Επηρεασμένος κι εγώ, όπως όλοι οι καλοί άνθρωποι, από τη συναισθηματική γρίπη που ενσκήπτει κάθε τέλος της χρονιάς, σκέφτηκα να γράψω ένα «χρονογράφημα» για όλα όσα έγιναν στον κόσμο τους μήνες που πέρασαν και δεν πέρασαν σ’ αυτήν εδώ τη στήλη. Να προσπαθήσω να «εξηγήσω» π.χ. την αυτοκτονία της Τζονστάουν, να πω κάτι για την υποστήριξη του Κάρτερ προς τον Σάχη και την κυρία Ντιμπά, να σχολιάσω την απονομή του νόμπελ ειρήνης στους κ.κ. Μπέγκιν και Σαντάτ… Θα μπορούσα, είπα στη γραφομηχανή μου, να γράψω κάτι για την επίσκεψη του Πιέρ Καρντέν στο Πεκίνο, για τη δήλωση «ανεξαρτησίας» του προέδρου Τσαουσέσκου της Ρουμανίας και τη σχεδόν ταυτόχρονη επίσκεψη του κυρίου Μπλούμενταλ στο Βουκουρέστι. Θα μπορούσα να γράψω για την άνανδρη δολοφονία του Άλντο Μόρο, για το ότι ο πρόεδρος Κάστρο της Κούβας αποφάσισε να αφήσει ελεύθερους 3.000 πολιτικούς κρατουμένους (υπάρχουν κι εκεί;) ότι τουλάχιστον 400.000 νοτιοβιετναμέζοι έφυγαν από τη χώρα τους μετά την απελευθέρωση, ότι σκληρός πόλεμος γίνεται στα σύνορα της Καμπότζης και του Βιετνάμ…

Θα μπορούσα να γεμίσω αυτή τη στήλη απ’ την πρώτη μέχρι την τελευταία της αράδα με τα συμβαίνοντα στον πλανήτη και να κάνω και μία ή περισσότερες προβλέψεις για το 1979 υπό τύπον καζαμία…

Θα μπορούσα… Αν ζούσα κι εργαζόμουν σε μια άλλη χώρα. Σε έναν τόπο που θα ήξερα τι θα κάνω αύριο το πρωί, που θα αισθανόμουν προστατευμένος από τις απότομες μεταβολές, που θα γύριζα ήσυχος το βράδυ στο σπίτι μου και θα ‘λεγα στον εαυτόν μου ότι τουλάχιστον μερικά βασικά πράγματα λειτουργούν κανονικά ή έστω με μία επίφαση κανονικότητας. Σ’ έναν τέτοιο τόπο, σε μια τέτοια χώρα αν θέλετε, θα είχα το θράσος να απασχολήσω τους αναγνώστες μου (και τον εαυτό μου) με μια δελεαστική παράθεση των διεθνών γεγονότων και να βγω και «καθαρός» που λένε.

Μόλις πριν από 24 ώρες παρακολούθησα τους Ελβετούς συναδέλφους να «αναλύουν»- μέσα από τα πεντακάθαρα, σωστά τοποθετημένα, άψογα φυλαγμένα, τετράγωνα κομμένα, από πράσινο ζωσμένα σπίτια τους και γραφεία τους- την αυτοκτονία των δυστυχισμένων ψυχοπαθών της Τζονστάουν και την τρομοκρατία– όπως την χαρακτήρισαν- των «εχθρών του Σάχη» στην Περσία.

Στη δική μας χώρα όμως αυτά είναι πολυτέλειες ανεπίτρεπτες. Κάθε αναφορά στα έξω θυμίζει την ΕΡΤ που μπορεί και καλύπτει- μέσω δορυφόρου- τον κόσμο ολόκληρο αλλά δεν είναι σε θέση να καλύψει ούτε τα συμβαίνοντα στην Αττική.

Με τι καρδιά, τι όρεξη και τι μυαλό να γράψει κανείς για όσα τρομερά και φοβερά συμβαίνουν στον κόσμο όταν κοιτάει πίσω, μέσα στην ίδια του την πατρίδα, και βλέπει πως τίποτα δε μεταβλήθηκε και στους δώδεκα μήνες που πέρασαν.

Ναι… Έγιναν πέντε δρόμοι, στήθηκαν δέκα εργοστάσια και έγιναν και είκοσι εκθέσεις, αλλά μετά; Τι έγινε με τα φοβερά και κρίσιμα προβλήματα ύπαρξης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα;

Τι προγράμματα εξαγγέλθηκαν για τη βιομηχανία; Ποια κίνητρα δόθηκαν στη βιοτεχνία; Ποιοι αποφάσισαν για την κατεύθυνση και τους στόχους της επιστημονικής έρευνας; Ποια μέτρα και ποια σταθμά οργανώθηκαν και θεσπίστηκαν για τα καταναλωτικά αγαθά; Ποιοι μελέτησαν την οικοδομική αναρχία; Ποιοι φρόντισαν για τις θάλασσες, τον αέρα, τα δάση;

Ποιοι άρχισαν να χτίζουν τα τείχη που πάνω τους θα πέσουν οι εχθροί της πατρίδας; Ποιοι διαμόρφωσαν της εξωτερική πολιτική; Ποιοι και πώς αντιμετωπίζουν το φαινόμενο να είναι γεμάτη η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο από προκηρύξεις των Τουρκοκυπρίων στις οποίες οι Έλληνες κατηγορούνται σαν ιμπεριαλιστές;

Τι έγινε με τις περιπτώσεις της νοθείας; Πώς αντιμετωπίζεται το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας; Πώς το… κυκλοφοριακό; Πώς το εκπαιδευτικό;

Συγνώμη που σας χάλασα την ημέρα- αν σας τη χάλασα- μ’ όλα αυτά, αλλά κάθισα να γράψω ένα χρονογράφημα εποχής, και στο τέλος κόντεψα να σκίσω τα χείλη μου με τα δόντια μου. Από την αγωνία μου αλλά και από το φόβο μου γι’ αυτή τη δεύτερη τουρκοκρατία που λέω πως μας απειλεί. Μπορεί ο φόβος μου αυτός να με οδηγεί σε πρωτοχρονιάτικες υπερβολές και τίποτα να μη συμβαίνει και όλα να είναι ροζ και ευτυχισμένα. Θα δούμε σύντομα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ

Υ.Γ. πέρα από αυτό όμως δεχτείτε τις ευχές μου για τον νέο χρόνο.