ΕΝΕΣΕΙΣ ΚΟΡΤΙΖΟΝΗΣ…

Ο καπιταλισμός, ανεξάρτητα από το εάν τον αποδέχεται κανείς ή όχι, είναι ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο στηρίζεται στην αέναη (υποθετικά) ανάπτυξη, στη δημιουργική καταστροφή και στο νεωτεριστή επιχειρηματία – ο οποίος πετυχαίνει, με τη βοήθεια της εύρεσης νέων μεθόδων παραγωγής, πώλησης ή/και διανομής προϊόντων (η έλλειψη των οποίων μειώνει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των προηγουμένων επιχειρηματιών, οδηγώντας τους στην πτώχευση). Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα κράτη – ενδεχομένως με πολύ επώδυνες συνέπειες για τη Δύση.

Η αιτιολογία της προϋπόθεσης της δημιουργικής καταστροφής είναι το ότι, δεν μπορεί να στηριχθεί κάτι πραγματικά καινούργιο, επάνω στις σαθρές βάσεις του παρελθόντος – οι οποίες προκάλεσαν την κατάρρευση. Επομένως, προέχει το γκρέμισμα του παλιού, έτσι ώστε να μπορεί να στηθεί το νέο (το ίδιο ισχύει και για την Πολιτική).

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, η χρεοκοπία (επιχειρήσεων, κρατών κλπ.), εντός ενός καπιταλιστικού συστήματος, δεν πρέπει να εμποδίζεται, όσο επώδυνη και αν είναι, εάν δεν θέλει κανείς να διαιωνίζει το πρόβλημα. Το γεγονός αυτό τεκμηριώθηκε στην πάμπλουτη Ιαπωνία, η οποία είναι βυθισμένη σε μία διαρκή ύφεση από το 1990, κυρίως επειδή δεν επέτρεψε τη χρεοκοπία των τραπεζών της (το δημόσιο χρέος της σήμερα είναι στο 230% του ΑΕΠ της).

Όσον αφορά την ανάπτυξη, επειδή ο καπιταλισμός στηρίζεται στο χρέος, αφού οι επενδύσεις, ιδιαίτερα αυτές που αποδίδουν μακροπρόθεσμα, προϋποθέτουν το δανεισμό, εάν δεν υπάρχει διαρκής ανάπτυξη, με ρυθμό υψηλότερο των εκάστοτε επιτοκίων, είναι αδύνατον να εξυπηρετούνται τα χρέη (πόσο μάλλον όταν επικρατεί ύφεση, αρνητική ανάπτυξη δηλαδή, με «θετικά» επιτόκια).

Διαπιστώνοντας λοιπόν κανείς ότι, σήμερα δεν επιτρέπεται ούτε στην Ευρώπη, ούτε στις Η.Π.Α. η χρεοκοπία τραπεζών και κρατών, αφού διατηρούνται τεχνητά με τη βοήθεια ενός διαρκώς υψηλότερου δανεισμού (ενέσεις κορτιζόνης των κεντρικών τραπεζών, πακέτα χρηματοδότησης των ελλειμματικών οικονομιών κλπ.), δεν μπορεί παρά να συμπεράνει ότι, ο καπιταλισμός έχει πάψει πια να λειτουργεί – χωρίς όμως να δρομολογείται κάτι άλλο, για να τον αντικαταστήσει.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, η οποία δεν εκμεταλλεύθηκε έγκαιρα το χαμηλό συνολικό χρέος της, στη συνέχεια δεν της επετράπη η χρεοκοπία, ενώ υποχρεώθηκε σε μία διαγραφή οφειλών, η οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμη (το δημόσιο χρέος, μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών λόγω της διαγραφής των ομολόγων, κατά 50 δις € περίπου, θα ανέλθει στο 160% του ΑΕΠ το 2012 – ενώ τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών, σε συνδυασμό με την εκροή καταθέσεων, θα απαιτήσουν μία επόμενη ανακεφαλαιοποίηση τους εις βάρος του δημοσίου χρέους), είναι αδύνατον να υπάρξει ανάπτυξη – πόσο μάλλον όταν μειώνονται διαρκώς τα εισοδήματα των Πολιτών της.

Επομένως, απλά καθυστερείται η χρεοκοπία, η οποία όμως έτσι γίνεται όλο και περισσότερο επικίνδυνη – αφού θα συμβεί, όταν θα έχουν ήδη εξαθλιωθεί οι Έλληνες, από τις άκαρπες, οικονομικά ανόητες προσπάθειες των κυβερνήσεων να την αποφύγουν. Υπάρχουν φυσικά ριζικές λύσεις, οι οποίες όμως απαιτούν μία κατά πρόσωπο αντιμετώπιση της αλήθειας – χωρίς υπεκφυγές, χωρίς διασπορά ψευδών ελπίδων και χωρίς ωραιοποιήσεις. Εδώ φυσικά θα επέλεγε κανείς θαρραλέα, «ένα εξαιρετικά οδυνηρό τέλος, αντί για μία οδύνη χωρίς τέλος».

Ευχόμενοι φυσικά να κάνουμε ένα πολύ μεγάλο λάθος θεωρούμε ότι, με μισθούς Βουλγαρίας, με την κατάρρευση των αξιών της ιδιωτικής και της υποθηκευμένης πλέον δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με κόστος ζωής υψηλότερο από αυτό της Γερμανίας, δεν αποφεύγεται τελικά η χρεοκοπία – ακόμη και αν υποθέσουμε ότι, οι επόμενες Ελληνικές κυβερνήσεις θα είναι «Θεϊκές».

ΥΓ: Σύμφωνα με την τοποθέτηση ενός φίλου μας, “Σε μία επιχείρηση, η οποία χρωστάει μιάμιση φορά τον ετήσιο τζίρο της και συνεχίζει να λειτουργεί με ζημίες, εγώ θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να χρεοκοπήσει – όσο και αν της κόστιζε. Η ελληνική κυβέρνηση ακολούθησε και ακολουθεί το δόγμα «αποφυγή της χρεοκοπίας με κάθε τρόπο», επειδή αυτό έχει το μικρότερο πολιτικό κόστος – τουλάχιστον προσωρινά. Οι Έλληνες πολιτικοί έχουν ανατραφεί με το αξίωμα «τι έχει μικρότερο πολιτικό κόστος για εμάς» – συν τη γενικότερη ελληνική παθογένεια, κατά την οποία «έχει ο Θεός, θα δούμε για αργότερα…».

Ακολούθησε λοιπόν αυτή την άκαρπη τακτική, χωρίς δυστυχώς καμία στρατηγική, γνωρίζοντας προφανώς ότι έχει μόνο προσωρινά αποτελέσματα, ενώ δεν θα αποφύγουμε το αναπόφευκτο –  ελπίζοντας φυσικά ότι, «η βόμβα θα σκάσει στα χέρια του επόμενου». Νομίζω όμως ότι έχει πια πλησιάσει η ώρα, όπου η βόμβα θα σκάσει – με εξαιρετικά μεγάλο θόρυβο. Σε σχέση δε με την κοινωνία, «όσο περισσότερο βράζει σε ένα καζάνι το νερό, με κλειστό καπάκι, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αναπόφευκτη έκρηξη του» – ενώ τα θραύσματα δεν θα αφήσουν κανέναν υγιή, ενδεχομένως σε ολόκληρη τη Δύση”.

Ολοκληρώνοντας, στην Ιστορία δεν έμεινε ποτέ ακυβέρνητη κάποια χώρα, ενώ πολλές φορές υπήρξαν ενδοτικές και προδοτικές κυβερνήσεις. Είμαστε δε ανέκαθεν εναντίον της επιστροφής στη δραχμή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τη φοβόμαστε ή πως προτιμάμε την υποδούλωση στο 4^ο Ράιχ. Επομένως, πρόκειται για ψεύτικα διλήμματα και για εκβιασμούς, στους οποίους φυσικά δεν θα «ενδώσουν» ποτέ οι Έλληνες – πόσο μάλλον να ψηφίσουν όλους όσους δεν αναλαμβάνουν σαφέστατες προεκλογικές δεσμεύσεις εκδίωξης του ΔΝΤ και της Γερμανίας, με κάθε κόστος.