Τετάρτη

Ξεκινήσαμε νωρίς, ντάλα μεσημέρι που λένε, για να ‘μαστε στην ώρα στον προορισμό μας.

«Δεν πρέπει να τον κάνουμε να περιμένει» είπε ο Αντώνης που είχε γνωρίσει τον πρωτοψάλτη Βασίλη Νόνη, τον άνθρωπο που «περιγράφει τη συνέχεια του ελληνικού ήχου απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα».

Φτάσαμε στο τριώροφο σπίτι της οδού Βώκου, η βαλίτσα με τις φωτογραφικές μηχανές βαριά στον ώμο μου, η ζέστη απ’ το μεσημέρι του Ιούλη να βγαίνει έξω απ’ τα πουκάμισά μας.

«Θα κοιμάται» είπα.

«Όχι, μας περιμένει» απάντησαν οι φίλοι μου. Στο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου, μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία για το Βυζάντιο, ένα σκρίνιο γεμάτο όργανα ελληνικά, δυο κανονάκια, ένας ταμπουράς, ένα ούτι, μερικές φλογέρες.

Σιγά- σιγά μες στο διαμέρισμα του τρίτου, με τις ακτίνες του ήλιου να μπαίνουν σα σπαθιά απ’ την μπαλκονόπορτα με το χαλασμένο στόρι, ακούμε τον πρωτοψάλτη, τον μελετητή της συνέχειας της μουσικής της Ελλάδας, να μιλά με ντοκουμέντα, να ανοίγει βιβλία του 12ου αιώνα με τραγούδια ελληνικά, να φορά τέλος τις δαχτυλήθρες κι εκεί, μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο με το φως της γειτονιάς να αντανακλάται στο μωσαϊκό, ο Βασίλης Νόνης παίζει στο κανονάκι τραγούδια του Βυζαντίου κι εμείς ακούμε ίδια σαν να πίναμε αγιασμό, νερό της ζωής. Λέει:

«… Οι πρώτοι Βυζαντινοί ύμνοι ήταν πάνω σε αρχαίους ελληνικούς ύμνους. Όπως υπάρχει ο πάπυρος του Οξυρρύγχου που έχει έναν ύμνο προς την Αγία Τριάδα που ήταν ίδιο απολλώνιος ύμνος. Οι άνθρωποι που ξεκίνησαν να εκφράσουν αυτό το χριστιανικό πάθος βασιστήκανε σε αρχαία ελληνικά πρότυπα… Η μουσική αυτή ξεκίνησε από το λαό. Αυτός έδωσε τα μοτίβα στην εκκλησία. Δε χωράει αμφιβολία ότι η μουσική αυτή είναι άμεση συνέχεια της αρχαίας. Το ψαλτήρι είναι το τρίγωνο της αρχαιότητας, και ψαλτήρας ο κανών των βυζαντινών…».

Και οι Τούρκοι;

«Οι Τούρκοι δεν έχουν δική τους μουσική. Έχουν πάρει τη Βυζαντινή μουσική. Και μάλιστα δουλεύουν καλύτερα οι Τούρκοι από εμάς τώρα, γιατί δουλεύουν τη Βυζαντινή μουσική. Ενώ οι συνθέτες οι δικοί μας δουλεύουν με την Ευρωπαϊκή μουσική…»

Στο παράθυρο του τρίτου ορόφου βλέπω το Αιγαίο, ακούω τον ήχο της θάλασσας στις Βίνες, τον ήχο του ήλιου το μεσημέρι. Μετά από ώρες τρεις, φεύγουμε.

Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου κάποιος μιλάει για τον κιθαρίστα των Police και τη ζωή του και τις συνήθειές του και τις συνήθεις της γυναίκας του και τους δίσκους που έβγαλε και τις πωλήσεις των Police … Άει σιχτήρ, λέω.

Πέμπτη

Το πάλκο είναι από σανίδια άτακτα βαλμένα. Δεξιά ρεκλάμες άγριες και κακόγουστες, κραυγαλέες στο περιεχόμενο και στα χρώματα. Πιο αριστερά, τα «διακοσμητικά» της σκηνής, κάτι πινελιές άτακτα βαλμένες, φτιάχνουν σχήματα ανάμεσα σε ψάρι και σε αγχόνη. Μια πόρτα πάνινη βαμμένη πράσινη.

Μια σκηνή με έναν «ήλιο» με ακτίνες από αλουμινόχαρτο «χτυπητό».

«Με την αγάπη σας», ωρύεται ο κομπέρ.

Είμαστε στο Αναψυκτήριο.

Φωτογραφίζουμε το κενό του αθηναϊκού υδροκέφαλου, ακούμε τα «αστεία» του κονφερανσιέ, παρακολουθούμε το τίποτα στη μεγαλοσύνη του. Τζούμπα, τζούμπα η ορχήστρα του μαέστρου μας, αααάιιι η φωνή της ντίβας Ντούλας Μούλας, πλοπ- πλoπ οι περιφέρειες του «μπαλέτου μας», τα κορίτσια κοιτάνε στην άδεια πλατεία που «οι δημοσιογράφοι τις παίρνουν φωτογραφίες».

Χρησιμοποιώ φιλμ 400 ΑSΑ, σκέφτομαι τι φίλτρο να βάλω που ξέχασα να πάρω μαζί μου αρτιφίσιαλ, εμφανίζεται ο ταχυδακτυλουργός, ο ζογκλέρ, ο κονφερανσιέ και μετά μια ξανθιά και λέει «με την αγάπη σας» και φεύγει.

Φωτογραφίζουμε στην Καλλιθέα, στο Κερατσίνι και στο Περιστέρι. Φεύγουμε καθώς η ντιζέζ τραγουδάει:

Σάββατο

Το αεροπλάνο είναι μικρό, το μπροστινό κάθισμα μοιάζει με χείλος μικρού πηγαδιού.

«Κάθεσαι καλά;», ρωτάει ο Μάικ.

«Θα ‘θελα ένα μαξιλάρι. Δε βλέπω έξω. Δε θα μπορώ να φωτογραφίσω…»

Κάθομαι στο μπροστινό κάθισμα του Pitts No 1 του αρχηγού του ακροβατικού σμήνους της Ρόθμανς στη ράμπα του αεροδρομίου του Μαραθώνα. Σε λίγο θα απογειωθώ για να παρακολουθήσω και να φωτογραφίσω από μέσα τις ακροβατικές επιδείξεις της ομάδας.

Στο χέρι μια Nikon με μοτέρ και φακό ζουμ 35-85 mm. Στην καρδιά ανείπωτη χαρά.

Ο ένας μετά τον άλλο, οι Λαϊκόμινγκ των 200 ίππων παίρνουν μπρος. Τροχοδρομούμε, το ένα αεροπλάνο κοντά στο άλλο, παίρνουμε θέση στην αρχή του διαδρόμου και: Ρόθμανς Μπλου… Ρόλινγκ… Νάσυ, η φωνή του αρχηγού στ’ ακουστικά μας.

Απογειωνόμαστε. Και για τα επόμενα 20 λεπτά… καίγεται ο ουρανός!

Ανακυκλώσεις σε σχηματισμό, διπλοί καθρέφτες, μονοί καθρέφτες, ιμπελμάνς, φορ πόϊντ ρολς, ανάστροφα λουπ, ανάστροφη πτήση ένα μέτρο πάνω απ’ το άλλο αεροπλάνο, ανάστροφη πτήση τρία μέτρα πάνω απ΄’ το διάδρομο του Μαραθώνα, stall turns, σαντέλες, τα πάντα… 

Φωτογραφίζω ίσια, πλάι, ανάποδα, κρεμασμένος από τους ιμάντες μου.

Προσγειωνόμαστε… Μαζεύω τις φωτογραφικές μηχανές και τις εντυπώσεις μου.

Κυριακή

Ακούς μόνο της αναπνοή σου καθώς περνά μέσα απ’ τους σωλήνες και τον ρυθμιστή που δαγκώνεις στα χείλη.

Οι ακτίνες του ήλιου φτάνουν στο βυθό σαν λεπτά σπαθιά που αλλάζουν συνεχώς προοπτικό σημείο. Βρίσκεσαι στα 30 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, με τη Νίκονος στο χέρι ψάχνοντας για ψάρια να φωτογραφίσεις.

Χρώματα δεν υπάρχουν εκεί κάτω. Αλλά ούτε και ζωή.

Κουτιά από μπύρα, πλαστικά, σίδερα, γυαλιά πεταμένα στο βυθό. Σκουπιδότοπος. Στην επιφάνεια ένα στρώμα πετρελαίου.

Κοιτάω το μετρητή αποσυμπίεσης. Μ’ έχει χρεώσει με αρκετό άζωτο, αλλά δεν έχω μπει ακόμα στο κόκκινο. Μπορώ ν’ ανέβω χωρίς αποσυμπίεση.

Κατεβαίνω πιο βαθιά. Βλέπω μια τεράστια σμέρνα στην τρύπα της. πρέπει να ξεπερνάει τα δύο μέτρα.

Φωτογραφία παρακαλώ;

Κλικ, κλικ, κλικ. Μαύρο- άσπρο για μένα, χρώμα για το Μάρκο.

Το ψάρι ανοίγει το στόμα του καθώς αναπνέει. Ο κόσμος πιστεύει ότι τον φοβερίζει.

Ανεβαίνουμε στην ύφαλο.

25 μέτρα, 20 μέτρα, 18 μέτρα… Μια φωλιά σαργών. Ένα μικρό μαγιάτικο. Καθόμαστε ακίνητοι αναπνέοντας σιγανά. Τα ψάρια μας πλησιάζουν και μας κοιτούν περίεργα! Αισθανόμαστε γελοίοι! Μετά από 40 λεπτά βγαίνουμε στην επιφάνεια.

…………………………………………………………………………..

Δευτέρα

Είμαι πολύ κουρασμένος, έχω κάψει την πλάτη μου, πονάει η μέση μου κι αισθάνομαι ζαλάδες.

Σκέφτομαι πως πρέπει να εμφανίσω 14 φιλμ, να γράψω τρία ρεπορτάζ, να προγραμματίσω άλλα τόσα.

…………………………………………………………………………..

Τετάρτη

Μόλις τελείωσα το άρθρο μου για το «Ε». φεύγω για την Πάρνηθα.

Κάποιος φίλος που φτιάχνει hang gliders μου είπε πως πρέπει να μάθω να πετάω.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ