Η επανάσταση των πρεζάκηδων

Έχοντας αναφερθεί, ίσως πρώτος απ’ όλο τον Τύπο, στο πρόβλημα των ναρκωτικών, ο υπογράφων αισθάνθηκε ιδιαίτερη ευαισθησία όταν την Κυριακή, 20 Δεκέμβρη, ένα υποκείμενο, που δεν είχε καν τον ανδρισμό να αντιμετωπίσει τον φακό, προσπάθησε να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η «επανάσταση» θα γίνει μέσα απ’ τα ναρκωτικά. Μιλώντας σ’ ένα άτομο που τον παρακολουθούσε αμίλητο, ο νεαρός χασισοπότης έβγαλε ένα λογύδριο υπέρ της χρήσης των ναρκωτικών, είπε ότι «για να γίνει κανείς πρεζάκιας χρειάζονται τουλάχιστον τρεις μήνες» και ερώτησε με εκπληκτική αναίδεια τον άνθρωπο που τον άκουγε με δέος: «Φαντάζεσαι τι θα γίνει αν όλοι οι Έλληνες γίνουν πρεζάκηδες; Το σύστημα θα καταρρεύσει».

Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά άκουσαν εκείνη την Κυριακή το κήρυγμα του «φωτισμένου» καλόπαιδου και εκατοντάδες χιλιάδες γονείς έμειναν έκπληκτοι με την ανικανότητα του ατόμου που έκανε την εκπομπή να αρπάξει αυτή την τρομερή ευκαιρία που του δινόταν και να ξετινάξει τον «επαναστάτη», εκεί, μπροστά στα μάτια 2 εκατομμυρίων Ελλήνων που παρακολουθούσαν τη σε «βάθος» έρευνα της εκπομπής.

Αδιαφορώντας για τον θάνατο δεκάδων νέων από την υπερβολική χρήση ναρκωτικών, ξεχνώντας επίτηδες ότι λαοί ολόκληροι κρατήθηκαν σκλάβοι για αιώνες με τη συστηματική προμήθεια- από τους δυνάστες τους- του όποιου, του χασίς, της κοκαΐνης, ο θεωρητικός της πρέζας προσπάθησε να περάσει μια γραμμή πέρα για πέρα ξοφλημένη κι επικίνδυνη.

Πατώντας πάνω στα πτώματά τους, το καλόπαιδο με τον «αφρό» έκανε ένα ταξίδι στο χώρο του φανταστικού, έμπλεξε τον σοσιαλισμό με τα κάτω του άκρα, μαγάρισε τους τάφους εκατομμυρίων ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για να κάνει αυτή η ανθρωπότητα λίγα βήματα εμπρός και δεν δέχτηκε ούτε ένα δημοσιογραφικό σκαμπίλι, ούτε ένα μορφασμό σαν αντίδραση.

Ένα άψυχο πρόσωπο και δύο νεκρά μάτια πίσω από ένα ζευγάρι «καθωσπρέπει» γυαλιά, τον παρακολουθούσαν πιστεύοντας προφανώς ότι έρευνα σημαίνει να στέκεσαι σαν πέτρα μπροστά στα γεγονότα μη λαβαίνοντας μέρος σ’ αυτά.

Ώστε λοιπόν θα καταρρεύσει το σύστημα αν γίνουν όλοι πρεζάκηδες. Μα το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί αν κάποιοι έβγαζαν τα μάτια του ελληνικού λαού μ’ ένα σύρμα ή αν έκαναν σ’ όλους τους πολίτες εγχειρήσεις και αφαιρούσαν σημαντικά τμήματα του μυαλού τους…

Και με ποιο σύστημα θα καταρρεύσει;

Αυτό που επιτρέπει να εμφανίζεται- με την πλάτη, όπως όλοι οι δειλοί- στην τηλεόραση και να εξαπολύει τα σκουπίδια που εξαπέλυσε χωρίς να τιμωρηθεί;

Οι γονείς των παιδιών που βρέθηκαν νεκρά στα πεζοδρόμια και στα αλσύλλια, στις ταράτσες και στους σταθμούς πρώτων βοηθειών αλλά και οι δυστυχισμένοι άνθρωποι που λιώνουν στις ψυχιατρικές κλινικές, προσπαθώντας ν’ αποτοξινωθούν ελπίζω να σήκωσαν τις παλάμες τους με όλα τα δάχτυλα ανοιχτά προς τον «σπόκσμαν» της πρέζας, της υποδούλωσης και της καταστροφής. Ευτυχώς που οι υπεύθυνοι της εκπομπής είχαν την πρόνοια να μιλήσουν και στον κ. Φίλια, έναν άνθρωπο που τοποθέτησε με τρεις κουβέντες το πρόβλημα στην πραγματική του βάση, διαλύοντας τους ισχυρισμούς του θεωρητικού του χασίς.

Δεν κάνει κανείς «επανάσταση», είπε, με τα ναρκωτικά. Απλώς το βάζει στα πόδια γιατί δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον κοινωνικό περίγυρο. Αρκεί, συνέχισε, να αλλάξει αυτός ο περίγυρος για να ελαττωθεί το πρόβλημα στο ελάχιστο- κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό από όσα είπε ο νεαρός «πρεζάκιας» (η λέξη «πρεζάκιας» χρησιμοποιείται συνειδητά από τη στήλη, όπως και ο τύπος της εκπομπής χρησιμοποιεί συνειδητά τα  ναρκωτικά). Και για ν’ αλλάξει ο περίγυρος δεν χρειάζονται πολίτες μαστουρωμένοι, κουρέλια, απορρίμματα και έμποροι που- όπως ισχυρίστηκε το νεαρό καθίκι- κάνουν «απλώς τη δουλειά τους για να κερδίσουν τα προς το ζην» αλλά δεν τους «καταλαβαίνουν» οι συντηρητικοί και οι αντιδραστικοί αλλά χρειάζονται άνθρωποι- μαχητές, με μυαλά και στόχους καθάριους και θάρρος μεγάλο για να μπορούν ν’ αντιμετωπίζουν, ν’ αλλάζουν, να διαμορφώνουν τον κοινωνικό περίγυρο με τις πράξεις τους.

Χρειάζονται άνθρωποι σαν αυτούς που στάθηκαν πίσω απ’ τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, πίσω απ’ τις πύλες των ναυπηγείων του Γκντανσκ, μέσα στα ορυχεία του Κατόβιτσε, μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στις κάνες των τανκς.

Δεν του τα ’πε δυστυχώς κανείς αυτά τα πράγματα του νέου που έκανε προπαγάνδα υπέρ της χρήσης των ναρκωτικών και, πιστεύω θα ’πρεπε να βρεθούν οι υπεύθυνοι γι’ αυτό και να ελεγχθούν.

Και για να τελειώσουμε με μια κάποια προσγείωση θέλω να πω ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών, όπως πολύ σωστά είπε ο καθηγητής Φίλιας, δεν λύνεται με μέτρα καταστολής και με απαγορεύσεις ή οργισμένα άρθρα σαν αυτό.

Θα βοηθούσε όμως πάρα πολύ αν η Πολιτεία έστηνε μερικούς εμπόρους ναρκωτικών στον τοίχο ή, αν αυτό θυμίζει πολύ Χομεϊνί και ταράζει τις ευαίσθητες ψυχές, να μοίραζε μερικές δεκάδες ποινές σε ισόβια για να σφίξουν τα… πράγματα!

Η απελευθέρωση των ραδιοκυμάτων

Ζήτω η απελευθέρωση των ραδιοκυμάτων, είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος στην εκπομπή Ηλιοστάσιο της Παρασκευής, 18 Δεκέμβρη, μια εκπομπή που θα μείνει «ιστορική» γι’ αυτό που κατάφερε: να βγάλει στον αέρα, από το κρατικό ραδιόφωνο τις φωνές και τις γνώμες των ραδιοπειρατών, των νέων που έχουν σαν χόμπυ την ηλεκτρονική και τη ραδιοφωνία.

Τι μεγάλη λέξη είπε ο Διονύσης!

Ελεύθερες ραδιοεπικοινωνίες: Να μπορεί ο δηλαδή καθένας που πληροί ένα μίνιμουμ προδιαγραφών (τεχνικών και νομικών) να βγαίνει στον αέρα και να λέει ό,τι θέλει ή σχεδόν ό,τι θέλει, υπακούοντας στους ίδιους νόμους και στις ίδιες αρχές που υπακούουν και οι εφημερίδες και τα περιοδικά.

Χρησιμοποιώντας ένα απλό ραδιόφωνο ο Σαββόπουλος ήρθε σε επαφή με τους ραδιοερασιτέχνες της Αθήνας κι έβγαλε τις γνώμες τους στον αέρα από το 2ο Πρόγραμμα, κάνοντας, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, και μια δημοσιογραφική επιτυχία πρώτου μεγέθους.

Όμως, αλήθεια… Πρέπει ή όχι ν’ αφεθούν ελεύθερες οι ραδιοεπικοινωνίες;

Η γνώμη της στήλης είναι πως, ναι, πρέπει.

Ήδη είναι ελεύθερες και ίσως- ίσως ασύδοτες. Αυτή τη στιγμή ο κάθε άσχετος και ανόητος βγαίνει στον αέρα μ’ ένα σταθμό που έχει κολλήσει στον πάτο ενός αλουμινένιου τηγανιού δημιουργώντας προβλήματα στις κρίσιμες επικοινωνίες των αεροπλάνων και των πλοίων θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων. Μόλις την περασμένη Κυριακή το πρωί στη συχνότητα 118.1, μια αεροπορική συχνότητα που χρησιμοποιείται από τα αεροπλάνα για να έλθουν σ’ επαφή με τον Πύργο Ελέγχου του αεροδρομίου της Αθήνας, ακούγονταν τα μπουζούκια από τις αρμονικές κάποιου βλακός, που μετέδιδε με πρωτόγονο ραδιοσταθμό.

Μάταια προσπάθησα εγώ ο ίδιος να μιλήσω με τον Πύργο του αεροδρομίου του Τατοΐου. Τα μπουζούκια κάλυπταν τη φωνή μου. Κάτω απ’ αυτό το φως, λοιπόν, πιστεύω ότι τα ραδιοκύματα πρέπει να αφεθούν ελεύθερα, αλλά όχι, για τον Θεό, όλη η μπάντα!

Το Υπουργείο Συγκοινωνιών θα μπορούσε να δώσει μια περιοχή συχνοτήτων (με την προϋπόθεση ότι οι αρμόδιοι ξέρουν τι είναι συχνότητες) στους ερασιτέχνες για να μπορούν να κάνουν το κέφι τους. Κάθε σταθμός έξω απ’ αυτή την περιοχή μπορεί να θεωρείται σαν σταθμός που η λειτουργία του θέτει σε κίνδυνο τη ζωή ανθρώπων και η λειτουργία του να τιμωρείται σύμφωνα με τη νομοθεσία που τιμωρεί τους «εκ προθέσεως» εγκληματίες.

Αφήστε, λοιπόν, τις ραδιοεπικοινωνίες ελεύθερες, Κύριοι Αρμόδιοι, για να μπορείτε να τις ελέγχετε καλύτερα.

Το ίδιο έκαναν και οι Ιταλοί και γέμισε η χώρα με ραδιοσταθμούς και σταθμούς τηλεόρασης και όλοι είναι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι και καμιά δικτατορία (δυτικού ή ανατολικού τύπου) δεν απειλεί τη χώρα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ