Τεύχος 424
‘Αλλα ‘Αρθρα
Περισσότερο «Εν Λευκώ» στη σελίδα…..
Μ’ αρέσει…
Επειδή είναι γιορτές και το κλίμα ελαφραίνει, είπα να κάνω μια -όχι πλήρη- αναφορά στα πράγματα που μου αρέσουν και σιχαίνομαι, για να δω αν… συμφωνούμε!
Μ’ αρέσει… Να βγάζω το περιοδικό που φτιάξαμε για να παρουσιάσουμε την ομορφιά της αυτοκίνησης, την τεχνολογία των αγώνων, αλλά και για να πολεμήσουμε την άγνοια και την κοινωνική χυδαιότητα.
Να οδηγώ καλά αυτοκίνητα, ιδιαίτερα το ένα και μοναδικό που κατέχω (μια παλιά Lancia Integrale Deltona), σε διαδρομές όπως είναι η Πάρνηθα, ο (παλιός) Μπράλος, η Σπάρτη-Καλαμάτα, η Λεωνίδιο-Τρίπολη, η Πύργος-Ολυμπία, ο γύρος του Πηλίου και, γενικά, σε κάθε δρόμο όπου δεν «ισιώνει» πουθενά, όπου η μια στροφή διαδέχεται την άλλη και από τη μια είναι το βουνό και από την άλλη μια χαράδρα.
Μ’ αρέσουν τα Focus RS, τα Subaru WRX, οι Porsche Carrera, οι Ferrari F430 και, γενικά, όσα έχουν φτιαχτεί από ανθρώπους που, σε πείσμα των ποταμών λαμαρίνας, εξακολουθούν να συγκινούνται με το αίσθημα της ελευθερίας που (ακόμα) προσφέρει η οδήγηση.
Η ώχρα των φθινοπωρινών φύλλων στις ορεινές διαδρομές, η οδήγηση στη βροχή. Το κατέβασμα της Φτέρης, η διαδρομή από την Τρίπολη στην Πάτρα. Το Πόρτο Λάγο το χειμώνα, το ανάγλυφο από το Κιλκίς στην Αξιούπολη, το Δέλτα του Έβρου. Η γέφυρα του τρένου (που πέρασα πατώντας από ξύλο σε ξύλο το χειμώνα του ’63, με τον αέρα να φυσάει μανιασμένα και το ποτάμι να κυλάει άγριο 20 μέτρα κάτω απ’ τα πόδια μου). Η Βάλια Κάλντα. Το ταξίδι των 3.000 χιλιομέτρων με αυτοκίνητο στη Σαχάρα. Οι μοτοσικλέτες εντούρο και οι διαδρομές σε δασικούς δρόμους. Οι θλίψη των άδειων δρόμων και των κλειστών παραθύρων τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Οι μυρουδιές του κάμπου. Τα παλιά Ράλλυ Ακρόπολις. Οι ειδικές διαδρομές με Renault 8 Gordini και NSU TTS στα Λαγκάδια, στον Πολύγυρο, στον «Ταρζάν», στη Μακρακώμη και στα 3-5 Πηγάδια. Η μουσική. Η Νίνα Σιμόν, η Αμάλια Ροντρίγκες, η Μαρία Κάλας, η Έλα Φιτζέραλντ, ο Νατ «Κινγκ» Κόουλ, οι Rolling Stonesκαι οι (παλιοί) Guns ’n’ Roses, The Man in Black, ο Λέοναρντ Κοέν, ο Τομ Γουέιτς. Η Χαρούλα Αλεξίου,η Μαριάν Φέιθφουλ, οι «Κατσιμιχαίοι», ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Ο Γκαρσία Μάρκες, τα «100 Χρόνια Μοναξιάς» και «Οι Θλιμμένες Πουτάνες της Zωής μου». Ο Θερβάντες και ο Χέμινγκγουεϊ. Τα βιβλία που διάβασα, από το «Κάστρο» του Κρόνινγκ έως το «Απ’ τη Γη στη Σελήνη» και το «20.000 Λεύγες υπό τη Θάλασσα». Ο Κάπτεν Νέμο και τα «Κλασικά Εικονογραφημένα». Ο «Ντετέκτιβ Χ», η «Σκιά» και ο «Μικρός Ήρως». Τα κείμενα της Μαλβίνας Κάραλη και του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Τα σκίτσα και τα κείμενα του Στάθη. Το «ανάποδο» χιούμορ του Καϊτατζή.
Ο ήχος που κάνει το φως του ήλιου όταν «χτυπάει» στους βράχους στις παραλίες των νησιών του βόρειου Αιγαίου. Οι βυθοί και οι σπηλιές της Σκύρου, της Σκοπέλου και της Αλοννήσου. Η μύλος της κυρίας ¶ννας. Τα βράχια στον ¶γιο Ερμόλαο. Η Zambutan Expedition με τους φίλους και τις φίλες μιας άλλης ζωής. Οι καταιγίδες. Το ψαροτούφεκο. Το καρτέρι της συναγρίδας. Οι υποβρύχιες εξερευνήσεις. Η δυτική Κρήτη. Η Ελαφόνησος. Οι Δροσουλίτες. Τα ανάκτορα της Κνωσού. Οι Μυκήνες. Το κράτος του καλού βασιλιά Νέστορα. Η Γραμμική Β. Η Μάνη. Τα βουνά της Σικελίας. Ο αγώνας του Tάργκα Φλόριο. Η Μοχάβι. Το Γκραν Κάνιον. Η Αλάσκα. Ο ποταμός Γιουκόν. Οι φυτείες καλαμποκιού στην Αϊόβα. Ο Μισισιπής. Ο ήχος του Μανχάταν τη νύχτα (και τη μέρα), όπως φτάνει στον 25ο όροφο ενός ουρανοξύστη.
Η γειτονιά μου τη δεκαετία του ’40. Η αναμνήσεις της δεκαετίας του ’40. Η γεύση του χαρουπιού και της μπομπότας. To 2ο Γυμνάσιο. Το «Silver House» στη Γλυφάδα. Ένας μαύρος Σκαραβαίος. Το «flat» στο Tσέλσι. Το London School of Arts το 1958. Οι πρώτες «9 Μούσες». Οι μπουάτ. Ο Σαββόπουλος. Το «Τάκη 13». Οι εντιμότατοι (παρόντες και απόντες) φίλοι μου Φοίβος Μητρόπουλος, Γιώργος Σμυρλής, Τάκης Τσολάκος, Ανδρέας Δάνος, Στρατής Ζαχαριάδης, Τάκης Παναγιωτόπουλος, Έρση Δρίνη και οι λοιποί του ’60 εκδρομείς. Το σπίτι που έφτιαξα (και πούλησα) στη Σκύρο και ό,τι αυτό μου θυμίζει. Ο Μύλος της κυρίας ¶ννας. Η εικόνα της Σοφίας.
Το Αεραθλητικό Κέντρο Τρίπολης. Το πρώτο solo. Η πτήση με οποιοδήποτε αεροπλάνο εκτός από εκείνα των αερογραμμών, με εξαίρεση το Concorde. Τα ελικόπτερα. Οι προσγειώσεις σε βραχονησίδες, παραλίες και κορυφές όπου «δεν έχει πατήσει ανθρώπινο πόδι». Το Κέντρο Εκπαίδευσης Αστροναυτών «Γιούρι Γκαγκάριν» στη βάση Ζουκόφσκι. Η πτήση στα 87.000 πόδια, στα όρια του διαστήματος. Τα 2,4 Mαχ με Mirage 2000 και Mig-25. Τα 9 g στο πίσω κάθισμα του F16. Ο ελιγμός cobra με Sukhoi 30. To zero speed με F4 Phantom.
Η δημοσιογραφία. Το εξωτερικό δελτίο. Η Ελένη Βλάχου. Ο Τάκης Λαμπρίας. Τα ξενύχτια στις εφημερίδες. Η μυρουδιά της λινοτυπίας. Τα ξημερώματα της Κυριακής στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια. Η φωτοσύνθεση. Τα floppy disks. Το Macintosh Plus. Ο Jonathan Livingston Seagull. Ο γλάρος Fletcher. Ο Γιώργος Γραμματικάκης και η Κόμη της Βερενίκης. Ο Γιώργος Μανουσάκης, η ζωγραφική του και το πάθος του για τον αερομοντελισμό. Ο Kάπτεν Nέμο στο βιβλίο του Ι. Βερν «20.000 Λεύγες υπό τη Θάλασσα». Το «Από τη Γη στη Σελήνη». Η Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου. Οι γονείς μου. Οι άνθρωποι που μου συμπαραστάθηκαν -και συμπαρίστανται- σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Οι παλιοί συνάδελφοι.
Ο Τσακ Γίγκερ. Ο Γιούρι Γκαγκάριν. Ο Τζον Γκλεν. Ο Νιλ ¶ρμστρονγκ. Η δουλειά μου. Αυτή η σελίδα που, για 36 ολόκληρα χρόνια, μου επιτρέπει να σας «μιλάω» κάθε 1η του μήνα. Ευτυχισμένο το 2006, καλοί, παλιοί και νέοι μου φίλοι.
Δε μ’ αρέσει
Ο τρόπος που οδηγεί, μιλάει στο κινητό και καπνίζει το πούρο του ο Nεοέλληνας μαλάκας. Το διπλοπαρκάρισμα ενός Hummer στο «Deals». Η κοινωνική και οικονομική χυδαιότητα που εκφράζει η πράξη. Η εικόνα του επιτυχημένου στο τιμόνι «φτιαγμένης» SLK. Ο ταξιτζής που «κοκαλώνει» για να πάρει πελάτη, αδιαφορώντας αν πίσω έρχεται μοτοσικλέτα. Οι τύποι που «χώνονται» μπροστά σου στο φανάρι. Όσοι διπλοπαρκάρουν «για ένα λεπτάκι». Τα ανθρωποειδή που σκοτώνουν ζώα. Τα ίδια που δεν αλλάζουν καταλύτες. Τα αυτοκίνητα-σύμβολα και τα «νούμερα» που τα οδηγούν. Οι νεόπλουτοι με τα γρήγορα αυτοκίνητα που δεν ξέρουν να οδηγούν. Οι οδηγοί που δεν κοιτάνε πίσω, σταματάνε σε στροφές ή «σέρνονται» στην αριστερή λωρίδα. Όσοι «κοιμούνται» στα φανάρια. Οι εθνικές οδοί Κορίνθου-Πατρών και Κορίνθου-Τρίπολης. Τα ράκη που κάνουν «καριέρα» στα reality. Οι κοσμικοί του κεντρικού τετραγώνου. Οι κοσμικοί τύποι (και τύπισσες) που θυμίζουν τσιτωμένους (από το face lifting) πορνοστάρ. Η Ελλάδα των επιφανών μεταπρατών. Οι οδηγοί θηριωδών 4×4, αλλά και Porsche Carrera, που δε ξέρουν τι είναι και πώς λειτουργεί το… Tiptronic. Όσοι ρίχνουν αποτσίγαρα και σκουπίδια στο δρόμο. Όσοι ρυπαίνουν.
Τα «πανωσηκώματα». Οι δήθεν. Οι τιμές των προϊόντων στην Αθήνα, που είναι μεγαλύτερες απ’ ό,τι στο Μανχάταν. Οι ίδιες στα σικάτα ρεστοράν, που είναι μεγαλύτερες απ’ ό,τι στο Παρίσι. Η σνομπαρία των επωνύμων. Οι απατεώνες, οι λωποδύτες και τα λαμόγια. Τα πιράνχας. Εκείνοι που τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα. Που «πουλάνε» τους ευεργέτες τους – αν και, όπως λένε, ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος.
Ο αναγνώστης δε θα αισθανθεί καλύτερα ή χειρότερα, αν μάθει τι αρέσει και τι όχι στο γράφοντα. Το μόνο που, ίσως, θα κάνει είναι να μοιραστεί τη μοναξιά του. Καλή χρονιά._ Κ. Κ.
RSS - Posts
