Θα… θα… θα! Τόχουμε εμείς οι Έλληνες. Πόσο συχνά δεν λέμε τι θα κάναμε «αν ήμαστε…».

Και δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ τη συνήθεια! Γι’ αυτό έχω μερικά «θα» που θα τα έλεγα αν ήμουν βασιλιάς. Όλα αυτά τα «θα» έχουν άμεση σχέση με τους οδηγούς και τ’ αυτοκίνητο βέβαια, διότι θα ήμουν ένας πολύ «ειδικός βασιλιάς». Βλέπετε, το μόνο που ξέρω καλά είναι οι μηχανές, τ’ αυτοκίνητα και ο κόσμος τους. Κατά τα άλλα δεν ξέρω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται στο Πακιστάν, δεν με ενδιαφέρει αν ο Γκρέτσκο κατεβάζει τα στρατά του στις ακτές, αν στη Μπιάφρα έγινε χαλασμός, αν ο Α Κολοσσός μόλις ξεπερνά σε δύναμη στον Β κολοσσό. Σας είπα… Το μόνο που καταλαβαίνω καλά είναι τ’ αυτοκίνητα. Κατά τα άλλα είμαι ντουβάρι!..

Βλέπετε ζω με βενζίνη και ξέρω να λύνω ένα καρμπυρατέρ σε 30 δευτερόλεπτα και 6 δέκατα. Κι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Έστω κι αν χρειάστηκα 30 χρόνια για να το μάθω.

Το πρόβλημα που με απασχολεί είναι το εξής… Διαβάζω στις εφημερίδες, ότι ο κόσμος σκοτώνεται με τ’ αυτοκίνητα. Λένε, οι εφημερίδες , ότι ο κόσμος τρακάρει στην εθνική οδό φάτσα με φάτσα και μετά τους βγάζουν απ’ τα συντρίμμια με το οξυγόνο. Ακόμη λένε οι εφημερίδες ότι πέφτουν πάνω στις κολώνες και σκοτώνονται χωρίς κανένα λόγο. Όλα αυτά που λένε οι εφημερίδες με κάνουν να σκέπτομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με τις εφημερίδες ή με τους οδηγούς. Έφθασα σ’ αυτό το συμπέρασμα παρά το γεγονός ότι είμαι ένας κουτός βασιλιάς.

Και αποφάσισα να λάβω ή να προτείνω μερικά μέτρα. Σκέφθηκα παραδείγματος χάριν ότι στην αεροπορία για να πάρουν οι πιλότοι δίπλωμα περνούν από πολύ αυστηρές εξετάσεις και αν επιτύχουν τους επιτρέπεται να μπουν σ’ ένα αεροπλάνο και να πετάξουν μόνοι τους. Και σκέπτομαι: πώς είναι δυνατόν στις μέρες μας να μπαίνη κάποιος σ’ ένα αυτοκίνητο και να οδηγή όταν έχη μάθη να κάνη μόνο όπισθεν και να παρκάρη στον σαλίγκαρο.

Σκέφτομαι ακόμη ότι τ’ αυτοκίνητα ζυγίζουν 1.000 κιλά και ότι κινούνται με 60, 70, 100, 130 χιλιόμετρα την ώρα. Πράγμα που με οδηγεί στο κουτό συμπέρασμα ότι για να οδηγήσης ένα σώμα 1000 κιλών που κινείται με 130 χιλιόμετρα πρέπει να έχης κάποιες ικανότητες. Γι’ αυτό αν ήμουν «βασιλιάς» θα θέσπιζα ένα νόμο που θα απαιτούσε απ’ τους οδηγούς να έχουν αυτές τις ικανότητες. Κι αν δεν τις είχαν δεν θα τους έδινα «δίπλωμα».

Ακόμη μαθαίνω απ’ τους υποτακτικούς μου ότι πολλοί άνθρωποι σκοτώνονται επειδή έπεσε λίγη βροχή. Αλλά διαβάζω κι’ όλας ότι άλλοι άνθρωποι τρέχουν με τριακόσια χιλιόμετρα πάνω στο νερό και δεν σκοτώνονται. Λένε οι γραφές ότι οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να οδηγούν πάνω στο νερό κι εγώ φαντάζομαι ότι κάποιος θα τους έμαθε να τρέχουν πάνω στο νερό. Σαν βασιλιάς λοιπόν- κουτός- θα έβγαζα ένα νόμο που θα έλεγε ότι κάποιος δεν ξέρει να οδηγή στο νερό δεν θα παίρνη δίπλωμα και θα έφτιαχνα μάλιστα κι ένα μέρος με νερά για να δίνουν εξετάσεις οι οδηγοί.

Ακόμη ακούω, παρ’ όλο που είμαι κουτός και βαρήκοος, ότι τ’ αυτοκίνητα έχουν φρένα και λάστιχα και τιμόνια και ότι αυτά τα εξαρτήματα παθαίνουν βλάβες. Θα έβγαζα λοιπόν ένα νόμο που θα έλεγε ότι αυτοκίνητα με βλάβες δεν πρέπει να κυκλοφορούν γιατί αν οι κάτοχοί τους έπεφταν στη τσιμπίδα του κουτού βασιλιά θα έχαναν το δίπλωμά τους μια για πάντα.

Ακόμη θα έκανα και κάτι άλλο.

Θα χώριζα τους οδηγούς σε κατηγορίες και θα τους έδινα ανάλογα διπλώματα. Δίπλωμα Α και θα κυκλοφορούσαν μόνο σε γήπεδα και χωράφια ή σε δρόμους μη εθνικούς με 70 το πολύ χιλιόμετρα την ώρα.

Δίπλωμα Β και θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν μέσα στη πόλη και εθνικούς δρόμους με 100 το πολύ χιλιόμετρα την ώρα.

Και δίπλωμα Γ, που θα τους επέτρεπε να κυκλοφορούν παντού, να τρέχουν όσο θέλουν και να έχουν ό,τι αυτοκίνητα θέλουν. Το τελευταίο (δίπλωμα Γ) θα το έπαιρναν ύστερα από αυστηρότατη δοκιμασία και αφού προηγουμένως είχαν πάρει τα διπλώματα Α και Β.

Όπως, ίσως, καταλαβαίνετε αυτοί οι οδηγοί με το δίπλωμα Γ θα ήταν Πάρα Πολύ Καλοί Οδηγοί.

Θα ήταν απόλυτοι γνώστες της μηχανής τους και των κανόνων κυκλοφορίας και θα ήταν και αληθινοί κύριοι- ή και κυρίες, γιατί όχι;- στους δρόμους.

Έτσι θα περιόριζα τα ατυχήματα και θα μείωνα τον τραγέλαφο που παρουσιάζεται στους δρόμους της χώρας μου αυτή τη στιγμή.

Θα έκανα κι άλλα πολλά πράγματα. Όπως π.χ. να μειώσω το κόστος συντηρήσεως των αυτοκινήτων, να μειώσω τη τιμή τους έτσι που να μπορούν οι οδηγοί μου να τα διορθώνουν ή να τα αντικαθιστούν όταν γίνουν επικίνδυνα για το σύνολο.

Βέβαια τώρα μαθαίνω ότι συμβαίνει το αντίθετο σε μια προσπάθεια- όπου μου λένε- να εξαφανισθή το αυτοκίνητο απ’ τους  δρόμους της χώρας μου. Σκέπτομαι όμως- πάλι κουτά- ότι όταν εξαφανισθή πώς θα κινήται το χρήμα, οι άνθρωποι, τα αγαθά απ’ το ένα σημείο της χώρας μου στο άλλο!

Και αρχίζω μια δεύτερη σειρά κουτών σκέψεων, τις οποίες θα σας κάνω γνωστές αν μου πήτε ότι καταλάβατε τη σειρά που διαβάσατε σήμερα.

Βλέπετε δεν ξέρω και πολύ καλά πώς σκέπτεσθε. Είμαι ένας κουτός βασιλιάς και είναι δύσκολη εποχή για τους κουτούς…

Φωτογραφία: Μαρτίνι και Ρόσσι ρέϊσινγκ τημ! Οι υποστηρικταί των Πόρσε 917 παράγουν τα γνωστά τερψιλαρύγγια. Αλλά αυτό δεν τους εμποδίζη να βρίσκονται στο κέντρο ενός κόσμου που είναι στ’ αλήθεια το κέντρο του κόσμου!… Του κόσμου του αυτοκινήτου.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ