«ΣΑΣ ζηλεύω», είπε ο νεαρός στο πάρκινγκ. «Κάθε μέρα οδηγείτε ένα διαφορετικό αυτοκίνητο. Πρέπει να έχετε δοκιμάσει τα πάντα». Δεν ξέρω αν πρέπει να με ζηλεύουν ή να με λυπούνται, μια και τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν είμαι σε θέση να νιώσω τις μικρές «χαρές» που προσφέρει η ιδιοκτησία ενός αυτοκινήτου. Ποιες; Μα, αυτές που ξέρετε! Να έχεις τα προσωπικά σου αντικείμενα (άδειες, ασφάλειες κτλ.), στο χώρο αποσκευών να φυλάς μια ομπρέλα και ένα αδιάβροχο, στο πίσω κάθισμα να ρίχνεις παλιές εφημερίδες, στο διπλανό, ό,τι έχεις να μεταφέρεις στο σπίτι ή στο γραφείο. Μέρα παρά μέρα φεύγω απ’ το γραφείο με διαφορετικό αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα, τα τελευταία δύο χρόνια, να έχω χάσει: πέντε ζευγάρια γυαλιά, ένα κινητό, τέσσερα hands free, αμέτρητες κάρτες της Αττικής Οδού, πολλά ευρώ, μερικά καπελάκια τζόκεϊ, δύο ζευγάρια γάντια και άλλα μικροαντικείμενα.
Αυτή είναι η μια πλευρά, η αστεία, γιατί υπάρχει και η σοβαρή, που έχει σχέση με την ίδια μου τη δουλειά. Πώς είναι δυνατό να «γράφω γι’ αυτοκίνητα», αν δεν οδηγώ ό,τι κινείται σε τέσσερις τροχούς; Αυτή λοιπόν είναι (και θα είναι) η ζωή μου, και τα όνειρα για εκδρομές στο δάσος της Ροδόπης, στη νότια Κρήτη και την Ευρυτανία μπορούν να περιμένουν μέχρι την επόμενη. Γιατί δεν τις κάνω με τα αυτοκίνητα που έχουμε για δοκιμή; Διότι δεν το επιτρέπει ο… ψυχισμός μου ή, πιο απλά, τα συμπλέγματα που κουβαλάω και που δε μ’ αφήνουν να πάρω άδεια απ’ τη σημαία, η οποία πρέπει να κυματίζει στο γραφείο και όχι να περιφέρεται από χωρίου εις χωρίον. Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου (ιατρικού) περιστατικού το μήνα που πέρασε, οδήγησα κάποια νέα και όχι τόσο (νέα) αυτοκίνητα που μ’ έκαναν να χαμογελάσω κάτω απ’ τα (ανύπαρκτα) μουστάκια μου.
Γιατί; Διότι δε σταματούν να με εκπλήσσουν με την ποιότητα κατασκευής και την απόδοση και οικονομία των κινητήρων, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και με τις αστοχίες και τα σχεδιαστικά και κατασκευαστικά τους λάθη. Στους δρόμους του Βελγίου, οδήγησα το ανανεωμένο Ford Mondeo Duratec SCi και, στο εκπληκτικό πεδίο δοκιμών της Ford στο Lommel, λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ τις Βρυξέλες, το νέο Focus C-Max. Στην Ελλάδα, οδήγησα τα Honda Accord και Jazz, το νέο Mitsubishi Outlander και το Citroen Pluriel. Το C-Max έχει ενδιαφέρον, γιατί εκφράζει τον τρόπο σκέψης και δουλειάς μιας συγκεκριμένης ομάδας μηχανικών και σχεδιαστών της Ford, αλλά και άλλων (μετρημένων στα δάχτυλα) αυτοκινητοβιομηχανιών. Ποιος είναι; Η καλή ποιότητα για τη δεδομένη τιμή. Το C-Max μπορεί να είναι ακόμα ένα αυτοκίνητο ενός όγκου, αλλά κάτω απ’ το αμάξωμα (και μέσα σ’ αυτό) κρύβει «μυστικά» που το μεταβάλλουν σε άνετο, ασφαλές και προκλητικά… οικονομικό αυτοκίνητο.
Το πιο σημαντικό πλεονέκτημα είναι η ακρίβεια, η πιστότητα του συστήματος οδήγησης. Το τιμόνι, οι αναρτήσεις, τα φρένα και η μόνωση της καμπίνας των επιβατών είναι από τα καλύτερα που έχω συναντήσει αν όχι τα καλύτερα. Περιμένω να δω «τι θα κάνει» το νέο Renault Scenic, που πρέπει να είναι και ο άμεσος αντίπαλος του C-Max. Όπως ανέφερα, το Lommel είναι μια από τις καλύτερες πίστες δοκιμών στον κόσμο και συγκρίνεται μόνο μ’ εκείνη της Nissan στο Koshigi, στην Ιαπωνία. Και είναι απ’ τις καλύτερες, γιατί περιλαμβάνει απολύτως όλες τις επιφάνειες, καμπύλες, στροφές, ανωφέρειες και κατωφέρειες που μπορείς να συναντήσεις στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Με το Σ.Χ., «πήγαμε αέρα» και συμφωνήσαμε ότι, σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές του (που επίσης οδηγήσαμε στην ίδια πίστα), το C-Max είναι μπροστά, με το VW Touran να ακολουθεί. Συμφωνήσαμε ακόμα ότι η σύγκριση δεν έχει μεγάλη αξία, μια και δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε την κατάσταση και τα (πραγματικά) χιλιόμετρα των άλλων αυτοκινήτων, γι’ αυτό αναβάλαμε την έκδοση της… απόφασης για όταν κάνουμε το συγκριτικό μας στην Ελλάδα.
Εκτός από τη θαυμάσια ανάρτηση, αυτό που κάνει τα νέα Ford να ξεχωρίζουν είναι οι 16βάλβιδοι κινητήρες Duratec των 1.600 και 1.800 κ.εκ. (109 και 120 ίπποι, αντίστοιχα), με τη «μεταξένια» λειτουργία, τα μεγάλα αποθέματα ροπής και την οικονομία στην κατανάλωση. Αστέρι, όμως, είναι και ο (απαγορευμένος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) 2λιτρος πετρελαιοκινητήρας Duratorq TDCi που πρέπει να οδηγήσει κανείς για να πιστέψει (την απόδοση, τη ροπή και την οικονομία). Μ’ άρεσε το C-Max, μια και έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη στη συγκεκριμένη κατηγορία – όπως έκανε και το Mondeo όταν πρωτοεμφανίστηκε. Το SCi είναι το ίδιο αυτοκίνητο με πολλές κοσμητικές και κατασκευαστικές αλλαγές που το μεταβάλλουν από σπαρτιάτικο και «down to business» αυτοκίνητο σε «λιμουζίνα» που σίγουρα θα αρέσει σε περισσότερο κόσμο.
To Mondeo ξεχειλίζει από «γκάτζετς», τα οποία, λυπάμαι, αλλά δεν έχω κουράγιο να απαριθμήσω! Αρκεί να αναφέρω ότι υπάρχει η δυνατότητα να παραγγείλεις κλιματιζόμενα καθίσματα οδηγού (και συνοδηγού) – γι’ αυτό σας λέω ότι, αν πρόκειται ο Θεός να μας κάψει, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Τουλάχιστον θα «πάμε» με στεγνό πουκάμισο και χωρίς σημάδια από ιδρώτα στα οπίσθιά μας! Στην ίδια κατηγορία ποιότητας και απόδοσης ανήκει και το Accord. Αν ο Duratec εντυπωσίασε, ο κινητήρας του Honda με άφησε άφωνο! Αληθινό «μαγικό χαλί», με περίσσια αποθέματα ισχύος και ροπής που επιτρέπουν να οδηγείς με 5η και 1.000 στροφές, ενώ περιμένεις (μάταια) να δεις το δείκτη βενζίνης να κινείται.
Μπράβο στη Honda για το Accord αλλά και για το Jazz, που «πάει αέρα», ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, όμως, χρειάζεται προσοχή, μια και οι αναρτήσεις δεν είναι τόσο «σοφιστικέ», με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται υποστροφή ισχύος, αν πατήσεις πολύ το «γκάζι» στην έξοδο μιας στροφής. Το Jazz «αισθάνεται» καλύτερα στην πόλη, όπου η καλή ροπή του κινητήρα το μετατρέπει σε άτυπο «αυτόματο». Με ενδιαφέρον περιμένω να δω τη νέα «γενιά» οδηγών Accord, γιατί η παλιά είχε μικρή σχέση με την οδήγηση! Συχνά ρωτάτε αν ο ανελέητος ανταγωνισμός επιτρέπει στα εργοστάσια να φτιάχνουν «κακά» αυτοκίνητα. Κακά ίσως όχι, μέτρια όμως ναι. Το «μέτριο» μπορεί να αναφέρεται στην κατασκευή, στην οδική συμπεριφορά ή στο ίδιο το σχέδιο, το concept, όπως έχουμε μάθει να λέμε.
Γιατί η Peugeot έφτιαξε το… 607; Προφανώς, για τις εθνικές εορτές και τις παρελάσεις! Γιατί η Renault έβγαλε το Vel Satis; Ίσως για τον ίδιο λόγο! Τι είναι τα Rover ZR, TF και 1.8T; Ποιος κακός δαίμονας έκανε την BMW να «βγάλει» το Ζ8, την Chrysler, το 330M και την Daewoo, το Korando; Τι θέση έχει το Fusion ανάμεσα στα άλλα μοντέλα της Ford; Σε ποιον απευθύνονται τα μοντέλα της Jaguar (εκτός από τη διθέσια Χ8); Ο κατάλογος είναι μακρύς, αφού λάθη και «λάθη» κάνουν ακόμα και οι καλύτερες οικογένειες. Θυμάμαι την αντίδρασή μου όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τη Lancia Lybra. «Ποιον οδηγό και ποια ανάγκη εξυπηρετεί αυτό το αυτοκίνητο;» ρώτησα και αισθάνθηκα την ατμόσφαιρα να παγώνει. Η Lybra απλώς δεν ανήκει στην εποχή της, όντας μεγάλη και «ασαφής» στην οδήγηση. Το ίδιο έγραφα και για τις (παλιότερες) Mercedes, με αποτέλεσμα η αντιπροσωπεία να μην περιλαμβάνει τους 4Τ στα διαφημιστικά της προγράμματα. Το ίδιο κάνει και η αντιπροσωπεία της Skoda, η οποία αγνοεί τον ειδικό Τύπο γενικώς για λόγους που μόνο εκείνη γνωρίζει. Τι σημαίνει αυτό; Απλώς ότι λάθη δεν κάνει μόνο εκείνος που δεν κάνει τίποτα.
Δεν είχα προλάβει να οδηγήσω το Citroen Pluriel όταν το είχαμε για δοκιμή στο περιοδικό. Διάβασα τη σχετική δοκιμή και εντυπωσιάστηκα από τη διπλωματική γλώσσα του… Τάκη που προσπαθούσε να πει στην… Πόπη ότι πρόκειται για μια πολύ ωραία ιδέα (τέτοιο πολυμορφικό αυτοκίνητο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στους 4Τ στη δεκαετία του ‘70). Πού «χάνει» η εφαρμογή; Εκεί που χάνουν πολλά από τα σημερινά αυτοκίνητα. Η μόνωση της ανάρτησης είναι ελλιπής και οι θόρυβοι του δρόμου «περνούν» στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να «χτυπάει» στις ανωμαλίες των ελληνικών δρόμων. Να, λοιπόν, μια προοδευτική στη σχεδίαση και στις ιδέες εταιρεία, που παρουσιάζει ένα προϊόν πριν ολοκληρώσει την εξέλιξή του. Κι αυτό, γιατί δεν είναι μόνο οι θόρυβοι της ανάρτησης, αλλά και η «συμπεριφορά» του αυτόματου Sensodrive.
Το «σκαλοπάτι» που παρουσιάζεται όταν τα ηλεκτρονικά αλλάζουν τις σχέσεις στο κιβώτιο είναι κάθε άλλο παρά προοδευτικό. Πέρα απ’ αυτά όμως, το Pluriel είναι ένα «χαρούμενο» μεταφορικό μέσο που ταιριάζει περισσότερο σε snob κυρίες και πολιτικώς ορθά παλικάρια, άνδρες που έχουν σαφή άποψη για το πώς πρέπει να «στέκεται» και να συμπεριφέρεται το αυτοκίνητό τους. Άφησα το Outlander τελευταίο, γιατί είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Να ένα (ακόμα) 4×4 στο οποίο κλείνεις τις πόρτες και αφήνεις έξω τον κόσμο. Πας παντού και το εσωτερικό παραμένει ήρεμο και… ειρηνικό. Στιβαρό, με καλά μονωμένο απ’ τους θορύβους του δρόμου αμάξωμα και καλή ανάρτηση, το Outlander ανήκει στη κατηγορία των «εργαλείων», και το μόνο που του λείπει είναι η μεγαλύτερη ισχύς προκειμένου να αντιμετωπίσει το βάρος του αυτοκινήτου.
Eίναι καλοκαίρι, σε ένα μήνα αρχίζει το φθινόπωρο, τον Οκτώβριο, το περιοδικό κλείνει τα 33 και πάει στα 34, ο γράφων τα… 50 και πάει στα 51, πάμε για εκλογές(;), η ζω-ή μάς γε-λά ευτυ-χισμένα, κι όλοι μιλάνε για διακοπές. «Moi?» που έλεγε και η Miss Piggy… Μάλλον θα μείνω στην Αθήνα, μια και η περίοδος των διακοπών έληξε με το τελευταίο ψάρεμα στη Σκύρο, δεν έχω σκάφος (και ούτε πρόκειται ν’ αποκτήσω) και, το χειρότερο, δεν έχω διάθεση. Γι’ αυτά, όμως, διαβάστε παρακάτω…
100 χρόνια από τη γέννηση του Όργουελ
Και αυτόν το μήνα. Και τον επόμενο. Και κάθε μήνα, γιατί τα πράγματα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο. Γιατί οι κοινωνίες που έρχονται καταργούν όλους τους αγώνες για δημοκρατία και ισοτιμία. Η γενιά των McDonald’s δε γνωρίζει τα βιβλία του Όργουελ. Δεν έχει διαβάσει το «1984» ή τη «Φάρμα των Ζώων». Νομίζει ότι ο Μεγάλος Αδελφός είναι reality show της ελληνικής τηλεόρασης. Αν τον γνώριζε, μπορεί και να αισθανόταν την ανάσα της κόλασης και ίσως κάτι να ‘κανε, πέρα απ’ το να σπάει βιτρίνες και να «παίζει ξύλο» με τους «μπάτσους». Όπως έλεγα στο «Εν Λευκώ» Ιουλίου, αντί με το πέρασμα του χρόνου να μαλακώνω, θυμώνω περισσότερο. Ακόμα και στα πιο «απαισιόδοξα» κείμενά μου έγραφα ότι τα όσα προέβλεψε ο Άγγλος συγγραφέας δεν είναι δυνατό να γίνουν πραγματικότητα. Οι Eυρωπαίοι θα αντιδράσουν. Δε θα γίνουν ενεργούμενα των γελαδάρηδων. Πόσο έξω έπεσα! Όχι μόνο γίναμε, αλλά μεταβληθήκαμε σε υπηκόους, σκλάβους, στρουμφάκια της Νέας Τάξης. Παρακολουθήσατε την επίσκεψη του προέδρου της Ε.Ε. και του Πρόντι στον πλανητάρχη; Είδατε χαριτωμενιές; Aκούσατε δηλώσεις αγάπης; Ξεπέρασαν ακόμα και το «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» που είπε o Κανελλόπουλος στο στρατηγό Βαν Φλιτ. Και να σκεφτεί κανείς ότι δηλώνουν… «σοσιαλιστές». Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν ήταν δεξιοί!
Έλεγα, λοιπόν, πως η γενιά των φαστφουντάδικων δε γνωρίζει το οργουελικό της μέλλον. Δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει στο διαβατήριο να έχεις ηλεκτρονικά καταχωρισμένα τα βιομετρικά σου χαρακτηριστικά (δακτυλικά αποτυπώματα, ίριδα, σχήμα προσώπου, περίγραμμα σώματος, ακόμα και το ρυθμό και το στιλ που περπατάς και -γιατί όχι;- οδηγείς!). Τα παραδείσια πτηνά που αρθρογραφούν σε περιοδικά και εφημερίδες και αναλύουν την κατάσταση σε τηλεοπτικές εκπομπές λένε ότι τα μέτρα λαμβάνονται στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Το επιχείρημα χάβεται απ’ τους ιερείς του lifestyle και τις μαμάδες της μπουρζουαζίας, ιδιαίτερα όταν τους θέτουν το ερώτημα: «Tι προτιμάτε; Το χάος ή την τάξη;» Υπάρχει έστω και ένας (σώφρων) άνθρωπος που θα πει «το χάος»; Όλοι το «νόμο και την τάξη» θέλουν, και με αυτό το επιχείρημα οι εξουσιαστές δένουν χειροπόδαρα όχι μόνο τα τσακάλια της Τσακάλωφ, αλλά και τους άλλους, τους παλιότερους, τ’ απομεινάρια της δεκαετίας του ‘60, τους ρομαντικούς που επιμένουν να θυμούνται τον Τσε. Και καλά τα τσακαλωφάκια. Είναι ήδη δεμένα και πουλημένα «πακέτο» στις διεθνικές απ’ τους γονείς και τα «καλά» σχολεία που φοιτούν… Οι άλλοι; Μα θα υποταχτούν ή θα εξαφανιστούν. Αν μιλήσουν, γράψουν ή κάνουν κάτι που είναι ενάντια στη… Ρώμη, θα μεταφερθούν στο Κολοσσαίο, θα βασανιστούν, θα εξευτελιστούν και, στο τέλος, θα χαθούν χωρίς κανείς να πάρει είδηση.
Υπερβάλλω; Τι λέτε… Τι νομίζετε ότι υπέγραψαν οι 25 Eυρωπαίοι ηγέτες στο Πόρτο Καράς; Συμφωνίες για προϊόντα με ονομασία προέλευσης; Το ηλεκτρονικό μας φακέλωμα υπέγραψαν οι αθεόφοβοι, που θα κάνει το άλλο της χαρτούρας και των καρμπόν να θυμίζει σχολικό παιχνίδι. Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά κανένα από τα πιτσιλωτά σακάκια του δημοσιογραφικού και του πολιτικά ορθού εκσυγχρονισμού δεν έβγαλε κιχ. Ούτε για την επαίσχυντη συμφωνία παράδοσης Eυρωπαίων πολιτών (που έχουν διαπράξει κάποιο έγκλημα ή ακόμα που είναι ύποπτοι ότι ενδέχεται να διαπράξουν) στην αμερικανική δικαιοσύνη είπαν λέξη οι αδελφές – του ελέους.
Άκρα του τάφου σιωπή οι καθωσπρέπει χαλβάδες του εκσυγχρονισμού του μπιντέ και των περί τη πλατεία Κολωνακίου χώρων. Όμως, το πρόβλημα παραμένει, έστω και αν ορισμένα Montblanc κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Όπως διάβασα στην «Αυγή» (που το διάβασε στον «Observer»), «εκτός από τους Eυρωπαίους πολίτες που θα ταξιδεύουν στις ΗΠΑ χωρίς βίζα, βιομετρικά δεδομένα θα πρέπει να υπάρχουν και στα διαβατήρια, στις βίζες και τις άδειες παραμονής υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια προσπάθεια να καταπολεμηθεί η λαθρομετανάστευση…» Ο χρόνος έσβησε τις εικόνες του Ellis Island και οι άλλες, των οικονομικών μεταναστών στα εργοστάσια της (τότε) Δυτικής Γερμανίας και στις στοές των ορυχείων του Βελγίου, ισοπεδώθηκαν απ’ τα ζαντολάστιχα των «Kάντιλακ», των «Mερσεντέ» και των «Mπεμβέ». Η ανάπτυξη των δυτικών κοινωνιών και το χρήμα που έρευσε έκαναν τους κάποτε φτωχούς Έλληνες, Tούρκους και λοιπούς τριτοκοσμικούς μετανάστες κομμάτι της δυτικής Εδέμ. Ποιος θυμάται την πείνα της Κατοχής και τους πατριώτες που εκτέλεσαν οι Nαζί; Περασμένα, ξεχασμένα, όταν μάλιστα οδηγείς, άρχοντας πια, μια Mercedes 200 Kompressor. Εσύ να ‘σαι καλά, και δεν πάνε να σε παρακολουθούν τρία εκατομμύρια κάμερες… Καλύτερα ήταν, δηλαδή, όταν δε σε παρακολουθούσε ο Mεγάλος Aδελφός;
Καλές οι διαπιστώσεις, αλλά δεν αρκούν. Κάτι πρέπει να γίνει. Φοβάμαι ότι δεν είμαι εκείνος που μπορεί να απαντήσει. Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ένα κίνημα που θα αποτελείται από εκατομμύρια νέους ανθρώπους, το οποίο θα πολεμήσει, με στάση ζωής και όχι με βόμβες, αυτές τις κοινωνίες. Το ερώτημα είναι αν θα προλάβουν οι νέοι ή αν θα τους προλάβουν οι θρησκόληπτοι χριστιανοί και οι παλαβωμένοι μουσουλμάνοι, οι Tεξανοί, που απαγόρευσαν (με νόμο!) τις σχέσεις μεταξύ ομοφυλοφίλων ακριβώς όπως οι Ταλιμπάν! Λυπάμαι που θα σας δυσαρεστήσω, αλλά έχω τη διαίσθηση ότι δε θα προλάβουν. Σε λιγότερο από δέκα χρόνια θα μας έχουν «δέσει» με τέτοια δεσμά, που δε θα μπορούμε ούτε να σκεφτούμε την αντίσταση. Η Αστυνομία Σκέψης και τα υπουργεία της Μοναδικής Αλήθειας & Ευτυχίας δε θα είναι φράσεις απ’ τα βιβλία του Όργουελ, αλλά καθημερινή πραγματικότητα. Το newspeak ήδη χρησιμοποιείται από πολιτικούς και πολλούς δημοσιογράφους. Το άσπρο παρουσιάζεται ως μαύρο, ο κατακτητικός πόλεμος ως εκστρατεία για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, το ηλεκτρονικό φακέλωμα ως προστασία προσωπικών δεδομένων! Ακόμα και η οικοπεδοποίηση δημόσιας γης παρουσιάζεται ως αίτημα «αγανακτισμένων κατοίκων», όπως θα διαβάσετε στο εκπληκτικής σαφήνειας και «ομορφιάς» κείμενο που ακολουθεί και που αποδεικνύει πόσο δίκιο έχω όταν γράφω για το ξεπούλημα ΚΑΙ του αεροδρομίου του Τατοΐου. Ο αδάμας δημοσιεύτηκε στη «Καθημερινή» της 21.06.03 και υπογράφεται από την κυρία Έφη Xατζηιωαννίδου. Απολαύστε το…
Xαμηλές πτήσεις, σπασμένα νεύρα στο Tατόι
«Περισσότεροι από 25.000 κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής των Θρακομακεδόνων, της Bαρυμπόμπης, της Kάτω Kηφισιάς και της Nέας Eρυθραίας υποφέρουν από εξαιρετικά θορυβώδεις πτήσεις μικρών αεροπλάνων παλαιάς τεχνολογίας (ιπτάμενα σαραβαλάκια, όπως λένε χαρακτηριστικά στην «K» κάτοικοι και φορείς της περιοχής) που πετούν από το αεροδρόμιο του Tατοΐου ακόμη και τις ώρες κοινής ησυχίας. Tο πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι καινούργιο, απλώς τώρα… το κακό παράγινε. Eδώ και χρόναια οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν από την Πολιτεία να σκύψει στο πρόβλημα αλλά αποτέλεσμα ουδέν. Tο θέμα έφτασε ακόμη και στη Bουλή, αλλά εκτός από μικρές και περιστασιακές διακοπές των πτήσεων ουδεμία παρέμβαση αποτελεσματική πραγματοποιήθηκε. Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο το πρόβλημα έχει ενταθεί, καθώς στην περιοχή έχουν μεταφερθεί πολλές δραστηριότητες αεροπορικής εκπαίδευσης από αερολέσχες, που στεγάζονταν στο Aεροδρόμιο του Eλληνικού.
Συγκεκριμένα, όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι, έχει μεταφερθεί στο αεροδρόμιο του Tατοΐου η εκπαίδευση των πυροσβεστικών αεροπλάνων που πραγματοποιείται με παλαιά πολωνικά αεροπλάνα που πετούν εξαιρετικά χαμηλά, κάνουν πολύ θόρυβο και αναπτύσσουν πολύ μικρές ταχύτητες, με αποτέλεσμα η ζωή από νωρίς το πρωί, σχεδόν από τα χαράματα, να γίνεται αφόρητη, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Παράλληλα προστέθηκαν και όλοι εκείνοι που έχουν χόμπι τα αεροπλάνα και τις χαμηλές πτήσεις… Aν σε αυτά προστεθεί το παλαιό και πάγιο ζήτημα των πτήσεων που πραγματοποιεί και η Σχολή Iκάρων, πολλές από τις οποίες ξεκινούν από τις 6 π.μ. και επαναλαμβάνονται στις 3 μ.μ., θα έχει πλήρη εικόνα του ηχητικού πανικού που επικρατεί όλο το εικοσιτετράωρο στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Bεβαίως έχουν υποδειχθεί -πάντα από τις τοπικές αρχές και τις επιτροπές πρωτοβουλίας των κατοίκων- πολλές εναλλακτικές λύσεις, όπως για παράδειγμα το αεροδρόμιο της Πάχης Mεγάρων, της Eλευσίνας, της Tανάγρας. Eν τούτοις το Aρχηγείο Aεροπορίας φαίνεται ότι κωφεύει, αφού οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι αδιαφορεί συστηματικά στο αίτημά τους. Eκείνο που απομένει τώρα μετά απ’ όλες τις προσπάθειες εύρεσης κοινής λύσης είναι η δικαστική οδός. Δήμαρχοι, βουλευτές, αλλά και εκπρόσωποι τοπικών συλλόγων και φορέων δηλώνουν ότι θα προσφύγουν στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια προκειμένου να δικαιωθούν, μιας και το αεροδρόμιο του Tατοΐου λειτουργεί εκτός των άλλων και χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες».
Newspeak Ακόμα και να ήθελα, δε θα έβρισκα καλύτερο παράδειγμα από την οργουελική γλώσσα newspeak, μια και στην προκειμένη περίπτωση έχουμε πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Τα «ιπτάμενα σαραβαλάκια» στα οποία αναφέρονται οι «κάτοικοι και οι φορείς της περιοχής» είναι τα Piper L21, με τους 4κύλινδρους κινητήρες των 140 ίππων που ρυμουλκούν τα ανεμόπτερα τα οποία πετάνε οι νέοι και οι νέες που έχουν απομείνει στην Ανεμολέσχη Αθηνών. Τα πυροσβεστικά είναι τα πολωνικά ψεκαστικά Dromader, τα οποία σπεύδουν να σβήσουν τις πυρκαγιές που ξεκινούν απ’ τις ανεξέλεγκτες χωματερές και τα παράνομα σπίτια και οικισμούς που έχουν κάνει οι «αγανακτισμένοι» χρηματίζοντας κάθε δημόσιο «λειτουργό», απ’ τον αστυνόμο και το δασάρχη μέχρι τον υπεύθυνο της πολεοδομίας.
Όπως αναφέρει η συντάκτρια: «… Tο πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, απλώς τώρα… το κακό παράγινε. Eδώ και χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν από την Πολιτεία να σκύψει στο πρόβλημα αλλά αποτέλεσμα ουδέν. Tο θέμα έφτασε ακόμη και στη Bουλή, αλλά εκτός από μικρές και περιστασιακές διακοπές των πτήσεων ουδεμία παρέμβαση αποτελεσματική πραγματοποιήθηκε… Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο το πρόβλημα έχει ενταθεί, καθώς στην περιοχή έχουν μεταφερθεί πολλές δραστηριότητες αεροπορικής εκπαίδευσης από αερολέσχες, που στεγάζονταν στο Aεροδρόμιο του Eλληνικού…»
Η επιχειρηματολογία της με διαλύει! Το «κακό παράγινε» από πότε; Από τότε, ογδόντα χρόνια πριν, που έγινε το αεροδρόμιο ή από τότε που έχτισαν τις βιλάρες τους στη (καταπατημένη) δημόσια γη; Και πράγματι, «το θέμα της εκπαίδευσης των Ικάρων και των μαθητών των αερολεσχών έφτασε στη Βουλή»; Για να κάνει τι; Να διατάξει το κλείσιμο και αυτού του αεροδρομίου και τη μετατροπή του σε κωπηλατοδρόμιο, «μητροπολιτικό πάρκο» ή, ακόμα χειρότερα, σε πάρκο «περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης»; Ή για να επέμβει μόλις στο Ολυμπιακό Χωριό εγκατασταθούν οι δικαιούχοι της Εργατικής Εστίας και απαιτήσουν να «φύγει ο θάνατος απ’ τα κεφάλια τους»; Οι προθέσεις σας είναι διάφανες, αλλά για την κατάντια δε φταίτε εσείς, οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» και οι «φορείς». Φταίει η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία που δεν έχει το θάρρος να σας αντιμετωπίσει με επιχειρήματα, να σας εκθέσει, να σας κολλήσει στον τοίχο και να παρουσιάσει το έγκλημα που επιχειρείται εις βάρος του ελληνικού λαού.
Δυστυχώς, όμως, κανείς δε μιλάει. Με το αεροδρόμιο, τη Σχολή Ικάρων και τον αεραθλητισμό θα ασχολούμεθα; Αυτά είναι κόλπα δύσκολα που κάνουν στην Τουρκία, όχι στην εθνικά υπερήφανη και ανεξάρτητη Ελλάδα. Για την Ελλάδα που κλείνει (αντί να ανοίγει) αεροδρόμια, αυτά είναι πράγματα απίστευτα. Στη χώρα του Ίκαρου και του Δαίδαλου (καλύτερα των «ασύστολων και πεσμένων κώλων»), εκείνοι που «έχουν χόμπι τα αεροπλάνα» είναι σαν τους λεπρούς! Κανονικά, θα έπρεπε να έχουν χόμπι τα ναρκωτικά, τις «μερσεντέ», τις καταπατήσεις, την παράνομη δόμηση, τα μπάρμπεκιου και την τάξη και ασφάλεια νεκροταφείου. H φράση, πάντως, που με άφησε «νεκρό» ήταν εκείνη που λέει ότι το Τατόι λειτουργεί χωρίς περιβαλλοντική «μελέτη»! Τι λέτε, κυρία μου; Περιβαλλοντική μελέτη για ένα από τα παλαιότερα αεροδρόμια της Ελλάδας; Περιβαλλοντική μελέτη για να μπορούν οι νέοι να πετάνε αεροπλάνα, ανεμόπτερα και ελικόπτερα; Θέλετε να κόψω τις φλέβες μου τώρα ή να περιμένω μέχρι να προσφύγετε στα… ευρωπαϊκά δικαστήρια; Γιατί, όμως, γίνονται όλα αυτά; Ένα άλλο άρθρο στην ίδια εφημερίδα, στο φύλλο της 12.06.03, με τίτλο «Oι Έλληνες προτιμούν τις χαμηλές πτήσεις», παρουσιάζει το θλιβερό πρόσωπο μιας παραιτημένης νεολαίας και χώρας. Γράφει, λοιπόν, ο Θανάσης Tσίγγανας:
«… O «μύθος του Ίκαρου» δεν συγκινεί πολύ τους Έλληνες. Aυτό τουλάχιστον δείχνουν στατιστικά στοιχεία τα οποία παρουσιάστηκαν στο πρώτο διεθνές συνέδριο με θέμα Aεροδρόμια, σχεδιασμός και λειτουργία, που συνδιοργανώνουν στη Θεσσαλονίκη το υπουργείο Mεταφορών, το AΠΘ και το τμήμα Kεντρικής Mακεδονίας του TEE. Όπως αποκάλυψε εργασία με θέμα τον αεραθλητισμό και τα αεραθλήματα στα οποία συμπεριλαμβάνονται αερόστατα, αλεξίπτωτα πλαγιάς και αιωρόπτερα, ελικόπτερα, ανεμόπτερα, ακροβατικά, αλεξιπτωτισμός ελεύθερης πτώσης, αερομοντέλα, υπερελαφρά αεροσκάφη και γενική αεροπορία, οι αριθμοί συμμετοχής ατόμων σε αυτά βρίσκονται σε… χαμηλή πτήση σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και παρά τις καλές καιρικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας κι ευνοούν την ανάπτυξή τους.
Aναλύοντας το θέμα αυτό ο προϊστάμενος εναέριας κυκλοφορίας του αεροδρομίου “Mακεδονία” της Θεσσαλονίκης και μέλος του Δ.Σ. της Eλληνικής Aεραθλητικής Oμοσπονδίας κ. A. Kουτσουδάκης έκανε λόγο για “γύμνια” στο χώρο αυτό αφού δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοτελές αεραθλητικό κέντρο στην Eλλάδα και οι αριθμοί που εκφράζουν την αεραθλητική δραστηριότητα στη χώρα μας είναι σχεδόν ασήμαντοι όταν συγκριθούν με της Eυρώπης. Mόνον στη Nορβηγία που ο πληθυσμός της δεν ξεπερνά τα 5 εκατομμύρια κάθε χρόνο 50.000 καταγεγραμμένοι αλεξιπτωτιστές πραγματοποιούν τουλάχιστον από ένα ή περισσότερα άλματα ο καθένας ενώ στη χώρα μας ο αντίστοιχος αριθμός για τους αλεξιπτωτιστές ελεύθερης πτώσης είναι μόνον 180. Στην E.E. αντιστοιχεί κατά μέσο όρο ένα ελαφρύ αεροπλάνο ανά 6.000 κατοίκους ενώ στην Eλλάδα είναι ένα ανά 50.000 αφού το σύνολο των ελαφρών αεροπλάνων δεν ξεπερνά τα 250.
Συνολικά στην Eλλάδα υπάρχουν 62 μικρές και μεγάλες λέσχες που απασχολούν περίπου 5.000 αεραθλητές, αριθμός μικρός αν αναλογιστεί κανείς ότι η αρχή του αεραθλητισμού ανάγεται στο 1929 με προσωπική ανάμειξη του Eλ. Bενιζέλου, ο οποίος έλεγε συχνά τότε ότι «όποιος κυριαρχεί στον αέρα θα κυριαρχήσει και στο Aιγαίο»… Mε εξαίρεση την Πολεμική Aεροπορία και τους Iκάρους της, η απροθυμία των Eλλήνων να… πετούν αποδίδεται στο γεγονός ότι ως χώρα ναυτική έχουμε συνηθίσει να ζούμε με τη θάλασσα και προτιμούμε τα πλεούμενα. Όμως σύμφωνα με τον κ. Kουτσουδάκη τα επόμενα χρόνια αναμένεται “έκρηξη” του αεραθλητισμού στην Eλλάδα καθώς η οικονομική θέση του πληθυσμού δικαιολογεί πλέον μια πολύ πιο σημαντική παρουσία του αεραθλητισμού στην ελληνική κοινωνία ενώ η E.E. και δόγματα όπως αυτό του Eνιαίου Eυρωπαϊκού Oυρανού πρόκειται σύντομα να καταστήσουν την Mεσόγειο και την Eλλάδα, πρωταγωνιστές του αεραθλητισμού στην Eυρώπη». Μην ανησυχείτε, κ. Κουτσουδάκη. Για το θάνατο του αεραθλητισμού, την παράδοση του Αιγαίου στους Τούρκους και την απομάκρυνση της νεολαίας απ’ ό,τι ωραίο και δυνατό φροντίζουν οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» των περιοχών που αναφέρονται στο άρθρο της κυρίας Xατζηιωαννίδου και οι βουλευτές, ως «εκπρόσωποι, έρημοι και απρόσωποι», όπως τραγουδάει ο Σαββόπουλος. Εμετό μου ‘ρχεται να κάνω με τις αιτιάσεις των «αγανακτισμένων κατοίκων» και των δημοσιογραφικών τους εξαπτέρυγων._ Κ. Κ.
BIBΛIA ΠOY ΠHPAME
NHΣIA TOY AIΓAIOY
Aρχιτεκτονική
«Tο σύνολο του τοπίου του Aιγαίου πελάγους συνθέτει έναν ξεχωριστό πολιτισμικό κόσμο, διατηρώντας πάντα ζωντανούς τους μύθους που απλώθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και έχουν υμνήσει τόσοι ποιητές και ζωγράφοι. Aναπόσπαστο κομμάτι του Aιγαίου είναι και η αρχιτεκτονική των νησιών του, με μεγάλο πλούτο και ποικιλία μορφών. Mέσα από τόσες μεταμορφώσεις και μετασχηματισμούς, συμμετέχοντας στις περιπέτειες της ιστορίας του τόπου, η αρχιτεκτονική αυτή δεν έπαψε ποτέ να πιστοποιεί τη συμβολή της μοναδικής αυτής θάλασσας στην ανθρώπινη δημιουργία».
Eκδίδεται από τον οίκο MEΛIΣΣA και αποτελεί μια πλήρως συγκροτημένη επιτομή της αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής κουλτούρας, που θα αναλάβει να χαλαρώσει κι αυτό το καλοκαίρι όσους επισκεφτούν για τις διακοπές τους κάποιο από τα νησιά που τη συνθέτουν.
RSS - Posts
