Αν
θέλετε να δείτε από τώρα πώς θα είναι
τα αυτοκίνητα, ο κόσμος και οι πόλεις
στο δεύτερο μισό του 21ου αιώνα, δε
χρειάζεται να περιμένετε… Επισκεφθείτε
την Ιαπωνία, πηγαίνετε στο Τόκιο, δείτε
πώς λειτουργεί μια ιαπωνική βιομηχανία
αυτοκινήτου, ξοδέψτε τρεις ώρες για να
καλύψετε 20 χιλιόμετρα στα εξωπραγματικά
κυκλοφοριακά μποτιλιαρίσματα μέσα και
έξω από τις πόλεις και θα δείτε ότι οι
σκηνές από ταινίες που απεικονίζουν
τις πόλεις του «μέλλοντός» μας δεν είναι
φανταστικές.
Είχα καιρό να πάω στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και έτσι, όταν η Χόντα με κάλεσε να δω τι ετοιμάζει για το μέλλον, αλλά και να επισκεφθώ το πιο σύγχρονο, «προχωρημένο», σχεδόν ροκ αυτοκινητοδρόμιο του κόσμου, το Twin Ring Motegi (βλέπε πιο κάτω) δέχθηκα χωρίς δισταγμό. Και βέβαια είχα καιρό να πάω στο Τόκιο. Την εκπληκτική αυτή μεγαλούπολη των 15(;) εκατομμυρίων κατοίκων που είναι η καρδιά μιας σχετικά μικρής σε έκταση χώρας, που όμως κατάφερε να κατακτήσει το κόσμο. Όχι με τα καταδρομικά και αεροπλάνα της (όπως προσπάθησε το 1940), αλλά με τη σκληρή δουλειά, τη μεθοδικότητα και την πίστη στο σκοπό ιδιότητες που είναι βαθιά ριζωμένες στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού της.
Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα τη χώρα ήταν, θαρρώ, το 1989, όταν καλεσμένος της Τογιότα πήγα στο Τμήμα Έρευνας & Εξέλιξης και οδήγησα πολλά από τα μοντέλα που σήμερα παρουσιάζονται σαν προτάσεις για τον 21ο αιώνα. Και παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια, δεν ξέχασα τον τρόπο που αυτός ο εκπληκτικός λαός αντιμετωπίζει την όποια εργασία αναλαμβάνει, από τη σχεδίαση και την κατασκευή αυτοκινήτων και μοτοσικλετών μέχρι τη σχεδίαση των εξωπραγματικών «εναέριων» λεωφόρων που περικυκλώνουν την πρωτεύουσα αλλά και τις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας.
Όσοι έχετε επισκεφθεί τη Νέα Υόρκη, σίγουρα θα θυμάστε το σοκ που αισθανθήκατε όταν ήλθατε πρώτη φορά σε επαφή μαζί της. Το σοκ είναι ακόμα μεγαλύτερο για τον επισκέπτη του Τόκιο. Οι εικόνες που αντικρίζει είναι απίστευτες. Αρχίζουν από το σύστημα των δρόμων, λεωφόρων και σιδηροδρομικών γραμμών που καλύπτουν σχεδόν κάθε ελεύθερο χώρο της πόλης, συνεχίζονται με εκείνες των ουρανοξυστών των μεγάλων διεθνικών εταιριών και τελειώνουν (αν τελειώνει ο κόσμος) με τα απίστευτα μποτιλιαρίσματα! H πόλη δε βρίσκεται στο 2.000, αλλά στο 2.300 μ.Χ!
Παρατηρώντας τον οργασμό της δημιουργίας, αλλά και τον τρόπο που εργάζονται και συμπεριφέρονται οι Ιάπωνες, δεν μπόρεσα να τον συγκρίνω με τους τρόπους των πονεμένων κατοίκων μιας άλλης χώρας που η κακούργα «η κενωνία» δεν τους επέτρεψε να γίνουν βιομήχανοι, διευθυντές εργοστασίων, εκδότες ή ό,τι άλλο ήθελαν να είναι εκτός από αυτό που είναι.
Έτσι ο περιβαλλοντικά «ευαισθητοποιημένος» βαλκάνιος, το άτομο που σχίζει τα ιμάτιά του για να μη γίνει ο περιφερειακός του Υμηττού (αλλά σφυρίζει αδιάφορα όταν 1,5 εκατομμύριο οχήματα δηλητηριάζουν κάθε μέρα την ατμόσφαιρα της Αθήνας, επειδή οι λέξεις «βιομηχανία», «έρευνα & ανάπτυξη» τού είναι παντελώς άγνωστες) θα εξαπολύσει μύδρους εναντίον των Ιαπώνων πολεοδόμων και χωροτακτών που αδιαφορούν για την «ποιότητα ζωής» των πολιτών και κάνουν τις πόλεις της χώρας «απάνθρωπες». Ο ίδιος μεγα-βλαξ σφυρίζει δέκα φορές πιο αδιάφορα, όταν η πατρίδα του δανείζεται δισεκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει αυτοκίνητα από την Κορέα, την Ιαπωνία και την Ινδία, και κάνει πως δεν καταλαβαίνει όταν κάποιος του λέει ότι, σήμερα, οι Ιάπωνες κατασκευαστές (όπως η Χόντα), αλλά και οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι έχουν έτοιμα αυτοκίνητα που τα καυσαέριά τους είναι καθαρότερα από τον αέρα του περιβάλλοντος μιας πόλης!
Και όχι μόνο αυτό, αλλά μοντέλα που κινούνται με ηλεκτρισμό με ακτίνα δράσης που ξεπερνάει τα 220 χιλιόμετρα και άλλα που είναι «καθαρότερα» από τα αυτοκίνητα που θα παρουσιαστούν το 2005!
Και όλα αυτά τα μεγάλα και θαυμαστά, συν δεκάδες άλλα, ακόμα μεγαλύτερα και σημαντικότερα έγιναν (και γίνονται) πραγματικότητα από τον τρόπο που εργάζεται ο ιαπωνικός λαός και όχι από τα πετρέλαια ή από την πολιτική των αεροπλανοφόρων όπως συμβαίνει με άλλες υπερδυνάμεις.
Αν μιλήσετε με κάποιο από τα προοδευτικά υβρίδια που ανάφερα πριν, σίγουρα θα σας πει ότι ο τρόπος που εργάζονται οι Ιάπωνες είναι «εξοντωτικός» και φυσικά θα εννοούν ότι οι άνθρωποι είναι απλά αξιοπρεπείς, σέβονται το χώρο που εργάζονται και δεν την «κάνουν κοπάνα», δεν κοιμούνται, δεν «αρρωσταίνουν» κάθε τρεις και λίγο και δεν «πεθαίνουν» τη μάνα, τον πατέρα και τους λοιπούς συγγενείς τους τρεις με τέσσερις φορές το χρόνο!
Αυτή η χώρα με αυτό το λαό λοιπόν διαθέτει μια από τις τρεις ισχυρότερες βιομηχανικές βάσεις στον πλανήτη, με την αυτοκινητοβιομηχανία διαμάντι στο στέμμα της, και ποια καλύτερη ευκαιρία λοιπόν από δείξει τα προϊόντα της παρά στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο… Την οποία Έκθεση ο υπογράφων επισκέφθηκε ως προσκεκλημένος της Χόντα.
Τι είδε λοιπόν ο Έλληνας; Αν σας πω ότι σε συνδυασμό με την επίσκεψή του στο Τμήμα Έρευνας & Εξέλιξης της Χόντα και την επαφή του με τη τεράστια καινούρια πίστα δοκιμών Twin Ring στο Μοτέγκι, ο Έλληνας «τα είδε όλα», τι θα πείτε;
Το μήνυμα της Έκθεσης ήταν ξεκάθαρο: η ιαπωνική (αλλά και η ευρωπαϊκή και η αμερικανική) αυτοκινητοβιομηχανία είναι αποφασισμένη (στο σύνολό της) να κερδίσει τη μάχη εναντίον της ρύπανσης και όχι μόνο αυτό, αλλά να δείξει το δρόμο στους άλλους κατασκευαστές. Οι Ιάπωνες το έχουν πάρει τόσο ζεστά, ώστε δε λείπουν οι υπερβολές όπως αυτοκίνητα με αισθητήρες υπέρυθρης ακτινοβολίας που «βλέπουν» τη νύχτα, και άλλα που δε χρειάζονται οδηγό για να ταξιδέψουν στους θανατηφόρα βαρετούς αυτοκινητόδρομους της χώρας… Αλλά ας βάλουμε μια σειρά, γιατί αλλιώς θα χαθούμε μέσα στις εκατοντάδες εικόνες κι εντυπώσεις.
Τρεις ώρες Αθήνα-Ζυρίχη, 10 ώρες Ζυρίχη-Τόκιο (με Σουϊσαίρ που σε τίποτα δε διαφέρει από την Ολυμπιακή), τρεις ώρες (με ταξί) για την πόλη Ουτσουνομίγια (όπου και το κέντρο E&E), σύνολο (με αναμονές) κοντά στις 20 και η ώρα Ιαπωνίας είναι 11 το πρωί αλλά Ελλάδος είναι άγρια νύχτα, και να τα πρώτα συμπτώματα του «τζετ λαγκ» με όλα τα φαιδρά τους!
Δευτέρα πρωί και κάπου 300 Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι ακούνε τον πρόεδρο της Χόντα Καβαμότο και τους επικεφαλής μηχανικούς των διαφόρων τμημάτων να μιλάνε για το μέλλον του αυτοκινήτου. «Το απόγευμα», λέει ο Καβαμότο, «θα οδηγήσετε ένα αυτοκίνητο, το Ακόρντ EZEV (Equivalent Zero Emission Vehicle) που τα κατάλοιπα της καύσης του κινητήρα θα είναι πιο καθαρά από τον αέρα μιας τυπικής αμερικανικής η ευρωπαϊκής μεγαλούπολης». Το λόγο παίρνουν οι αντιπρόεδροι μηχανικοί Γιοσίνο και Χασιμότο που παρουσιάζουν τη δουλειά της εταιρίας στα ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα, στα ρομπότ, στα αυτόματα συστήματα μετάδοσης, ακόμα και στους αεροπορικούς κινητήρες!
Δύο ώρες αργότερα χωρισμένοι σε ομάδες αναχωρούμε για το Τμήμα E&E όπου οδηγούμε όλα τα πειραματικά αυτοκίνητα της εταιρίας, από το ULEV (Ultra Low Emission Vehicle) Ακόρντ που προορίζεται για την αγορά της Καλιφόρνιας και των Η.Π.Α, μέχρι τα Σίβικ που κινούνται με συμπιεσμένο φυσικό αέριο, το ηλεκτρικό EZEV, ακόμα και το ηλιακό αυτοκίνητο που κέρδισε το Solar Car Race στην Αυστραλία (με την προϋπόθεση ότι ο οδηγός ζύγιζε μέχρι 68 κιλά, πράγμα που αυτόματα με έθεσε εκτός διαδικασίας!)
Τα μηνύματα ήταν τόσο πολλά και όπως συμβαίνει σε παρόμοιες παρουσιάσεις ο χρόνος τόσο περιορισμένος, που έφθασα στο σημείο να καθίσω σε μια καρέκλα αρνούμενος να λάβω μέρος στον αγώνα δρόμου με τους συναδέλφους! Αργά το απόγευμα, εξουθενωμένος (-οι) από την κούραση, τη ζέστη (28οC) και την υγρασία (92%) επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Την επομένη, έγερση στις 06.00 (ώρα Ιαπωνίας, γιατί όλοι ήταν ξύπνιοι από τις 4), πρωινό και αναχώρηση (με πούλμαν) για το ωραιότερο, μεγαλύτερο, και πιο σύγχρονο αυτοκινητοδρόμιο του κόσμου, το Twin Ring στο Motegi. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς αυτό το έργο που συναγωνίζεται, σε όγκο και πολυπλοκότητα, τη διώρυγα του Παναμά! Το Twin Ring περιλαμβάνει πολλές πίστες, από πίστα καρτ και dirt tracκ μέχρι ένα καταπληκτικό οβάλ για αγώνες NASCAR, και από μια εκπληκτική σχολή ασφαλούς οδήγησης μέχρι ένα εξίσου εκπληκτικό ξενοδοχείο, που όλα μπορούν να λειτουργούν την ίδια στιγμή χωρίς η μία λειτουργία να επηρεάζει την άλλη! Στο Τουίν Ρινγκ δηλαδή μπορεί να γίνεται συγχρόνως ένας αγώνας Φόρμουλα 1, ένας αγώνας NASCAR, ένας τρίτος με «σαλούν», ένας με μονοθέσια «ντερτ τρακ» και ο καθένας να έχει τους δικούς του θεατές!
«Χρειάστηκε να μετακινήσουμε έξι λόφους ύψους 400 μέτρων», είπε στους έκπληκτους δημοσιογράφους ο διευθυντής του αυτοκινητοδρομίου «…και να επαναφυτέψουμε πάνω από 200.000 δένδρα, αλλά τα καταφέραμε, και η δουλειά συνεχίζεται. Το Twin Ring δε θα επιβαρύνει καθόλου το περιβάλλον. Αντίθετα θα το βελτιώσει…»
Μπορεί η δήλωση να είναι υπερβολική (η περιοχή πριν ήταν δάσος) αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με δάση όπως διδάσκουν οι απανταχού παλαβωμένοι «οικολόγοι». Χρειάζεται τα αυτοκινητοδρόμια, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα αυτοκίνητα, τα τρένα, τα αεροδρόμια, τα αεροπλάνα γιατί αυτά είναι τα μέσα που τον εξυπηρετούν στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της εξελικτικής του ιστορίας. Το θέμα είναι να φτιάχνει πράγματα με προοπτική και όχι να «βαράει στο ψαχνό» όπως κάνουν πολλοί, ιδιαίτερα σε υπανάπτυκτες τεχνολογικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά χώρες.
Με απλά λόγια οι άνθρωποι που κουβαλάνε έστω και μισό γραμμάριο μυαλό φτιάχνουν δρόμους, λεωφόρους, γέφυρες και ανισόπεδες διαβάσεις έχοντας στο νου ότι αυτά τα τεράστια και πανάκριβα έργα θα μπορέσουν (και πρέπει) να χρησιμοποιηθούν για άλλους σκοπούς όταν περάσει η εποχή του αυτοκινήτου. Για παράδειγμα, αν ο υπογράφων είχε την ευθύνη των δημόσιων έργων θα φρόντιζε να φτιάξει υπέργειους και υπόγειους δρόμους ή γέφυρες που το 2030 θα μπορούσαν να μετατραπούν σε χώρους κατοικίας, σε σχολεία (αν υπάρχουν ακόμα όπως τα γνωρίζουμε πράγμα για το οποίο αμφιβάλω), σε γήπεδα αθλοπαιδιών, σε αίθουσες συνεδρίων και γενικά σε ό,τι φανταστεί ο νους του ανθρώπου (που νοιάζεται και ανησυχεί).
Πίσω στο Τουίν Ρινγκ όμως και στους Lords of the Rings αν θυμάστε το εκπληκτικό βιβλίο της Ούρσουλα ΛεΓκέν(;) όπου φθάσαμε ύστερα από ένα εξοντωτικό δίωρο με το πούλμαν (το όριο ταχύτητας είναι 80 χλμ./ώρα αν είναι δυνατόν!).
Και μετά το πρώτο σοκ από το μέγεθος, την ποιότητα της δουλειάς και την πληρότητα των υπηρεσιών, πήγαμε στα πιτ όπου η Χόντα είχε στη διάθεσή μας τα εξής αυτοκίνητα: Life, Logo, Civic-R, Integra-R, Odyssey 2.3, SM-X, Step Wagon, CR-V 98YM, NSX, Legent Midget car, Stock car, Go Kart, Logo racing car και Side by Side car!
Τώρα, αν μέσα στις δυόμισι ώρες που είχε κάποιος στη διάθεση του μπορούσε να δοκιμάσει όλα αυτά τα αυτοκίνητα τότε, αυτός ο «κάποιος» θα έπρεπε να είναι υπεράνθρωπος! Έπειτα από σύντομη ανάλυση της κατάστασης ο απεσταλμένος σας αποφάσισε να οδηγήσει στην εκπληκτική πίστα Γκραν Πρι τα Σίβικ και Ιντέγκρα R, τα νέα NSX, το side by side car που χρησιμοποιούν οι μαθητές οδηγοί αγώνων(!), αλλά και το μικρό Life. Αν η εδώ αντιπροσωπεία φέρει το Civic-R και αν θέλετε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που να μοιάζει με αυτοκίνητο δρόμου, αγοράστε το χωρίς δεύτερη σκέψη. Το μηχανάκι είναι τόσο καλό που είναι πέρα απ’ αυτόν το μάταιο κόσμο!
Το ίδιο και το NSX με το μεγάλο κινητήρα που οδήγησα τόσο γρήγορα (η εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη μου έκανε καλό!) ώστε να περάσω όλους τους συνάδελφους που ήταν εκείνη τη στιγμή στην πίστα, αλλά και επικίνδυνα το NSX του οδηγού δοκιμών που πήγαινε μπροστά δημιουργώντας μέγα θέμα στο πρόγραμμα και στην τάξη και ασφάλεια του συστήματος, με αποτέλεσμα να επακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος με το επικεφαλής ρομπότ: – «Αh… Vely bad pass test dlivel…» K.K.: «Τest driver very slow» – Test dlivel not slow. Test dlivel fast, You slow K.K.: Me, not slow. Test driver slow. – Ah… (ακολουθούν σχόλια στα γιαπωνέζικα που δεν καταλαβαίνω οπότε γυρίζω στον παλιό μου φίλο από τη Σλοβενία, τον Τομάς Πορεκάρ και του μιλάω χαμηλόφωνα μιμούμενος τον ήχο της ιαπωνικής γλώσσας!) O άνθρωπος που μου έκανε τις παρατηρήσεις σταματάει και ακούει με προσοχή -Ah this is no japanese, λέει – Ah… This is not English, απαντώ και με αυτή τη σκηνή η αυλαία πέφτει στο θέατρο Νο!
Πέρα από τα (απαραίτητα σε ένα τόσο μεγάλο, σύντομο και κουραστικό ταξίδι) η εμπειρία από το Μοτέγκι ήταν επιεικώς συγκλονιστική, ιδιαίτερα από την οδήγηση του NSX με το μεγάλο V κινητήρα των 294 ίππων. Το αλουμινένιο αυτοκίνητο είναι τώρα πια συλλεκτικό αντικείμενο, μια και η συμπεριφορά του στο δρόμο σε λίγα διαφέρει από εκείνη ενός αληθινού αγωνιστικού. Αν ποτέ οι γραφειοκράτες σταματήσουν να φορολογούν τα κυβικά εκατοστά και αν κάποιοι από σας έχουν την οικονομική ευχέρεια, δε θα ήταν κακή η ιδέα να αγοράσουν ένα NSX και να το φυλάξουν στο γκαράζ (και στην καρδιά τους). Το πρόβλημα μ’ αυτές τις περιπτώσεις βέβαια είναι ότι εκτός από το NSX πρέπει να φυλάξουν πέντε-έξι ακόμα συλλεκτικά αυτοκίνητα, πράγμα που μας παραπέμπει στους ισχυρούς (του χρήματος) και μας χαλάει το όνειρο._Κ.Κ.
1. O κινητήρας «μηδενικών εκπομπών» (ZLEV). Διακρίνεται ο καταλύτης «πρώτης φάσης».
2. Το Ακόρντ με τον κινητήρα ZLEV, στην αμερικανική του έκδοση. Τα καυσαέρια του είναι πιο καθαρά…κι από τον ατμοσφαιρικό αέρα (εντάξει, της Αθήνας!)
4. O συσσωρευτής του IMA.
5. Το «υβριδικό» IMA της Χόντα.
10. Το Ακόρντ στην ιαπωνική του έκδοση.
13. O υπογράφων έτοιμος να αναλάβει δράση (Άλλωστε κι ο «φάρος» υποδηλώνει…Άμεση Δράση!)
15. Οδήγηση χωρίς χέρια: Δεν πρόκειται για ανόητη επίδειξη «δεξιοτεχνίας», αλλά για το σύστημα της Χόντα που αναλαμβάνει τη διεύθυνση του αυτοκινήτου, επιτρέποντας στον οδηγό να χρησιμοποιεί τα χέρια του σε πιο «παραγωγικές» δραστηριότητες. O δρόμος προς τη… λοβοτομή είναι ανοιχτός!
21. Το Χόντα «Side by Side»: Όπως φαίνεται κι από το όνομα του, ο (προερχόμενος από μοτοσικλέτα) κινητήράς του βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον οδηγό.
23. Στη νέα πίστα της Χόντα διεξάγονται αγώνες κάθε είδους…
22. …ενώ υπάρχει και η δυνατότητα εκμάθησης των μυστικών της αγωνιστικής οδήγησης.
24. Το εσωτερικό του Σιβίκ «Τype R»: Λιτότητα, αλλά και κόκκινο που βγάζει μάτι.
Οδηγώντας
ΟΧΙ! Όσο και να «χτυπιούνται» μερικοί, δεν πρόκειται να ….υποκύψω(-ουμε). Αυτό το περιοδικό δε γεννήθηκε επειδή ο τάδε ή ο δείνα αντιπρόσωπος, εισαγωγέας, λεφτάς, ξένος εκδοτικός «κολοσσός», «τα ‘χωσε» στον εκδότη του ή σε κάποιο μέλος της οικογένειάς του το 1970. Αυτό το περιοδικό βγήκε γιατί πρώτα ο υπογράφων και στο βαθμό που το σύνδρομο Blade Runner επέτρεπε ήταν «τρελός» με τα αυτοκίνητα, την οδήγηση και τους αγώνες. Αυτό το περιοδικό βγήκε για να ανατρέψει μια παγιωμένη κατάσταση αλλά απόλυτα δικαιολογημένη για τις συνθήκες εκείνης της εποχής και για να μιλήσει σε ένα κοινό που κουβάλαγε την ίδια «τρέλα» με τον υπογράφοντα και τους συντάκτες.
Αυτό το περιοδικό βγήκε για να μιλήσει (και να μιλάει πάντα) για τη χαρά της οδήγησης, για τις συγκινήσεις των αγώνων, αλλά και για την ασφάλεια των οδηγών, κάτι που πολλοί νεότεροι (και αρκετοί παλαιότεροι) φαίνεται ότι ξεχνούν.
Αυτό το περιοδικό ΔΕΝ υπηρετεί/εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός, απλώς «τη βρίσκει» με αυτό που κάνει 27 χρόνια τώρα. Ύστερα απ’ αυτή τη μάλλον ξεκάθαρη τοποθέτηση μπορώ να πω ότι, παρά το ότι πλησιάζω τα -ήντα εξακολουθώ να χαίρομαι την οδήγηση, όταν οδηγώ ένα καλό αυτοκίνητο, και να σιχαίνομαι κάθε δευτερόλεπτο, όταν οδηγώ μια ευρωπαϊκή, αμερικάνικη ή απωανατολίτικη «καφετιέρα» που οι σχεδιαστές/κατασκευαστές της έχουν θυσιάσει την ιδέα της αυτοκίνησης στο βωμό της «εμφάνισης» ή του «μάρκετινγκ».
Έτσι, δεν μπορώ τα αυτοκίνητα που θυμίζουν αστρόπλοια του Star Treck, μπουκάλια αναψυκτικών ή τη Miss Piggy σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης. Με την ίδια λογική (που μπορεί να χαρακτηριστεί και ελαφρώς ελιτίστικη, αλλά σκασίλα μου) δεν «μπορώ» τους ανθρώπους που τα αγοράζουν και τα οδηγούν, δεν αντέχω τις κοινωνικές και οικονομικές τους συνήθειες, τον τρόπο που διασκεδάζουν, κάνουν «μπίζνες» και βέβαια τον τρόπο που οδηγούν.
Όταν τους συναντώ στο δρόμο ή στις συναναστροφές, προσπερνάω ή αποτραβιέμαι στη γωνία μην τύχει και με δει κανένας αναγνώστης! Κι είναι αυτοί που σε τακτά χρονικά διαστήματα μάς λένε ότι με αυτά που γράφουμε παρασύρουμε τη νεολαία στο χαμό! Ναι… Όπως το διαβάσατε. Επειδή, λέει, γράφουμε πώς οδηγείται ένα αυτοκίνητο γρήγορα και σωστά, κάνουμε τους νέους να θέλουν να μας μιμηθούν, με αποτέλεσμα να εμπλέκονται σε ατυχήματα! Όλα τα είχα ακούσει στα χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής, το άκουσα και αυτό.
Επειδή η καλύτερη απάντηση στους στενάχωρους, κρυόκωλους φορμόληδες είναι η 27χρονη παρουσία και η πρώτη θέση στην κυκλοφορία αυτού του περιοδικού δηλώνω ότι οι 4TPOXOI θα παραμείνουν αυτοί που είναι και δε θα μεταβληθούν σε όργανο των απανταχού αφασικών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει, όταν αγοράζουν αυτοκίνητο, είναι το look, οι ταπετσαρίες και το αν έχει ή όχι «ξύλο» στο ταμπλό. H κατά τα άλλα σεβαστή κατηγορία των σαλίγκαρων και των χελωνών μπορεί να διαβάσει άλλα έντυπα, μια και, δόξα να ‘χει ο γιαραμπής, η Ελλάδα έχει περισσότερα από άλλες «ευρωπαϊκές» χώρες.
Life after Dolly
Όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες, αυτό το περιοδικό και ιδιαίτερα ο υπογράφων φροντίζει να αποφεύγει τους αγγλικούς τίτλους κι αυτό όχι τόσο για τη διατήρηση της «καθαρότητας» της γλώσσας όσο για λόγους αισθητικής. Η αγγλική γλώσσα έχει το «χάρισμα» των μικρών λέξεων και, επειδή όλοι πάμε στον κινηματογράφο, δημιουργεί (σε όσους μιλάνε δύο γλώσσες) και εύστοχους συνειρμούς με επιτυχημένες ταινίες!
Διαβάζοντας στο αεροπλάνο για τη δουλειά των ερευνητών στο πανεπιστήμιο του Μπαθ στην Αγγλία, που «έφτιαξαν» ακέφαλα έμβρυα βατράχου με προφανείς επιπτώσεις σε έμβρυα άλλων,… δίποδων οργανισμών, δεν μπόρεσα να μη φέρω στο νου τα όσα έγραφα πριν από λίγους μήνες σ’ αυτές εδώ τις σελίδες. Αν θυμάστε, ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγα ότι ο θάνατος είναι 100% αφύσικο γεγονός που εκτός του ότι καμία σχέση δεν έχει με τα όσα γνωρίζουμε για το Σύμπαν, προσβάλει και τη… νοημοσύνη μας. Και προχωρούσα ένα βήμα πιο πέρα λέγοντας ότι δε θα αργήσει η στιγμή που οι επιστήμονες θα είναι σε θέση να παρατείνουν τη ζωή στα 200, 300 ή και 500 χρόνια και, κάποια στιγμή, να τον «νικήσουν» αν και ο όρος «νίκη» είναι κατά την άποψή μου πάντα, υπερβολικός. Η κατάργηση του θανάτου είναι μία απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη και κανείς, ούτε και ο πλέον θρησκόληπτος, δε θα μπορεί να αμφισβητήσει.
Και να που πριν το μελάνι στεγνώσει διάβασα για τη δουλειά του Τζόναθαν Σλακ και το μυαλό μου ξεχύθηκε σ’ έναν αγώνα… ταχύτητας για να «προλάβει» αυτές τις εξελίξεις.
Τώρα ακέφαλα έμβρυα βατράχων, σύντομα ακέφαλοι ανθρώπινοι φορείς, χωρίς «αισθήματα» και μνήμες, που θα κατασκευάζονται από τα γονίδια του καθενός από μας επιτρέποντας στους γιατρούς να αντικαθιστούν τα «χαλασμένα» μας «εξαρτήματα», χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο της απόρριψης! Χάλασε το νεφρό σας κύριε; Αμέσως θα σας τοποθετήσουμε ένα… ανταλλακτικό από τη βάση οργάνων που διατηρούμε για σας στην κλινική μας.
Το ίδιο για κάθε τι που αρρωσταίνει, φθείρεται από το χρόνο ή καταστρέφεται σε ατύχημα! Και είναι λογικό, ανθρώπινο και φυσιολογικό, γιατί δε βλέπω για ποιο λόγο πρέπει μια ντίβα σαν την Μαρία Κάλλας, ένας μαέστρος σαν τον Κώστα Μητρόπουλο, ένας συγγραφέας το Νίκο Καζαντζάκη κ.ο.κ. να φύγουν από το μάταιο (;) αυτό κόσμο, επειδή… χάλασε ένα όργανο (ή περισσότερα) του σώματός τους.
Μα καλά, θα πείτε… Αν δε «φύγουν» αυτοί, πώς θα έλθουν οι άλλοι; Και έστω ότι δεν έρχονται άλλοι. Πόσες Κάλλας, Καζαντζάκηδς και Ελύτηδες, αλλά και πόσους απλούς ανώνυμους ανθρώπους χωράει αυτός ο πλανήτης;
Μα, δεν είναι μόνο αυτός ο πλανήτης το «σπίτι» του ανθρώπου. Δε βλέπετε την ομορφιά (και τη νομοτέλεια) των πραγμάτων; Η σοβαρή έρευνα και τα πειράματα του DNA, η γέννηση της Ντόλυ και οι τράπεζες οργάνων κάνουν την εμφάνισή τους τη στιγμή που ο άνθρωπος φτιάχνει τους πρώτους τροχιακούς σταθμούς και ετοιμάζεται για την αστροαποίκιση!
Τα πράγματα βέβαια δε θα εξελιχθούν με το βαθμό αισιοδοξίας που χαρακτηρίζει αυτές τις λίγο – πολύ… χιουμοριστικές αράδες, αλλά θα είναι πιο δύσκολα και πολύπλοκα.
Αρχαίες δοξασίες πρέπει να γκρεμιστούν, ταμπού να καταρριφθούν, και εκατομμύρια πιστοί (κάθε θρησκείας και δόγματος) να πεισθούν ότι η κατάργηση του… θανάτου δεν είναι κακό πράγμα! Αυτό άλλωστε επαγγέλλονται όλες οι θρησκείες του κόσμου. Ακόμα, τεράστια «ηθικά» προβλήματα πρέπει να επιλυθούν (η λέξη «ηθική» σε εισαγωγικά, γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σημαίνει), και ερωτήματα να απαντηθούν, αλλά στο τέλος θα γίνει αυτό που πάντα γίνεται στη φύση: οι δυνατότεροι θα επικρατήσουν και οι ασθενέστεροι θα εξαφανιστούν, πράγμα που (ίσως) σημαίνει ότι οι πρώτοι άποικοι δεν θα είναι αποβράσματα σαν τους επιβάτες του Μεϊφλάουερ, που «κατέκτησαν» την Αμερική αλλά μία φοβερή και τρομερή ελίτ που θα διαθέτει τα μέσα και το χρήμα. Τι θα γίνει με μας τους πτωχούς και αδύναμους, πλην… τίμιους Έλληνες, Αλβανούς, Βούλγαρους, Τούρκους, Αιγυπτίους, Λίβυους κ.λπ; Μάλλον θα μείνουμε στη Γη όπου θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα ενός «τελειωμένου» πλανήτη.
Μπορεί να γίνει έτσι, μπορεί και όχι, γιατί τα πειράματα της γενετικής μηχανικής ετκός από «ηθικά» προβλήματα προσφέρουν και πέρα για πέρα «ανθρώπινες» λύσεις, μια και δε βλέπω τι μπορεί να είναι εκείνο που θα με εμποδίσει να αποκτήσω καινούρια καρδιά, συκώτι, νεφρά, μάτια, μέλη από ένα κλωνοποιημένο «σάκο» που θα παράγει όργανα ακριβώς ίδια με τα δικά μου…
Η συζήτηση όμως δεν τελειώνει εδώ, ούτε καν αρχίζει, γι’ αυτό αφήνω το θέμα για να σας πω ποια (ωραία επιτέλους) αυτοκίνητα οδήγησα το μήνα που πέρασε…_Κ.Κ.
Τούτων δοθέντων πρέπει να σας πω ότι το μήνα που πέρασε οδήγησα (εκτός από τα καινούρια της Χόντα στο Μοτέγκι) μερικά αυτοκίνητα που θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα στην κατηγορία τους αυτή τη στιγμή (γι’ αυτά διαβάσατε«τεστ» στο προηγούμενο τεύχος).
Πρώτο και καλύτερο το Άλφα 156. Το (ή την;) είχα οδηγήσει πριν από πολλούς μήνες στην πίστα δοκιμών της Άλφα στο Μπαλόκο (με την υποχρέωση να μη γράψω τίποτα μέχρι την επίσημη παρουσίαση) και είχα μείνει έκπληκτος με το κράτημά του. Για την πίσω ανάρτηση των Άλφα σας έχω(-ουμε) μιλήσει με τα καλύτερα λόγια στο παρελθόν. Τώρα όμως οι μηχανικοί του Γκρούπο άλλαξαν και την πρόσθια ανάρτηση και το 156 είναι ένα από τα καλύτερα «οικογενειακά» αυτοκίνητα στον κόσμο στο δρόμο. Κι όταν λέω «στο δρόμο», εννοώ όταν ο ιδιοκτήτης τους οδηγεί σε αντίθεση με το «μανουβράρει». Το 156 είναι ένα απόλυτα ζυγισμένο «σαλούν», με άψογη θέση οδήγησης, καλό κινητήρα και τέλεια οδική συμπεριφορά. Το μόνο πράγμα που ενοχλεί (εξακολουθεί, μια και το είχα αναφέρει στους μηχανικούς της Άλφα) είναι η αίσθηση των φρένων που είναι σπογγώδης και όχι συμβατή με το χαρακτήρα του αυτοκινήτου, ιδιαίτερα στα μοντέλα με τους κινητήρες των 2 και 2.5 λίτρων. Το 156 επιβραδύνει δυνατά και αποτελεσματικά, αλλά το πεντάλ δε μεταφέρει στον οδηγό εκείνη τη «θεϊκή» αίσθηση του 1:1 που έχω συναντήσει σε άλλα αυτοκίνητα (π.χ. Άουντι 1.8T, BMW 323/325 κ.λπ).
Είμαι σίγουρος ότι η 156 θα είναι μια μεγάλη εμπορική επιτυχία (αρκεί η καλή εικόνα στο δρόμο να συνοδεύεται από μια αντίστοιχη στην ποιότητα κατασκευής και στην αξιοπιστία) και θα βοηθήσει το Γκρούπο να ξεπεράσει τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει. Από την πλευρά μου δεν έχω παρά να πω μπράβο στους Τεστόρε, Τσένα et cie στους μηχανικούς και σχεδιαστές που, παρά τις επιταγές των ασφαλιστικών εταιριών και των μανιακών της παθητικής ασφάλειας, εξακολουθούν να φτιάχνουν αυτοκίνητα για πραγματικούς οδηγούς και όχι αυτοκινούμενες… σούπες.
Καλό θα είναι, λέω στους συνεργάτες μου, να βάλουμε μια 156 (και δύο τρία ακόμα αυτοκίνητα της δικής μας «κατηγορίας» μαζί με λιμουζίνες, μπερλίνες και λοιπά μπουκάλια κόκα κόλα σ’ ένα σιρκουί, να το οδηγήσουν (εκτός από ‘μας) και απλοί, καθημερινοί οδηγοί για να δούμε πώς «πάνε». Εκεί θα δείτε και τη διαφορά ανάμεσα στο αυτοκίνητο και στο μεταφορικό μέσο. Εξίσου καλά λόγια έχω να πω και για ένα αυτοκίνητο που ανήκει σε εντελώς διαφορετική κατηγορία: το τετρακίνητο, τύπου «τζιπ», Σουμπαρού Φόρεστερ. Ομοιογενές, γερό, γρήγορο, σταθερό με πολύ καλά φρένα, θαυμάσια οδική συμπεριφορά και πολύ καλό κράτημα με έκανε να χαμογελάω κάθε φορά που έβλεπα διάφορα «τύπου GΤi» να προσπαθούν να με πλησιάσουν ή, ακόμα χειρότερα, να με περάσουν στη βροχή!
Μάταιος κόπος για τα άτομα, και μπράβο στους μηχανικούς της μικρής εταιρίας για την εναλλακτική της πρόταση (εναλλακτική: όχι ρεζέρβες που κρέμονται από πίσω και γράφουν lets go, όχι θηριώδεις προφυλακτήρες, σκαλοπάτια, προβολείς, μπάρες για τα καγκουρό και λοιπές υπερβολές της εθνικής, ευρωπαϊκής, ιαπωνικής και απωανατολίτικης χωματερής μας…) Να το δείτε πριν αποφασίσετε να αγοράσετε 4X4, αλλά να δείτε και τι προσφέρει η αντιπροσωπεία μετά την πώληση, μια και η μέχρι πρόσφατα επίδοση της Σουμπαρού δεν αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση!
Δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος που, όταν πρωταντίκρισα την Μερτσέντες A-Class, στο μυαλό μου ήλθε η Miss Piggy. Και η αιτία δεν ήταν η εξωτερική ομοιότητα, αλλά η κοινωνική!
Για σκεφθείτε το λιγάκι (αν είστε «σοβαρός» και δε βλέπετε Μάπετ Σόου, Φραγκλ Ροκ και κάθε λογής καρτούν, ξεχάστε την άσκηση). H Μις Πίγκυ εργάζεται σ’ ένα μικρό περιοδεύοντα θίασο όπου έχει δεύτερους και τρίτους ρόλους, αλλά μέσα της πιστεύει βαθιά ότι είναι α: μεγάλη ηθοποιός β: γεννημένη για να ζήσει «μεγάλη ζωή» γ: γαλλίδα που ξέπεσε στην Αμερική (εξ ου και το moi που πετάει κάθε λίγο και λιγάκι).
Το ίδιο και η A-Class. Είναι μικρομεσαία, αλλά έχει το άστρο και βέβαια το στιλ της «καλής κοινωνίας» που ανήκουν οι μεγάλες της αδελφές! H Μις Πίγκυ είναι άσχημη, αλλά νομίζει ότι είναι top model ακριβώς όπως και η A-Class που πρέπει να είναι ένα από τα πιο αστεία (εμφανισιακά) αυτοκίνητα στον κόσμο.
Τα παραπάνω με τίποτα δεν υπονοούν ότι η A-Class είναι ένα μέτριο ή κακό αυτοκίνητο. Το αντίθετο μάλιστα. Σαν σχεδιαστική, χωροτακτική και μηχανολογική πρόταση συνιστά μια 100% «επαναστατική» προσέγγιση. Κι αυτό γιατί μια εταιρία που είχε συνηθίσει τον κόσμο στην κατασκευή status symbols κάνει το μεγάλο βήμα προς την πραγματικότητα. Ναι… H A-Class είναι και status symbol, αλλά και ένα ποιοτικό, μικρό αυτοκίνητο (που είναι βέβαιο ότι θα εξελιχθεί σε ακόμα καλύτερο). Στο δρόμο η A-Class είναι ακριβώς όπως την περιγράψαμε στο προηγούμενο τεύχος. Γρήγορη και στις δύο εκδόσεις, με πολύ καλή ροπή (πράγμα που εκτίμησα περισσότερο απ’ όλα), καλή θέση οδήγησης, αλλά και ελαφρώς «παράξενη» συμπεριφορά στους πλάγιους ανέμους, λόγω ύψους και μεγάλης πλευρικής επιφάνειας. Στις στροφές η συμπεριφορά της εξαρτάται από τον οδηγό. Αν είναι καλός (και διαθέτει το απαιτούμενο θάρρος) μπορεί να την πάει γρήγορα, αρκεί να προσέχει λίγο περισσότερο απ’ ό,τι σ’ ένα αυτοκίνητο με μικρότερο ύψος και μεγαλύτερο μεταξόνιο.
Βέβαια, το τεστ των Δανών συναδέλφων του περιοδικού Teknikens Varld που δοκίμασαν μια A Class στο το τεστ αποφυγής ταράνδου, με πλήρες φορτίο (με αποτέλεσμα να ανατραπεί και να τραυματιστεί ένας απ’ αυτούς) χάλασε το «ίματζ» που με τόση μεθοδικότητα είχε «χτίσει» η εταιρία όλους αυτούς τους μήνες.
H Μερτσέντες αναγνωρίζοντας έμμεσα το πρόβλημα, ανακοίνωσε αφενός ότι θα αλλάξει τον τύπο των ελαστικών, που είχαν πολύ μαλακά πλαϊνά που δίπλωναν στις κλειστές στροφές με πλήρες φορτίο και αφετέρου θα εφοδιάσει όλα τα αυτοκίνητα με το σύστημα ESP (Electronic Safety Programme) που μέχρι τότε προσφερόταν σαν «έξτρα».
Όπως μετέδωσε το Ρόιτερ, ο συνάδελφος που δοκίμαζε το αυτοκίνητο που ανετράπη, δεν πείσθηκε από τις εξαγγελίες της MB και στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε η εταιρία για να εξηγήσει το ατύχημα αμφισβήτησε αν οι μετατροπές θα κάνουν την A Class ασφαλέστερη.
Ύστερα απ’ όλα αυτά δεν έμενε παρά να κάνουμε και εμείς τη δοκιμή. Το ερώτημα που τελικά τίθεται είναι: τι θα γινόταν αν ένα αυτοκίνητο του τύπου και του στιλ της A-Class το «έβγαζε», για παράδειγμα, η Χόντα, η Βόλβο η Νισάν… Θα το αγόραζε ο κόσμος; H απάντηση είναι όχι. O κόσμος που την αγοράζει δεν έχει ιδέα από κατασκευές «σάντουιτς» και κινητήρες τοποθετημένους σε (σχεδόν) οριζόντια θέση. O κόσμος αυτός αγοράζει μόνο άστρο!
Τα οδηγικά δεν σταματούν στην A-Class. Στο «τριήμερο» της 28ης Οκτωβρίου βρέθηκα με το Πεζό 406 Κουπέ το οποίο, εκτός από μια απόλυτα «λογική» πρόταση (χωράει σχεδόν άνετα τέσσερις επιβάτες), αποτελεί και ένα είδος αισθητικής «άσκησης». Το αυτοκίνητο είναι έργο τέχνης και δικαιολογημένα η Πινινφαρίνα συγκέντρωσε τα επαινετικά σχόλια του συνόλου του Τύπου, αλλά μέχρι εδώ τουλάχιστον για το αυτοκίνητο που είχα στη διάθεσή μου. Να με λοιπόν να το οδηγώ στη Γλυφάδα και να το παρκάρω την ημέρα της εθνικής εορτής στη Μεταξά (εντελώς τυχαίο και να λείπουν οι εξυπνάδες!). Το πλήθος το σχολίασε ευμενώς, μέχρι τη στιγμή που ενεφανίσθη εκρηκτική ξανθιά με Λαμποργκίνι Ντιάμπλο με ελληνικές(;) πινακίδες, και το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε αλλού. Έτσι απόμεινε στον υπογράφοντα να το οδηγήσει στους δρόμους των Μεσογείων (Μαρκόπουλο, Κερατέα, Καμάριζα, Λαύριο, Ανάβυσσο, Κερατέα κ.λπ) όπου και είδε ότι παρά το πολύ χαμηλό ύψος, τον πρόθυμο και δυνατό κινητήρα και τις υπέροχες γραμμές του και παρά τις επιδόσεις, το αυτοκίνητο έχει ένα βασικό μειονέκτημα (τουλάχιστον στους ελληνικούς δρόμους). H υποστροφή ισχύος είναι τόσο ισχυρή σε κλειστές στροφές με χαμηλό συντελεστή τριβής, ώστε είναι περισσότερο από εύκολο, αν ο οδηγός δεν προσέχει, να βρεθεί με τη μύτη στο χαντάκι (nose first, όπως λένε και οι αγγλοσάξονες). Το φαινόμενο αυτό δεν παρουσιάζεται σε χώρες με καλούς δρόμους ή, άλλως, σε χώρες όπου οι κρατικοδίαιτοι χαρτογιακάδες νοιάζονται (εκτός από τον εαυτό τους) και για τον πολίτη._Κ.Κ.
Θα τον ξεσκίσω τον μπινέ
ΟΣΟΙ ξέρουν να ακούνε, καταλαβαίνουν την προσπάθεια που καταβάλλουν. H αναπνοή τους βγαίνει βαριά, ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι, το σώμα πονάει, η σπονδυλική στήλη δέχεται τεράστιες πιέσεις. Αναφέρομαι στους χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας, στους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να κρατήσουν μακριά τα τούρκικα F16. Τους αξιωματικούς που πολεμάνε το δικό τους χαμένο στο κεντρικό τετράγωνο πόλεμο. Έχοντας πετάξει μαζί τους (όταν τα «οχτώμιση» πίστευαν ότι το να μιλάς για θέματα άμυνας της χώρας σου δεν ήταν αρκούντως προοδευτικό και αποκαλούσαν όλα τα πολεμικά αεροπλάνα «φάντομ») σε «πολεμικές» αποστολές και έχοντας κοιμηθεί, ξυπνήσει και πιει τον ίδιο πικρό καφέ πριν από την αποστολή, ξέρω καλά, καλύτερα από τους επιβάτες που βγάζουν τ’ άντερά τους μόλις το επιταχυνσιόμετρο ξεπεράσει τα 4 g, τι «λούκι» τραβάνε. Ένα «λούκι» που κανένα μέλος του «ομίλου ιπεκτσή» και κανένας πρώην περιπτεράς, της αποκαλούμενης «αριστεράς και της προόδου», δεν μπορεί να καταλάβει. Η βαριά ανάσα των χειριστών της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας στη διάρκεια των εμπλοκών με τους Τούρκους και οι εικόνες από τα head up displays είναι πράγματα που δε λένε τίποτα στους αφασικούς «εκσυγχρονιστές» που μπροστά στο «όραμα» του «ευρώ» και της ΟΝΕ είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν κι άλλα κομμάτια της χώρας στους στρατοκράτες της Άγκυρας.
Τους είδα να «αντιδρούν» με το δικό τους αποφασιστικό τρόπο: να συστήνουν «ψυχραιμία, νηφαλιότητα, χαμηλούς τόνους» (βλέπε σχετική γελοιογραφία του Στάθη) τη στιγμή που ο λαός παρακολουθούσε 50 τούρκικα μαχητικά να παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο ή να περνούν 60 μέτρα δίπλα από το C130 που μετέφερε τον έλληνα υπουργό Άμυνας, Άκη Τσοχατζόπουλο…
«Θα τον ξεσκίσω τον μπινέ» είπε ένας απ’ τους ήρωες της Πολεμικής Αεροπορίας, ενώ έπαιρνε την ουρά του τούρκικου F16, και θα τον «ξέσκιζε», αν η Ελλάδα ήταν σαν τις όλες τις χώρες του κόσμου και όχι σαν την Αλβανία, το Λιχτενστάιν, την Ανδόρα, τη Σάντα Λουτσία, την Μπελίζε, το Μπαρμπάντος και τη Γουαδαλούπη.
Πρέπει να
ομολογήσω ότι τρόμαξα ακούγοντας τον
πιλότο να εκφράζετ
RSS - Posts
