ΜΙΑ απ` τις βραδυές που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ήταν η βραδυά εκείνη του Σαββάτου. Μίλησα μ` έναν λόγιο, συγγραφέα, άνθρωπο των γραμμάτων. Για χίλια- δυο θέματα σχετικά με τη ζωή.

Κι είδα ότι ο άνθρωπος είχε φακούς στα μάτια και δεν έβλεπε τίποτα σωστά, αλλά αυτό δε με πείραζε. Μπορεί αυτός να πίστευε ότι έχω εγώ φακούς στα μάτια και δεν βλέπω τίποτα σωστά…

Μέχρι τη στιγμή που τον ρώτησα πως βλέπει τ` αυτοκίνητα στις σύγχρονες κοινωνίες. Τους θανάτους. Τα ατυχήματα. Την πρόληψή τους το πώς επηρεάζουν τους άλλους ανθρώπους. Το πώς επηρεάζουν αυτόν τον ίδιο, σαν άνθρωπο των γραμμάτων. Σαν συγγραφέα. Σαν λόγιο.

«Να πεθάνουν όλοι οι ραλλίστες», μου είπε. «Να σκοτωθούν 150- 200. Δεν παθαίνει τίποτα η Ελλάς».

«Ποιοι ραλλίστες»; Ρώτησα.

«Όλοι αυτοί που τρέχουν σαν τρελλοί», απάντησε.

Και απ` αυτές τις δυο του φράσεις, κόμπο- κόμπο, κατάφερα να του τα βγάλω όλα.

Ο άνθρωπος οδηγούσε ένα απ` τα πιο επικίνδυνα αυτοκίνητα που πέρασαν ποτέ απ` τη Γη και που ευτυχώς δεν παράγεται πια. Ένα αυτοκίνητο ερείπιο, χωρίς εξάτμιση, χωρίς φώτα. Πήγαινε «το πολύ με 60. Ούτε ένα παραπάνω». Έπαθε όμως κι ένα ατύχημα πριν λίγο καιρό. Περίμενε στη μέση της Λεωφόρου Ποσειδώνος, στη Γλυφάδα, να πάη προς την Καραπάνου. Και δεξιά του ήλθε και στάθηκε ένα Φολκσβάγκεν. Και του έκλεισε την ορατότητα. Πέρασαν λίγα λεπτά, είπε. Και θέλησε να φύγη, αλλά επειδή δεν έβλεπε δεξιά, ρώτησε τον οδηγό του Φολκσβάγκεν αν ο δρόμος ήταν ελεύθερος. Ο οδηγός του Φολκσβάγκεν του είπε πως ήταν ελεύθερος. Και ξεκίνησε να περάση. Και δέχτηκε μια BMW1600 στις δεξιές του πόρτες.

«Σκοτώθηκε κανείς;» ρώτησα με αγωνία.

«Όχι», απάντησε ο λόγιος μου, «αλλά μακάρι να σκοτωνόταν ο ραλλίστας»!

Ένοιωσα ρίγος να με διαπερνά και ρώτησα αν, κατά τη γνώμη του, αυτό που έκανε ήταν σωστό. Αν μπορή να βγαίνη κανείς σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας, επειδή κάποιος άλλος του είπε ότι ο δρόμος είναι ελεύθερος.

«Και βέβαια μπορεί να βγαίνη», ήρθε η απάντηση. «Να μην έτρεχε έτσι ο ραλλίστας… Που είχε και την κοπέλα του μέσα».

Κι αν σκοτωνόταν; Κι αν έμενε κουτσός, κουλός σ` όλη του τη ζωή ο άλλος οδηγός;

«Καλά να πάθαινε! Έτρεχε τουλάχιστον με 60 χιλιόμετρα και εκεί δεν έπρεπε να τρέχη με πάνω από 20…»

Κι αν μετέφερε έναν τραυματία, έναν ετοιμοθάνατο;

Σιγά- σιγά από τον λόγιό μου άρχισε να σχηματίζεται Εκείνος. Ο άνθρωπός μου. Αυτό το πρόσφατο απόκτημα των ελληνικών δρόμων. Ο τρομαγμένος, γεμάτος συμπλέγματα, κακός, αγενής, εγκληματικός τύπος του «οικογενειάρχη», που πιστεύει ότι όλοι όσοι τον προσπερνούν είναι παρανοϊκοί, που σου κορνάρει σαν υστερική γριά όταν περνάς πεζός το δρόμο, που σου ανάβει τα μεγάλα φώτα όταν είναι πίσω σου και σε στραβώνει, που σε κλείνει όταν προσπερνάς στην εθνική οδό για να σε «τιμωρήση», που σε βρίζει με τα χειρότερα λόγια αν του ζητήσης να πάη δεξιά. Αυτό το ανθρωπόμορφο Όν που προξενεί τα περισσότερα ατυχήματα. Που σπάνια είναι μέσα στα ατυχήματα που προξενεί…

Τον ήξερα Εκείνον. Αλλά δεν πίστευα ότι είναι και Ναζί!

Ο λόγιός μου ήταν Ναζί. Ήθελε να σκοτωθούν όλοι. Να τσακιστούν οι νέοι που «είχαν και τις κοπέλες τους δίπλα». Να καούν ζωντανοί οι οδηγοί αγώνων. Οι άχρηστοι. Οι επιδειξίες. Τόλμησα μια ερώτηση μόλις ανέφερε τους οδηγούς αγώνων…

«Μα πολλοί απ` αυτούς έχασαν τη ζωή τους για να είσαι εσύ ασφαλής. Πώς τολμάς να τους διαγράφης με μια λέξη;»

Με κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνη τι του λέω. Του μίλησα για τα διάφορα εξαρτήματα που ακόμα και το δικό του αυτοκίνητο είχε επάνω και που γι` αυτά χάθηκαν μερικοί άνθρωποι. Πάλι δεν κατάλαβε. Δεν ήξερε ότι τ` αυτοκίνητό του είχε αυτά τα εξαρτήματα.

«Εγώ μόνο νερό και βενζίνη ξέρω να βάζω. Τ` άλλα τα έχω εγγεγραμμένα…».

Και τότε τι γνώμη είχε για τους πρωτοπόρους του αέρος; Αυτούς που χάθηκαν για να ταξιδεύη αυτός με ασφάλεια στην Ευρώπη για τις διακοπές του;

«Κομπλεξικοί… Δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν κι έτρωγαν τα λεφτά του πατέρα τους».

Μα όλοι;… Οι αδερφοί Ράϊτ; Ο Λίντμπεργκ; Ο Μπλεριό; Οι κοσμοναύτες; Οι εξερευνηταί; Όλοι ήταν κομπλεξικοί; Όλοι δεν είχαν τι να κάνουν;

«Όλοι. Όλοι αυτοί που σ` έκαναν να σκέπτεσαι όπως σκέπτεσαι. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα. Δεν τα κάνουν οι σοβαροί άνθρωποι».

«Μα αν δεν τα έκαναν θα καθαρίζαμε ακόμα μπανάνες στα δέντρα», τόλμησα να πω.

«Καλύτερα μπανάνες στα δέντρα, παρά ραλλίστες», απάντησε ο Φορμόλης.

Αυτός ήταν ο «δικός μου». Το Δείγμα για το μουσείο που θα κάνω όταν γίνω πλούσιος. Θα βάλω πολλά είδη ανθρώπων εκεί μέσα. Ένας απ` αυτούς θα είναι και ο λόγιός μου. Που μια μέρα που έβρεχε και πήγαινε με 60 στην εθνική οδό Αθηνών- Κορίνθου και προσπερνούσε ένα μεγάλο φορτηγό, είδε ένα άλλο αυτοκίνητο να έρχεται από την άλλη πλευρά. και επειδή είδε ότι δεν μπορούσε να προσπεράση, πάτησε φρένο. Και μόλις πάτησε φρένο το όχημα γύρισε και σταμάτησε κάθετα στο δρόμο.

Μου τα είπε όλα αυτά για να μου δείξη ότι ταξιδεύει. Και τον ρώτησα αν τα φρένα του πιάνουν καλά. Αν πιάνουν ομοιόμορφα και στους τέσσερις τροχούς, αν τα λάστιχά του είναι καλά… Πάλι με κοίταξε σαν χαμένος. Κοίταξα τα λάστιχα του αυτοκινήτου του. Τέσσερα παράταιρα σε διάφορους βαθμούς αποσυνθέσεως.

Τον ρώτησα πως θα αισθανόταν αν κάποιος αθώος καρφωνόταν από πίσω του όταν σταμάτησε κάθετα στην εθνική οδό. Και μου απάντησε ότι καλά θα πάθαινε, γιατί δεν τηρούσε την «απόσταση ασφαλείας που λέει ο Κ.Ο.Κ.»!

Είχα μουδιάσει. Δεν πίστευα τ` αυτιά μου και τα μάτια μου. Κι όμως ήταν αλήθεια. Κι ήταν λόγιος. Και σοβαρός. Και όταν ξεκινήσαμε πήγαινε με 25 χιλιόμετρα. Και ανέβηκε σ` ένα πεζοδρόμιο. Χωρίς λόγο. Και κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας. Μαζί με χιλιάδες άλλους σαν αυτόν.

Και οδηγεί αυτοκίνητο… Αλλά θα μπορούσε να οδηγή ανθρώπους. Λόγιος δεν είναι; Θα μπορούσε να είναι και καθηγητής των παιδιών σας στο Γυμνάσιο. Φιλόλογος δεν είναι;

Θα μπορούσε να κάνη τόσα πράγματα. Πράγματα που μας φαίνονται περίεργα, αλλά δεν είναι. Φθάνει να τα δη κανείς πιο πλατιά. Να καταλάβη ότι δεν είναι μόνο τ` αυτοκινητάκια που μας απασχολούν σ` αυτή τη στήλη. Ότι είναι ένα μέσον για να δούμε τους ανθρώπους που επηρεάζουν τη δική μας ζωή. Τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι δάσκαλοι των παιδιών σας.

«Να πεθάνουν οι ραλίστες. Να πνιγούν οι μοτοσυκλεττισταί. Είχε και την κοπέλα του μαζί. Κομπλεξικοί. Αργόσχολοι. Είναι επικίνδυνα πράγματα αυτά. Εγώ πάω μόνο με 60. καλά να πάθη αφού έτρεχε. Καλά να πάθη… Καλά να πάθη…». Καλά να πάθουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ.

ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΒΑΘΑΣ

Κάθε 7 μέρες

Ø      Το Ανέκδοτο του Έτους έχει γίνει η ιστορία με το Τατόι. Όχι φυσικά το αεροδρόμιο, αλλά την πίστα που χρησιμοποιούν πότε- πότε οι Έλληνες οδηγοί για να κάνουν κανένα αγώνα. Στην αρχή της χρονιάς ακούσαμε ότι χρειάζονταν 2 εκατομμύρια για να επισκευασθή η πίστα και 50 ή 60 χιλιάδες δραχμές για «συντήρηση» μετά από κάθε αγώνα. Μετά ακούσαμε ότι η ΕΛΠΑ διέθεσε το ένα εκατομμύριο και η Αεροπορία θα διέθετε το άλλο. Μετά ακούσαμε ότι το καλοκαίρι δεν θα γίνουν αγώνες για να επισκευασθή η πίστα. Και μετά δεν ακούσαμε τίποτα! Ούτε πίστα επισκευάστηκε, ούτε εκατομμύρια είδε κανείς ούτε καμιά ανακοίνωση έγινε κι από τις δυο πλευρές. Αυτό θα πη συνέπεια προς το αυτοκινητικό κοινό και τους χιλιάδες ανθρώπους που ανέβαιναν με κάθε μέσο και κάθε καιρό στο Τατόι για να δουν έναν αγώνα ταχύτητος. Αν όμως το Τατόι ήταν ποδοσφαιρικό γήπεδο, τι θα είχε γίνει; Όσοι απαντήσουν σωστά κερδίζουν ένα λάστιχο.

Ø      «Φτάνει πια με τον… Άρη», μου είπε κάποιος φίλος μου. «τι θα γίνη με σένα; Πήρες μια βάρκα και ξεκίνησες τη νέα έκδοση των ταξιδιών του Γκιούλιβερ…». Δίκιο έχει. Σταματώ… Αλλά είμαι σίγουρος ότι πολλοί επίδοξοι Άρηδες ανάμεσα στους αναγνώστες- οδηγούς θα πήραν μια ιδέα από τα προβλήματα που έχουν ν` αντιμετωπίσουν αν αποφασίσουν να περάσουν στην οικογένεια των εφοπλιστών. Κι αυτός ήταν κι ο σκοπός των άρθρων.

Ø      Απαγορεύεται το πάρκινγκ στις 06.00 στην Εμμανουήλ Μπενάκη; Έτσι φαίνεται, γιατί δυο συνάδελφοι δημοσιογράφοι «πήραν κλήση». Είχαν ξυπνήσει οι άνθρωποι από τις τέσσερις τη νύχτα και ήταν στο τυπογραφείο της εφημερίδας αναπνέοντας αντιμόνιο. Διασκέδαζαν με άλλα λόγια.