Ο βοριάς φυσούσε δυνατά στα τελευταία 300 μέτρα της ανάβασης, τόσο που αισθανόμουνα την ευεργετική του βοήθεια στο περπάτημα.

Είχα ξεκινήσει τρεις ώρες πριν με προορισμό την κορφή του βουνού που τώρα την πλησίαζα νιώθοντας όλη τη χαρά του οδοιπόρου αλλά και του… ορειβάτη.

Λίγο ακόμα, είπα στον εαυτό μου γυρίζοντας και κοιτάζοντας πίσω τις τρεις κορυφές κι ισάριθμα διάσελα που είχα περάσει και απορώντας με τα πόδια μου που πίστευα ότι είχαν ατροφήσει από το αυτοκίνητο.

Δυο ανάσες και έφτασα στο πιο ψηλό μέρος του βουνού. Εκεί, δίπλα σ’ ένα σωρό μαυρισμένων από κάποια καλοκαιρινή φωτιά βράχων, στάθηκα και κοιτώντας κάτω, ολόγυρα την πατρίδα μου, έχασα όση ανάσα μου ‘χε απομείνει από την ομορφιά που αντίκριζαν τα μάτια μου.

Κάθισα ανάμεσα σε δύο βράχους, ξεδίπλωσα τις εφημερίδες που είχα πάρει μαζί μου. Εμπρός μου μια χειμωνιάτικη ομορφιά που σ’ άφηνε άφωνο. Στην πρώτη σελίδα η φωτογραφία για την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ. Δίπλα, πεντάστηλο, το ρεπορτάζ με τίτλο «Σκοτώνουν σκύλους για να εισπράξουν την επικήρυξη» και πιο κάτω:

Αγριανθρωπική σκηνή εκτελέσεως σκύλων, με λιθοβολισμό ή με ρόπαλα συνήθως, αναστατώνουν καθημερινά τελευταία τις συνοικίες και τα προάστια. Δράστες είναι νεαροί –αλλά και μεγάλοι «δυστυχώς»- που έγιναν «κυνηγοί κεφαλών» σκύλων… εκ παρεξηγήσεως, νομίζοντας ότι θα εισπράξουν την «επικήρυξη»; 200- 300 δραχμές «κατά κεφαλήν».

Ένταξη στην ΕΟΚ, κυνηγοί κεφαλών σκύλων, θάνατος από λιθοβολισμό, όμορφη χώρα… Το ύψος και το βάθος. Το φως και το απόλυτο σκοτάδι. Οι άνθρωποι της Ιάβας και οι άνθρωποι της Ευρώπης. Το καφενείο, ο τουρκοναργιλές, ο τουρκοκαραγκιόζης, η ανοιχτή παλάμη και η μόρφωση, ο επαγγελματισμός, ο προγραμματισμός σε τροχιές σύγκρουσης. Είσαι ευχαριστημένος από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ; ρώτησα τον πολίτη που καθόταν ανάμεσα στους βράχους στην κορυφή του βουνού. Εκείνος, παραμερίζοντας τις οποιεσδήποτε προσωπικές σκέψεις και αντιρρήσεις, δήλωσε πως ναι, είναι ευχαριστημένος, αφού η ένταξη αποτελεί και τη μόνη εγγύηση για τη διατήρηση στη ζωή αυτής της χώρας.

Το ίδιο είπαν, τις ημέρες που ακολούθησαν, όσους ρώτησα. Όλοι οι άνθρωποι που είχαν περάσει τις πολιτικές του μαγουλάδες, είχαν καλμάρει κι έβλεπαν τα πράγματα κάτω απ’ το φως της επίσκεψης του Καρντέν στο Πεκίνο και της δήλωσης ανεξαρτησίας του Τσαουσέσκου παραδέχτηκαν πως ναι, η ένταξη είναι καλή για την Ελλάδα.

Μπορεί κοντόχρονα να δημιουργήσει προβλήματα καθώς θα αρχίσουν να κλείνουν τα καφενεία και οι ξένοι θ γεμίσουν τη χώρα με τις επιχειρήσεις τους. Μακρόχρονα όμως από το συναγωνισμό πρέπει να βγει ένας καλύτερος κόσμος απ’ αυτόν που είναι τώρα. Πολλοί θα μάθουν λέξεις που δεν ήξεραν, όπως συνέπεια, καθήκον και επαγγελματισμός.

Μπορεί τα χρήματα που θα ‘ρθουν να είναι τόσα που να σταματάει και το μπαχτσίς, αυτό το τέρας που έχει καταλάβει τα πάντα στη χώρα αυτή και που κάνεις δεν το αναφέρει από φόβο μήπως χαρακτηριστεί από τις Κασσάνδρες –προστάτες του «λαού». Μπορεί να γίνει η Ελλάδα ένα απέραντο ξενοδοχείο, όπως λέει τούτη η εφημερίδα που κρατάω… Μπορεί τα πάντα…

Πάλι όμως είναι καλύτερα για όλους. Για τα κόμματα της αριστεράς είναι εγγύηση απρόσκοπτης λειτουργίας. Για τα άλλα, ρυθμιστικός μηχανισμός αν πάρουμε σαν παράδειγμα τα όσα γίνονται στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία και πολλές άλλες χώρες.

Ξέρω ότι το δέμα μπορεί να πάει μακριά κι ακούω ήδη τις φωνές για την εξάρτηση, το ξεπούλημα, τις μυστικές συμφωνίες, την υποταγή στους ξένους κλπ, κλπ. Για όλες αυτές τις μάλλον υστερικές κραυγές όμως έχω έτοιμη την απάντηση: Γκουαντάναμο. Γκουαντάναμο. Γκουαντάναμο.

Μόλις κάποιος μου εξηγήσει πως γίνεται στην υπ’ αριθμό ένα χώρα εξαγωγής ζάχαρης και επανάστασης να σταθμεύουν 5.500 Αμερικάνοι πεζοναύτες τότε θα πιάσετε και το πρόβλημα της δικής μας «υποταγής». Με κίνδυνο λοιπόν να χαρακτηριστώ από τους πάσχοντες από πολιτικές μαγουλάδες, λέω μπράβο στην ένταξη κι ανασκουμπώνομαι για ν’ αντιμετωπίσω τους επαγγελματίες της δυτικής Ευρώπης που θέλουν να με κάνουν –έτσι δεν είναι;- γκαρσόνι.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ