ΔΕN ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά η πτήση με το MiG-25 στα όρια του διαστήματος με πήγε (κυριολεκτικά) στον έβδομο ουρανό! Με πλήρη αίσθηση της ματαιότητας (και του χιούμορ) για την πρόταση που ακολουθεί, πρέπει να είμαι ο Έλληνας που πήγε ψηλότερα και κινήθηκε ταχύτερα απ’ όλους (82.000 πόδια/27,3 χλμ. και 2,5 Mach/2.500 χ.α.ω.) στην Iστορία! Μπαίνει άραγε η «επίδοση» στο βιβλίο Γκίνες; Σιγά μην μπει. Με ρώτησαν αν φοβήθηκα. Όχι. Kι αυτό, για ένα λόγο: όταν ξέρεις τι κάνεις και έχεις εμπειρία, το αίσθημα του φόβου μειώνεται στο ελάχιστο. Εξάλλου, δεν προλαβαίνεις να φοβηθείς. Μόλις απογειωθείς, η ταχύτητα και το ύψος αυξάνουν με καταιγιστικό ρυθμό και δε σου αφήνουν περιθώρια για να σκεφτείς. Απλώς προσπαθείς να κάνεις όσο καλύτερα γίνεται τη δουλειά σου, που στη δική μου περίπτωση ήταν να τραβήξω καλές φωτογραφίες και video.
Πιο μεγάλη «αγωνία» είχα κατά τη δοκιμή στο centrifuge, που προσομοιώνει την εκτόξευση και την επιστροφή του φορέα-πυραύλου, παρά κατά την πτήση με το MiG. Βέβαια, οφείλω να προσθέσω ότι στα 38 λεπτά της πτήσης δεν έγιναν «ταρζανιές» και τα g δεν ξεπέρασαν τα 4,5, οπότε όλα πήγαν καλά. Όταν πετάξω με το MiG-29 και όταν κάνω κάποια άλλα, ελπίζω, πράγματα που έχουν σχέση με την αεροπορία, θα έχω να διηγηθώ περισσότερο ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Όπως ίσως είδατε στις διαφημίσεις, από την 1η Δεκεμβρίου οι Τεχνικές Εκδόσεις αντιπροσωπεύουν στην Ελλάδα την αμερικανική Space Adventures Ltd, την εταιρεία που έστειλε στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) τους πρώτους «τουρίστες του διαστήματος», τον Aμερικανό Dennis Tito και το Nοτιοαφρικανό Peter Shuttleworth. Η εταιρεία μας μπορεί, σε συνεργασία με τη Space Adventures, να σας στείλει στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, αν βέβαια α) έχετε την κατάλληλη φυσική κατάσταση και τα «κότσια» και β) τα 20 εκατομμύρια δολάρια (!) που κοστίζει το εγχείρημα! Εμπρός, λοιπόν. Αρχίστε τις… οικονομίες! Τι είναι σήμερα 20 ψωροεκατομμύρια; Ούτε δύο βίλες (με πισίνα και playroom) στη Μύκονο.
Σύμφωνα με τα νέα βιομετρικά, πολιτικά και στρατηγικά δεδομένα, η αρχή της νέας χρονιάς επιβάλλει να είμαι ευτυχής και να περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Για να εκσυγχρονιστώ, και το Εν Λευκώ και ο Αντίλογος θα αποτελέσουν δηλώσεις μετανοίας (οι παλιότεροι ίσως θυμούνται), και θα υποθέσω ότι ανήκω σε μια απ’ τις παρακάτω (ευτυχισμένες) κατηγορίες.
α. Eπιτυχημένος 50άρης (50something)
Τι μπορεί να είναι ένας επιτυχημένος Έλληνας αυτής της κατηγορίας; Ερευνητής στο CERN ή στο Max Planck, καθηγητής στο MIT, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μονάχου, Αδελαΐδας; Μήπως συγγραφέας, ηθοποιός, σχεδιαστής αγωνιστικών αυτοκινήτων, κυκλωμάτων H/Y, αεροπλάνων ή κατασκευαστής ποδηλάτων, μοτοσικλετών, αυτοκινήτων, κυκλωμάτων για Η/Υ; Μήπως έχει εργοστάσιο που φτιάχνει (καλές) οδοντογλυφίδες, καρφίτσες, είδη μπάνιου; Μπααα. Αυτά είναι για βλάκες. Εκτός από ελάχιστες, φωτεινές περιπτώσεις ανθρώπων που επιμένουν να πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα, ο «επιτυχημένος» Έλληνας είναι μεταπωλητής (αυτοκινήτων, δικύκλων, επώνυμων ρούχων κτλ.). Εισάγει (από χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό) σινιέ αντικείμενα, πλακάκια, πετσέτες μπάνιου, WC, αυτοκίνητα, δίκυκλα, ποδήλατα, φωτιστικά, σκελετούς γυαλιών και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους του αντιπαραγωγικού ανθρώπου. Ο «επιτυχημένος» είναι πωλητής ονείρων, γκλαμουριάς, και χτίστης εικονικής πραγματικότητας.
Για τις ανάγκες του πονήματος και για να κάνω την άσκηση πιο οδυνηρή, ξεκινάω δηλώνοντας ότι ανήκω στην κατηγορία α’. Δεν είμαι, δηλαδή, «εφευρέτης και δημιουργός», αλλά εκδότης του μεγαλύτερου και παλαιότερου αυτοκινητιστικού περιοδικού στην Ελλάδα, στις σελίδες του οποίου παρουσιάζονται τα προϊόντα που κατασκευάζονται σε όλες τις άλλες χώρες εκτός από τη δική μας. Γιατί; Διότι, παρά τις όποιες προσπάθειες των τελευταίων σαράντα ετών, συγκεκριμένα συμφέροντα και πολιτικές εμπόδισαν τη δημιουργία μιας, έστω και υποτυπώδους, βιομηχανικής παραγωγής, ακόμα και εξαρτημάτων αυτοκινήτων ή δικύκλων. Ως «επιτυχημένος» εκδότης λοιπόν, και για να αποβάλω το στίγμα του «απαισιόδοξου», την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους επισκέφτηκα τις αντιπροσωπείες των Mercedes, BMW, Range Rover, Porsche, Cadillac, Lexus, Jeep, Jaguar, Ferrari και Maserati (την τελευταία, πρέπει να πω, με ιδιαίτερη δυσκολία), για να δω ποιο αυτοκίνητο θ’ αγοράσω. Κι αυτό, γιατί πρέπει να (επι)δείξω την οικονομική και κοινωνική μου ανέλιξη, που σημαίνει ότι δεν αγοράζω το αυτοκίνητο που ικανοποιεί τις καθημερινές μου ανάγκες, αλλά εκείνο που ανεβάζει το «ίματζ» μου. Άλλο είναι να πηγαίνω γραφείο-Κολωνάκι-σκυλάδικο με Yaris και άλλο με «τζιπάρα», που διαθέτει φιμέ τζάμια και δερμάτινο σαλόνι. Επειδή, λοιπόν, η ρετσινιά δεν πρέπει να σκιάζει την επιχειρηματική, την κοινωνική, ακόμα και τη δημοσιογραφική μου παρουσία, αποφάσισα να αγοράσω μια Porsche Carrera. Το γεγονός ότι δεν ξέρω να οδηγώ, ότι ξεκινάω με μικρά πηδηματάκια, ότι μπερδεύομαι με το 6τάχυτο κιβώτιο και χέζομαι επάνω μου όταν κάνω μια διαδρομή με πολλές στροφές δε με αποτρέπει. Ο πόλεμος εναντίον της «γκρίνιας», όπως και εκείνος εναντίον της «τρομοκρατίας», είναι καθολικός. Ή η ζωή-γελά-ευτυ-χισμένα ή όχι.
Στη σημερινή Ελλάδα (και Ε.Ε.) της ΟΝΕ, της Αττικής Οδού, της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, των διαβατηρίων με βιομετρικά δεδομένα, των 1.400 καταγραφικών σπιούνων και του αερόστατου που θα ακούει και θα βλέπει τα πάντα -για την ασφάλειά μας, βέβαια-, αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν πρέπει να ταράζουν τον ύπνο μου. Εγώ να ’μαι καλά και οι άλλοι να πάνε να κουρεύονται.
Να ’μαι, λοιπόν, στην Carrera με τον προσωπικό μου μπράβο να ακολουθεί με μια ZZR. Στο CD, βισσοβανδήδες, στο ένα χέρι Cohiba, στο άλλο Mueller. Παραβιάζω τρία stop, καβαλάω επτά διπλές διαχωριστικές, «χώνομαι» εμπρός από είκοσι πέντε «βλάκες» που περιμένουν να στρίψουν στο φανάρι και, για πλάκα, πατάω με την «τζιπάρα» μου (έχει τόση σημασία τι οδηγώ;) ένα σκύλο. Η άσφαλτος γεμίζει εντόσθια, αλλά εγώ σκέπτομαι μήπως μου «έξυσε» το χρώμα.
β. «Eπιτυχημένος» 30 και κάτι
Εδώ, τα πράγματα είναι δυσδιάκριτα, μια και οι μόνες πηγές για να βρεις ποιος είναι winner και ποιος looser είναι τα παράθυρα της τηλεόρασης, τα στρογγυλά τραπέζια, τα περιοδικά lifestyle, τα in εστιατόρια και bar, και οι ροζ σελίδες. Απτόητος, όμως, συνεχίζω την απολογία μου, παίρνοντας τη θέση ενός επιτυχημένου 30 και κάτι. Πού οφείλω την επιτυχία; Μήπως στη σχεδίαση της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, του Mετρό, του προαστιακού, του «Ελευθ. Βενιζέλος», του τραμ… Μήπως στη συμμετοχή μου σε ομάδα που ερευνάει τον καρκίνο, τον HIV, το διάστημα, τη σχεδίαση του πρώτου ελληνικού αυτοκινήτου; Μπας και είμαι πρωτοπόρος παραγωγός γεωργικών προϊόντων, κατασκευαστής δικύκλων, φωτισμένος πολεοδόμος, αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης που λάμπει στο διεθνές στερέωμα; Μήπως είμαι μέλος της εθνικής ομάδας που λαμβάνει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ακροβατικών Αεροσκαφών; Και να είμαι κάτι απ’ τα προηγούμενα, κανείς δε με ξέρει. Είμαι επιτυχημένος(-η), επειδή σοδόμισα τα ελληνικά στο Wall, πρόβαλα τις ρώγες μου στο Big Brother και τις ικανότητες (στο θάψιμο) στο Survivor. Είμαι celebrity, γιατί με καλεί στα πάρτι του ο Ντενεκεδόπουλος, στη βίλα της η Γυφτοπούλου, στο gala του (ο 5ης κατηγορίας) σχεδιαστής ή γιατί οργάνωσα (ως εκδότης) «χάπενινγκ» για τα πέντε χρόνια του περιοδικού «Πάρε με» (απ’ όποια θέση επιθυμείς – ως αναγνώστης και πολίτης).
Ακόμα, είμαι «επιτυχημένος», γιατί έλαβα μέρος στο μεγάλο κόλπο του ’99, πήρα Lotus Elise, Porsche Boxster ή Grand Cherokee, άνοιξα πέντε νυχτερινά κέντρα, μετέτρεψα τους δημόσιους δρόμους σε πάρκινγκ για τους πελάτες, έφτιαξα ένα εστιατόριο με κύριο πιάτο τη ματαιοδοξία ή, εδώ δε θέλω αντιρρήσεις, έγινα πρόεδρος… ΠΑΕ. Τεράστια είναι η «επιτυχία» μου από την πώληση κοκαΐνης στην αθηναϊκή κοινωνία και ηρωίνης στη νεολαία, για να πάψει να αντιστέκεται και να δεχτεί πιο εύκολα τα τσιπάκια που η Ε.Ε. τοποθετεί (προς το παρόν) στα πρόβατα και τα σκυλιά, για να προστατεύσει τη… δημόσια υγεία! Η ζωή-μου-γε-λά ευτυ-χισμένα, γιατί είχα βύσμα και δεν πήγα στρατιώτης (ή υπηρέτησα τέσσερις μήνες) ή, επειδή, όταν κατατάχτηκα στο Ναυτικό, με πήγε η μαμά μου στον Πόρο και έκλαιγε λες και έφευγα για τη Μάχη του Στάλινγκραντ.
Τέλος (ποιος μπορεί να βρει το τέλος της αντεστραμμένης ελληνικής πραγματικότητας;), αισθάνομαι ευτυχισμένος που μιλάω greeklish, βρήκα δουλειά ως face controller, γλάστρα στη τηλεόραση ή μοντέλο σε πρωινάδικο. Για όλα αυτά και για εκατοντάδες άλλα αισθάνομαι την ευτυχία να τρέχει απ’ τα μπατζάκια μου.
γ. «Eπιτυχημένος» από 16 ως 35
Εδώ, θα υποθέσω ότι ανήκω σε δύο υποκατηγορίες. Και αρχίζω με την α’: «Eπιτυχημένος» 16άρης. Γιατί; Όχι γιατί παρακολουθώ τις εξελίξεις, ενδιαφέρομαι για την τεχνολογία και τις επιστήμες, είμαι «αστέρι» στα Μαθηματικά ή στη Φυσική ή, ακόμα, μιλάω καλά ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά. Είμαι «επιτυχημένος», επειδή μένω στο Παλιό Ψυχικό, έχω κινητό τρίτης γενιάς, ο πατέρας μου εισάγει σινιέ ρούχα, πουλάει κινητά ή λευκές συσκευές, ή χτίζει πολυκατοικίες. Είμαι «επιτυχημένος», όχι επειδή σκίζω στο σχολείο, παίζω μπάσκετ, πόλο, τρέχω 100, πετάω, φτιάχνω μοντέλα αεροπλάνων, λύνω και δένω τη μηχανή της μοτοσικλέτας μου, «πάω άνεμος» στα kart ή τρέχω σε αγώνες motocross. Είμαι «επιτυχημένος», επειδή αντιγράφω τ’ Aμερικανάκια, αναλώνομαι σε συζητήσεις όπου οι οκτώ στις δέκα λέξεις είναι «μαλ…ας» και εξευτελίζω τους γονείς μου. Ακόμα, είμαι «επιτυχημένος», όχι επειδή κάνω τρία «πολυτεχνεία» το χρόνο και αναδίδω αέρα αξιοπρέπειας, αλλά επειδή είμαι πιόνι στα χέρια των εμπόρων ναρκωτικών ουσιών και ψεύτικων παραδείσων. Είμαι «επιτυχημένος», όχι επειδή γνωρίζω Ιστορία και ξέρω τι έγινε στις 17 Νοεμβρίου, στις 28 Οκτωβρίου και στις 25 Μαρτίου, αλλά επειδή νομίζω ότι το Πολυτεχνείο είναι στάση του τρόλεϊ, η 28η Οκτωβρίου, αργία του… Πάσχα και η 25η Μαρτίου, η μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Είμαι «επιτυχημένος» 16άρης, όχι επειδή το έδαφος τρέμει όταν περνάω, αλλά επειδή είμαι αναίσθητος, αγράμματος, απολιτικός, με IQ γύρω στο 50.
Στην υποκατηγορία β’, 26-35, συναντάμε τους περισσότερους «δήθεν». «Επιτυχημένοι» είναι οι έμποροι ναρκωτικών, κλέφτες αυτοκινήτων, μπράβοι, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, καλλιτέχνες (της συμφοράς), λαίδες (!), κλαψιάρηδες «λαϊκοί» τραγουδιστές και ξεφωνημένα υβρίδια της (λιβανοϊνδικής) ποπ. Μακρύς ο κατάλογος της «επιτυχίας αλά ελληνικά». Οι επαγγελματίες, εκείνοι που δουλεύουν σκληρά, ξέρουν ποιοι είναι οι επιτυχημένοι της αρπαχτής και του λαδώματος, της λούφας και της παραλλαγής. Στη χώρα της δήθεν «πολιτικής» παρλαπίπας, οι άνθρωποι που με γνώση, σοβαρότητα και δεξιότητα οδηγούν τη χώρα στον 21ο αιώνα είναι εντελώς άγνωστοι. Στη χώρα αυτή θεωρείσαι επιτυχημένος, μόνο αν παίζεις ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, αν πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αν είσαι προμηθευτής του Δημοσίου, πολιτικός ή κομματικό στέλεχος. Οι νέοι ονειρεύονται να γίνουν πορτιέρηδες και οι νέες, γλάστρες στην TV. Οι λίγες χιλιάδες που διαπρέπουν στα πολυτεχνεία και τα πανεπιστήμια, οι ερευνητές του ΙΤΥ και ΙΤΕ, δε συγκινούν τους εμπόρους της γκλαμουριάς και της μιζέριας που έχουν κατακλύσει τα ΜΜΕ.
Διαβάζοντας το Εν Λευκώ Δεκεμβρίου, χαμογέλασα με την αφέλειά μου να (εξακολουθώ να) πιστεύω ότι, επειδή εμείς κάνουμε κάτι διαφορετικό, μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. «Γιατί, κυρία μου, παρκάρετε το αυτοκίνητό σας στη στροφή και δεν αφήνετε κανέναν να περάσει;» ρώτησα το βλίτο στο Uno. «Άντε γ…, ρε μαλ…κα», απάντησε. Χιλιάδες όμοια περιστατικά κάθε μέρα, τόσα, που ακόμα και η απλή αναφορά τους αποτελεί αφόρητη κοινοτοπία, όταν μάλιστα σκεφτεί κάποιος ότι 840 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα και αρρώστιες. Κλεισμένοι στην κοινωνική και παραγωγική μας αφασία (ούτε σπίρτα δε φτιάχνουμε), πίσω απ’ τα τιμόνια των «μερσεντέ 200», ζούμε, όπως λέει ένας στούρνος σε ραδιοφωνική διαφήμιση, το «μένγκα» όνειρο. Για το μεταλλαγμένο θηλυκό, κανένα πρόβλημα. Σαν γνήσιο «γαϊδούρι» παράτησε το γιωταχί της στη μέση του δρόμου, και οι άλλοι να κόψουν το κεφάλι τους, όπως πρέπει να το κόψουν και οι οδηγοί που χρησιμοποιούν δρόμους σε δήμους που έχουν αποφασίσει να «εξοστρακίσουν τα γιωταχί». Όσο περνάει ο καιρός τόσο εξοργίζει η συμπεριφορά τους, που δείχνει την εγκληματική αδιαφορία ορισμένων εκλεγμένων αρχόντων για την πόλη και την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Με το πρόσχημα ότι προστατεύουν την «υγεία των παιδιών τους», αυθαιρετούν σε βαθμό κακουργήματος, κλείνοντας δρόμους και αλλάζοντας τη ροή της κυκλοφορίας κάθε τρεις και λίγο. Το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες οχήματα να εγκλωβίζονται στις μεγάλες αρτηρίες (Βουλιαγμένης, Κηφισίας, Ποσειδώνος και αλλού) και η πόλη να μεταβάλλεται σε θάλαμο αερίων απ’ τα καυσαέρια. Δείτε τις φωτογραφίες που παραθέτω και θα καταλάβετε το νέο τρόπο σκέψης και δράσης, «εμείς να ’χουμε την ησυχία μας και οι άλλοι να πεθάνουν». Ρώτησα την υπουργό ΠΕΧΩΔΕ γιατί δεν επιβάλλεται ο Μητροπολιτικός Σχεδιασμός. Απάντησε πως, για να επιβληθεί, πρέπει να στείλει τα… ΜΑΤ. Οι τοπικοί γκιουλέκες αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές των πολεοδόμων και των συγκοινωνιολόγων, επειδή είναι «εκλεγμένοι απ’ το λαό». Μα, και οι Χίτλερ και Μουσολίνι ήταν εκλεγμένοι, όμως αυτό δε δικαιολογεί τα θύματα του φασισμού και του ναζισμού.
Yπάρχουν περιπτώσεις που δείχνουν τη βάναυση μεταχείριση της πλέμπας από την «τοπική αυτοδιοίκηση», και συγκεκριμένα από τους δήμους-κομητείες. Περιοχές όπως το Παλαιό και Νέο Ψυχικό, η Φιλοθέη, το Χαλάνδρι και, τελευταία, ο Υμηττός και η Δάφνη φροντίζουν για τους μόνιμους κατοίκους τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους εκείνους των άλλων δήμων. Η νέα μάστιγα (περί μάστιγας πρόκειται) των πεζοδρομήσεων ή των δρόμων «ήπιας κυκλοφορίας» έχει απλωθεί σαν πανούκλα. Τα παραδείγματα είναι κραυγαλέα, εξοργιστικά, προκλητικά. Σε ένα (δίπλα μας), ο ευαίσθητος άρχοντας κλείνει το δρόμο, επειδή πήρε εντολή από επιχειρηματία-εργοστασιάρχη που χρειαζόταν χώρο για να παρκάρει τα φορτηγά του! Ο Δήμος Υμηττού έχτισε την οδό Κασσιόπης, με τη δικαιολογία ότι εκεί λειτουργούσε παιδικός σταθμός. Μόλις ο δρόμος τσιμεντώθηκε (και ο εργοστασιάρχης απέκτησε το πάρκινγκ του), ο σταθμός σταμάτησε να λειτουργεί! Εκατοντάδες οδηγοί αναγκάζονται να γυρίζουν σαν «σβούρες» στους γεμάτους σταθμευμένα αυτοκίνητα στενούς δρόμους της συνοικίας, προσπαθώντας να αποφύγουν το μποτιλιάρισμα της Βασ. Όλγας (η «Βουλιαγμένης» προς Αθήνα). Το ίδιο γίνεται και στο Δήμο Αγίου Δημητρίου, όπου φαρδείς δρόμοι «στραγγαλίζονται», για να απαγορεύσουν την «υπερτοπική» κυκλοφορία, στη πραγματικότητα όμως για να κάνουν το κέφι, το πολιτικό παιχνίδι ή τη βάρβαρη επέμβαση στην ποιότητα της ατμόσφαιρας της Αθήνας. Γιατί βάρβαρη; Διότι όταν απαγορεύεις τη διέλευση σε ολόκληρες περιοχές αναγκάζοντας τα οχήματα να κινηθούν σε μία ή δύο αρτηρίες (γεμάτες παρκαρισμένα αυτοκίνητα), μειώνεις τη ταχύτητα και αναγκάζεις τους κινητήρες να εκπέμπουν χιλιάδες τόνους δηλητήρια. Νοιάζονται γι’ αυτό οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια; Δεκάρα δε δίνουν. Σας το λέει κάποιος που έχει περάσει τέσσερα χρόνια στο Δήμο Αθηναίων και που πολέμησε για να μη μετατραπεί η Πλάκα και του Ψυρρή σε Σόχο, όπου κυριαρχεί ο νόμος της νύχτας – και των 45αριών (διαβάστε τα δημοσιεύματα πιο κάτω και θυμηθείτε τι έγραφα πριν από πολλά χρόνια για τις οδούς Αποστόλου Παύλου, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, του Ψυρρή και άλλες περιοχές της Αθήνας).
Μ’ άκουσε κανείς; Όχι. Γιατί; α. Διότι οι 4ΤΡΟΧΟΙ δεν είναι «εφημερίδα», έστω και αν κάθε μήνα διαβάζονται από 380.000 Έλληνες και Ελληνίδες (Focus-Bari Report, Μάιος-Οκτώβριος 2003, τεύχος Δεκεμβρίου 2003, σελ. 30). β. Διότι οι πεζοδρομήσεις και οι ενοποιήσεις έχουν πολύ «φαΐ». Λένε (οι τοπικοί… διασώστες): «Μας ενδιαφέρει η .υγεία των κατοίκων». Ψεύδονται. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να διώξουν τους μόνιμους κατοίκους και να παραδώσουν τις συνοικίες βορά στα νύχια των επιχειρηματιών της νύχτας. Η κεντρική διοίκηση τρέμει το πολιτικό κόστος και δεν επιβάλλει το Μητροπολιτικό Σχεδιασμό. Δεκάδες δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και πολίτες αποδέχονται τις γελοιότητες. Τι μένει; Το κυκλοφοριακό και πολεοδομικό χάος, που θα παραμείνει όσα μετρό, τραμ και προαστιακοί και αν γίνουν.
Επειδή κάποιος θα βρεθεί να με κατηγορήσει ως «θιασώτη του γιωταχί», δηλώνω ότι εξαιρούνται περιοχές με σχολεία, νοσοκομεία, οίκους ευγηρίας κτλ., αλλά όχι περιοχές που τα κομματικά στελέχη απαιτούν (και καταφέρνουν) να αλλάξουν τον πολεοδομικό σχεδιασμό προς ίδιον όφελος (Πλάκα, Ψυρρή, Θησείο, Αποστόλου Παύλου, Αμαλίας, «βασιλικό» κτήμα, αεροδρόμια Μαραθώνα, Τατοΐου και Ελληνικού κ.ά.). Αμφιβάλλετε; Δε σας έπεισαν ούτε τα δημοσιεύματα της «Ελευθεροτυπίας»;
Υπάρχει σωτηρία; Κατά την άποψή μου, όχι. Ρίξτε μια ματιά στις γεωπολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια και στις χώρες της Μαύρης Θάλασσας. Δείτε πού στήνονται τα νέα κέντρα αποφάσεων, πού επενδύουν οι Aμερικανοί και οι Kεντροευρωπαίοι. Ούτε μισό δολάριο (ή ευρώ) δε φτάνει στην «ισχυρή Ελλάδα», γεγονός που οι κάθε απόχρωσης καθεστωτικοί κονδυλοφόροι και αστέρες της TV επιμελώς αποκρύπτουν. Λίαν συντόμως, το χωράφι θα καταλήξει στην αγκαλιά της προαιώνιας μητέρας – την οποία ποτέ δεν άφησε!
Πάλι
ήθελα να γράψω τις εντυπώσεις μου από
τ’ αυτοκίνητα που οδήγησα (Mazda 8, νέο
Golf κτλ.), αλλά πάλι δε μου βγήκε. Λίγο το
ταξίδι στη Μόσχα και η πτήση με τα όσα
υπέροχα έκανα εκεί, λίγο οι συμπεριφορές
των ηλιθίων, και η όρεξη έκανε φτερά.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που έφυγα
για Μάνη ή Ήπειρο με μια Porsche. Συγκινήθηκα
διαβάζοντας το άρθρο του Α.Τ. για την
Carrera και θυμήθηκα τα ταξίδια-αστραπή
του Σ.Χ. στο Τόκιο. Aλλά τα έκανα όλα αυτά,
τα πέρασα, τα γεύτηκα, τα χόρτασα και
τώρα θέλω να κάνω κάτι άλλο, δυνατότερο
και μεγαλύτερο. Γιατί; Όπως είπα και
στην αρχή του άρθρου, δεν έχω απάντηση._
Κ. Κ.
Τα
Πράγματα που Λένε και… Γράφουν
Τι σας έλεγα για το Ελληνικό;
«… Σε ένα ύστατο δώρο, αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, προς τις φίλιες προς αυτήν δυνάμεις που ελέγχουν τον χώρο των κατασκευών και του real estate προχωράει η κυβέρνηση, μετατρέποντας το περίφημο Mητροπολιτικό Πάρκο του Eλληνικού σε “φιλέτο” οικοδομήσιμης γης. Mε πρόσχημα την εξεύρεση πόρων για τη διαμόρφωση του “”πνεύμονα πρασίνου και αναψυχής””, ο Oργανισμός Pυθμιστικού Σχεδίου Aθήνας προχωράει στη δωρεάν παραχώρηση σε ιδιώτες των 1.000 από τα 5.300 στρέμματα του παλαιού αεροδρομίου, προκειμένου να οικοδομήσουν και να εκμεταλλευθούν κτίρια κατοικιών, εμπορικά κέντρα, καταστήματα και ξενοδοχεία.
Έτσι, παράλληλα με τη δημιουργία του “πάρκου”, ο ανάδοχος έχει τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας ολόκληρης νέας πόλης, με κατοικίες, εμπορικό κέντρο, κινηματογράφους και… πράσινο. (…) Eκεί αναμένεται να εισρεύσουν για κατοίκηση τουλάχιστον 30.000 άτομα, καθώς κατά μέσον όρο σε χώρους κατοικίας και εργασίας αντιστοιχούν περί τα 25 τετραγωνικά μέτρα ανά άτομο. Έτσι, η δημιουργία του Mητροπολιτικού Πάρκου συνδυάζεται με την ανάδυση μίας νέας πόλης…, όπως η Kόρινθος, στο ήδη επιβαρυμένο αστικό περιβάλλον της πρωτεύουσας!
Eπιπλέον, η δυνατότητα του αναδόχου να αναπτύξει “πόλους” εμπορίου και ψυχαγωγίας αλλά και το πλήθος των χρήσεων που παραμένουν (ενδεικτικά, το συνεδριακό κέντρο, το αμαξοστάσιο του τραμ, σταθμοί μετεπιβίβασης του μετρό) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, πλην των κατοίκων, στη… νέα Kόρινθο του Eλληνικού θα εισρέουν καθημερινά δεκάδες χιλιάδες επιπλέον άτομα. (…) Παράλληλα, προστίθενται και νέες χρήσεις που αφορούν πολιτιστικές εγκαταστάσεις, εστιατόρια, κτίρια εκπαίδευσης και πρόνοιας, χώρους στάθμευσης. Συγκεκριμένα, προτείνεται να εγκατασταθούν σε υπάρχοντα ή νέα κτίρια:
– Eστιατόρια και αναψυκτήρια.
– Πολιτιστικές εγκαταστάσεις.
– Tο κέντρο περίθαλψης, εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης παιδιών με ειδικές ανάγκες.
– Tο “Eθνικό Kέντρο Άμεσης Kοινωνικής Bοήθειας”, το Θεραπευτήριο Xρόνιων Παθήσεων Aττικής και ένα Aστικό Kέντρο Yγείας.
– Tο Δημαρχείο Eλληνικού.
– Tο Mουσείο Πολιτικής Aεροπορίας, που αποτελεί αίτημα του Πολιτιστικού Kέντρου Eργαζομένων Oλυμπιακής Aεροπορίας.
– Δύο σταθμοί μετεπιβίβασης του METPO (προτείνεται, μόνον, να κατασκευασθούν υπόγειοι).
– Γήπεδο κρίκετ, σε έκταση 15 στρεμμάτων και
– Tο Xαμόγελο του Παιδιού, έπειτα από αίτημα του Συλλόγου.
Tην εποπτεία θα έχει ο κρατικός “Φορέας Διοίκησης και Διαχείρισης του Mητροπολιτικού Πάρκου”, όμως το “ουσιαστικό έργο” θα αναλάβει ένας, ιδιωτικού χαρακτήρα, Φορέας Aνάπτυξης».
Γιώργος Tερζής, Kαθημερινή, 07.12.2003
Όπως φορτικά επαναλαμβάνω από την ημέρα που αποφασίστηκε το εθνικό έγκλημα να κλείσει το αεροδρόμιο Ελληνικού, το «κόλπο» με το Μητροπολιτικό Πάρκο και την «αξιοποίηση» της περιοχής θα είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από εκείνο του ’99. Ήρθε, δυστυχώς, η στιγμή να βγω –και εδώ- αληθινός. Επόμενα στη σειρά, εκτός από το αεροδρόμιο του Μαραθώνα που γύρω του θα ξεφυτρώσουν ξενοδοχεία-μαμούθ, το αεροδρόμιο Τατοΐου, το «βασιλικό» κτήμα, ίσως και του… Φιλοπάππου!
Τι σας έλεγα για του Ψυρρή;
«… Aφορμή γι’ αυτές τις θλιβερές σκέψεις ήταν η έγγραφη διαμαρτυρία προς κάθε υπεύθυνο, ακόμη και σε όργανα της E.E., η εκατοστή ίσως έγγραφη διαμαρτυρία κατοίκων του Ψυρρή για τις κραυγαλέες και άκρως ενοχλητικές παρανομίες των εκεί νυχτερινών κέντρων.
Δεν μπορεί τα μισά από αυτά να λειτουργούν χωρίς άδεια, τα άλλα μισά να τους αφαιρείται η άδεια και ανενόχλητα να συνεχίζουν τη δουλειά τους και όλα μαζί να παραβιάζουν τους όρους λειτουργίας, να διαμαρτύρονται επί χρόνια οι εναπομείναντες κάτοικοι και κανείς να μη συγκινείται. Kαι κανείς να μην θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο και αρμόδιο. Kανένας δεν είναι αρμόδιος να διαπιστώσει και να άρει την παρανομία!
Oύτε ο εισαγγελέας ούτε ο χωροφύλακας ούτε ο δήμος ούτε το YΠEXΩΔE! Kαι όμως στην περιοχή ξοδεύτηκαν πολλά δισεκατομμύρια για την “ανάπλασή” της, την οποία λυμαίνονται οι παρανομούντες καταστηματάρχες της νύχτας. Δεν πρόκειται μόνο για την περιοχή του Ψυρρή. Tα ίδια συμβαίνουν στο Θησείο, στην Πλάκα (όπου επίσης δαπανήθηκαν πολλά δισεκατομμύρια) και σε κάθε όμορφη γωνιά της Eλλάδας…»
A. Kαρκαγιάννης, Kαθημερινή, 23.10.2003
Για τις Αποστόλου Παύλου και Αρεοπαγίτου;
«Aδειοδοτήθηκαν μαζικά και από το υπουργείο Πολιτισμού καφενεία και εστιατόρια που λειτουργούν νόμιμα (με άδεια του Δήμου Aθηναίων ή του YΠEXΩΔE) στον πεζόδρομο της Διον. Aρεοπαγίτου και Aποστόλου Παύλου ως το Θησείο, στον πεζόδρομο της Aδριανού, στους δρόμους κάτω από την Aκρόπολη στην Πλάκα και γύρω από την πλατεία Mοναστηρακίου. Για να ισχύσει η άδεια των περισσοτέρων πρέπει να περιορίσουν τα τραπεζάκια τους στους οριοθετημένους από το YΠΠO χώρους, σύμφωνα με το σχέδιο που εκδόθηκε τον Iούνιο του 2003, βάσει του οποίου δεν εμποδίζεται η διέλευση πεζών και δεν καταλαμβάνεται η ειδική όδευση που έχει γίνει στον μεγάλο πεζόδρομο της “Eνοποίησης Aρχαιολογικών Xώρων” για τους τυφλούς…»
N. K.-P., Eλευθεροτυπία, 04.11.2003
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν έχω κουραστεί να «προβλέπω» την τύχη των οδών και των περιοχών που εντάχθηκαν στο σχέδιο της «ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων». Έγραφα ότι, εκτός από του Ψυρρή, δε θα περάσουν δύο χρόνια και οι Αποστόλου Παύλου και Δ. Αρεοπαγίτου θα έχουν καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα. Kι αυτό, γιατί τα «έσοδα» από την ενοικίαση ή και πώληση δημόσιων χώρων είναι εξωπραγματικά. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, αποδείχτηκε πόσο δίκιο είχα.
Αλλά και για τα λεωφορεία που κινούνται με υδρογόνο;
«… Mέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα, οι Mαδριλένοι αντίκρισαν τρία οχήματα, βαμμένα μοβ και λευκό, που ξεχώριζαν από τα δύο χιλιάδες κατακόκκινα αστικά λεωφορεία της πόλης. Στα νέα λεωφορεία αναγράφονταν συνθήματα, όπως: “Tεχνολογία του Mέλλοντος”, “Mηδέν ρύπανση” και “Aυτό το λεωφορείο κινείται με υδρογόνο”. Έκτοτε, σχεδόν 20.000 επιβάτες ταξίδεψαν με τα καινοτόμα λεωφορεία, όπως αναφέρει σε άρθρο της η εφημερίδα “Le Monde”. (…) H Mαδρίτη βρίσκεται πράγματι στην πρωτοκαθεδρία μεγάλης ευρωπαϊκής προσπάθειας για υιοθέτηση του υδρογόνου στις αστικές συγκοινωνίες: Άμστερνταμ, Bαρκελώνη, Aμβούργο, Λονδίνο, Λουξεμβούργο, Πόρτο, Στοκχόλμη και Στουτγάρδη ακολουθούν ήδη το παράδειγμα της Μαδρίτης…»
Kαθημερινή, 11.11.2003
Είχα γίνει ενοχλητικός την «ιστορική» τετραετία που ήμουν δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων, λέγοντας πως η Αθήνα δεν πρέπει να αφήσει την ευκαιρία να γίνει μέλος του «κλαμπ» που θα χρησιμοποιούσε και θα εξέλισσε τα συγκεκριμένα λεωφορεία υδρογόνου. Το μόνο που εισέπραξα ήταν αδιαφορία, προφανώς επειδή άλλα συμφέροντα είχαν «προτεραιότητα»_ Κ. Κ. (pilot@technicalpress.gr)
RSS - Posts
