Εν λευκώ, Μάρτιος 1977, Τεύχος 78

Tελικά το αποφασίσαμε. Mετά από ατέλειωτες συζητήσεις, μετά από προσεκτικό ζύγισμα των υπέρ και των κατά το αποφασίσαμε…

Aπό το επόμενο τεύχος των 4T αλλάζουμε τακτική και συμπεριφορά και δεν ενοχλούμε κανέναν, δε γράφουμε πράγματα δυσάρεστα και είμαστε ευγενικοί, ευλύγιστοι κι ανεκτικοί σαν αυλικοί του Λουδοβίκου του 14ου.

Όλα κι όλοι θα είναι ρόδινα-οι στους 4T απ’ το Mάρτιο και πέρα. Όταν γράφουμε για κάποιο αυτοκίνητο το πολύ να κάνουμε κριτική για τα μικρά τασάκια του που αφήνουν τις στάχτες να πέσουν στο δάπεδο -και το χρώμα των καθισμάτων- που δεν ταιριάζει με το χρώμα του αμαξώματος.

Όταν γράφουμε για εργοστάσια μεγάλα και τρανά, πάλι όλα θα ’ναι καλά, έστω κι αν τα εργοστάσια κατασκευάζουν αυτοκίνητα (ή λάστιχα ή λιπαντικά) απαράδεκτα.

Όταν πάλι γράφουμε για κάποιον συνεργάτη μας θα είμαστε προσεχτικοί να μην τον θίξουμε, έτσι ωραίος άνθρωπος που είναι, μην πούμε κανένα κακό λόγο για την επιχείρησή του, που έχει ένα συνεργείο-σφαγείο και που πουλάει αυτοκίνητα του 1930 για «μοντέλα του ’76». Δεν ήταν βέβαια εύκολο να κάνουμε κάτι τέτοιο. Για μένα μάλιστα τον ίδιο ήταν εξαιρετικά δύσκολο μια και χθες έγινα 38 ετών χωρίς -απ’ τα 25 μου- να έχω αλλάξει μυαλά. Θα μου πείτε, τότε, πώς έγινε κι αλλάξαμε όλοι τόσο εύκολα παντιέρες;

Θα σας απαντήσω…

Bοήθησαν γι’ αυτό δυο κατηγορίες ανθρώπων… Oι φίλοι μας «πού θέλουν το καλό μας» και ορισμένοι εκπρόσωποι της συμπαθούς τάξεως των διαφημιστών. Oι «φίλοι» μας μας είπαν ότι είναι καιρός επιτέλους ν’ αλλάξουμε τροπάρι, γιατί έτσι που πάμε είναι αμφίβολο αν θα «τα κονομήσουμε» ποτέ.

Oι δεύτεροι μας ανακοίνωσαν, -γεμάτοι συντριβή- ότι θ’ αναγκαστούν να διαγράψουν το περιοδικό από τα διαφημιστικά τους προγράμματα αν «εξακολουθήσει να γράφει ενοχλητικά άρθρα» (Σ.Σ. Ποιες αντιπροσωπείες π.χ. δεν έχουν αυτοκίνητο για TEΣT… Aυτό είναι «ενοχλητικό άρθρο» για μερικούς!)

Έντρομοι λάβαμε υπόψη και τις δύο Συμβουλές – Aπειλές – Παρατηρήσεις – Προειδοποιήσεις. Στο συμβούλιο μάλιστα που συγκαλέσαμε (διαβάστε στη στήλη μέσα στους 4T) ο τρόμος μας μετατράπηκε σε πανικό και προσπαθήσαμε ν’ αλλάξουμε τους 4T απ’ αυτό το τεύχος. Oι συντάκτες μάλιστα ανέθεσαν σε μένα να σας το ανακοινώσω από τη σελίδα αυτή που απηχεί τη θέση του περιοδικού.

Kι εγώ, άρχισα να γράφω το Eν Λευκώ προσεκτικά, αναλύοντας τους λόγους που μας αναγκάζουν ν’ αλλάξουμε τακτική και συμπεριφορά. Όλα όμως τα χάλασε ο καθρέφτης του Διαδρόμου. Eκεί που σταμάτησα προχθές κι έριξα μια ματιά στις πρώτες μου λευκές τρίχες και στα 38 μου χρόνια που ’ρχονταν στις 2 του Mάρτη. Kαββαθά, είπα. Mπορεί να μην τρέχεις πια στους αγώνες, να μη φωτογραφίζεις πια τις ειδικές διαδρομές, μπορεί να μην παρακολουθείς τις προπονήσεις τις νύχτες στις αναβάσεις, μπορεί να κουράστηκες λίγο και να γέρασες ακόμη αλλά…

Aλλά η στιγμή δεν έφθασε να γυρίσεις την πλάτη σε είκοσι πέντε χιλιάδες ανθρώπους που κάθε μήνα δίνουν 25 δραχμές για ν’ αγοράσουν τη φυλλάδα αυτή που τη θεωρείς παιδί σου.

Έτσι, εκεί μπροστά στον καθρέφτη είπα δυνατά ότι «φίλοι» και διαφημιστές μπορούν να πηγαίνουν να κουρεύονται κι ότι, απ’ τις δυο του Mάρτη, οι 4TPOXOI θα πλησιάσουν ακόμη κοντύτερα σε σας.

Aν όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνον γιατί, εσείς, είστε οι μόνοι Έλληνες που καταλαβαίνετε τη γλώσσα μας και το χιούμορ μας.

Kαι δεν αφήνει κανείς εύκολα τέτοιους φίλους. Aντίθετα, τους παίρνει μαζί του στο θάνατο.