Θα ‘χουν περάσει και 25 χρόνια από τότε που, συνειδητά, παρακολούθησα μια σκηνή από το θέατρο του παραλόγου που λέγεται «Ελληνικοί Δρόμοι και Οδηγοί» κι από τότε ποτέ δε σταμάτησα να βλέπω με το πάθος ενός ηδονοβλεψία.

Τώρα μάλιστα που πέρασαν τα χρόνια και δεν κάνω πόλεμο κάθε 30 δευτερόλεπτα, αλλά κάθε μια ώρα, μου μένει καιρός να χαρώ τους ηθοποιούς και το σκηνικό αυτού του απίστευτου χώρου. Μπορώ να σας πω μάλιστα ότι μου έχει γίνει συνήθεια που θα κόψω πιο δύσκολα από το κάπνισμα.

Κάθε πρωί ξεκινώ από την Άνω Βούλα και μαζί με τις σκέψεις για τη μέρα που έρχεται παίρνω μαζί μου και την ανυπομονησία για τα απίστευτα που θα δω στο δρόμο μου.

Νάτος ο πρώτος «οδηγός» καμαρωτός- καμαρωτός. Μαξιλαράκια δύο στο πίσω κάθισμα, κάλυμμα με «τρύπες» και κορδόνι στο τιμόνι και φούντες δύο κρεμασμένες από το καθρεφτάκι.

Ο δρόμος έχει πλάτος 10 μέτρα κι αυτός τον πιάνει όλον! Ούτε που καταλαβαίνω πώς τα καταφέρνει και βρίσκεται την ίδια στιγμή και δεξιά και αριστερά.

Πάει με 34 χιλιόμετρα.

Ευγενικά του ανάβω τα φώτα αλλά δεν τα βλέπει. Σαν το λύκο κοιτάει ίσια εμπρός, αυστηρός και απορροφημένος από το σοβαρότατο έργο της οδήγησης του γιαπωνέζικου οχήματός του.

Σχηματίζεται «κομβόι» δύο αυτοκινήτων. Εκείνου και του δικού μου. Σε δύο δευτερόλεπτα γίνονται τρία. Σε 20 δευτερόλεπτα δεκαπέντε. Ο εμπρός ατάραχος προχωρεί.

Μπιπ (Διακριτικό).

Έναρξη λειτουργίας σκέψεως στον εγκέφαλό του. Αργά. Με δυσκολία κινούνται τα γρανάζια.

«… Μπιπ… Αυτός ο… που- νομίζει- ότι- θα- πάει- ο- … και –κορνάρει- άστον- να- βουρλίζεται- πρέπει- να- φρενάρω- γιατί- πλησιάζω- άλλο- αυτοκίνητο- φρένο- νεκρό- ντεμπραγιάζ- άντε ρε- γκάζι- όχι- φρένο- όχι- φρένο- περνάει- περνάνε- περνάνε- οι ΡΑΛΙΣΤΕΣ…».

Τέσσερις- πέντε οδηγοί που κόντεψε να τους στρίψει τον πέρασαν από πάνω αγριοκοιτώντας τον. Ούτε που κατάλαβε. Προχωρώ. Και πέφτω επάνω στη σκηνή: «Ο νεοέλληνας και η Στροφή».

Η σκηνή αυτή παίζεται ως εξής:

Ο οδηγός σκέπτεται, 500 μέτρα πριν στρίψει, ότι σε 500 μέτρα πρέπει να στρίψει. Αρχίζει η φάση της επιβράδυνσης, από τη φανταστική ταχύτητα των 40 χιλιομέτρων.

Πιο σιγά, πιο σιγά, πιο σιγά, π-ι-ο σ-ι-γ-ά, τρίτη, δευτέρα, η ΣΤΡΟΦΗ! Το τιμόνι στρίβεται, το σώμα γέρνει δεξιά, η κίνηση γίνεται αργή σαν σκηνή από ταινία «σλόου μόσιον». Η Στροφή πάρθηκε. Η ευθεία ακολουθεί. Η ταχύτης των 34 χιλιομέτρων αποκαθίσταται. Η μούργα ρέει. Το «κυκλοφοριακόν» επιτείνεται.

Μεγάλη λεωφόρος εμπρός. Με τρεις λουρίδες κυκλοφορίας. Τώρα θα τρέξω, σκέπτομαι. Αλλά, ως συνήθως. Έχω Άδικο. Διότι: στην αριστερή λουρίδα έρπουν 50 αυτοκίνητα. Οι οδηγοί τους άσχετοι, ακλόνητοι, με γυάλινα μάτια, γράφουν, κατά τον νεοελληνικό τρόπο, το δρόμο, τα αυτοκίνητα, την κυκλοφορία, τη ζωή της πόλης, την εποχή μας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Αυτοί να ‘ναι καλά κι οι άλλοι μπορούν να πάνε να κουρευτούν. Στη μεσαία, δεύτερη ομάδα οδηγών με ταχύτατες αντιλήψεις. Ρέει και αυτή προς την Αθήνα με 50 χιλιόμετρα.

Στη δεξιά λωρίδα ΚΑΝΕΙΣ!

Το βλέπω χρόνια τώρα κι ακόμα δε θέλω να το πιστέψω. Χρησιμοποιώ τη δεξιά λωρίδα χρόνια τώρα και δε θέλω να το δεχτώ. Εκεί προσπερνώ, εκεί κινούμαι πιο γρήγορα, από εκεί φθάνω πιο γρήγορα, έστω κι αν ακολουθώ τα λεωφορεία.

Η αντικοινωνικότητα, η ασχετοσύνη και ο παραλογισμός συνεχίζονται σε σκηνές άπειρου κάλλους. Παραβιάζονται σήματα, κλείνονται διασταυρώσεις, γίνονται πράγματα τρελά, αψυχολόγητα, πράξεις ανθρώπων που δείχνουν έτσι ή πάσχουν από ψυχασθένειες.

Όλοι αριστερά με το σωματάκι να γέρνει στις στροφές, ελάτε τώρα, συνάδελφοι οδηγοί, να κατακυριεύσουμε τις λεωφόρους, να φρακάρουμε τις πόλεις, να καθίσουμε σα ρινόκεροι, να συνεχίσουμε αυτό το θλιβερό θέατρο του παραλόγου που συνοδεύει τις παραστάσεις του από 1700 σταυρούς (σε τάφους) το χρόνο και από 50.000 τραυματίες.

Μη το βάζετε κάτω, συνάδελφοι οδηγοί! Η τελική νίκη πλησιάζει. Όπου να ‘ναι η πόλη θα πάρει την τελευταία της αναπνοή διοξειδίου και θα πεθάνει. Κάτω από τα πέλματα των ηθοποιών που παίζουν σ’ αυτό το θέατρο που λέγεται Ελληνικοί δρόμοι και νεοέλληνες οδηγοί.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ