Όπως ήδη θα γνωρίζετε, συνάδελφοι οδηγοί, ο πόλεμος άρχισε! Απ’ τη μια είμαστε Εμείς και από την άλλη οι Άλλοι. Εμείς είμαστε οι εγκληματίες της ασφάλτου. Οι Άλλοι είναι οι Τιμωροί των Εγκληματιών της Ασφάλτου.

Το έγκλημά μας, το τρομερό μας έγκλημα, είναι ότι κάναμε το σφάλμα ν’ αγοράσουμε αυτοκίνητο.

Και γι’ αυτό το λόγο είμαστε υπεύθυνοι:

1.- Για το αίμα που χύνεται στους δρόμους.

2.- Για τους τραυματισμούς που γίνονται στα μικροατυχήματα.

3.- Για το ότι εμποδίζουμε τον κ. Πελοπίδα να κινήται με 30 αριστερά και με ασφάλεια.

4.- Για το ότι μολύνονται οι αέρηδες που αναπνέουμε.

5.- Για το ότι βρωμίζουν οι τοίχοι των κτιρίων που ζούμε.

6.- Για το ότι δεν γενούν οι κότες «καθαρά» αυγά και οι αγελάδες δεν βγάζουν «ευχαριστημένο» γάλα.

7.- Για το ότι γλιστρούν οι δρόμοι, επειδή η άσφαλτος έχει τον μικρότερο δυνατό συντελεστή τριβής.

8.- Γιατί οι δρόμοι δεν έχουν φώτα.

9.- Γιατί τα «φώτα» χαλάνε και τρακάρουν τ’ αυτοκίνητα.

10.- Για το ότι τα λάστιχα κοστίζουν πανάκριβα και δεν μπορούμε να τ’ αλλάζουμε όταν «τρώγονται» ή όταν σχίζονται στις λακκούβες των διαφόρων εργολάβων.

11.- Για το ότι κάθε 200 μέτρα υπάρχει ένας σωρός χώμα και μια λακκούβα τρία επί τέσσερα και μισό μέτρο πριν υπάρχει ένα φωτάκι φυματικό που δεν το βλέπουμε και πέφτουμε στα χώματα και σκοτωνόμαστε.

12.- Για το ότι τα κάρρα, τα τρίκυκλα, τα τετράκυκλα, τα δεκάκυκλα, τα εικοσάκυκλα και ό,τι άλλο θέλετε δεν έχουν φώτα πορείας.

13.- Για το ότι τα συνεργεία- τα περισσότερα- τα μπερδεύουν λίγο με τις επισκευές των αυτοκινήτων μας και δεν ξέρουμε αν έχουμε τα φρένα μας στη θέση τους ή τον συμπλέκτη μας συνδεδεμένο με τους καθαριστήρες.

14.- Γιατί οι συμπατριώτες μας περνούν τους δρόμους χωρίς να κοιτάξουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά και όταν τους σκοτώνουμε συλλαμβανόμεθα, γιατί εμείς φταίμε. Και πάμε φυλακή και μετά μας κάνουν δίκη και μας ζητούν «αποζημίωση» και την πληρώνουμε γιατί «εκινούμεθα με ΤΡΙΑΝΤΑ εις περιοχήν των 25 χιλιομέτρων!».

15.- Γιατί κυκλοφορεί στους δρόμους ο κάθε άσχετος, κάθε φοβισμένος και κάθε κομπλεξικός που έχει προξενήσει όλη αυτή την υστερία, γιατί ξέρει ότι, αν ποτέ υπερισχύση η λογική, θα είναι ο πρώτος που θα καθίση σπίτι του και δεν θα ξαναδή τιμόνι σ’ όλη του τη ζωή.

16.- Γιατί είμαστε με λίγα λόγια εγκληματίες. Γιατί είμαστε υπεύθυνοι για τα μανιτάρια που είναι φαρμακερά και για το ότι η Μπαρντό χώρισε τον Ζακς.

17.- Γιατί είμαστε εμείς αυτοί που χαρακτηρίζονται ως οικονομικώς εύρωστοι και γι’ αυτό πρέπει να πληρώσουμε για όλα.

Γι’ αυτό… Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε… Ο πόλεμος άρχισε.

Θα μας παρακολουθούν με μυστικά αυτοκίνητα.

Δεν ξέρουμε όμως ποιος θα παρακολουθή τους εργολάβους και τις λακκούβες τους.

Θα μας γράφουν για παραβάσεις του Κ.Ο.Κ.

Δεν ξέρουμε όμως ποιος θα κρίνη τις παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. Ένας οδηγός ή ένας «θεωρητικός».

Θα μας καταδιώκουν τα περιπολικά και θα μας συλλαμβάνουν τα μυστικά ή το ανάποδο…

Δεν ξέρουμε όμως ποιος θα καταδιώκη τους μάστορες που άνοιξαν εκείνη τη λακκούβα στην Αστυδάμαντος και έπεσα μέσα κι έπαθα 3.500 δραχμές ζημιά.

Δεν ξέρουμε ποιος θα καταδιώκη εκείνον που έδωσε «δίπλωμα» σ’ «εκείνην» και εκείνον που επέτρεψε να κυκλοφορήση αυτό το ερείπιο των 25 ετών που έχει ένα μόνο- κόκκινο- φως πίσω απ’ το τιμόνι του «οδηγού».

Ο πόλεμος άρχισε.

Και δεν ξέρω έναν πιο άδικο, αψυχολόγητο και άχρηστο πόλεμο απ’ αυτόν.

Ένα πόλεμο που ξεκινά ανάποδα.

Που τιμωρεί τους νεκρούς για να ζήσουν οι ζωντανοί!

Ίδρυμααααα! Έρχομαιαιαι!

Κ.

Και όμως: Το πήρε…

Είναι μια αληθινή ιστορία. Για ευνόητους λόγους δεν θα αποκαλύψουμε το όνομα της πρωταγωνίστριας. Όμως είναι-Θεέ μου- μια αληθινή ιστορία!

… Εδώ κι ένα χρόνο της μπήκε η ιδέα. Γιατί «αυτή» κι όχι εγώ; Θα το πάρω, που να χαλάση ο κόσμος. Και ο κόσμος δεν χάλασε- ακόμα- αλλά εκείνη το πήρε.

Προσπαθώ ν’ αρχίσω, αγαπητοί μου φίλοι, αλλά δεν τα καταφέρνω. Από πού ν’ αρχίσω; Απ’ το ότι έχει τόσο μυαλό όσο μια κότα; Ή απ’ το ότι έχει τόση ιδέα από αυτοκίνητα όση έχω εγώ από την στρατηγική των Ινδών στον πόλεμό τους με το Πακιστάν;

Είναι τόσο άσχετη, που μου σηκώνεται η τρίχα μόνο που σκέπτομαι ότι πρόκειται να οδηγήση και όχι όταν την δω να οδηγή.

Είναι τόσο έξω από την ιδέα, από τ’ αυτοκίνητο, από τον χειρισμό του, ώστε αν ήμουν εξεταστής θα αυτοκτονούσα μόνο που θα την έβλεπα και θα αυτοπυρπολιόμουν στη μέση της Πλατείας Συντάγματος αν το χέρι μου υπέγραφε κάτω απ’ τη λέξη «ικανός». Είναι Άλλο Πράγμα. Επικίνδυνο για μένα και για σένα και για όλους!

Και όμως, αγαπητοί μου φίλοι.

Το πήρε.

Και το ανακοίνωσε σε όλους μας και μείναμε στήλες άλατος, ξεροί, άφωνοι, παγωμένοι, άναυδοι και σκεπτόμαστε.

Πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Πώς είναι δυνατόν να κυκλοφορήση αυτό το αντικείμενο, περί το αυτοκίνητο φυσικά, στους δρόμους; Πώς είναι δυνατόν να το συναντήσω αύριο το πρωί που θα πηγαίνω στη δουλειά μου και να θελήσω- λέει- να το προσπεράσω…

Κι εκεί που το προσπερνάω να κάνη αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω….. Ή να κάνη τούμπα. Γιατί όχι; Γιατί να μη κάνη τούμπα; Αφού τα έκανε στον Χολαργό και πήρε δίπλωμα, γιατί να μη τα κάνη και στο δρόμο. Αφού τα είδα με τα μάτια μου. Τα είδα, με τα μάτια μου πεταγμένα έξω από τις κόγχες τους και με τις τρίχες μου όρθιες λες και έπαιζαν τον εθνικό ύμνο της Μονραβίας. Έκανε «σαλίγγαρο». Αυτό το μεγαλοφυές σχέδιο εξακριβώσεως του αν μπορή να κάνη κανείς πίσω 40 μέτρα χωρίς να πέση απ’ τη κλωστή.

Και είχε βγάλει το κεφάλι της από το παράθυρο αλλά πώς το είχε βγάλει δεν ξέρετε!

Το είχε βγάλει από πίσω! Δηλαδή, το είχε στρίψει πρώτα δεξιά και μετά όλο δεξιά και πίσω μέχρι να βγή από το παράθυρο! Σας παρακαλώ… Φαντασθήτε ότι κάθεστε στο τιμόνι του αυτοκινήτου σας και προσπαθήστε να κάνετε την ίδια κίνηση. Αξίζει τον κόπο γιατί θα καταλάβετε τι θέλω να πω, αλλά προσέξτε μη βγάλετε τον λαιμό σας!

Και έκανε πίσω και παρκάρισε και έκανε και «πορεία» και δεν πάτησε κανέναν και το «πήρε»!!!

Σας ορκίζομαι ότι το «πήρε». Το έχει στη τσάντα της και λέει τώρα:

– Να σε κάνω μια βόλτα με τ’ αυτοκίνητό σου;

– Ααααα. Βοήθειαααα.

– Καλέ, σιγά θα πάω.

– Μήηηηη.

– Φοβιτσιάρη!

– Ναίαιαιαιαι…

– Αφού έχω «δίπλωμα», καλέ.

– Φύγεεεεε.

– Βρε καταλαβαίνης ότι έχω ΔΙΠΛΩΜΑ;

– Βρε το καταλαβαίνω ότι έχεις δίπλωμα, αλλά γιατί δεν πας να διπλώσης κάτι μ’ αυτό να γλυτώσουμε κι εμείς και συ; Γιατί δεν το κάνεις εικόνισμα να το βλέπης; Γιατί δεν το βάζεις στο οικογενειακό άλμπουμ; Γιατί δεν μου το δίνεις να το βάλω στο ιδιωτικό μου μουσείο όπου έχω συγκεντρώσει τις επιστολές των προφητών, τα μέτρα, τα όρια, τα τρύπια λάστιχα και μερικές χιλιάδες άλλα διπλώματα σαν το δικό σου; Γιατί δεν μας κάνεις τη χάρη να καθίσης στο σπιτάκι σου και ν’ αφήσης τους δρόμους ελεύθερους; Γιατί θέλεις να με κάνης να οδηγώ τ’ αυτοκίνητό μου με 60; Γιατί; Γιατί; Γιατί;

(Η ιστορία μας εδώ έχει λυγμούς). Μπορείτε να κλάψετε μαζί μου αν θέλετε ή μπορείτε ν’ αρχίσετε να γελάτε. Στην αρχή σιγά- σιγά. Χά… Χά… Χά…Και μετά, όλο και πιο γρήγορα. Χά. Χά. Χά. Χαχά. Χάχαχα. Χάχαχαχαχαχαχά… Μόλις φθάσετε σ’ ένα προκαθορισμένο ρυθμό «χαχά» θα έλθουν να σας πάρουν. Θα σας φορέσουν ένα όμορφο άσπρο, στενό παλτό και θα σας βάλουν σ’ ένα όμορφο, άσπρο, κλειστό αυτοκίνητο.

Θα σας πάνε σ’ ένα όμορφο άσπρο, κλειστό σπίτι με όμορφα, μαύρα, χονδρά κάγκελα.

Και από κει θα μπορήτε να γελάτε όσο θέλετε.

Θα είστε ψυχοπαθής. Θα είστε τρελλός για δέσιμο.

Αλλά, να είσαστε σίγουρος, δεν θα είστε ο μόνος!