Ότι έχω μάθει στη ζωή μου το οφείλω σ’ αυτούς.
Ότι έχω κάνει στην ζωή μου τον οφείλω σ’ αυτούς.
Ότι κάνω τώρα ή πρόκειται να κάνω στο μέλλον το οφείλω στο παράδειγμα που μου έδωσαν, στο τρόπο που εκείνοι αντιμετώπιζαν την ζωή, στη πίστη τους στο καθήκον, στο θάρρος, στην αυταπάρνηση. Στη θέση ότι, εκτός από τα ευρώ, την κοινωνική άνοδο και τη ξαπλώστερα στο Parasite Beach, υπάρχει μία πατρίδα που έχει χύσει ποταμούς αίματος για να μπορούν σήμερα τα παράσιτα, οι νεόπλουτοι, τα λαμόγια, οι αρχοντοβίζιτες και αδελφές (στο μυαλό), να τρώνε τις σάρκες μιας χώρας που πρέπει ν’ αλλάξει όνομα και από Ελλάδα να αποκαλείται Κρανίου Τόπος.
Τους γνώρισα όταν ήμουν 15 ετών. Ήταν εκπαιδευτές μου. Μου έμαθαν να πετάω ανεμοπλάνα. Με έστειλαν solo στα 16 στο Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως. Πρώτος μου δάσκαλός ο Πέτρος Τσακωνιάτης, χειριστής Spitfire, που αρνήθηκε να πολεμήσει στον Εμφύλιο και διέφυγε με το αεροπλάνο του στην τότε Γιουγκοσλαβία. Εκτός από το πώς λειτουργούν τα χειριστήρια και τα ποδοστήρια με έμαθε να «διαβάζω» τον καιρό, τα σύννεφα, τα ανοδικά και καθοδικά ρεύματα. Μ’ έμαθε πως λειτουργούν οι αεροπορικοί κινητήρες, μου έδειξε τι σημαίνει απώλεια στήριξης, περιδίνηση. Με δίδαξε πως να απογειώνομαι και να προσγειώνομαι χωρίς να σπάω, πρώτα τα ανεμοπλάνα, μετά τα αεροπλάνα. Αν σκεφτείτε ότι κάθε προσγείωση με ανεμόπτερο είναι μία αναγκαστική προσγείωση (τα έρημα εν έχουν κινητήρα), από τότε μέχρι σήμερα πρέπει να έχω κάνει πάνω από …4000 αναγκαστικές.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η αεροπορία (όπως και τα αγωνιστικά αυτοκίνητα) σημάδεψαν κάθε μου πράξη, απόφαση, δουλειά στη ζωή μου –και εξακολουθούν να την σημαδεύουν.
Την δεκαετία του 50 οι Τσακωνιάτης, Παναγώτας, Κατζούρος, Αργυράκης, Πένσκε, Ούζελατς… Τις επόμενες ήταν οι φίλοι μου και οι χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας που είχα τη τιμή να πετάξω μαζί τους με όλους τους τύπους των μαχητικών. Δεν θυμάμαι πια τα ονόματά τους αλλά τη σοβαρότητα και τη πίστη στην Αποστολή που ήταν και είναι η προστασία της πατρίδας. Θυμάμαι ακόμα το τρόπο που ανέπνεαν όταν “τραβούσαν” 6 και 7G για να μου δείξουν τι αντιμετωπίζουν κάθε μέρα.
Θυμάμαι τις φωτογραφίες των παλιών αεροπόρων στις Μοίρες και τις άλλες των ωραίων παιδιών που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να φυλάξουν Θερμοπύλες…
Τα χρόνια πέρασαν, οι εκπαιδευτές και οι χειριστές της Π.Α. έγιναν φίλοι που μαζί, κάθε σαββατοκύριακο, πετούσαμε ότι πετάει, μιλούσαμε για την αεροπορία και το διάστημα, διαβάζαμε, μορφωνόμαστε, αποκτούσαμε ενδιαφέροντα.
Τη πρώτη μου πτήση με μαχητικό την έκανα το 1982 σε ένα Mirage 2000 στο ΄Κέντρο Δοκιμών της Μαρσέλ Ντασό στο Ίστρ της νότιας Γαλλίας κοντά στην Καμάργκ. Αυτή η πτήση, η πρώτη στην ιστορία για Έλληνα δημοσιογράφο, έθεσε τις βάσεις για την δεύτερη, πιο ωραία περίοδο της ζωής μου. Ο τότε Α/ΓΕΑ Γιώργος Κουρής επέτρεψε να πετάξω σε μαχητικό της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Στην 111 Π.Μ. πέταξα με Northrop F5B. Στο εμπρός κάθισμα ο Παντελής Μήτσαινας, εκπαιδευτής, πολεμιστής, ηγέτης. Εδώ και χρόνια πολίτης αλλά καλός φίλος μέχρι σήμερα. Στη χρόνια που ακολούθησαν πέταξα με όλα τα μαχητικά της Π.Α. F4 Phantom, F104, Corsair A7H, F16 block 30 και block 52+, Mirage 2000 -5. Καμία έξοδος δεν ήταν πτήση εθισμού. Όλες ήταν μέρος της εκπαίδευσης των χειριστών της αεροπορίας μας. Νυχτερινοί και ημερήσιοι βομβαρδισμοί, «πραγματικές» αερομαχίες 1 προς 1, 2 προς 1, 3 προς 2… Με το δείκτη των G να κινείται για 35-40 λεπτά από το -2 στο +8,9 και το ταχύμετρο να δείχνει από 160 μέχρι 540 κόμβους. Κάθε φορά προσγειωνόμουν κάθιδρος, με τα κόκαλά μου να πονάνε απ’ τις επιταχύνσεις. Ο δημοσιογράφος πετούσε μία φορά το χρόνο. Εκείνοι δύο φορές την ημέρα. Και όταν εμπλέκονταν σε εικονικές αερομαχίες (dog fights) με τους «φίλους και συμμάχους μας στον ΝΑΤΟ) επέστρεφαν διαλυμένοι αλλά, περήφανοι γιατί κανείς δεν τους είχε «πάρει την ουρά». Κάθε επίσκεψη σε Πτέρυγα Μάχης ή Μοίρα κρατούσε 2-3 μέρες. Έμενα δίπλα τους. Κοιμόμουν στις Μοίρες, παρακολουθούσα τα briefing και τα de-briefing. Οι ωραιότερες στιγμές της ζωής μου αφού εκεί έκανα μερικούς απ’ τους καλύτερους φίλους.
Τα βράδια στην ταβέρνα οι αεροπόροι μιλούσαν. Για τα παιδιά, τις γυναίκες τους που περιμένουν χωρίς να ξέρουν αν θα επσιτρέψουν, τις εγκαταλείψεις, τον τρόπο που χάθηκαν συνάδελφοί…
Μιλάω με όλους, με εξαίρεση έναν που έφυγε όταν τον πρόδωσε η καρδιά του. Πετάξαμε με ένα Corsair απ’ την Κρήτη στο Καστελόριζο.
«Τι κάνουμε αν σβήσει ο κινητήρας», ρώτησα τον Θεμιστοκλή καθώς πετούσαμε 100 πόδια πάνω απ’ ένα Αιγαίο που “άφριζε” με 12 μποφόρ για να μη μας «βλέπουν» τα ραντάρ των απέναντι. «Λέμε το Πάτερ Υμών» απάντησε και ησύχασα!
Κάθε μέρα, κάθε νύχτα στον αέρα. Μόνοι η σε σχηματισμό. Σε ετοιμότητα 30, 10 και 5 λεπτών για να αναχαιτίσουν τα (οπλισμένα) F16 της χώρας που δεν έχει «ευρωπαϊκή προοπτική» αν δεν αποδεχτεί το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» (σιγά μη το αποδεχτεί).
Νυχτερινός βομβαρδισμός στην Σχίζα, ημερήσιος στα 2-3 πεδία βολής που δεν υπάρχουν πια γιατί αντιδρούν, οι «τοπικές κοινωνίες» (που καταπατούν τις δημόσιες εκτάσεις καθώς, ο Ρούλης ρουφάει το φρεντοτσίνο του και η αρχοντοβίζιτα φωτογραφίζεται με μπουκάλες σαμπάνιας για τα περιοδικά του αντεστραμμένου κοινωνικού περιθωρίου.
Στο τοίχο της Μοίρας ο Σιαλμάς, ο Ηλιάκης, ο Στοϊλίδης, ο Χατζούλης, όλοι πολεμιστές που έδωσαν την ζωή τους γι’ αυτό που, κάποτε, λέγαμε πατρίδα.
Αν ρωτήσεις ένα νεαρό άλφαμπλοκ, μία ομιλούσα κεφαλή των τηλεοπτικών παραθύρων, έναν υπουργό που αποκαλεί (στη τηλεόραση) τα dog fights “dongle fires” ή έναν απ’ τους αυτοανακηρυχθέντες «ειδικούς» της δικής μας οικογένειας γιατί, πεθαίνουν θα σου πει πως “αυτό επέλαξαν να κάνουν και δεν δικαιούνται δια να ομιλούν”
Και η αεροπυρόσβεση
Δεν είναι μόνο οι χειριστές των μαχητικών αλλά και εκείνοι των πυροσβεστικών που δίνουν τη δική τους μάχη. Από τον παγκόσμιο στόλο των 70 περίπου CL-415 που έχουν κατασκευαστεί μέχρι σήμερα η Ελλάδα είχε 7 απώλειες, συμπεριλαμβανομένης και του «2055» που χάθηκε στα Στύρα.
Θέλω να τελειώσω αυτό το τμήμα του άρθρου (γιατί θα επανέλθω με προτάσεις) με την ελπίδα ότι, ο λαός μας θα καταλάβει ότι υπάρχουν ακόμα ήρωες οι οποίοι, όταν χρειαστεί, είναι έτοιμοι να κάνουν την ύψιστη θυσία. Και πως αυτοί οι ήρωες δεν κλείνουν δρόμους, δεν κάνουν συγκεντρώσεις, δεν τσιρίζουν έξω απ’ τα υπουργεία σαν κοτόπουλα που τα σφάζουν παρ’ ότι ο μισθός τους δεν φτάνει να πληρώσουν τον λογαριασμού του δείπνου που δίνει στο Σάντα Κομπίνα της Μυκόνου το αρχιλαμόγιο με τη βίζιτα, το σούπερ γιότ και τους 13 ασιάτες υπηρέτες._Κ.Κ.
συνεχίζεται…
Το κύριο μέρος του άρθρου γράφτηκε, τρία χρόνια πριν, στις 01.08.07 αλλά σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ…
Πιο πάνω γράφω “συνεχίζεται” γι’ αυτό και επανέρχομαι με πρόταση για το…
…Πτητικό επίδομα
Η «λευκή απεργία» των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας, (όπως ονομάστηκε από τα ΜΜΕ), που δήλωσαν «αδυναμία» να πετάξουν έφερε στο φως άλλο ένα από τα παράδοξα (αν όχι γελοία) που υπάρχουν στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα.
Το πτητικό επίδομα, θεσμοθετήθηκε από καταβολής σχεδόν Αεροπορίας, σαν πρόβλεψη ειδικής μέριμνας, για όσα στελέχη του κλάδου είχαν πτητική δραστηριότητα, υπογραμμίζοντας έτσι τους κινδύνους που υπεισέρχονται στην άσκηση των καθηκόντων τους (κάτι ανάλογο με τα επιδόματα και τις προβλέψεις που υπάρχουν και σε άλλες κατηγορίες στρατιωτικών, όπως όσων υπηρετούν στα υποβρύχια, τις μονάδες ειδικών δυνάμεων κ.ά.). Το πώς κατέληξε όμως «πτητικό» επίδομα να λαμβάνεται από ένα μεγάλο ποσοστό στελεχών της Π.Α, των οποίων τα καθήκοντα δεν εμπλέκονται άμεσα με τις… πτήσεις, μπορεί ίσως να εξηγηθεί μόνον από εκείνους που θεσμοθέτησαν το επίδομα… «έγκαιρης προσέλευσης» για πολλές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων! Και τα δυο αποτελούν ένα μικρό μέρος των κακοδαιμονιών που κρύβονται στο στρεβλό μισθολόγιο των στελεχών του δημόσιου τομέα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, για να διατηρηθούν νομότυπα οι ελάχιστες προϋποθέσεις όσων λαμβάνουν το πτητικό επίδομα, υπάρχει ένα πλήθος μεθοδεύσεων. Για παράδειγμα οι πτήσεις μεταγωγικών αεροσκαφών, όπου …όλοι οι επιβαίνοντες πιστώνονται ανάλογα έναντι των προβλέψεων για την λήψη του επιδόματος ή τις διαβόητες «τοπικές», πτήσεις με αφετηρία και προορισμό το ίδιο αεροδρόμιο.
Αντίστοιχα και το σύνολο των ιπταμένων στελεχών που υπηρετούν σε επιτελικές θέσεις, πραγματοποιούν κάποιες πτήσεις στην διάρκεια του χρόνου για να διατηρήσουν τυπικά τη διαθεσιμότητα, κάτι βέβαια που προβλέπεται από τον επιχειρησιακό σχεδιασμό. Όμως στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γίνεται μόνο και μόνο για την διατήρηση των προϋποθέσεων λήψης του πτητικού επιδόματος.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά άλλες αεροπορίες, που το αντιμετώπιζαν, έλυσαν το γόρδιο δεσμό μιας δια παντός.
Ας δούμε λοιπόν τι έκαναν οι… κουτόφραγκοι, στην Γαλλική Αεροπορία, ένα οργανισμό περίπου πέντε φορές μεγαλύτερο από ότι η ημέτερη Π.Α. Μετά από σαρωτικές αλλαγές στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επίδομα παίρνει μόνο ένα μικρό ποσοστό στελεχών, των οποίων τα καθήκοντα έχουν (αυστηρά) σχέση με πτητικό έργο σαν πληρώματα αεροσκαφών. Η παροχή του μάλιστα διατηρείται μόνο στη χρονική διάρκεια που ασκούν αυτά τα καθήκοντα, ενώ τυχόν απόσπαση ή απομάκρυνση από τα καθήκοντά τους έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση διακοπή της καταβολής του επιδόματος. Επιπλέον για τους επιτελικούς ιπτάμενους αξιωματικούς, υπάρχει και στην Armee de l’ Air η πρόβλεψη πτήσεων για διατήρηση ελάχιστης επιχειρησιακής διαθεσιμότητας. Η επιλογή τους όμως γίνεται αυστηρά στη βάση του προσδόκιμου χρόνου επιχειρησιακής υπηρεσίας σαν ιπταμένου, δηλαδή για πόσο χρόνο στο μέλλον έχουν δυνητικά την δυνατότητα να επιστρέψουν σε καθήκοντα ιπταμένου. Έτσι ο κατάλογος των δικαιούχων παραμένει εντυπωσιακά μικρός. Σήμερα περιλαμβάνει έναν στρατηγό και αριθμό ανώτερων αξιωματικών που όμως στο σύνολο δεν ξεπερνούν τους 100. Όλοι έχουν προοπτική να επανέλθουν σε καθήκοντα ιπταμένου, ενώ ο κατάλογος αναθεωρείται ανά εξάμηνο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι για να εκτελέσουν αυτές τις πτήσεις συντήρησης, εντάσσονται πραγματικά και ουσιαστικά στο εκπαιδευτικό έργο της Μοίρας που υποστηρίζει την διαδικασία και όχι τυπικά.
Στην Ελλάδα, όλοι πρακτικά οι ιπτάμενοι επιτελικοί αξιωματικοί «συντηρούν» διαθεσιμότητα, έστω και εάν ουσιαστικά δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθουν σε καθήκοντα ιπταμένου, ενώ και οι Μοίρες «βάζουν» ώρες μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τους επιτελικούς αυτούς αξιωματικούς.
Και για να μην παρεξηγούμε και κάποιος πει “άλλα λες πιο πάνω”. Επίδομα θα έπρεπε να πάρουν όλοι όσοι το λαμβάνουν στην Π.Α, διότι δόθηκε έναντι αυξήσεων ή άλλων μισθολογικών βελτιώσεων. Απλώς το να λαμβάνουν πτητικό επίδομα όλοι, ευτελίζει τον ίδιο τον θεσμό και βέβαια οδηγεί στις πρόσφατες εξελίξεις, όπου ο πέλεκης έπεσε επί δικαίων και αδίκων. Η εξαίρεση των λίγων που φυλάσσουν τις θερμοπύλες στους Ουρανούς του Αιγαίου, είναι αυτονόητα επιβεβλημένη αν και, με το τρόπο που πάνε τα πράγματα, το κάθε “Αιγαίο” δεν θα ανήκει πια στην Ελλάδα.
RSS - Posts
23 Comments
Είχα την τιμή να γνωρίσω ιπτάμενους μαχητικών και πυροσβεστικών, όταν υπηρετούσα.
Άλλοι άνθρωποι…
Οι περισσότεροι όμως από εμάς ξέρουμε (όπως πάντα)
να γκρινιάζουμε για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα που άργησαν (!) να έρθουν να σβήσουν το σπίτι μας
και να ενοχλούμαστε στην ξαπλώστρα, από τα μαχητικά μας που πετούν στο Αιγαίο.
Και ασχολούμαστε για τα πτητικά επιδόματα.
Το «ντροπή μας» λίγο είναι…
Καλημερα Κυριε Καββαθα,
Σας ευχαριστω που με κανετε να νοιωθω υπερηφανος διαβαζωντας το αρθρο σας για τους λιγους πραγματικους
Ελληνες που εχουν μεινει στο κρανιου τοπος.Οσον αφορα την Ελληνικη,σημερινη,κοινωνια τα πραγματα ειναι ετσι οπως ακριβως τα λετε και αν επεκταθουμε και στον χωρο της Παιδειας..τοτε θα σιχαθω τον εαυτο μου. Ζουμε σε μια χωρα που οι “δηθεν” κυριαρχουν καταστρεφωντας την.
Να εισθε παντα καλα!
Με εκτιμηση,
Νικος Δ.Κατρης
cohones !!
Νομίζω ότι κατακαβαίνω τα συναισθήματά σου από τις εμπειρίες που περιγράφεις.
Έχω “πετάξει” δίπλα στο γιο μου σε μικρό αεροπλανάκι, γύρω από τα νησιά του αργοσαρωνικού και μέχρι τη Θεσσαλονίκη.
Αξέχαστες στιγμές!
Αλλά θυμάμαι σε κάποια όνειρά μου να πετάω κυρίως πάνω από τη γειτονιά μου και όταν ξυπνούσα αισθανόμουν παράξενα, ζηλεύοντας τους αληθινούς πιλότους. Μάλιστα γνώρισα κι άλλους ανθρώπους με το ίδιο όνειρο.
Όμως η αληθινή πτήση είναι άλλο πράγμα.
Υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα στη ζωή…
Και τόσα άσχημα…
γ.κ.
Ενα μεγαλο μπραβο!Δεν ειναι η πρωτη φορα που διαβαζω διθυραμβικα σχολια για τους πιλοτους μας απο εσας κυριε Καββαθα.Συγχαρητηρια σε εσας για το αρθρο και σε αυτους για τις αναπνοες μας.
Σ΄ευχαριστούμε για το άρθρο
Το όνειρό μου ήταν να γίνω πιλότος, αλλά η μειωπία που εμφανίστηκε στα 16 μου έκοψε κάθε προσπάθεια. Σίγουρα τώρα θα σκεφτόμουν την παραίτηση από το να σκύψω το κεφάλι στους νεοραγιάδες κυβερνώντες (οι παλιοί ραγιάδες έκαναν και μια επανάσταση….). Ας όψονται οι οικογενειακές υποχρεώσεις των ανθρώπων που τους κρατούν ακόμη σε υπηρεσία.
Με λύπη μου διαπιστώνω ότι σε 6 μήνες η νέα κυβέρνηση έχει ισοπεδώσει τα πάντα παίρνοντας αποφάσεις που και τούρκο κυβερνήτη να είχαμε δεν θα το έκανε. Σιγά μη νιώθουν αυτοί που για να σου πουν καλημέρα πρέπει να τους πληρώσεις και παριστάνουν τώρα τους εθνοπατέρες τι Ιερό Λειτούργημα επιτελούν οι αξιωματικοί μας και κυρίως οι ιπτάμενοι.
Και για να μη μακρυγορήσω καθώς οι απόψεις μου δεν διαφέρουν από των υπολοίπων επισκεπτών του forum, σας παρακαλώ να μου λύσετε μια απορία. Ο ΓΑΠ και αυτοί που έχει μαζέψει τριγύρω του είναι Ανίκανοι ή Εντεταλμένοι;
Θέλω να πιστεύω ότι, όπως και οι προηγούμενοι είναι Ανίκανοι.
Κανείς τους δεν έχει εργαστεί ούτε μία ώρα στη ζωή του και το μόνο τους “προσόν” είναι ότι ο Μιχάλης είναι συγγενής του Κωωστάκη, ο Κωστάκης ανιψιός του Κωνσταντίνου, ο Γιωργάκης γιός του Αντρέα, ο Αντρέας γιός του Γιώργου, ο Νίκος αδελφός του Γιώργου, η Μαριέτα κολητή της Μαριάνας, η Μαριάνα γυναίκα του Γιάννη, ο Γιάννης κολλητός του George κ.ο.κ μέχρι να ξεράσουμε κολητιλίκη
Γιώργο μου, προδότες είναι…
Είναι εύκολο για ένα ανίκανο να γίνει προδότης…
Δυστύχώς εμένα εμφανίστηκε στα 14.
Άκουσα ότι το πρόβλημα για τους πιλότους μας δημιουργήθηκε όχι για το επίδομα αλλά επειδή η πολιτική ηγεσία τους επέβαλε να μην απωθούν αεροπλάνα που πετούν από 6 έως 10 μίλια εντός του ελληνικού εναέριου χώρου, δηλαδή το Υπ. Αμύνης εμμέσως παραχωρεί εναέριο χώρο.
Είναι αλήθεια; Αν θέλετε μπορώ να σας πω πού το άκουσα.
γ.κ.
γ.κ.
Αλήθεια είναι….
Εφ’ όσον είναι αλήθεια ότι το πρόβλημα για τους πιλότους μας δημιουργήθηκε όχι για το επίδομα αλλά επειδή η πολιτική ηγεσία τους επέβαλε να μην απωθούν αεροπλάνα που πετούν από 6 έως 10 μίλια εντός του ελληνικού εναέριου χώρου, ας δώσομε κάποιο στοιχείο που να το επιβεβαιώνει. Εξ’ άλλου το θεωρώ πιθανό. Το ΔΝΤ να το ζήτησε ώστε να μειωθούν οι λειτουργικές δαπάνες της πολεμικής αεροπορίας. Εξ’ άλλου την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας την έχει ομολογήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας !
O ΓΑΠ έχει σχέδιο κατάληψης της Τουρκίας!
O Dr.φον Δρούτσας συμμετείχε δε στο ίδιο πάνελ με τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης Αλί Μπαμπατζάν.
Ερωτηθείς από το ακροατήριο για την αμοιβαία μείωση των αμυντικών δαπανών στις δυο πλευρές του Αιγαίου, επεσήμανε ότι αυτό «είναι το όραμα και ο υπέρτατος στόχος της εξωτερικής πολιτικής και αξίζει να δουλέψουμε με συστηματικό τρόπο γι αυτό».
Από την πλευρά του, απαντώντας στο ίδιο ερώτημα, ο κ. Μπαμπατζάν μίλησε γενικότερα τονίζοντας ότι «η αντίληψη της απειλής στην περιοχή δεν αφορά μόνον τις δύο χώρες» και ότι η Τουρκία «ωθεί και πιέζει για μια περιοχή που δεν θα έχει πυρηνικά όπλα». «Το όραμά μας είναι να δούμε ανοιχτά σύνορα, ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και προσώπων και μειωμένη αίσθηση του κινδύνου», πρόσθεσε.
Στην εισήγησή του ο κ.Δρούτσας ανέφερε δε ότι από το 1999 που ξεκίνησε η ελληνοτουρκική προσέγγιση οι εμπορικές συναλλαγές των δύο χωρών απογειώθηκαν.
«Ξεκινήσαμε με συναλλαγές ύψους 600 εκατομμυρίων ευρώ και σήμερα οι εμπορικές συναλλαγές έχουν ξεπεράσει τα 3,5 δισ. ευρώ. Οι επαφές της κοινωνίας των πολιτών πύκνωσαν και δημιουργήθηκαν οι πρώτοι δίαυλοι τακτικής επαφής και επικοινωνίας».
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ!
Το πρώτο μέρος
έχει ήδη ολοκληρωθεί. Αφου καταστρέψαμε όλη την αντγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων, και πτωχεύσαμε την χώρα αφήνοντας όλους τους Ελληνες άνεργους, τώρα οι εισαγωγές από την Τουρκία έχουν φτάσει τα 3,5 δις ευρω και θα ανέβουν!
Δευτερο Μέρος.
1. Θα μπαίνουν όσοι Τουρκοι θέλουν, σε 5+2 χρόνια θα έχουν Ελληνική Ιθαγένεια και έτσι δεν θα μπορούν να επιτεθούν στον ίδιο τους τον εαυτό!!! ΓΑΜΑΤΟ ???
2. Θα δουλεύουν τόσο πολυ για να μας εξάγουν (3,5δις), που θα πάρουν ότι μετρητό έχει μείνει στην Ελλάδα, θα πλουτίσουν, θα διαβρωθούν, θα βγούν κι εκεί οι αντίστοιχες Δραγωνο-Ρεπούσηδες και θα καταλήξουν στο ΔΝΤ! Τέλειο? Δεν Υπάρχει!
3. Εμείς καταργούμε μονομερώς τις σχολές Ευελπίδων, Ικάρων και Δοκίμων (Ευ.Βενιζέλος)κι έτσι αυτοί δεν θα ξέρουν σε ποιόν να επιτεθούν! Θα ξοδεύουν λεφτά σε Στρατό που δεν χρειάζεται να πολεμήσει ποτέ!
4. Σταματήσαμε επίσης μονομερώς τις αναχαιτήσεις με σκοπό να ρίξουμε το Στρατιωτικό Κατεστημένο στην Τουρκία. Το Τουρκικό έθνος μόλις καταλαβεί ότι κέρδισε το μισό Αγαίο χωρίς πόλεμο, θα ξεσηκωθεί εναντίων των Στρατηγών που ξόδεψαν τόσα δις για να αγοράσουν Stealth και Κορβέτες ενώ θα μπορούσαν να πάρουν τζιπαρες και Φερράρι (βλεπέ 2). Θα μας παρακαλάνε γονυπετείς να τους αναχαιτίζουμε!
5. Τέλος η οικονομίας μας θα ανακάμψει αφού δεν θα αγοράζουμε άλλα F-16 γιατί οι μόνοι πιλότοι που θα έχει ο Ελληνική Αεροπορία θα είναι ανασφάλιστοι συμβασιούχοι του ΟΑΕΔ με 4ωρη σύμβαση, σε πρόγραμμα stage κατά προτίμηση με απολυτήριο λυκείου. Η Ιθαγένεια Ιθαγένεια δεν είναι απαραίτητη (Ευ.Βενιζελος). Θα παίρνουν και πιστοποιητικό προυπηρεσίας στην Αερομονοπολη, όταν συμπληρώσουν τις απαραίτητες ώρες στον Εξωμοιωτή του XBOX.
Ακομα μια κορυφαια στιγμη για τους αναγνωστες σου.Εμεις παταμε κορυφες,εσυ πετας απο πανω.
Εφ’οσον είναι αλήθεια κ.ΚΚ άλλαξε τον τίτλο του σχολίου σου:
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΙΛΟΤΟΙ ΜΑΣ!
γ.κ.
Να με συχγωρείς που θα μιλήσω έτσι:
Aυτή η πέννα εξαερώνει και το πιό σύγχρονο μαχητικό.
ΕΥΓΕ
Περασαν σχεδον 26 χρονια απο τη στιγμη που κρατησα για πρωτη φορα το περιοδικο σας “ΠΤΗΣΗ και ΔΙΑΣΤΗΜΑ” στα χερια μου και το ξεφυλλισα, αντλωντας καθε δυνατη πληροφορια σχετικα με την “φαντασιωση” μου…να γινω καποια μερα πιλοτος…
Αυτη η “φαντασιωση” προεκυψε στα 6 χρονια μου οταν πηγα με τους γονεις μου στην παραλια της πολης μου για να παρακολουθησω μια αεροπορικη επιδειξη απο διπλανα (το μονο που θυμαμαι ειναι το ασπροκοκκινο χρωμα τους, το ονομα του Μοιραρχου τους…Μαϊκ και οι παρατολμοι, αλλα τοσο γοητευτικοι, ελιγμοι του).
Αυτη η “φαντασιωση”…ανατροφοδοτηθηκε και θα τολμουσα να πω…θεριεψε στα χρονια της εφηβειας μου (δεκαετια 1980) μεσα απο τις σελιδες αυτου του περιοδικου το οποιο κατα την τοτε…”κραταια” αποψη διαβαζαν μονο…κολλημενοι με το “ειδος”.
Αυτη λοιπον η “ταπεινη” εκδοση σταθηκε διπλα μου, με τις εικονες των αεροπλανων, τις ατελειωτες ωρες της μελετης μου για τις Πανελληνιες εξετασεις και για την εισαγωγη μου (που αλλου) στη Σχολη Ικαρων.
Ακομη θυμαμαι το πρωϊνο που ξυπνησα, εχοντας μαθει οτι ειχα πετυχει το ονειρο της ζωης μου, αντικρυζοντας μια αφισσα (απο το περιοδικο σας) και σκεπτομενος οτι με ειχατε βοηθησει…εστω και με φωτογραφιες Αεροπλανων…να πετυχω αυτο το ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ.
Περασαν χρονια δυσκολα…διαβασμα…στερησεις…συνεχης αξιολογηση και αγχος…αφοσιωση στις πτησεις…
Το αποτελεσμα…..????
Οσες ζωες κι αν ξαναζουσα…θα εκανα το ΙΔΙΟ…
Αεροπορος…Φυλακας των ιδανικων της Πατριδας μου…ανεξαρτητως, επιδοματων, ΔΝΤ, κρισεων…κλπ.
Αισθανομαι βαθια συγκινηση για το οτι ο ιδεολογος (φωτεινη εξαιρεση) δημοσιογραφος που εδινε ζωη (μεσα απο τις σελιδες ενος περιοδικου) στα πιο ομορφα ονειρα μου…ειναι ακομη εδω!
Ο ιδιος οπως τον γνωρισα απο τα γραφομενα του πριν 26 χρονια…
Κυριε Καββαθα…κι εγω ειμαι ο ιδιος…
Το ιδιο αρρωστος με το αεροπλανο…
Το ιδιο πιστος στα ιδανικα της Πατριδας μου…
Οι δραχμες αλλαξαν…εγιναν…Ευρω…
Τα χρεη μεγαλωσαν…εγιναν Δις…
Πιστευετε οτι προκειται να αλλαξω για μια χουφτα ή για ΟΛΑ τα λεφτα του κοσμου ???
Υ.Γ. Σας ευχαριστω γι’αυτα που μου δωσατε…
Τυχεράκια Θανάση,
Και γω πήρα το πρώτο τεύχος της πτήσης από ένα περίπτερο στην Ιπποκράτους γυρνώντας από το σχολείο μου στον Άη Νικόλα πρός την Αλεξάνδρας. Ο πατέρας μου πιλότος με ώρες στα πιο σύγχρονα της εποχής του και συμμετοχή σαν κυβερνήτης στην επιχείρηση ΝΙΚΗ, αλλά έβαλα γυαλιά και μου “εκοψαν” τα φτερά. Ότι και να κάνουν οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ του έθνους δεν θα σου πάρουν αυτό που έζησες και ζεις φίλε …
Να είσαι καλά και καλές προσγειώσεις.
Το 1ο τεύχος της Πτήσης… Τι μου θυμίζετε. Μία ζωή αγώνες, αποκλειστικότητες, πτήσεις με μαχητικκά, “ταξίδι” στα όρια του Διαστήματος, δύο φορές στο centrifuge, δύο πτήσεις zero G, πτήσεις με ελικόιπτερα, επισκέψεις των συνεργατών μας σε δεκάδες μονάδες και Πολεμικές Αεροπορίες όλου του κόσμου… Και απ’ εδώ και πέρα τι; Μπρος γρεμός και πίσω ρέμα που λέει ο λαός… Σκεφτείτε το λίγο
Να ξέρατε Κε Καβαθά πόσες ώρες διάβαζα (και που και που ακόμα το κάνω) τις “Πτήσεις”, να είστε καλά… Αν θέλετε μπορούμε να επικοινωνήσουμε και private αν βλέπετε το mail μου…
Εισαι σιγουρος για την ιστορια με τον Πετρο; Αμφισβητω πως πεταξε στον Εμφυλιο…αφου μολις το 1952 μπηκε στην Αεροπορια. Εχεις μπερδεψει πολλα πραγματα…
δεν πεταξε στον Εμφυλιο.
Δεν είπα ότι “πέταξε στον Εμφύλιο”. Διέφυγε στην τότε Γιουγκοσλαβία γα να μην
Διεφυγε