Γιώργος Κοντογιώργης, Έκκληση στην κοινωνία των πολιτών ενόψει της περικύκλωσης της Βουλής στις 15/6/2011

http://contogeorgis.blogspot.com/

Με το κάλεσμά μου της 29ης Μαΐου τρ.έ., υπέβαλα την πρόταση η κοινωνία των πολιτών να περικυκλώσει τη Βουλή και το Μαξίμου, με συγκεκριμένα αιτήματα.

Επανέρχομαι για να επισημάνω ότι η κοινωνία των πολιτών, που θα περικυκλώσει τη Βουλή στις 15 Ιουνίου, πρέπει να διατυπώσει με “νομοθετική” σαφήνεια τα αιτήματά της και να είναι ρεαλιστικά.

Να αντιληφθεί ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι  το μνημόνιο, αλλά οι λόγοι που οδήγησαν σ’αυτό. Ότι η διάσωση της χώρας δεν είναι εφικτή χωρίς τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος.

Να συνειδητοποιήσει επίσης ότι η δύναμη της συλλογικότητάς της είναι εκρηκτική, αρκεί να λειτουργήσει συντεταγμένα ως σώμα απέναντι στους λεηλάτες του δημόσιου αγαθού.

Αντί η κοινωνία των πολιτών να διαδηλώνει για να αναγκάσει τους πολιτικούς να συνεκτιμήσουν τη βούλησή της, να αξιώσει τη συμμετοχή της στο πολιτικό σύστημα ως εντολέας.

Στο πλαίσιο αυτό, απευθύνω έκκληση να προσέλθει στην περικύκλωση με συγκεκριμένες νομοθετικές προτάσεις, που αλλάζουν κατά μικρόν αλλά ουσιωδώς το πολιτικό σύστημα, και να μην αποχωρήσει εάν δεν ψηφισθούν.

Προτείνω τις εξής νομοθετικές ρυθμίσεις:

1. Να καταργηθούν η ασυλία και οι νόμοι περί ευθύνης του πολιτικού προσωπικού. Να υπαχθεί το πολιτικό προσωπικό για τη βλάβη που προκαλεί η πολιτική του δράση στην κοινό δίκαιο με την επιβαρυντική επισήμανση ότι το πολιτικό αδίκημα βλάπτει δυσανάλογα πολλούς σε σχέση με το κοινό αδίκημα. Το αρμόδιο δικαστήριο να απαρτίζεται από κληρούμενο σώμα δικαστών με τη συμμετοχή ενόρκων πολιτών.

2. Να θεσμοθετηθεί η αρμοδιότητα του “ελέγχειν” το πολιτικό προσωπικό (και επίσης της διοίκησης και της δικαιοσύνης) από το ειδικό προς τούτο δικαστήριο. Ο έλεγχος να αφορά και τα άτομα (π.χ. τον βουλευτή ανά εξάμηνο από κληρούμενο σώμα πολιτών της εκλογικής του περιφέρειας) και τα πολιτειακά σώματα (λ.χ. τη βουλή, την κυβέρνηση κλπ).

3. Να εισαχθεί η πολιτική ευθύνη (το “ευθύνειν”) του πολιτικού προσωπικού για τις πολιτικές του πράξεις (ή παραλήψεις), οι οποίες βλάπτουν την κοινωνία των πολιτών. Να διατυπωθεί με σαφήνεια ότι σκοπός του “πολιτεύεσθαι” είναι το συμφέρον (του έθνους) της κοινωνίας και όχι (του έθνους) του κράτους. Δεν νοείται τον 21ο αιώνα να ζούμε σε καθεστώς προγενέστερο εκείνου του Σόλωνα.

4. Να αναγνωρισθεί στον πολίτη δικαίωμα “εννόμου συμφέροντος” για τη βλάβη που του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης, της δικαιοσύνης και το πολιτικό προσωπικό. Απέναντι στον πολίτη, να ευθύνεται ευθέως ο διοικητικός, δικαστικός και πολιτικός αξιωματούχος και, όλως επικουρικώς, το κράτος.

5. Να αξιωθεί η υποχρεωτική έκφραση γνώμης (της βούλησης) της κοινωνίας των πολιτών πριν από κάθε πολιτική απόφαση (κυβερνητική ή νομοθετική) καθώς και η δυνατότητά της να εγείρει ζητήματα πολιτικής που εκτιμά ότι χρήζουν αντιμετώπισης (π.χ. η αποτελεσματική λειτουργία της διοίκησης).  Πρακτικά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η επιστημονική δυνατότητα των δημοσκοπήσεων, δεν χρειάζεται να μαζεύουμε κάθε φορά όλη την κοινωνία στην πλατεία Συντάγματος. Πριν από τη λήψη οποιαδήποτε απόφασης να είναι υποχρεωτική η δημοσκόπηση της κοινωνίας για το τι θέλει. Ή, ακόμη περισσότερο, να δημιουργηθεί ένας διαρκής δημοσκοπικός Δήμος, ο οποίος θα συζητά και θα αποφαίνεται για τα προβλήματα της χώρας σε πολιτικό επίπεδο. Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα ρυθμίσεων που θα έκαναν εφικτή τη μετάβαση σε μια σχετική προσομοίωση αντιπροσώπευσης. Αλλά είναι απαραίτητο η κοινωνία πολιτών να εισέλθει θεσμικά στην πολιτική. Να συμμετέχει στις αποφάσεις. Θα προκύπτει έτσι τι θεωρεί η κοινωνία των πολιτών συμφέρον της και τι όχι. Στον παρόντα χρόνο θα αρκούσε η υποχρεωτικότητα της γνώμης και όχι ο υποχρεωτικός της χαρακτήρας για την πολιτική εξουσία. Το “ελέγχειν” και το “ευθύνειν’ σε συνδυασμό με την εκλογική διαδικασία, θα εξισορροπεί την βούληση της πολιτικής εξουσίας να αυτονομείται.

6. Να αξιωθεί από τη Βουλή να παραιτηθεί από την καταχρηστική της “αρμοδιότητα” να νομοθετεί για ζητήματα πολιτικής ευθύνης των μελών της και ιδίως να εμπλέκεται στη διαχείριση των ευθυνών τους. Να υπαχθούν όλες οι υποθέσεις ασυλίας και σκανδάλων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν στη δικαιοσύνη. Οι υποθέσεις που ανάγονται στο “ευθύνειν” των πολιτικών, από τη φύση τους, δεν παραγράφονται.

7. Τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν απαιτούν αναθεώρηση του Συντάγματος. Για άλλα αρκεί η παραίτηση της Βουλής από τις καταχρηστικές της προνομίες. Ειδάλλως, η κοινωνία των πολιτών να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που επιφυλάσσουν στην πολιτική εξουσία την ιδιότητα του εντολέα