ’ αγοράσει αυτό το τέρας που ένα μήνα μετά τις πλημμύρες στην Αθήνα, δεν είχε ακόμα επισκευάσει χιλιάδες τηλέφωνα που είχαν κοπεί;. Για να το κάνει τι; Για να τρέφει τις στρατιές των κομματικών που προσλήφθηκαν για να έχουν, εκτός από τις κανονικές τους δουλειές, και τη σιγουριά του Δημοσίου; Πεντακόσια εκατομμύρια δραχμές ξόδεψε σε διαφημίσεις ο χαρούμενος μαθητευόμενος μάγος, για να πείσει τον ελληνικό λαό να αγοράσει μετοχές στον OTE που δεν πωλούνται! Ποιος τα πλήρωσε; Εμείς, που καλούμεθα από τις εφορίες να πληρώσουμε αναδρομικά, φόρους που κυμαίνονται από 100-400.000 για τους ιδιώτες και από 20-100 εκατομμύρια για τις επιχειρήσεις. Εμείς, που δεχόμεθα να κυβερνώμεθα όχι απ’ αυτούς που εκλέξαμε, αλλά από τους συνδικαλιστές του OTE, της ΔΕΗ, της Ολυμπιακής και των λοιπών λευκών ελεφάντων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Είναι όμως η ιδιωτικοποίηση ή μετοχοποίηση η λύση; Είναι, αν είναι γενική και απόλυτη, αλλά αν παράλληλα -κι αυτό έχει σημασία- υπάρχει ένα κράτος που λειτουργεί. Ένα κράτος που θα είναι σε θέση να ελέγχει απόλυτα τους ιδιώτες! Αν δεν υπάρχει αυτό το κράτος, αν δεν υπάρχουν αξιοπρεπείς κρατικοί λειτουργοί, αν στον κρατικό μηχανισμό παραμείνουν τα ίδια λουλούδια, τότε η ομηρία του ελληνικού λαού θα είναι απόλυτη! Οι ιδιώτες θα εξαγοράσουν τους πάντες και ένας νέος στρατός κατοχής, χίλιες φορές χειρότερος απ’ τον σημερινό, θα αναλάβει την πραγματική διακυβέρνηση της χώρας. Ακόμα και η σκέψη της ιδιωτικοποίησης των λευκών ελεφάντων με τις σημερινές δομές μου φέρνει ανατριχίλα. Γι αυτό και συχνά λέω ότι πρέπει πρώτα να γίνει μια πολιτιστική επανάσταση, ένα κυνήγι της χαμένης μας αξιοπρέπειας και μετά να πουληθούν αυτά τα τέρατα.
Μη με ρωτήσετε ποιος θα κάνει αυτή την επανάσταση γιατί δεν είμαι σε θέση να σας απαντήσω. Αν ο καθένας από εσάς νομίζει ότι οι 4TPOXOI έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση, τότε η δική μας αποστολή έχει επιτευχθεί. Αν πάλι ο καθένας από εσάς έχει βάλει το δικό του λιθαράκι, τότε όλοι είμαστε πιο κοντά στο στόχο. Αυτό που λείπει είναι ο καταλύτης, ο οδηγός που θα μας εκφράσει, ο αρχηγός, οι αρχηγοί της επανάστασης (όλα εντός εισαγωγικών, γιατί σε μια τέτοια προσπάθεια όλοι είναι αρχηγοί και οδηγοί). Πότε θα εμφανισθεί(-ούν); Ίσως όταν τελειώσουν τα μυστικά δείπνα ή όταν οι πολίτες (και όχι ο λαός) βαρεθούν τους ηθοποιούς που παίζουν στην τρέχουσα επιθεώρηση._Κ.Κ.
Εν τω μεταξύ
Το ότι δεν τα πάμε καθόλου καλά με τις αποκαλούμενες δημόσιες σχέσεις, την προβολή και το γενικότερο μάρκετινγκ του περιοδικού μας, αλλά και των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνει, είναι γνωστό στους παροικούντες εν τη Ιερουσαλήμ. Εκατοντάδες τα παραδείγματα…. Από την έκδοση των ίδιων των περιοδικών μας (που ΟΛΑ ήταν πρωτοπόρα στην Ελλάδα και άνοιξαν τα μάτια δεκάδων αντιγραφέων), μέχρι την παρουσίαση θεμάτων που καίνε τους αναγνώστες (περιβάλλον, τεστ λιπαντικών, συνεργείων), μέχρι την οδήγηση μοναδικών αυτοκινήτων, αλλά και τις πρώτες πτήσεις δημοσιογράφου στην Ελλάδα (και στην Ευρώπη) με μαχητικά αεροπλάνα σαν το Μιράζ 2000, το A7 Κορσαίρ, το F 104, το F 16, τα F4, F5, Alphajet και πολλά άλλα που τα θυμόμαστε μόνον όταν ανοίγουμε το βιβλίο πτήσεων…
Οι δημοσιογραφικές αυτές πρωτιές (στο χώρο μας πάντα) παρουσιάζονται στα περιοδικά που εκδίδει η εταιρία μας και ίσως και στην εκπομπή μας TPOXOI & ΔΡΟΜΟΙ στο Μέγκα Τσάνελ, αλλά από εκεί και πέρα σιωπή.
O λόγος; Όλοι (και ο υπογράφων πρώτος) αισθανόμασθε ότι αρκετό βομβαρδισμό υφίσταται το κοινό από τις παλιές (και περισσότερο από τις νέες) βεντέτες των μίντια και δεν χρειάζεται και η δική μας παρέμβαση για να αποτρελαθεί ο κόσμος! Έρχονται όμως στιγμές που βλέπουμε ότι η στάση μας αυτή παρεξηγείται (OXI από τους αναγνώστες) αλλά από έναν κόσμο που δεν εννοεί να καταλάβει ότι σε πολλούς τομείς έρχεται δεύτερος και συνήθως καταϊδρωμένος. Γι αυτό και παρά το γεγονός ότι πάλι κανείς από εμάς δεν έχει προσβληθεί από το μικρόβιο της δημοσιότητας, νομίζω ότι πού και πού επιβάλλεται να υπενθυμίζουμε μερικά πράγματα για να τα διαβάζουν εκείνοι που κάνουν ότι δεν τα βλέπουν.
Μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις ήταν και ο διαγωνισμός που προκήρυξε ο Δήμος Αθηναίων (σε συνεργασία με το ΕΜΠ) για τη σχεδίαση οχημάτων μηδενικής εκπομπής ρύπων. Διαγωνισμός που προτάθηκε από τον υπογράφοντα και έγινε ομόφωνα δεκτός από το Δημοτικό Συμβούλιο και που (είδηση!) θα προταθεί και από τη νέα δημοτική αρχή και που, αν -όπως ελπίζουμε- εγκριθεί, θα γίνει θεσμός.
Σε μια όμορφη τελετή λοιπόν η οποία έγινε στα μέσα Νοεμβρίου στο παλιό Δημαρχείο, ο πρώην Δήμαρχος Αθηναίων Λεωνίδας Κουρής απένειμε τα βραβεία στους νικητές, και τι βραβεία! H επιτροπή αξιολογήσεως των μελετών που απαρτίζονταν από τον K. Σπέντζα, Επικ. Καθηγητή Κατασκευής Οχημάτων στο ΕΜΠ, N. Βόρδο, Διεθυντή της Δ/σης Μηχανολογικού του Δήμου Αθηναίων και τον υπογράφοντα, συνεδρίασε στις 25-5-94 και αποφάσισε να δώσει:
– Το πρώτο βραβείο (3.000.000 δρχ.) για τη σχεδίαση επιβατικού οχήματος στο E. M. Πολυτεχνείο-Εργαστήριο Ηλεκτρικών Μηχανών και στην ομάδα του Καθηγητή Σ. Μανιά και των συνεργατών του A. Κλαδά, A. Καντιάνη και Γ. Καρβέλη.
– Το δεύτερο (2.000.000 δρχ.) της ίδιας κατηγορίας στον Ηλία Σελέκο
– Το πρώτο βραβείο (3.000.000 δρχ) για τη σχεδίαση μικρού λεωφορείου στην ομάδα: Σωτήρης Λιάσκος, Κώστας Μαλανδρίνος, Σταύρος Λιάσκος.
H Επιτροπή πρότεινε να μην απονεμηθεί το δεύτερο βραβείο για τη σχεδίαση μικρού λεωφορείου και εισηγήθηκε τα χρήματα να διατεθούν για τη διοργάνωση μικρής εκθέσεως στην οποία θα προβληθούν όλες οι ελληνικές προσπάθειες στο χώρο της σχεδίασης και κατασκευής οχημάτων μηδενικής ή σχεδόν μηδενικής εκπομπής ρύπων.
Πιστεύω ότι αυτή η προσπάθεια αλλά και ο ήρεμος και ευγενικός τρόπος που παρουσιάστηκε από το περιοδικό μας και την τηλεοπτική μας εκπομπή, είναι σύμφωνη με τις αρχές μας που λένε ότι δεν πρέπει να κραυγάζουμε για ό,τι κάνουμε. Τότε γιατί το παράπονο;
Διότι η πρωτοβουλία αγνοήθηκε προκλητικά από όλα σχεδόν τα MME (με τη λαμπρή εξαίρεση της εφημερίδας TA NEA που αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα). Ας είναι όμως… Εμείς θα συνεχίσουμε με τέτοιες και άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες ελπίζοντας ότι κάποτε τα MME εκτός από τις βούλες και τις ρούλες θα ανακαλύψουν και τους Έλληνες επιστήμονες και μηχανικούς, αλλά και όσους από εμάς πασχίζουμε να τους βοηθήσουμε.
Πιο απλά, οι 4TPOXOI και επιτέλους ο υπογράφων το 1993 και 1994 εξασφάλισαν 17 (δεκαεπτά) εκατομμύρια δραχμές για υποτροφίες και βραβεία γι αυτούς, τους Άλλους Έλληνες. Τα πρώτα επτά, αν θυμάσθε, ήταν εκείνα που με χίλιους κόπους (και προσωπικούς εξευτελισμούς από λίγους, ευτυχώς, κυρίους) εξασφαλίσαμε από τους εισαγωγείς αυτοκινήτων προκειμένου να διατεθούν σε άπορους, αριστούχους φοιτητές του ΕΜΠ.
Αν κάποιοι από εσάς πιστεύετε ότι αυτά τα πράγματα είναι εύκολα, σας πληροφορώ ότι κάθε άλλο παρά έτσι είναι. H Πρωτοβουλία της Πόλης της Αθήνας ήταν μια σχετικά εύκολη υπόθεση, αφού, όπως σας είπα, εγκρίθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο. H άλλη, η παλιότερη όμως ήταν για εμένα αληθινός ψυχοβγάλτης καθώς προσπαθούσα να πείσω τους διάφορους μεγαλοσχήμονες για την ανάγκη να σταθούν δίπλα και να βοηθήσουν τους νέους που προσπαθούν.
Ένας απ’ αυτούς είπε χαρακτηριστικά για εμένα και τις υποτροφίες: Δώστε του 500 χιλιάδες να γλιτώσουμε απ’ αυτόν, λες και ζήτησα τα χρήματα για τον εαυτό μου! Ας είναι όμως. Παρά τις δυσκολίες έχω την εντύπωση ότι στο τέλος εμείς θα νικήσουμε κι αυτού του είδους οι άνθρωποι θα εξαφανιστούν στους αγωγούς των ομβρίων υδάτων.
Τι άλλο έγινε; Μα η γιορτή για τα 25χρονα του περιοδικού μας στο ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ. Εκεί, ο υπογράφων μίλησε για την ιστορία και την εξέλιξη των 4T (αλλά και της Τεχνικές Εκδόσεις A.E.), ο Βαγγέλης Κοσμίδης για τη νέα μας δραστηριότητα, το Δίκτυο TechLink που, όπως είδατε, άρχισε να λειτουργεί αυτόν το μήνα και ο Δ. Δενδρινός για τις δραστηριότητες της εταιρίας με την οποία συνεργαζόμαστε και συστεγαζόμαστε, την Ελληνική Τεχνολογία Ε.Π.Ε. H αλήθεια είναι ότι σ’ αυτή μας την εκδήλωση δεν ήλθαν πολλοί καλοί μας φίλοι, προφανώς διότι τα 25 χρόνια της παρουσίας του περιοδικού μας δεν ήταν αρκετά ή ίσως επειδή τα κείμενά μας έχουν πονέσει πολλούς απ’ αυτούς. Δεν πειράζει… Οι 4TPOXOI και η Τεχνικές Εκδόσεις A.E. θα ζήσουν και χωρίς εσάς. Τελειώσαμε με τις κοινωνικές εκδηλώσεις; Δυστυχώς (ή μπορεί και ευτυχώς) όχι.
Στις 25 και 26 του μηνός η εταιρία μας κατέβηκε στα Χανιά όπου το περιοδικό μας ΗΧΟΣ & Hi-Fi σε συνεργασία με την Ομάδα 3P του Πολυτεχνείου, οργάνωσε την TECHNOPOLIS ‘94. Τι ήταν αυτό; Μια διήμερη έκθεση-συνέδριο για τις τεχνολογίες των πολυμέσων (multi media) και συμπίεσης του ήχου και της εικόνας την οποία παρακολούθησαν εκατοντάδες σπουδαστές, μαθητές και άλλοι ενδιαφερόμενοι από την όμορφη πόλη των Χανίων (μην τη χαλάστε σύντεκνοι!).
Στην έκθεση έλαβαν μέρος οι: Lyric (JBL & Harman Kardon), BIANE (Panasonic, 3DO), Rainbow Computers (Apple), Phillips Ελληνική (με τα CDI), Ι.ΘΑ.ΒΙ.Κ (παρουσίαση CD-ROM για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος), ATARI (Jaguar), MUSIC (Εργαστήριο Πολυμέσεων Πολυτεχνείου Κρήτης) και φυσικά το δικό μας δίκτυο TechLink.
Εκεί, παρουσίασαν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στους παραπάνω τομείς και βέβαια η Τεχνικές Εκδόσεις A.E. παρουσίασε το Δύκτιο TechLink.
Ακόμα μια είδηση: η (ή το) Technopolis θα συνεχισθεί! Πάντα με τη συνεργασία της πολιτιστικής ομάδας του Πολυτεχνείου Χανίων, ετοιμάζουμε πολλές παρόμοιες εκδηλώσεις στα AEI. H επόμενη θα γίνει, αν όλα πάνε καλά, στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου και μετά στο Πανεπιστήμιο Πατρών με θέματα που ενδιαφέρουν τους Έλληνες που μας ενδιαφέρουν! Τους δικούς μας ξεχωριστούς αναγνώστες και τους φοιτητές, σπουδαστές, μηχανικούς και κάθε λογής επιστήμονες που παλεύουν για ν’ αλλάξουν το άσχημο πρόσωπο της Ελλάδας. Γι αυτό, μείνετε συντονισμένοι στον Αντίλογο και στο Ημερολόγιο Καταστρώματος. Σας επιφυλάσσουμε όμορφες και ενδιαφέρουσες εκπλήξεις.
Οι
επαφές με τους φίλους, τους αναγνώστες
και τους συνεργάτες δεν τέλειωσαν εδώ…
Στις 28 του μηνός κάναμε κάτι που έπρεπε
να έχουμε κάνει εδώ και πολύ καιρό. Όλοι
οι άνθρωποι των 4T και το μεγαλύτερο
μέρος του Εμπορικού τμήματος πήγαμε
στη Θεσσαλονίκη, όπου στον ωραιότερο
και πιο ευγενικό χώρο που υπάρχει στην
Ελλάδα (στο Μύλο) ανακοινώσαμε στους
επίσης ωραιότερους και πιο ευγενικούς
βορειοελλαδίτες φίλους και συνεργάτες
την έναρξη των εργασιών του Γραφείου
μας στη Βόρεια Ελλάδα. Αργήσαμε να
πάρουμε αυτήν την απόφαση και ο λόγος
ήταν απλός: δεν θέλαμε να ανοίξουμε ένα
ακόμα εμπορικό στη Θεσσαλονίκη για να
πουλάμε διαφημίσεις και κάθε λογής
εξυπηρετήσεις. Θέλαμε πάντα να φτιάξουμε
ένα χώρο όπου οι αναγνώστες και οι
συνεργάτες θα μπορούσαν να βρουν την
αξιοπρέπεια και το ήθος που πιστεύουμε
ότι συνοδεύει κάθε επαφή μας με τον
κόσμο. Ένα χώρο που θα μπορούσε να
αποτελέσει τον πυρήνα για κάθε λογής
δημοσιογραφικά ταξίδια στη Βόρεια
Ελλάδα.
Το γραφείο μας θα το βρείτε στον αριθμό 207 της Νέας Εγνατίας και το τηλέφωνό του είναι το 333.786. Υπεύθυνοι είναι, για το μεν εμπορικό τμήμα, ο Μιχάλης Φωτιάδης και για το δημοσιογραφικό ο παλιός μας συνεργάτης Άκης Τεμπερίδης. Για το γεγονός στο Μύλο έχουμε (όλοι) να πούμε ένα και μόνο πράγμα: ευχαριστούμε όλους όσοι μας τίμησαν με την παρουσία τους σε μια εκδήλωση που καμιά σχέση δεν είχε με τις αντίστοιχες αθηναϊκές και τους υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας, για να φανούμε άξιοι της εμπιστοσύνης και της αγάπης τους προς το περιοδικό.
Όσο για εμένα, υπόσχομαι ότι θα βρω επιτέλους το χρόνο για να πάω στη Θεσσαλονίκη, να μείνω μια-δυο μέρες και να δω τους παλιούς φίλους από τους αγώνες και όχι μόνο, που πάντα θυμάμαι με συγκίνηση και αγάπη.
Μη με ρωτήσετε πώς μου φάνηκε η πόλη, γιατί δεν πρόλαβα να την δω. Έφτασα εκεί τη Δευτέρα το απόγευμα και επέστρεψα στην Αθήνα την Τρίτη, με την γαλατάδικη πτήση της Ολυμπιακής, γιατί το απόγευμα έπρεπε να μαγνητοσκοπήσω δύο εκπομπές για την τηλεόραση. Και μια και το έφερε η κουβέντα, δεν πρέπει να ξεχάσω να σας πω ότι από κάποια στιγμή η εκπομπή άλλαξε όχι μόνο ώρα, αλλά και ημέρα μετάδοσης! Τώρα μπορείτε να την δείτε (αν δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνατε -που σίγουρα έχετε!) κάθε Σάββατο στη 1 το μεσημέρι!! Το πόσο θα διαρκέσει αυτή η νέα ρύθμιση θα εξαρτηθεί από την υπομονή και την αντοχή μας.
Ας επιστρέψουμε όμως στα δικά μας. Πέντε μέρες μετά το ταξίδι μας στη Θεσσαλονίκη πήγαμε στην Τρίπολη για ένα ακόμα έντονα φορτισμένο, από αναμνήσεις και συγκίνηση, γεγονός: τον αγώνα των βετεράνων με τα Ιμπίθα του Ενιαίου που ευγενικά διέθεσαν οι οδηγοί τους και η Τεχνοκάρ.
Ό,τι και να σας πω, αγαπητοί αναγνώστες γι αυτή την εκδήλωση είναι λίγο, τόσο ωραία και συγκινησιακά φορτισμένη ήταν. Το περιοδικό μας και η Τεχνοκάρ κάλεσαν 25 παλιούς οδηγούς (όσους και τα χρόνια των 4T) τους οποίους και φιλοξένησαν το Σάββατο το βράδυ πριν από τον αγώνα στο -πολύ όμορφο- ξενοδοχείο Αμαλία στο Ναύπλιο. Εκεί βρέθηκαν ο ΕΙΠΩΡΧ, ο Σταύρος Ζαλμάς, ο Γιώργος Μοσχούς, Μέλας, ο Σπύρος Τσινιβίδης, o Φίλιππος Αντωνιάδης, ο Talbot (κατά κόσμο Θόδωρος Χαραγκιώνης), ο Άρης Σταθάκης, ο Νίκος Καπετανάκης, ο Μηνάς Βουρδουμπάκης, ο Λαίλαψ και γενικά όλα τα ΚΑΠΗ των αγώνων των δεκαετιών του ‘60 και ‘70. Στο ξενοδοχείο έγινε από τον Δ. Χιωτίδη της ΠΑΛΛΑΣ η ενημέρωση για τον αγώνα της Κυριακής, μετά ακολούθησε το δείπνο μαζί με τους οδηγούς των αυτοκινήτων του Ενιαίου (που είχαν την καλοσύνη να μας παραχωρήσουν τ’ αυτοκίνητά τους) και πριν όλοι πάνε για ύπνο για να είναι φρέσκοι και ξεκούραστοι την επομένη, οι ιστορίες και οι αναμνήσεις από τους παλιούς αγώνες έκαναν όλους να θυμηθούν μια εποχή που πρώτα έρχονταν η φιλία και μετά η πρώτη θέση.
Την Κυριακή το μεσημέρι και αφού τέλειωσαν οι αγώνες όλων των πρωταθλημάτων, οι βετεράνοι οδηγοί φόρεσαν τις φόρμες τους, κάθισαν στα μπάκετ των Ιμπίθα και έκαναν έναν ωραίο αγώνα διάρκειας 15 λεπτών τον οποίο κέρδισε η οικογένεια Μοσχού με πρώτο τον Μιχάλη και δεύτερο τον Γιώργο! O υπογράφων τερμάτισε…14ος, αφού κατάφερε να κάνει ένα τετ α κε στα λάδια που έφυγαν από τη φούσκα του ακραξονίου του Άρη Σταθάκη και όλοι είπαν ότι μάλλον επρόκειτο για δάκτυλο του Αντένα στο Mega!
Για την ιστορία και για να αποδώσουμε τη δέουσα τιμή, πρέπει να πούμε ότι η ιδέα για τον αγώνα των βετεράνων ήταν της Σόφης Καββαθά και του Γιώργου Ραπτόπουλου. Μια ιδέα που δεν θα μπορούσε να γίνει βέβαια πραγματικότητα χωρίς την υποστήριξη των ανθρώπων τηςΤεχνοκάρ, της ΠΑΛΛΑΣ και βέβαια όλων μας στους 4T.
Στις κάρτες του αγώνα η ΠΑΛΛΑΣ έγραψε: 1ος Αγώνας Βετεράνων Οδηγών. Όλοι μας θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να γίνει θεσμός και κάθε χρόνο οι παλιοί οδηγοί στο αυτοκίνητο και στη μοτοσικλέτα να έχουν τον δικό τους αγώνα. Από την πλευρά μου και σε προσωπικό επίπεδο θα ήθελα να τους ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ για τη μεγάλη τιμή που έκαναν στους 4T και σε εμένα και να τους πω ότι πάντα θα τους αγαπώ._Κ.Κ.
Υ.Γ.: Στον αγώνα δεν έλαβε μέρος ο Τζώννυ Πεσμαζόγλου, επειδή, όπως μου είπε στο τηλέφωνο που του έκανα για να τον καλέσω, δεν είναι βετεράνος, αλλά εν ενεργεία οδηγός δεν είναι μπαλαρίνα για να δίνει παραστάσεις ενώπιον του κοινού δεν θέλει να τιμήσει τα 25 χρόνια του περιοδικού… και διάφορα άλλα που χαρακτηρίζουν ένα ιδιαίτερα προβληματικό άτομο που είναι σίγουρο ότι κάνει, χρόνια τώρα, ανήσυχο ύπνο Με τη στάση του ο Σερ Τζον των Βουνών (όπως κάποτε τον είχα αποκαλέσει) έδειξε πόσο υπολογίζει τους παλιούς συναθλητές του, το σπορ, τους 4T και τελικά τον υπογράφοντα.
Μετά απ’ όλα αυτά σίγουρα θα αναρωτιέστε πότε έμεινε καιρός για διάβασμα, ξεκούραση, εκδρομή, ακόμα και οδήγηση κάποιων από τα αυτοκίνητα που είχαμε για δοκιμή στο περιοδικό. Για τα τρία πρώτα δεν τίθεται θέμα. Απλά έχουν εξαφανιστεί από τη ζωή μου χρόνια τώρα. Με το τελευταίο κάτι έγινε, αφού οδήγησα μερικά, πραγματικά καλά αυτοκίνητα και συγκεκριμένα: το ενός όγκου Φίατ Ουλίσε, το Κία Σπόρτατζ, το Όπελ Κόρσα με τον κινητήρα των 90 ίππων και βέβαια το νέο VW Πόλο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αν και ο Οδυσσέας παραείναι οικογενειακός για τις προτιμήσεις μου (η οικογένειά μας αποτελείται από δύο άτομα, επτά σκύλους, δύο γάτες και οχτώ κότες) δεν παύει να αποτελεί μια ενδιαφέρουσα ή, καλύτερα, μια άκρως ελκυστική πρόταση για εκείνους που έχουν αληθινές οικογένειες (και ανάλογα έσοδα). Εντυπωσιάστηκα από την ποιότητα κατασκευής και την άνεση (είδατε πώς αλλάζουν τα πράγματα;) που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από εκείνες των καλύτερων γερμανικών και ιαπωνικών αυτοκινήτων. Οι Ιταλοί δεν έμαθαν απλώς το μάθημά τους, αλλά δίνουν μαθήματα σε άλλους.
Έξυπνη λύση η τοποθέτηση του μοχλού αλλαγής ταχυτήτων ψηλά στο ταμπλό που πραγματικά ξεκουράζει τον οδηγό και αφήνει και χώρο ανάμεσα στα καθίσματα. Όλοι στο περιοδικό συμφωνήσαμε ότι ο πρώτος διδάξας, το Ρενό Εσπάς, βρήκε το δάσκαλό του γι αυτό η Ρενό πρέπει σύντομα να κάνει την κίνησή της. Ακόμη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κινητήρας του Οδυσσέα αποδίδει 147 ίππους (Πρέβια 132, Βόγιατζερ 99!) πράγμα που πάλι σημαίνει ότι αυτό το πουλμανάκι δεν απευθύνεται σε μιχαλάκηδες! Καλές ήταν και οι εντυπώσεις μου από το Σπόρτατζ. Αν θυμάσθε είχα οδηγήσει το αυτοκίνητο πριν από ένα χρόνο στην Κορέα και είχα γράψει ότι σε αντίθεση με το άχρωμο και άοσμο Σέφια, το τζιπ της KIA ήταν πολύ καλό. E, λοιπόν όχι μόνο καλό είναι, αλλά από τα καλύτερα της κατηγορίας του!
Οι αιτίες; Και σε αυτή την περίπτωση η ποιότητα κατασκευής (μέσα κι έξω), η άνεση στους ελληνικούς δρόμους (δεν ακούγεται τσικ από το αμάξωμα), ο 16βάλβιδος κινητήρας των 129 ίππων (υπάρχει και 8βάλβιδος με 99), ο χώρος αποσκευών και φυσικά η τιμή (από 6.750.000 έως 8.150.000). Το μόνο μειονέκτημα του Σπόρτατζ είναι ότι δεν διαθέτει αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν snob value, κάτι που κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πρόκειται βέβαια να λάβει υπόψη του στην Ελλάδα.
Είδατε τι μπορεί να κάνει ένας καλός και ζωντανός κινητήρας; Να ξαναγεννήσει ένα αυτοκίνητο όπως έγινε με το Όπελ Κόρσα που με τον 16βάλβιδο Ecotec των 90 ίππων, εγκατέλειψε την κατηγορία των αδιάφορων αυτοκίνητων και μπήκε (θριαμβευτικά) στην κατηγορία των καλών. H κίνηση της Όπελ ήταν σοφή όχι μόνο γιατί έδωσε νέα ζωή στο Κόρσα (με το παράξενο τιμόνι και την πάντα ασαφή ανάρτηση), αλλά έδωσε κι ένα γερό μάθημα στον ανταγωνισμό (απόδειξη οι πωλήσεις του και στην Ελλάδα).
Και τέλος το νέο Πόλο που ήλθε δεύτερο στην ψηφοφορία για το Αυτοκίνητο του Έτους 1995. H επαφή μαζί του, αν και σύντομη, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις παρά τους 55 ίππους που αποδίδει ο κινητήρας του. Κι αυτό γιατί το νέο VW είναι καλό στην πόλη. Συμπαγές, με καλή ροπή και καλή ποιότητα (αυτό δα έλειπε!) δεν προβληματίζει, αλλά και δεν ενθουσιάζει η συνεπαίρνει. Το ερώτημα βέβαια που τίθεται σε εκείνον που θέλει να αγοράσει ένα γερμανικό αυτοκίνητο σ’ αυτή την κατηγορία είναι σοβαρό, αφού το Πόλο των 55 ίππων έχει σαν αντίπαλο το νέο Κόρσα των 90 ίππων! Τι θα έκανα εγώ; Θα τοποθετούσα τον κινητήρα του Κόρσα στο Πόλο και θα έφτιαχνα ένα από τα καλύτερα μικρά αυτοκίνητα στον κόσμο. Τόσο καλό που ίσως έβγαινε και αυτοκίνητο του έτους αντί του Πούντο!
Αυτοκίνητο του έτους είπα; Πάει κι αυτή η χρονιά και νικητής, όπως θα διαβάσετε αλλού, είναι το Φίατ Πούντο με 370 βαθμούς, δεύτερο είναι το Πόλο με 292, τρίτο το Ωμέγα με 272, τέταρτο το Άουντι A8 με 235 και πέμπτο το Λαγκούνα με 231. Πολλοί με ρωτούν αν οι αποφάσεις των 58 ευρωπαίων δημοσιογράφων που ψηφίζουν για τον τίτλο του Αυτοκινήτου της Χρονιάς είναι σωστές και πάντα απαντώ: στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ναι.
Λάθη έχουν γίνει (στο παρελθόν) και έχουν γραφτεί, παλιότερα, σ’ αυτές εδώ τις σελίδες με χειρότερο εκείνο που οι παλιοί συνάδελφοι ανακήρυξαν αυτοκίνητο του έτους το Σίμκα Οράιζον! Όμως τα μέλη της επιτροπής είναι πολλά, το ίδιο και οι χώρες που εκπροσωπούνται (21) για να μιλήσει κανείς για εθνικά ή άλλα συμφέροντα. Όσοι λοιπόν καταφέρονται εναντίον του θεσμού (όπως κάποιος κύριος στο περιοδικό CAR του Δεκεμβρίου) το κάνουν μάλλον επειδή είναι έξω από την επιτροπή παρά για κάποιο άλλο λόγο.
Μπράβο λοιπόν στη (νέα) Φίατ για τον επίζηλο τίτλο, μπράβο και στη Φολκσβάγκεν που μόλις την τελευταία στιγμή αποφάσισε να κατεβάσει το Πόλο σαν υποψήφιο για τον τίτλο (για λόγους που μόνο εκείνη γνωρίζει).
Από εμένα πάντως ένα μεγάλο μπράβο στην Άουντι για το A8, ένα τεχνολογικό θαύμα που όμως είναι πολύ ακριβό για τους απλούς ανθρώπους.
Αυτά για τούτο το τεύχος και περισσότερα (λόγω των αργιών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς που θα μου επιτρέψουν να περάσω περισσότερες ώρες μπροστά στον επεξεργαστή μου). Καλή χρονιά σε όλους τους φίλους που υπάρχουν εκεί έξω, στη Γη των Αναγνωστών._Κ.Κ.
RSS - Posts
