Ατάκτως…

Αλλάζει η ζωή σου σ’ ένα χρόνο; Αλλάζει και μάλιστα άρδην. Μέγιστη ανακάλυψη της γεροντολογικής επιστήμης πρέπει να είναι αυτή αφού, πέρυσι ήμουν “νέος” και φέτος “γέρος”. Διατί περακαλώ; Διότι το μόνο που δ ε ν συνέβει είναι να πεθάνω πραγματικά. Όλα τα άλλα συνέβησαν αλλά, αυτό δεν ενδιαφέρει παρά τον μελλοντικό βιογράφο του Ανθρώπου Που Δεν Υπήρξε και, όσους από τους αναγνώστες που διαθέτουν χιούμορ και υπομονή. Διότι, τι σημαίνει να έχεις κάνει στη ζωή σου πράγματα που άλλοι δεν θα κάνουν σε εκατό χρόνια και να μη σε βλέπει κανείς; Ρε, λεω. Μπας και είμαι στ’ αλήθεια αόρατος; Αλλιώς πως εξηγείται, 50 χρόνια τώρα, να μη με ρωτάει κανείς (με εξαίρεση κάποιους παλιούς συνάδελφους) για θέματα που -υποτίθεται- πως γνωρίζω; ΄Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και, το χειρότερο, κανείς σας δεν βοηθάει να πάρω πειστική απάντηση. Όπως έλεγε και ο συνεχιστής του έργου του Χάρι Κλιν “αν καταλάβω πως δεν μου δίνετε σημασία θα παθάαανω”.
Σοβαρά όμως κι’ αν αφήσουυμε τα υπαρξιακά του Α.Π.Δ.Υ τι είναι αυτό που σας κάνει να θέλετε να περάσατε την υπόλοιπή ζωή στην Κώσταινα;
Το βρήκα!
Η Ντόρα και η Εξωτερική της Πολιτική
Όχι;
Ο ΓΑΠ και το Ποδήλατό του
Ούτε
Ο Κωστάκης και η επανίδρυση του κράτους;
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Συνιστώσες;
Η Αλέκα. Ο Αλέκος;
Ο Γιώργος..
Το Parasite Beach…
Το βρήκα;
Ε, δεν έχω συναντήσει πιο δύσκολους πολίτες-αναγνώστες. Με τίποτα δεν είσαστε ευχαριστημένοι ούε με τους εκπροσώπους Τύπου των κομμάτων που, κάνουν τις ίδιες δηλώσεις τα τελευταία 50 χρόνια μιλώντας σαν να βγήκαν από σαρκοφάγογο
Τι να κάνω για να μείνετε ευχαριστημένοι; Ποια persona να υποδυθώ;
Το (ξανα)βρήκα!
Τον άλλο μου “εαυτό” Ρούλη Κουκλεντέ! Τον πιο μεγάλου μαλάκα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Δεν τον ξέρετε; Διαβάστε το Εν Λευκώ γιατί θα βάλω διαγώνισμα. Ο Ρούλης μεγάλωσε (ας πούμε) στον Νέο Κόσμο αλλά, από μικρός ήταν πεινασμένος -κοινωνικά και ήθελε, όταν θα μεγάλωνε, να γίνει Χιου Χέφνερ, Φιλιπακί ή και τα δύο.
Τα χρόνια πέρασαν το χρήμα γέμισε τα ταμεία, η μία κομπίνα ακολούθησε την άλλη και, ο Ρούλης βρέθηκε να κάνει παρέα με την Μαρί-Λουλού ντε Γκρέτσια και τον Πόλυ-Λούλη ντε Κομιλφό ντε Σμπαρουνί, Μεγάλο Γλύφτη της Αυλής των Αψβούργων και λοιπών έκπτωτων τενεκέδων.
Δεν περνούσε εβδομάδα που, το περιοδικά “Κρεαβατόκαμαρα & Μπιντέ” να μην είχε φωτογραφία του και μήνας που το “K&K” (Κώλοι & Κοιλιακοί), να μην είχε τουαλάχιστον πέντε ενσταντανέ. Ο μέγας Ρούλης Κουκλεντές ζούσε τον μύθο του σε μία χώρα που, οι κουράδες επιπλέουν και οι καλοί πάνε στον βυθό.
Για να μην πολυλογώ, κατάφερε όχι μόνο να είναι ορατός αλλά, να καλείται στα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης ως Μέγας Χορηγός Πολιτισμού για να μην αναφέρω ότι, κράτησε και την Ολυμπιακή Φλόγα.
Μετά απ’ αυτά ρωτάτε γιατί γράφω στο ιστολόγιο.
Διότι, συνάντησα τον Ρούλη σε μία στάση στο “νησί των ανέμων” και τα είπαμε λιγάκι