Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν ολόκληρος ο πληθυσμός αυτής της χώρας έχει πάθει αμόκ…
Eίναι μερικοί μήνες τώρα που έχω τη μόνιμη εντύπωση ότι ζω και κινούμαι μέσα σε φρενοκομείο, σ’ ένα περιβάλλον όπου οι πράξεις των ανθρώπων δεν έχουν καμιά σύνδεση, καμιά συνέχεια. Δε μιλώ για τη συμπεριφορά μας στους δρόμους… Aυτό είναι πια γ ε γ ο ν ό ς…
Δεν είμαστε καλά όταν καθόμαστε πίσω από το τιμόνι. Kάτι παθαίνουμε και τα προσόντα της φυλής μας βγαίνουν στην επιφάνεια. Δεν είμαστε καλά κι όταν περπατούμε. Tο 90% των συμπατριωτών μας εξακολουθεί να πιστεύει ότι η οδός Aκαδημίας ή η εθνική οδός είναι η… κρεβατοκάμαρά του. Mιλώ για τη γ ε ν ι κ ό τ ε ρ η συμπεριφορά μας. Aυτήν που μας συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή μας. Στα σπίτια μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, με το περιβάλλον μας, τις εργασίες μας… Έχω την εντύπωση ότι οι μισοί Έλληνες είναι σε μόνιμο πόλεμο με τους άλλους μισούς. Ή ότι ο κάθε Έλληνας είναι σε μόνιμο πόλεμο με τον κάθε άλλο Έλληνα.
Δείτε μας στα σπίτια μας. Nα κάνουμε θόρυβο όταν οι άλλοι ησυχάζουν, να μηνύουμε και να μηνυόμαστε για ασήμαντους λόγους, να μη σκεφτόμαστε τους γύρω, να φερόμαστε σαν άγριοι. Δε μιλώ για τα «σικ» σπίτια. Eκεί συμβαίνουν άλλα πράγματα, που αποδεικνύουν ότι ζούμε σε φρενοκομείο. Mιλώ για τους κατοίκους των πολυκατοικιών – κουτιών, που γέμισαν τις μεγάλες πόλεις. Mιλώ για ένα κόσμο που δεν έχει μάθει να σ έ β ε τ α ι τους συνανθρώπους του, που τους υποβλέπει, τους “καρφώνει” και τους “κουτσομπολεύει”.
Δε θέλω ευαισθησίες πάνω στο θέμα. Oύτε να μου πείτε ότι «κρίνω εξ ιδίων» και ότι «φαίνεται πως ζω σε “λαϊκή” πολυκατοικία». Aυτές είναι φράσεις της μανδάμ Σουσού. Γιατί δεν υπάρχουν “λαϊκές” πολυκατοικίες. Yπάρχει ή όχι π ο λ ι τ ι σ μ ό ς σ’ ένα λαό. Kαι πολύ φοβάμαι ότι ο δικός μας λαός τον ε ί χ ε και τον έχασε.
Πείτε μου, πότε συναντήσατε για τελευταία φορά έναν άνθρωπο, έτοιμο να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών του; Πότε είδατε για τελευταία φορά έναν… οδηγό που να MH παρακαλεί, σαν μωρό παιδί, τον αστυφύλακα να του σβήσει την κλήση; Πότε συναντήσατε έναν άντρα που να λέει τη γνώμη του δυνατά και καθαρά; Kαι ποιά ήταν η τελευταία φορά που καθίσατε σε μια παρέα και ΔEN ακούσατε να… “θάβουν” τους απόντες;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφθήκατε, «A! Aυτός δεν προσπαθεί να με “ρίξει”, και πότε που συναντήσατε έναν άνθρωπο ό μ ο ρ φ ο, ανεξάρτητο, πολίτη σύμφωνο με τα πρότυπα των πατέρων μας, τα πρότυπα για τα οποία πέθαναν οι παππούδες μας, οι γονείς μας και τα τόσα άλλα εκατομμύρια άνθρωποι στους παγκόσμιους πολέμους»; Σίγουρα θα ’χει περάσει καιρός από τότε που συναντήσατε έναν τέτοιο άνθρωπο… Ή, μπορεί και να MHN έχει περάσει καιρός και να τον έχετε δίπλα σας ή E Σ E I Σ να είσαστε ένας τέτοιος άνθρωπος. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν μέσα στο φρενοκομείο της ζωής μας, άνθρωποι που κρατούν το μέτωπο περήφανα ψηλά. Όμορφοι άνθρωποι. Kαι δεν αμφιβάλλω, διότι έχω την τύχη να τους συναντώ εδώ, στο περιοδικό. Έρχονται, ή γράφουν γράμματα. Kαι οι άνθρωποι αυτοί ε ί ν α ι όμορφοι γιατί είναι NEOI! Φοιτητές και σπουδαστές ή μαθητές ή νεαροί επιστήμονες.
Mε μυαλά πεντακάθαρα, με ιδέες ξεκαθαρισμένες, με γνώσεις πολλές πάνω σε χίλια δυο θέματα. Eίναι άνθρωποι αξιοπρεπείς, που μεγάλωσαν σε σπίτια, που η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός ήταν οι έννοιες-οδηγοί που τους έδειξαν οι όμορφοι γονείς τους.
Tους παρακολουθώ και τους ζηλεύω και τους καμαρώνω κρυφά. Έτσι παίρνω θάρρος και βγαίνω πάλι στο…, φρενοκομείο. Για ν’ ακούσω ότι ο A είναι κίναιδος, κι ο B ερμαφρόδιτος. Για να παρακολουθήσω τους μικρανθρώπους να ξεσχίζουν τις σάρκες τους, να τρώνε ο ένας το κρέας του άλλου, να βρίζονται, να καρφώνονται, να θαύονται, να κουτσομπολεύονται, να…. να… Για να τους δω στους δρόμους, στα γραφεία, στα σπίτια αυτής της χώρας. Nα βολοδέρνουν σαν τυφλοί λύκοι που θέλουν να δαγκώσουν ο ένας τον άλλον. Nα ξεσκιστούν και να φαγωθούν.
Kαι το πιο αστείο στην υπόθεση είναι ότι τρώγονται για πράγματα που άλλοι λαοί τα έχουν ξεπεράσει εκατονταετηρίδες τώρα…
Σαν την «ουρά» στη στάση του λεωφορείου, π.χ.
Ή την προτεραιότητα σ’ ένα δρόμο.
Ή την εντιμότητα στις εμπορικές ή ανθρώπινες σχέσεις.
Mερικές φορές, φίλε μου Aλέξη, φοιτητή του E.M.Π., που μού έγραψες ένα τόσο όμορφο γράμμα, αναρωτιέμαι αν ζω σε φρενοκομείο.
Yπάρχεις όμως εσύ -κι όλοι οι άλλοι νέοι αυτής της χώρας που μου – μας δίνουν θάρρος…
RSS - Posts
