CyberView 23.03.2000 (Δεκατρία χρόνια πριν μεγαλοκοπέλες μου…)
Επιστρέφεις το βράδυ σπίτι «πτώμα» από τα προβλήματα και τις συμπεριφορές της ημέρας και ανοίγεις τη τηλεόραση. Μηχανική κίνηση, που όλοι τη κάνουν από τον άνθρωπο που εργάζεται στα έργα του δήμου μέχρι τον επιχειρηματία, τον δάσκαλο, τον επιστήμονα. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να αποφύγουν το πειρασμό, να κρατήσουν κλειστό το κουτί και να ανοίξουν ένα βιβλίο ή να ξεκινήσουν μια συζήτηση με τον άνθρωπό τους –ιδιαίτερα όταν είναι πολλά χρόνια μαζί και τα θέματα έχουν εξαντληθεί. Ανοίγεις λοιπόν το κουτί και πέφτεις επάνω στον αβάσταχτο επαρχιωτισμό που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τα δρώμενα στη τηλεόραση, ιδιωτική και, δυστυχώς, κρατική. Από εκείνα τα αβάσταχτης σοβαροφάνειας «τοκ σόου», όπου πιτσιλωτά σακάκια με καφέ «σκατί» γραβάτες διαλέγονται με άτομα απίστευτης μετριότητας τα οποία συνήθως είναι υποψήφια για το βουλευτικό αξίωμα. Παλιά παρακολουθούσα τις συζητήσεις τους όχι για να πληροφορηθώ τις πολιτικές τους θέσεις (τις γνώριζα ή τις συμπέρανα από τα σχέδια και το χρώμα της γραβάτας, του σακακιού ή του φορέματος –αν ήταν κυρία), αλλά για να έχω υλικό για να θυμώνω. Σταμάτησα μετά από μία «συζήτηση» του Ε. Γιαννόπουλου με κάποιον στο Μάγκα. Η αυθυποβολή στο μαρτύριο έχει τα όρια της! Τα ίδια χτες. Έφτασα σπίτι με τέσσερα κιλά δηλητήριο στο αίμα, και τις προσωπικές μου ερινύες να με έχουν πάρει στο κατόπι. Κατάσταση δηλαδή που λίγο απέχει από τη …κατάρρευση που δεν έρχεται μόνο επειδή υπάρχει το χιούμορ του «θανατοποινίτη» επαγγελματία. Το χιούμορ αυτό επιτρέπει σε κάποιον που έχει βάλει (κακώς) το επάγγελμα πάνω από τη προσωπική του ζωή να κοιτάει τον εαυτό του από ψηλά (όπως ο γιατρός τον ασθενή στη χειρουργική τράπεζα) και να του λέει: «δεν πειράζει, σε λίγο καιρό θα έχεις τελειώσει έτσι κι’ αλλιώς γι’ αυτό διασκέδασε το…». Για να μη τα πολυλογώ ανοίγω τη τηλεόραση και τι βλέπω. Πρώτα εικόνες από ένα γήπεδο μπάσκετ όπου μερικές δεκάδες τρόφιμοι ΚΑΠΗ (στην ουσία ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας) χόρευαν ταγκό, βαλς, ροκ και ζεϊμπέκικο και μία «κριτική επιτροπή» τους βαθμολογούσε για να απονείμει βραβεία. Η εικόνα ήταν φοβερή αφού, στη πραγματικότητα δεν έδειχνε τα πρόσωπα των ηλικιωμένων αλλά το σημερινό πρόσωπο της Τζουτζίας. Το πρόσωπο μιας χώρας όπου οι θάνατοι είναι περισσότεροι απ’ τις γεννήσεις, και που σε λίγα χρόνια (το 2010) δεν θα έχει πλέον νέους για να υπηρετήσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις ούτε καν στον αποκαλούμενο «επαγγελματικό στρατό». Τεράστιο το θέμα που παρουσιάστηκε σε όλο το φρικιαστικό του μέγεθος σε ένα σημείωμα-δυναμίτη του υποστράτηγου Ε.Α. κ. Κ. Φράγκου στη χτεσινό φύλο της εφημερίδας «Τα ΝΕΑ». Σαν να μην έφταναν οι εικόνες των «ευτυχισμένων» νιάτων (από 60 και πάνω) ακολούθησαν εκείνες του απογόνου του …Βουκεφάλα. Όπως λένε και τα μαγνητόφωνα στις ειδήσεις «δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου» μόλις αντίκρισα ένα τύπο, που παρίστανε τον αναβάτη, να βασανίζει ένα δυστυχισμένο (από την εγκατάλειψη και κακομεταχείριση) άλογο που, σύμφωνα με κάποιους «ερευνητές» (με χρήματα της Ε.Ε.;) καταγόταν από το άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Ακόμα και στη Τζουτζίας σπάνια βλέπει κανείς αυτό το βαθμό του μορφωτικού ελλείμματος που οδηγεί σε ολισθήματα σαν αυτό. Με τα νεύρα κουρέλια, με τη καρδιά άδεια και το σώμα να τρέμει απ’ τη κούραση και τα νεύρα (από τους δύο αλήτες με το KZR που επέμεναν να «πιάνουν» μια ολόκληρη λωρίδα της Λ. Βουλιαγμένης) έπεσα για ύπνο. Σαν από αντίδραση στα όνειρα μου ήλθαν εικόνες απ’ το παρελθόν, με ωραιότερη εκείνη να διασχίζω τον Ατλαντικό σε ένα τετρακινητήριο, εμβολοφόρο DC6B με κατεύθυνση τις Η.Π.Α. Στο σκούρο μπλε του ουρανού έλαμπε ένα τεράστιο φεγγάρι με το φως του να αντανακλάται στα πιο λευκά σύννεφα που έχω δει στη ζωή μου. Κάτω ούτε ίχνος της Τζουτζίας._Κ.Κ. (pilot@techlink.gr)
RSS - Posts
13 Comments
Η καλύτερη ώρα για τηλεόραση είναι το πρωί. Μαζί με λίγο καφέ συμβάλλει στη σωστή λειτουργία του εντέρου.
@ Hippiehulk
Ιδιαίτερα μετά τις 10 αλλά, και το σ/κ με εκείνον τον αγράμματο
“Η αυθυποβολή στο μαρτύριο έχει τα όρια της.”
Δεν γίνεται να έγραψες κάτι τέτοιο!!! Αλλά εγώ ξέρω τι εννοούσες…εννοούσες πως…
το μαρτύριο της αυθυποβολής δεν έχει…όρια
(έβαλα και τα αποσιωπητικά οπότε δεν γίνεται να σε αντιγράψω παραπάνω)
…respect …θαυμάσιο κείμενο…
Φίλε πόσο δίκιο είχες, αλλά ανακάλυψα μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση για πριν από 66 χρόνια, όταν ήσουν παιδί,,,,
http://olympia.gr/2013/11/11/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-66-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B5/
Για εκείνο το μπλέ λες αλήθεια, ή ήταν του ονείρου? Θα ήθελα να το ονειρευτώ και εγώ αλλά λόγω εποχής & λόγω παραστάσεων δεν πρόκειται να το ζήσω ποτέ!
@ Β.Γ
Και βέβαια αλήθεια!
Εγώ “ταξιδεύω” τον τελευταίο καιρό συνεχώς , ακόμα και όταν βλέπω το χαζοκούτι… Μου έρχονται εικόνες από τις παλιές μου παρέες, που με τις μοτοσυκλέτες μας πηγαίναμε Μουσουνίτσα – Αθ. Διάκο , κατασκήνωση δίπλα στις πηγές του Μόρνου , (ψόφος) , ατελείωτες στροφές μέσα στα έλατα και αστειάκια στην ταβέρνα , για τις μηχανές μας. (Ω! τι γλυκιά ζωή!)
Κάθε βράδυ για να μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος , κάνω “εκκίνηση” (μετά τα διόδια των Αφιδνών ,δεξιά ) με την παλιοπαρέα . Φαντάζομαι όλες τις μηχανές έτοιμες με τα μπαγκάζια τους , να ξεκινούν μία μία και να με τυλίγει η γλυκεία αίσθηση της φυγής …. Πάντως μέχρι το “Σείριο” δεν έχω προλάβει να πάω ποτέ … με έχει προλάβει ο ύπνος!
……είναι σοβαρό αυτό που έχω γιατρέ μου;
@Δημακόπουλος
Την ίδια ασθένεια μ’ εμένα. Από το 110 στο 30%. Από τον κόσμο της δημιουργίας, του αγώνα και της σύγκρουσης, στο απολυτο μηδέν -γιατί δεν πιστεύω βα πιστεύεις ότι, θα (ξανα)γράψω “γι’ αυτοκίνητα”
Πάντως εγώ έχω πεθυμήσει να διαβάσω οδηγική σου εμπειρία (όχι τεστ…) . Ξέρεις , να μας “πάρεις μαζί σου” δίπλα στο τιμόνι … το έχεις το ταλέντο … κάνε το για εμάς …
Με είχες πάρει μαζί σου όταν ήμουν έφηβος , με την ανεπανάληπτη δοκιμή του … Ρενό 11 turbo (105 ίπποι)… στη φωτό στην στροφή , ο εμπρός δεξιά τροχός ήταν στο όριο του ερείσματος του δρόμου . Σεμνό οπτικά αυτοκίνητο , πρακτικό , αλλά απολαυστικό. Πάρα λίγο , μετά από χρόνια , να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο … δεν “έκατσε ” … είχε φάει τούμπα!!!
Λοιπόν ! μην γράψεις “γι΄αυτοκίνητα ” … γράψε για οδήγηση !
@Δημακόπουλος
Κάθε πράγμα στον καιρό του λέει ο λαός και, νομίζω ότι οι εποχές των ανοιχτών δρόμων πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ο πληθυσμός του πλανήτη “as of today” όπως διαβάζω στην Βικιπίντια “it is estimated to number 7.124 billion by the United States Census Bureau”
Εφτά δισεκατομμύρια είναι πολύς κόσμος για μερικούς που μεγάλωσαν σε εικονικές πραγματικότητες (Αλλαγή, Ισχυρή Ελλάδα, Εκσυγχρονισμός του Κράτους, Επανίδρυση κλπ) να συνεχίσουν με τα λάθη του παρελθόντος. Εκείνα τα χρόνια έγραφα ότι έγραφα γιατί (λαθεμένα όπως αποδείχτηκε) πίστευα πως, κάποια μέρα θα φτιάχνουμε και στην Ελλάδα κανένα λάστιχο και θα δούλευαν κάποιοι συμπατριώτες οπότε, διάβολε, μπορούσα να “κάψω” λίγο σε μία ανάβαση, σε έναν αγώνα ταχύτητας ή σε μία Τέλεια Διαδρομή
Όμως…
Τα μόνα “λάστιχα” που είδα ήταν εκείνα της Πιρέλι και της Γκουτγίαρ όταν ακόμα οι δεινόσαυροι περπατούσαν στη Γη και, η εικόνα το κάθε ζαλισμένου να “κάνει αγώνα” σε πίστες με 127 θεατές ή η μαύρη τύχη (ας πούμε) των πρωτότυπων που φτιάχτηκαν κάποτε μετά από δική μου πρτωτοβουλία με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός
Πρόσφατα διάβασα ότι, ένα επιπλέον περίττωμα ήταν παρόν στην “παρουσίαση του νέου Τζινγκσενγκ Τζι Ες Αί” στο Παρίσι” και σκέφτηκα πως θα αισθανόμουν αν ήμουν κι’ εγώ εκεί
Το ξεκούρδιστο σύστημα, τμήμα του οποίου είναι και η αποκαλούμενη ΕΛΠΑ, έκανε το παν για να προωθήσει τα συμφέροντα των εισαγωγέων αυτοκινήτων/μοτοσικλετών αντί να πρωτοστατήσει σε διαγωνισμούς σχεδίασης και αγώνες με “ελληνικές” κατασκευές
Μη μου ζητάτε να γράψω περισσότερα. Βαρέθηκα την Ευελπίδων
Υ.Γ Μείωση του φόρου Κάτι για μεταχειρισμένα από τις χώρες της ΕΕ σύμφωνα με απόφαση του Υπουργείου. Ζήτωωωω. Ο “έλληνας” θα αποκτήσει πάλι “δτηνό γιωταχί”
Το 2010 πέρασε και υπάρχουν ακόμη νέοι για να υπηρετούν δυστυχώς στο μπάχαλο των ελληνικών ΕΔ. Πάλι έξω πέσατε;
@Κακός
Το έχω προσέξει. Σε όλα έπεσα έξω. Ακόμα και στο να επιτρέπω σ’ έναν ξερόλα να κάνει φτηνό χιούμορ
Πάντα κατασκευάζαμε λάστιχα, για τις σφεντόνες!