Η ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Είναι ακόμα μία στη μακριά αλυσίδα των ιστοριών βανδαλισμού που καθημερινά ακούει, παρακολουθεί και διαβάζει ο βαθιά κουρασμένος από τη σύγχυση που επικρατεί, Έλληνας πολίτης.

Στο Άργος, σ’ αυτή την πόλη που η σύγχυση έχει πάρει διαστάσεις θεομηνίας, υπήρχε ένα σπίτι. Το σπίτι αυτό, διώροφο, πέτρινο, πανέμορφο, κτίστηκε το 1928 από το Γεώργιο Τσώκρη, έμπορο, αδελφό του Αργείτη στρατηγού της Επανάστασης, Δημήτρη Τσώκρη, ήταν ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κτίρια της καποδιστριακής εποχής.

Ήταν… Γιατί τώρα δεν υπάρχει πια. Τη νύχτα της 16ης προς τη 17η Οκτώβρη, ο ιδιοκτήτης του οδοντογιατρός Δημήτρης Λιάκος καταγόμενος εκ χωρίου έξωθι του Άργους έφερε μπουλντόζες και το γκρέμισε θέλοντας προφανώς ο άνθρωπος να δώσει το οικόπεδο αντιπαροχή…

Ας πάρουμε όμως τα νεοελληνικά πράγματα απ’ την αρχή… Το περίφημο σπίτι κάποτε έφυγε από τα χέρια της οικογένειας Τσώκρη, πουλήθηκε κι έφτασε σαν «προικώον» στα χέρια του ως άνω ιδιοκτήτου.

Οι προθέσεις του ιδιοκτήτου έγιναν γνωστές στους λιγοστούς Αργείτες που προσπαθούν να διατηρήσουν κάτι από την εθνική τους κληρονομιά. Κινήθηκαν κι επέτυχαν να σταλεί μια διαταγή του Υπουργείου Πολιτισμού προς τη Χωροφυλακή Άργους να μείνει απείραχτο το σπίτι μέχρι η γραφειοκρατία να τελειώσει το έργο της και να το κηρύξει διατηρητέο.

Κινήθηκε όμως και ο κ. οδοντογιατρός κι έφερε τις μπουλντόζες και το ισοπέδωσε το παλιόσπιτο. Την ώρα που οι μπουλντόζες γκρέμιζαν το ιστορικό σπίτι, οι κάτοικοι του Άργους ξάγρυπνοι παρακολουθούσαν, αλλά τίποτα δε μπορούσαν να κάνουν, εδώ κοτζάμ Χωροφυλακή δεν έκανε τίποτα.

Την άλλη μέρα πρωί- πρωί φτάσανε κάτι φορτηγά και φορτώσανε τις πέτρες. Ο ιδιοκτήτης του τις είχε πουλήσει στον… μητροπολίτη Αργολίδας ο οποίος, μόλις πληροφορήθηκε το σάλο που έγινε, δήλωσε πως ιδέα δεν είχε από πού προέρχονταν οι πέτρες και, για να δείξει πόσο ενδιαφερόταν για το παλιό αρχοντικό, δέχτηκε αμέσως να τις επιστρέψει πίσω με τα ίδια φορτηγά!

Κι ενώ η παράσταση συνεχιζόταν κι οι ηθοποιοί μπαινόβγαιναν άλλοι με μπουλντόζες, άλλοι με προικώα, άλλοι με φορτηγά, μερικοί ντυμένοι παπάδες, άλλοι χωροφύλακες κι όλοι μαζί φώναζαν και χειρονομούσαν και σήκωναν τους λαιμούς τους δεξιά –αριστερά σα γαλιάντρες για να τους πάρει η τηλεόραση, να ‘σου κι εμφανίζεται η Αρχή. Το πανταχού πατρόν υπουργείο Πολιτισμού που κάνει μήνυση στον κ. ιδιοκτήτη του χαλάσματος (πρώην περήφανου κτιρίου).

Απ’ την άλλη άκρη της σκηνής εμφανίζεται ομάδα πολιτών που κάνει κι αυτή μήνυση στον κ. ιδιοκτήτη αλλά και στη Χωροφυλακή!

Κραδαίνοντας τις μηνύσεις στα χέρια τρέχουν όλοι δεξιά- αριστερά και δεν παίρνουν είδηση ότι έκανε αίτηση για κατεδάφιση του σπιτιού του ο Γεώργιος Κωνσταντόπουλος, λογοτέχνης (Δωρικός) ευκατάστατος, 75 ετών, χωρίς κληρονόμους.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος- Δωρικός ζητά να του επιτρέψουν να ισοπεδώσει το σπίτι του πατέρα του Ηλία Κωνσταντόπουλου που χτίστηκε από τον Τσίλερ το 1912.

Δεν ξέρω αν, τη στιγμή που θα δημοσιευτούν αυτές οι γραμμές, το σπίτι θα είναι ακόμα όρθιο. Αν όχι, δηλαδής να πούμε, βασικά, χρειαζόμαστε κάτι κοτρόνια να κάνουμε ένα πανωσήκωμα, γι’ αυτό κύριε ιδιοκτήτη άμα λάχει αγοράζουμε και τις πέτρες δηλαδής…

Δεν ξέρω ακόμη αν, μέχρι τη στιγμή που θα δημοσιευτούν αυτές οι γραμμές θα ζουν και τα υπόλοιπα από τα 8 ζευγάρια θαλασσαετών που είχαν απομείνει στο Δέλτα του Έβρου, γιατί πληροφορήθηκα ότι κάποιος έξυπνος δασάρχης έβαλε δυο ψόφια γαϊδούρια ποτισμένα με στρυχνίνη για τους… λύκους και τα φάγανε τα σπάνια πουλιά και ψοφήσανε, άσε που μπορεί να τα φάγανε κι άλλα κι ο θάνατός τους να μην έγινε γνωστός.

Ίσως στο σημείο αυτό να υπάρξει ένας αντίλογος. Ίσως κάποιος πει ότι εδώ η ανθρωπότητα απειλείται με εξαφάνιση από τη μόλυνση και τον ;;;;; κι εμείς ασχολούμεθα με τα ντουβάρια;

Μα η ανθρωπότητα απειλείται με εξαφάνιση επειδή οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με τα ντουβάρια και τους θαλασσαετούς.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ