Μου θυμίζουν αυτά τα καλοκουρεμένα, καλοπλυμένα, καλοφαγομένα κανίς που ποτέ δεν είναι ευχαριστημένα μ’ αυτά που περιδρομιάζουν κι όλο γαβγίζουν κι όλο τσιρίζουν θέλοντας κι άλλα ή μη θέλοντας τίποτα.

Όλοι τούτοι οι καινούργιοι λόγιοι, διανοούμενοι, αμφισβητίες, πολιτικοποιημένοι λογάδες που καταφέρονται από το πρωί μέχρι το βράδυ ενάντια στην τεχνολογία που- όπως κι οι κυρίες των κανίς- τους διατηρεί στη ζωή.

Τους παρακολουθώ που βολοδέρνουν στα οικοδομικά και δημοσιογραφικά τους στέκια γενειοφόροι, μπλαζέ και πολύ ‘‘ντιτάτσ(ε)τ’’, όπως μου πέταξε ένας από δαύτους στη μία η ώρα το μεσημέρι ενός Σαββάτου που το μπετόν στην Αθήνα έκαιγε στους 40 βαθμούς.

Αυτός ο συγκεκριμένος τα ‘χε βάλει με τους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Ήταν ‘‘εναντίον’’ εκεί στη μέση της ‘‘πλατείας’’ ανάμεσα στο έβδομο και όγδοο ούζο του.

«Καταστροφή και θάνατος, έλεγε, είναι η ατομική ενέργεια. Χιλιάδες σκελετοί στην Ελλάδα. Μόλυνση της ατμόσφαιρας τρομερή. Τίποτα δε θα μείνει ζωντανό. Δουλειά των μονοπωλίων που θέλουν μ’ αυτόν τον τρόπο να υποδουλώσουν την Ελλάδα…».

Είναι η μόνη ελπίδα για την Ελλάδα τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας, ψέλλισα, φτωχός υποστηρικτής της Τεχνολογίας και της Μηχανής. Χωρίς αυτά θα ψοφήσουμε σαν τα ποντίκια αν κάποια μέρα κάποιος κόψει τη φλέβα του πετρελαίου. Μόνο με την Τεχνολογία σώζεται ο πετρότοπος όπου ζούμε.

Με κοίταξε ειρωνικά, γύρισε στο Σούλη δεξιά κι εγώ ένιωσα το χάσμα να πλαταίνει.

«Κακόμοιρε» είπα μέσα μου, «έκλεισες ακόμα μια πόρτα».

«Θα συμφωνείτε, βέβαια, με τις μηχανές», είπε το κανίς.

«Απόλυτα», απάντησα. «Είναι η μόνη ελπίδα εδώ που φτάσαμε».

Κι επειδή το κανίς φάνηκε απορημένο, ανάλαβα την υπεράσπισή τους για μια ακόμα φορά.

Μόνο με τις μηχανές θα μπορέσουμε να διορθώσουμε το κακό που έκαναν οι… μηχανές, είπα. Και το κακό που έκαναν ήταν φυσικό και σύμφωνο με τους όρους του παιχνιδιού που παίζεται στο σύμπαν.

Το 1831 ο Φαρανταίη γύρισε ένα πηνίο μέσα σ’ ένα μαγνητικό πεδίο κι ανακάλυψε ότι παράγεται ηλεκτρισμός.

Σήμερα περισσότεροι από 3.000.000.000 τόνοι καυσίμων καταναλώνονται κάθε χρόνο για να κινηθούν τα εργοστάσια που παράγουν ηλεκτρική ενέργεια. Ο άνθρωπος έπιασε στα χέρια του το καινούργιο του παιγνίδι και σαν μαθητευόμενος θεός που είναι, έκανε λάθη παίζοντας με δαύτο.

Για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του σε ηλεκτρισμό άδειασε τις ενεργειακές πηγές του πλανήτη του.

Για να αντικαταστήσει τις άδειες ενεργειακές πηγές του έβαλε το χέρι του στην καρδιά του σύμπαντος κι ανέσυρε τους πυρήνες του ουράνιου 235 με τα 92 πρωτόνια και τα 143 ουδετερόνια.

Στις 2 το Δεκέμβρη του 1942 ο Ενρίκο Φέρμι κατάφερε να επιτύχει την πρώτη ελεγχόμενη πυρηνική αντίδραση και ο μαθητευόμενος θεός έκανε κι εδώ λάθη παίζοντας με τη διάσπαση των πυρήνων του ουράνιου. Κατάκαψε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και κρέμασε πάνω από το κεφάλι του την απειλή ενός πυρηνικού πολέμου, αλλά, παράλληλα, άνοιξε τους δρόμους του σύμπαντος.

Όπως και με τον ηλεκτρισμό, έτσι και με την ατομική ενέργεια ο άνθρωπος κέρδισε περισσότερα από όσα έχασε και θα κερδίσει περισσότερα από όσα τυχόν στο μέλλον θα χάσει.

Οι δυνάμεις αυτές έσωσαν περισσότερες ζωές απ’ όσες πήραν, έχτισαν περισσότερα απ’ όσα χάλασαν και καθάρισαν ή θα καθαρίσουν περισσότερα απ’ όσα μόλυναν.

Το ίδιο μ’ όλες τις μηχανές. Από τις απλές μηχανές του κιμά μέχρι τις ‘‘βόμβες’’ κοβαλτίου που πολεμούν τον καρκίνο κι από τα απλά βελοσολέξ μέχρι τους τροχιακούς σταθμούς και τους διαστημικούς πυραύλους…

Ο άνθρωπος έπρεπε να χρησιμοποιήσει τις μηχανές γιατί μόνο αυτές θα του επιτρέψουν να εγκαταλείψει τον αστείο μικρό πλανήτη που λέγεται Γη όταν δεν θα υπάρχει πια χώρος γι’ αυτόν. Το κανίς αντέδρασε στη σκέψη της εγκατάλειψης του πλανήτη.

«Τι είναι αυτά που λέτε;», είπε . «Διαβάζετε βιβλία επιστημονικής φαντασίας;».

Δε χρειάζεται πολύ μυαλό για να παραλληλίσει κανείς τα φαινόμενα μιας πόλης μ’ εκείνα ενός πλανήτη. Η πόλη γέμισε, οι άνθρωποι έφυγαν μακριά με τ’ αυτοκίνητα και τα τρένα. Η Γη θα γεμίσει, οι άνθρωποι θα φύγουν μακριά με γαλαξιακά σκάφη.

Μπορεί η σκέψη να φαντάζει αστεία στο κανίς, αλλά είναι τόσο καθημερινή και τόσο φυσική ώστε δεν είναι δυνατό να μην είναι σωστή.

Όσο τους διαβάζω και τους παρατηρώ, μα τον μαθητευόμενο θεό, μου θυμίζουν τα κανίς με τις φούντες στα πόδια και τα μαγικά ραβδιά στα χέρια που μ’ αυτά απειλούν να εξαφανίσουν τις Μηχανές.

Ευτυχώς, για τους ανθρώπους του μέλλοντος, όμως, δεν είναι οι μηχανές που θα εξαφανισθούν αλλά όλοι τούτοι οι εθελοτυφλούντες «διανοούμενοι» του Εσωτερικού Κύκλου.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ