Είμαι σίγουρος πως κάποια ημέρα, πενήντα χρόνια από σήμερα, κάποιος μεγάλος κοινωνιολόγος θα αναλάβη να εξηγήση το φαινόμενο των Πρώτων Σελίδων. Είμαι σίγουρος πως αυτό το όργιο των εγκλημάτων, των βιασμών, των καταποντισμών, αυτό το μωσαϊκό των υπερτίτλων, της υπερβολής και της προβολής ανύπαρκτων κινδύνων θα προκαλέση το ενδιαφέρον των επιστημόνων και πως οι άνθρωποι του μέλλοντος θα βρουν τις απαντήσεις που αρμόζουν σ’ αυτό το φαινόμενο.

Κάθομαι μπροστά στα περίπτερα και τους κοιτώ και σκέπτομαι (μελαγχολικά) ότι αυτά που διαβάζω δεν είναι αρκετά και πως πρέπει να προσφερθούν ακόμα περισσότεροι βιασμοί, ακόμα μεγαλύτερες υπερβολές, ακόμα περισσότερη «ανησυχία».

Πρέπει να προσφέρεται καθημερινά η ανησυχία. Χωρίς ανησυχία δεν είναι δυνατό να ζήσουμε σε τούτη τη χώρα.

Ανησυχία και βιασμοί και αποκαλύψεις σεξουαλικών οργίων και βαρύγδουπες «έρευνες» σε χώρους που από την εποχή των Βαβυλώνιων υπάρχουν κακοποιοί και εγκλήματα και που τώρα «ανακαλύπτονται» για να εντυπωσιασθή ο «λαός».

Κοιτώ τις εφημερίδες εκείνες που προσπαθούν να σταθούν στο ύψος της (ιερής) αποστολής τους και τα χάνω (ακόμα).

Φαντάζουν ψεύτικες, άδειες από ειδήσεις, δίπλα στις κραυγάζουσες.

ΔΙΠΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ. ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΖΕΙ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ. ΒΟΜΒΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ…Κι όλα τούτα με γράμματα τεραστίων διαστάσεων που κάνουν ακόμα κι αυτούς που τα γράφουν ν ανησυχούν. Είναι γνωστό ότι ζούμε στη χώρα της υπερβολής. Είναι γνωστό ότι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι ή, κι αν είμαστε, άλλοι μας κάνουν να φαινόμαστε δυσαρεστημένοι, γιατί αυτό εξυπηρετεί τις θολές πολιτικές τους επιδιώξεις.

Όμως φτάνει πια… Το λέει ένας άνθρωπος που έφαγε τη ζωή του πίσω από ένα δημοσιογραφικό γραφείο… Φτάνει με τους υπερτίτλους  και τις υπερβολές. Λιγότεροι βιασμοί, λιγότεροι καταποντισμοί και λιγότερες «ανησυχίες» δεν βλάπτουν. Ίσως μάλιστα να ωφελήση η… αντικειμενική προβολή των γεγονότων!

Ξέρω βέβαια ότι ζητώ πολλά κι ότι τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν πρόκειται να πραγματοποιηθή.

Ξέρω ότι κάθε μεσημέρι τα περίπτερα όλης της χώρας θα «καίγονται» από τους υπερτίτλους, τις υπερειδήσεις και τα υπερσχόλια.

Ξέρω ότι ο πατέρας θα συνεχίση να βιάζη την κόρη και ότι η δημοκρατία θα βιάζεται από οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν κυβερνά, μέχρι τη στιγμή που τους σημερινούς ανησυχούντες και  υπερβάλλοντες κυρίους θα αντικαταστήσουν άνθρωποι που θα πονούν για αυτό τον τόπο, άνθρωποι που θα λένε την Αλήθεια και που μοναδικός τους σκοπός θα είναι η ενημέρωση και όχι ο εντυπωσιασμός του αναγνώστη.

Οι σκέψεις αυτές μου ξανάρθαν στο νου προχτές, διαβάζοντας τους τίτλους των Ιταλικών εφημερίδων μετά τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρώμη και το Μιλάνο.

Θα περίμενε κανείς να διαβάση πως η συντέλεια της Ιταλίας έφθασε… Κι όμως… Οι συνάδελφοι στην ταραγμένη αυτή χώρα έδωσαν την είδηση χωρίς να προβάλλουν (μέσω της ειδήσεως) τους δικούς τους φόβους, τρόμους, ανησυχίες ή συμπλέγματα.

Και ο αναγνώστης που καθόταν απέναντί μου στο τραίνο διάβασε, έκρινε κι αποφάσιζε μόνος του, χωρίς να επηρεασθή από τους κραυγάζοντες και τους ευρισκομένους σε μόνιμη κατάσταση υστερίας τιτλογράφους που, δυστυχώς, βρίθουν στη χώρα αυτή.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ