ΠΡΕΠΕΙ να είναι ο πρώτος Αύγουστος στην ιστορία που οι δημοσιογράφοι δεν έκαναν είδηση τις διακοπές τους. Θα θυμάστε ότι τα προηγούμενα χρόνια, στα τότε «οκτώμισι», ο Τάκης, ο Μάκης, η Τούλα και η Ρούλα έδειχναν βίντεο με τις «ομορφιές» της Σκιάθου, της Μήλου ή της Κρήτης, ανάλογα με το νησί που είχαν πάει και τον τοπικό παράγοντα ή πολιτικό που είχαν γνωρίσει. Όλα αυτά ανατράπηκαν με τη «Νοεμβριάδα», αυτή την απίστευτη εξάρθρωση, με συνοπτικές διαδικασίες, μιας οργάνωσης που επί 27 ολόκληρα χρόνια ήταν (κατά σειρά) «φάντασμα», «μυστήριο», «αίνιγμα» ή οτιδήποτε δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει η αστυνομία, που λειτουργούσε με βάση τις αρχές της Λούφας, του Βαρύ Γλυκού και του Φραπέ.
Η σύλληψη ορισμένων από τα μέλη της απάλλαξε μερικώς τη χώρα από το στίγμα που της είχαν «κολλήσει» Eλληνοαμερικανοί δημοσιογράφοι τρίτης γενιάς (ούτε Έλληνες ούτε Αμερικανοί), όπως η κυρία Ανθή Καρασάβα και ο κ. Τζορτζ Καπάτος ή κάπως έτσι, αλλά και οι πράκτορες που δημοσίευαν πληρωμένες καταχωρίσεις στις εφημερίδες της υπερδύναμης, ρωτώντας «ποια είναι η χώρα που υποθάλπει την τρομοκρατία» και απαντώντας (τα καθίκια) «η Ελλάδα». Απαλλαγμένη λοιπόν από το στίγμα, η χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα ετοιμάζεται να τραβήξει το δρόμο προς τη δόξα και την επίτευξη του νέου «εθνικού ιδεώδους», που είναι η οργάνωση των Ολυμπιακών του 2004. Κι όλα αυτά με την ελπίδα ότι τα δοχεία νυκτός που ανέφερα πριν δε θα αδράξουν την ευκαιρία για να την εκθέσουν, ανεπανόρθωτα αυτήν τη φορά, με μια προβοκάτσια, πριν ή κατά τη διάρκεια των αγώνων. Τίποτα δεν αποκλείεται στους καιρούς που διανύουμε, ακόμα και το γεγονός «αντάρτες πόλεων» να συλλαμβάνονται τη στιγμή που κάνουν ηλιοθεραπεία, ταΐζουν κότες ή πίνουν φραπέ.
Πολλοί (ανάμεσά τους και ο υπογράφων) που πέρασαν αρκετά χρόνια καλύπτοντας δημοσιογραφικά τη δράση αντάρτικων πόλης, κάνοντας εξωτερικό δελτίο στις εφημερίδες, αποπειράθηκαν να συγκρίνουν τη δράση των ιταλικών Ερυθρών Ταξιαρχιών, της γαλλικής Action Direct, της δυτικογερμανικής (τότε) «RAF – Φράξια Κόκκινος Στρατός», του ιρλανδικού IRA, της βασκικής ΕΤΑ, της ισπανικής Grapo, καθώς και άλλων κινημάτων που «άνθισαν» κατά τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 με αυτή των φερόμενων ως μελών της «17 Νοέμβρη». Είναι δυνατόν, λένε, αυτή η παρέα να κρατάει επί 27 ολόκληρα χρόνια όμηρο την ισχυρή Ελλάδα;
Αν θυμηθούμε την επίθεση της οργάνωσης στο αστυνομικό τμήμα Bύρωνα και την… ιστορική κραυγή «βοήθεια, γείτονες», τις κλοπές οπλισμού από τα στρατόπεδα του Συκουρίου και της Κω, τις «πατάτες» της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας με τους αεροδιαδρόμους στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και στην Κύπρο, θα δούμε ότι όλα είναι πιθανά, ακόμα και να εορτάσουμε την 25η Μαρτίου με τις ένοπλες δυνάμεις κάποιας γειτονικής χώρας να παρελαύνουν στο Σύνταγμα, επειδή τελείωσε η μπαταρία στο σύστημα συναγερμού ή επειδή οι φρουροί ήταν σε «άδεια». Κι είναι αυτά τα κάθε άλλο παρά αστεία περιστατικά, που φαίνεται να μην αντιμετωπίζονται με την πρέπουσα σοβαρότητα από τους κρατούντες, που μας κάνουν όχι απλώς να ανησυχούμε, αλλά να χαμογελάμε με κατανόηση ― της θέσης μας στον κόσμο.
Από την 1η Σεπτεμβρίου, ίσως την 1η Οκτωβρίου, η Ελλάδα μπορεί να ασχοληθεί με άλλα, σοβαρότερα πράγματα, όπως να τοποθετήσει 2.000 καταγραφικές κάμερες στους δρόμους, στους σταθμούς και στις στάσεις λεωφορείων και τρόλεϊ, στα γραφεία και τα στάδια, και να στήσει, όπως διάβασα, τον «ιστό της αράχνης», ένα ηλεκτρονικό σύστημα που θα παρακολουθεί τα πάντα, προκειμένου, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, να διευκολυνθεί η… κυκλοφορία και η μετακίνηση των αθλητών και των «επισήμων» κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών. Η ανεπίσημη εκδοχή είναι λίγο πιο σύνθετη, αλλά ας μην τη θίξουμε, γιατί, όπως πολλές φορές έχουμε πει, η Ζωή μας Γελά Ευτυχισμένα και γιατί να ταράζουμε τη νιρβάνα του λαού; Το μόνο που θα κάνουμε είναι να ζητήσουμε, για μία ακόμα φορά, από τους αναγνώστες να κλείσουν τα μάτια και να προσπαθήσουν να «δουν» πώς θα είναι τα πράγματα σε 10-15 χρόνια από σήμερα.
Εκτός από την Ελληνική Αστυνομία, τη Δημοτική Αστυνομία, την Αντιτρομοκρατική Αστυνομία, την Αστυνομία Εθνικών Οδών και την Αστυνομία που θα αστυνομεύει τις Αστυνομίες, θα έχει δημιουργηθεί Αστυνομία της Σκέψης. Με συνοπτικές διαδικασίες θα συλλαμβάνει όχι εκείνους που έκαναν κάτι, αλλά όσους σκέφτηκαν ή κρίνει η αστυνομία ότι σκέφτηκαν να κάνουν. Αν νομίζετε ότι πρόκειται για «επιστημονική φαντασία» (παίζεται και μια ταινία αυτές τις ημέρες) και ότι ποτέ αυτά δε θα συμβούν στην Ελλάδα, δεν έχετε παρά να παρακολουθείτε από κοντά τα όσα συμβαίνουν στην Αγγλία και να περιμένετε πότε και πώς θα εφαρμοστούν σε έναν «ανυπάκουο» λαό όπως οι Έλληνες. Και αν έχει μείνει η παραμικρή αμφιβολία, παραθέτω μια είδηση που αλίευσα απ’ τα «ΝΕΑ» και το in.gr στις 7 Αυγούστου:
«… Αλλαγές στην αστυνόμευση στις εθνικές οδούς ετοιμάζει το ΥΠΕΧΩΔΕ με νομοσχέδιο που θα φέρει στη Βουλή την ερχόμενη κοινοβουλευτική περίοδο, ενώ σύντομα αναμένεται να λειτουργήσουν και τα ηλεκτρονικά διόδια, η υλοποίηση των οποίων είχε “”παγώσει””… Στα σχέδια του υπουργείου περιλαμβάνεται η λειτουργία δορυφόρου, ο οποίος θα “”χτενίζει”” την ΠΑΘΕ (Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Εύζωνοι) σε όλο το μήκος της εθνικής, παρακολουθώντας κάθε όχημα ξεχωριστά, ώστε να εντοπίζονται αυτά που παραβιάζουν τα όρια ταχύτητας. Ο δορυφόρος θα ενημερώνει το κέντρο διαχείρισης της κυκλοφορίας για το όχημα που διαπράττει την παράβαση και αυτόματα θα ενημερώνεται περιπολικό της Αστυνομίας Εθνικών Οδών (ενός νέου σώματος το οποίο προβλέπεται ότι θα δημιουργηθεί). Επίσης, σε όλο το μήκος της εθνικής θα υπάρχουν κάμερες, ανάλογες με αυτές που έχουν τοποθετηθεί στο κέντρο της Αθήνας»
Και το πιο «αθώο» και συνάμα τρομακτικό: «… Τέλος, ξεμπλοκάρεται η υπόθεση των ηλεκτρονικών διοδίων και οι οδηγοί θα μπορούν σύντομα να προμηθεύονται έναν ειδικό αισθητήρα, ο οποίος τοποθετείται στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Η χρέωση έτσι θα γίνεται αυτόματα και ο λογαριασμός θα αποστέλλεται στο σπίτι του ιδιοκτήτη του Ι.Χ. και θα εξοφλείται όπως γίνεται και με τις πιστωτικές κάρτες…»
Αυτό το τελευταίο δεν είναι βεβαίως καινούργιο. Η μέθοδος εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στις ευρωπαϊκές χώρες, και αν τη δει κανείς στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης δημοκρατίας, κανένα πρόβλημα. Περνάω τα διόδια και το αντίτιμο χρεώνεται αυτόματα στην πιστωτική μου κάρτα. Αν, όμως, κάποιοι θέλουν να παρακολουθήσουν κάθε κίνηση ενός πολίτη που θεωρούν «ύποπτο» ή που απλώς δε συμφωνεί με τις απόψεις τους περί… δημοκρατίας, τότε μαύρο φίδι που τον (μας) έφαγε.
Πάει (;) λοιπόν η «17 Νοέμβρη», εκτός αν κάνει την εμφάνισή της η «29 Φλεβάρη», που αντί για σφαίρες και ρουκέτες θα ρίχνει… αυγά και τούρτες σε όσους δεν εκπληρώνουν την αποστολή που έχουν αναλάβει, δηλαδή να υπηρετούν σωστά και δημοκρατικά τον ελληνικό λαό (όσο αυτός εξακολουθεί να αποτελεί πλειοψηφία στην Ελλάδα, γιατί, όπως πάνε τα πράγματα, δε βλέπω να είναι πάνω από… δέκα!). Βέβαια, ποια χώρα έχασε το χιούμορ της για να το βρει η Ελλάδα, γι αυτό μην περιμένετε μάταια. Τα πράγματα, όπως μεταδίδει και το BBC, θα εξελιχθούν «βάσει σχεδίου» και σε λίγα χρόνια η Ευτυχία, η Τάξη και η Ασφάλεια θα έχουν καλύψει απ’ άκρη σ’ άκρη την περιοχή και θα είμαστε από τους πιο ευτυχισμένους ανάμεσα στα 350 εκατομμύρια της Ένωσης. Το τι «μερσεντέ», «μπεμβέ» και «ρεϊτζρόβερ» θα πουληθεί δε λέγεται.
Και ενώ θα παρακολουθούμε το θέαμα που μας προσφέρουν (είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η παράσταση διαθέτει συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιούς), θα συμβαίνουν άλλα σοβαρότερα, για τα οποία ελάχιστοι θα ομιλούν ή θα ενδιαφέρονται. Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη τρομοκρατία από το να ζεις σε μια χώρα που τα σχολεία έχουν όλο και λιγότερους μαθητές και που τα ποσοστά αποτυχίας σπάνε ρεκόρ; Υπάρχει, άραγε, χειρότερο πράγμα από το να διαβάζεις (αν τα στοιχεία που έδωσε η ΟΛΜΕ είναι αληθινά) ότι τη χρονιά 1998-99 φοίτησαν στις τρεις τάξεις δημόσιων και ιδιωτικών λυκείων 292.000 μαθητές, ενώ τη χρονιά που πέρασε ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 243.800, δηλαδή μείωση του μαθητικού πληθυσμού κατά 16,5%; Ή να βλέπεις ότι οι αλλεπάλληλες «μεταρρυθμίσεις» δημιούργησαν στρατιές αγραμμάτων;
Οι αριθμοί ήταν ανατριχιαστικοί και φώτιζαν το μέλλον του κρατιδίου στο χωνευτήρι της Ε.Ε. Αν τα πράγματα μείνουν όπως περιγράφονται στις εφημερίδες, σε λίγα χρόνια οι κάμερες, εκτός από τα αυτοκίνητα, θα παρακολουθούν και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από τα πιο ευτυχισμένα, αλλά αμόρφωτα και αφασικά παιδιά της Ευρώπης. Και επειδή καμιά χώρα δεν πάει μπροστά με Gti που διαθέτει ζαντολάστιχα, ηχοσύστημα και φιμέ τζάμια, σε καμιά εικοσαριά χρόνια το σύμπαν θα έχει καταληφθεί από άλλες φυλετικές ομάδες, που είτε θα έχουν έφεση στη μόρφωση είτε απλώς θα γεννοβολάνε ακατάπαυστα, καλύπτοντας με τα προϊόντα τους τους χώρους που εγκαταλείπει ο περιούσιος λαός. Και, πιστέψτε με, η στιγμή που οι Ελληνάρες θα πάνε στο καφενείο και θα ανακαλύψουν ότι δε θα μπορούν να πιουν βαρύ γλυκό ή «ουζάκι», επειδή δεν το επιτρέπουν εκείνοι που έχουν καταλάβει (ειρηνικά) τη χώρα, θα είναι από τις πιο ωραίες της σύγχρονης ιστορίας. Το τι «παράθυρο» έχει να πέσει για τη χαμένη τιμή του «ελληνισμού» δεν περιγράφεται.
Εδώ πρέπει να επαναλάβω κάτι που έγραφα τα πολύ παλιά χρόνια, όταν έφευγα για λίγο με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα και χανόμουν σε διαδρομές όπως εκείνη από το Λεωνίδιο στην Τρίπολη και από κει στον Πύργο ή στη Σπάρτη, ή από τον Πύργο στην Αρχαία Ολυμπία και την Ανδρίτσαινα. Είπα Ανδρίτσαινα και θυμήθηκα ότι εκεί κοντά βρίσκεται ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα, αλλά και τόποι που η φύση και οι δρόμοι είναι τόσο ωραίοι που αισθάνεσαι ότι θα… πεθάνεις από ευτυχία. Πολλά από αυτά τα μέρη τα είδα από ψηλά, ακολουθώντας, όπως σας έχω πει, τον εκπαιδευτή και φίλο μου Ηλία Σοφιανό στις αποστολές που αναλαμβάνει ― με ένα ελικόπτερο R-44. Συγκυβερνήτης και παρατηρητής, πήγα σε μέρος που ανακάλυψα ότι απέχει μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από τα Βυτινέικα Πύργου Ηλείας, όπου βρίσκεται ο τάφος παππούδων και γονιών.
Βρήκα έτσι την ευκαιρία να ρίξω λίγο νερό στο μάρμαρο που τους σκεπάζει και να αγναντέψω τον κάμπο που πριν από πολλές δεκαετίες (δε χρειάζεται να πω πόσες!) γύριζα σαν μικρό παιδί, «πληγώνοντας» (όπως λέει και η ταινία) τα δέντρα. Ένα απ’ αυτά, η πιο μεγάλη λεύκα, είναι τώρα πεσμένο στο έδαφος από τον αέρα και τα χρόνια. Μάταια έψαξα να βρω την «πληγή». Το ξύλο είχε σαπίσει και τα αρχικά «Κ.Δ.Κ. – Ε.Α.Α.» (Κωνσταντίνος Δημητρίου Καββαθάς – Ένωση Αερομοντελιστών Αθηνών!) είχαν εξαφανιστεί, αλλά η ανάμνηση ήταν ζωντανή, όπως ζωντανό και ταπεινό ήταν και το φτωχικό του «θείου», στο οποίο πέρασα μερικά από τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Και είχε βρέξει. Όχι μία, αλλά δέκα φορές εκείνο το σαββατοκύριακο. Και όχι απλή βροχή, αλλά καταιγίδες, που μας ανάγκασαν να παρατείνουμε την παραμονή μας στο συγκεκριμένο σημείο (στο συγκρότημα Aldemar), και έτσι βρήκα την ευκαιρία να πάω στο «χωριό».
Ε, θα πείτε. Και λοιπόν; Δεν υπάρχει Έλληνας που τουλάχιστον μια φορά το χρόνο να μην πηγαίνει στο «χωριό»! Πόσοι όμως έχουν την τύχη να γίνουν μάρτυρες… κατακλυσμού; Ο οποίος «κατακλυσμός» απελευθέρωσε όλα τα αρώματα της γης και παρ’ τον κάτω τον Καββαθά.
Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και οι μυρουδιές απ’ το ποτάμι, το αρδευτικό κανάλι, τα σπαρτά, τις ελιές, που ξεπλυμένες και καθαρές έστεκαν η μια δίπλα στην άλλη, κυρίευσαν τις αισθήσεις.
Τι ομορφιά και πόσο μου έχει λείψει έτσι που ζω φυλακισμένος σε γραφεία και αυτοκίνητα! Και να ήταν μόνο το «χωριό». Θα είχα περάσει τη συναισθηματική μου κρίση και θα επέστρεφα στην καθημερινότητα. Όμως η βροχή μάς έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και μια πιο «μακρινή» εκδρομή, στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Δε θα σας πω για τη διαδρομή, μόνο ότι είναι μια από τις πλέον μαγικές εσωτερικές ειδικές που μπορεί να κάνει ένας πραγματικός οδηγός, ο οποίος καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «ειδική διαδρομή». Φτάσαμε στις εφτάμισι, με τον ήλιο να πλησιάζει στη δύση του, και μείναμε άφωνοι. Η ομορφιά του χώρου και του μνημείου ήταν τόση, που έφερε δάκρυα. Πώς να «καταλάβεις» ότι οι άνθρωποι του 6ου π.Χ. αιώνα είχαν την ικανότητα να δημιουργούν τέτοια θαύματα. «Και βέβαια είχαν» σημείωσε ο άνθρωπος που γνωρίζει. «Ζούσαν με το περιβάλλον, όχι ενάντια σ’ αυτό».
Σωστό, αλλά τότε ο πληθυσμός του πλανήτη δεν ξεπερνούσε τα είκοσι εκατομμύρια, ενώ σήμερα πλησιάζει τα δέκα δισεκατομμύρια. Ο βιασμός του περιβάλλοντος θα συνεχιστεί ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε την πυρηνική σύντηξη για την παραγωγή ενέργειας. Ναοί αφιερωμένοι στον Απόλλωνα ή στην Αθηνά (Ακρόπολις) θα χτιστούν στις νέες Τροίες, στους πλανήτες που θα εποικίσει ο άνθρωπος στις επόμενες τρεις, τέσσερις δεκαετίες. Δεν εννοώ ναούς αφιερωμένους στο… δωδεκάθεο (αν και τίποτα δεν αποκλείεται), αλλά έργα τέχνης των πολιτισμών, που θα εμφανιστούν στη μετα-ανθρώπινη εποχή, όταν το σώμα και ο νους θα ενωθούν με τις μηχανές, και οι θεοί και οι δαίμονες θα έχουν ψηφιακή μορφή! Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόση ομορφιά θα έχει ένας «ναός» που θα είναι αφιερωμένος σε ένα μαθητευόμενο θεό του 2200 και θα είναι «χτισμένος» στην τροχιά του Δία ή του Κρόνου ή ακόμα πιο μακριά. Οι ταξιδιώτες της εποχής μπορεί να μην οδηγούν Ferrari Enzo, Integrale ή Carrera, αλλά πλοία με ιστία, που ως κινητήρια δύναμη θα χρησιμοποιούν το φως των εκατοντάδων ήλιων που θα συναντούν κατά τη διαδρομή τους στο διάστημα. Η συγκίνηση και η ομορφιά θα είναι ίδια με κείνη που νιώσαμε όταν αντικρίσαμε το μνημείο, και μόνο το περιβάλλον και οι περιηγητές θα αλλάζουν.
Να τι παθαίνεις όταν γράφεις στη βεράντα ενός μικρού ξενοδοχείου στη Σκιάθο, την Ίο, την Ηλεία ή τη Σπάρτη. Έχοντας αποδράσει απ’ τη ρουτίνα του γραφείου, υποκύπτεις σε ξεχασμένα συναισθήματα, «μαλακώνεις» και βλέπεις πράγματα που διαφορετικά δε θα πρόσεχες. Και αν αυτές δεν είναι οι πιο ωραίες «διακοπές» για τον ταξιδιώτη αυτών των σελίδων, τότε δεν ξέρω ποιες είναι, γι’ αυτό μείνετε στη συχνότητα, γιατί θα μιλήσουμε και γι’ αυτοκίνητα, αν και μετά την οδήγηση της Enzo από τη νέα αλλά και την όχι και τόσο νέα γενιά του περιοδικού τα λόγια περιττεύουν! Ναι, αλλά η Enzo δεν είναι για τους θνητούς. Και βέβαια δεν είναι. Αυτό έλειψε. Ούτε η 250GTO Scaglietti ήταν. Υλικό για να ονειρεύονται οι νέοι, ναι. Για να θέλουν να γίνουν μηχανικοί και σχεδιαστές, για να μπορούν να γεννάνε έργα τέχνης. Τα οποία έργα αγοράζουν μεν οι πλούσιοι, αλλά αυτό δεν τα εμποδίζει να είναι αριστουργήματα!
Με τη «Νοεμβριάδα» λοιπόν να κατακλύζει τα τηλεοπτικά «παράθυρα» και τη διάλυση που φέρνουν τα «μπάνια του λαού», το διάστημα που γράφεται ο Αντίλογος πέρασε σαν καλό όνειρο, και αν δεν ήταν οι πτήσεις με το στροφειόπτερο (δηλαδή, το ελικόπτερο), τα πράγματα θα ήταν άσχημα. Αιτία, η μοναξιά που φέρνει ο Αύγουστος στις μεγαλουπόλεις. Ναι, η οδήγηση γίνεται εύκολη στους άδειους δρόμους, αν και αυτό δεν είναι βέβαιο με τα μυαλά που κουβαλάνε ορισμένοι. Τρία «γιωταχί» είναι αρκετά για να κλείσουν μια λεωφόρο και να εμποδίσουν τη διέλευση του νοσοκομειακού, αλλά αυτά είναι πράγματα χιλιογραμμένα και χιλιοειπωμένα και δεν αξίζει πλέον ούτε μία λέξη. Για να επιζήσει κάποιος ακόμα και στους αυγουστιάτικους δρόμους πρέπει να έχει τις ικανότητες ενός Χουντίνι, μιας Πυθίας και, οπωσδήποτε, τις γνώσεις ενός ψυχιάτρου. Τα άτομα έχουν πλέον απολέσει κάθε αίσθηση μέτρου, λογικής και ευγένειας, και συμπεριφέρονται σαν τραμπούκοι, παραβιάζοντας κάθε έννοια προτεραιότητας και θέτοντας (συνεχώς) σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή σου.
Μαύρες οι σκέψεις, αλλά να ένα μικρό φωτάκι στο σκοτάδι. Στις αρχές Αυγούστου συναντηθήκαμε με τη γραμματέα του υπουργού Ανάπτυξης, η οποία μας είπε ότι το «ΦΑΕΘΩΝ 2004» θα γίνει και ότι, από τις 25 του περασμένου μήνα, θα μας καλούσε στο υπουργείο για να βάλουμε κάτω τις «δράσεις». Τολμώ να πω ότι αν το «ΦAEΘΩΝ» πάρει σάρκα και οστά, μετά μπορώ να κρεμάσω τα όπλα και να αποσυρθώ, έστω κι αν δεν ξέρω πού.
Μια σκέψη είναι να μείνω σε ένα χωριό στο βουνό, μια άλλη να κάνω το γύρο του κόσμου, μια τρίτη να αντιγράψω το Χέμινγουεϊ. Γιατί; Διότι δεν μπορώ να με… φανταστώ να γερνάω και να μην μπορώ να οδηγώ γρήγορα, να κουτρουβαλάω σε δρόμους δύσκολους και φιδωτούς, να πετάω αεροπλάνα, ανεμόπτερα και ελικόπτερα, και να ονειρεύομαι ότι αν αποκτήσω είκοσι εκατομμύρια δολάρια, μπορεί να πάω ακόμα και στο διάστημα! Προχωρημένα πράγματα, αλλά, όπως λέει η συνείδησή μου, που συνεχώς με ελέγχει, τέτοια όνειρα μπορούν να κάνουν μόνο οι χορτάτοι. Γιατί ποιος φτωχός, κατατρεγμένος, άτυχος ή «στοχοποιημένος» από το σύστημα μπορεί να ονειρευτεί αυτές τις… ανοησίες; Κανείς!
Οι παλιοί αναγνώστες έχουν διακρίνει τις δύο πλευρές του ανθρώπου που γράφει αυτές τις σελίδες. Απ’ τη μια η αγάπη του για τις (καλές) μηχανές κάθε μορφής (αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, πλεούμενα, αεροπλάνα, τρένα κτλ.) και απ’ την άλλη οι… τύψεις, επειδή έχει τέτοιες «αγάπες» στην Ελλάδα, όπου κανείς, μα απολύτως κανείς, δε «δίνει μία» γι’ αυτά τα πράγματα. Διάβαζα πρόσφατα για τις προσπάθειες των Ιαπώνων να προωθήσουν την έρευνα στα αυτοκίνητα που κινούνται με ηλεκτρισμό, ο οποίος παράγεται από ενεργειακές κυψέλες (fuel cells), και τις συνέκρινα με τα όσα συμβαίνουν εδώ.
Με την ευκαιρία… Μια απάντηση σε όλους όσοι στέλνουν μηχανολογικά σχέδια με προτάσεις για το πώς πρέπει να είναι ένα αυτόματο κιβώτιο, ένα συνεκτικό διαφορικό ή, όπως πρόσφατα, ένας κινητήρας με (ή χωρίς, δεν κατάλαβα) εκκεντροφόρους. Ο υπογράφων δεν έχει την ικανότητα και τα μέσα για να κρίνει αν μια τόσο σύνθετη μηχανολογική εφαρμογή είναι «σωστή» η «λάθος». Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να πω αν το διαφορικό ελεγχόμενης ολίσθησης (μπλοκέ) που προτείνει ο αναγνώστης είναι «καλύτερο» από εκείνο της ZF ή χειρότερο! Ούτε είμαι σε θέση να κρίνω αν οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες θα ήταν σε καλύτερη θέση (οικονομικά), στην περίπτωση που χρησιμοποιούσαν τη λύση που προτείνει ο Επαμεινώνδας Εφευρετίδης. Γι’ αυτό, παρακαλώ, μη μου προσάπτετε… αδιαφορία! Η εμπιστοσύνη σας με τιμάει, αλλά δεν είμαι ο μηχανικός εξέλιξης της… Ferrari ή της McLaren! Αλλά πείτε ότι ο υπογράφων ή κάποιος άλλος ήταν. Τι θα σήμαινε αυτό για τους ερευνητές ή τους εφευρέτες;
Όπως είπα και πιο πάνω, απολύτως τίποτα. Η ελληνική έρημος δε συγκρίνεται με καμιά ευρωπαϊκή για τους λόγους που ―με υπερβολή που ξένισε τους αναγνώστες― περιέγραψα στο προηγούμενο τεύχος. Μερικοί μάλιστα με κατηγόρησαν για έλλειψη σεμνότητας, αλλά πιστεύω ότι ήταν άδικοι. Τα όσα έγραψα ήταν ένα ξέσπασμα ύστερα από 40 ολόκληρα χρόνια στην υπηρεσία της Ειδικής Δημοσιογραφίας, τα οποία, όπως είπα, είναι αόρατα για τους αρμόδιους και τους υπηρέτες των καναλαρχών που είναι ειδικοί στην προβολή του δημοσιογραφικού και εκδοτικού «τίποτα».
Aς κάνουμε ένα πείραμα. Στο προηγούμενο τεύχος είχαμε την αναγγελία του διαγωνισμού για τη σχεδίαση ενός οικογενειακού αυτοκινήτου, ναι; Σε κάποια άλλη «ευρωπαϊκή» χώρα, η πρωτοβουλία μας ίσως είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον κάποιου εκπαιδευτικού ιδρύματος, ινστιτούτου, κρατικής υπηρεσίας ή και μεγάλης ιδιωτικής επιχείρησης. Μαζί θα περιμένουμε να δούμε τι θα προκαλέσει στην Ελλάδα! Μαζί θα παρακολουθήσουμε τα υπουργεία να αγκαλιάζουν τους σχεδιαστές, τα κανάλια να προβάλλουν τους σχεδιαστές, τους 4Τ και τους χορηγούς αυτής της θαυμάσιας πρωτοβουλίας! Τι είπατε; Δε θα γίνει τίποτα; Καλέ, πώς το καταλάβατε;!
Όμως, ας μην είμαστε αχάριστοι. Η πατρίδα προσφέρει πολλές ευκαιρίες για δημιουργία, όπως η εισαγωγή συσκευών (καμερών;) που θα παρακολουθούν τους οδηγούς στις πόλεις και τις εθνικές οδούς, αλλά και η δυνατότητα να μεταβληθούμε σε μια κοινωνία σπιούνων, όπου ο ένας θα καταδίδει τον άλλον, όχι επειδή είναι ύποπτος για κάτι, αλλά επειδή ο καταδότης είναι τριτοκοσμικός, μικρός και κομπλεξικός, ζηλεύει το διπλανό του και θέλει να του κάνει ―οπωσδήποτε― κακό, γι’ αυτό και τον καταδίδει στην αστυνομία. Όπως τραγούδησε ο Σαββόπουλος στον (παρεξηγημένο του) εθνικό ύμνο: «… με γονείς ληστές των προγόνων τους θύτες, θλιβεροί μου ελλαδίτες, θλιβερές μου πορ…ς».
Τέσσερις χιλιάδες πεντακόσια τηλεφωνήματα έλαβε το ειδικό κέντρο, διάβασα στις εφημερίδες. Ούτε η δικτατορία δεν είχε ζητήσει από τους πολίτες να καταδίδουν τους διπλανούς τους, αλλά, όπως καθημερινά διαπιστώνουμε, πολλά έχουν αλλάξει στη Φάρμα των Ζώων και θ’ αλλάξουν ακόμα περισσότερα, καθώς, εκτός από τις αλλεπάλληλες «αστυνομίες», θα μας παρακολουθεί και εκείνη των εθνικών οδών, για το καλό μας, βέβαια. Oδηγώ, για παράδειγμα, ένα Audi A4 V6 στο δρόμο προς την Ανδρίτσαινα και βλέπω εμπρός μου δύο περιπολικά με τους φάρους να λάμπουν να μου κλείνουν το δρόμο. Σταματάω, οι αστυνομικοί με βγάζουν έξω, μου χώνουν τις Beretta ή τα Glock στα πλευρά και με ξαπλώνουν στο καπό. «Άδεια και δίπλωμα, παρακαλώ». «Δεν τα έχω μαζί μου». «Στο τμήμα». Εκεί, πίσω απ’ τα κάγκελα, θα σκέπτομαι τι μεγάλο έγκλημα έκανα να πάω με 100 σε ζώνη των 70. Δέκα μέρες φυλακή και 1.000 ευρώ πρόστιμο για το δημόσιο κίνδυνο που έκανε το έγκλημα να παραβιάσει το «όριο». Αν αυτό δε σας πείθει ότι οι κυρίαρχοι και τα ενεργούμενά τους μας δουλεύουν για τα καλά, δεν ξέρω τι θα σας πείσει.
Από τη μια οι δορυφόροι που θα παρακολουθούν όλα τ’ αυτοκίνητα σε όλους τους δρόμους και από την άλλη τα μέσα για να «ξεφύγεις». Αφού δεν επιτρέπεται να οδηγήσεις γρήγορα στο δρόμο, «οδήγησε» στο video game. Στο «ουφάδικο» σε ελέγχουμε καλύτερα. Μια κάμερα (για την ασφάλειά σου) και η κάθε εθνικότητας «μπατσαρία» μπορεί να σε παρακολουθεί είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Γιατί να τρέχουν και να στήνουν μπλόκα στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους; Και αν δε σε φτιάχνει αρκετά το play station, πάρε και αγώνες Formula 1 και WRC στο «χαζοκούτι». Τώρα μάλιστα που το κάνουν αμφίδρομο, θα μπορούν να παρακολουθούν και σένα την ώρα που παρακολουθείς. Και επειδή τίποτα δεν προσφέρεται τζάμπα, πάρε και πέντε ευρώ για κάθε παρακολούθηση, αλλά συμπλήρωσε τα στοιχεία σου στο ειδικό site για να ξέρουμε και πού μένεις, τι τρως, σε ποιο σχολείο πας και πώς λένε τον πατέρα και τη μάνα σου. Και αφού τα κάνεις όλα αυτά, τόλμησε να βγεις στο δρόμο και να οδηγήσεις γρήγορα το καινούργιο σου EVO ή και το 106 Gti. Φίδι που σ’ έφαγε, Καββαθά, που «παρασύρεις» τη νεολαία να κάνει «αγώνες».
Γι’ αυτό σας λέω, αγαπητοί μου φίλοι… Ό,τι κάναμε, κάναμε. Ό,τι αγώνες ήταν να τρέξουμε, τρέξαμε. Από δω και πέρα, ακόμα και η αναφορά σε ένα καλό και γρήγορο αυτοκίνητο (το A4 V6 που ανέφερα πριν) θα συνιστά έγκλημα κατά της κοινωνίας. Και με αυτή την επισήμανση, που υποδηλώνει τη νοσταλγία ενός «παλαιού» για την εποχή που η λέξη «ράλλυ» γραφόταν με δύο λ, σας εύχομαι καλό φθινόπωρο, αν βέβαια υπάρξει τέτοια εποχή, γιατί, όπως έχετε προσέξει, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης ακόμα και οι τέσσερις εποχές έγιναν δύο._ Κ. Κ.
RSS - Posts
