Θέλω να αφιερώσω το σημερινό σημείωμα στον οδηγό του κόκκινου αυτοκινήτου που συνάντησα την Καθαρή Δευτέρα στον δρόμο του Σουνίου. Σ’ ένα ανθρωπόμορφο τέρας που είχε κρεμασμένο στον καθρέφτη του «κουκλάκι» κι οδηγούσε με το ένα χέρι κρεμασμένο έξω από το παράθυρο.

Μετέφερα με το αυτοκίνητό μου έναν τραυματία. Από κάποιο δυστύχημα που είχε συμβή λίγο πριν και το οποίο ήταν ήδη φόνος πρώτου βαθμού. Είχα τα φώτα μου αναμμένα και κορνάριζα συνεχώς και οδηγούσα γρήγορα. Ο δρόμος του Σουνίου ήταν όπως κάθε άλλος δρόμος της Ελλάδος εκείνη την ημέρα. Γεμάτος αυτοκίνητα και οδηγούς που- όπως είσαστε σε θέση να γνωρίζετε ίσως καλύτερα από μένα, μια και σίγουρα κάπου πήγατε την Καθαρή Δευτέρα!- δεν οδηγούσαν με περισσότερα από 30 χιλιόμετρα την ώρα.

Η κατάσταση ήταν κάτι ανάμεσα σε Καφκικό έργο και αμερικάνικη κωμωδία. Κάτι σαν τα φιλμ του Γούντυ Άλλεν κι εκείνου που γύρισε το «Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα»!… Φώτα αναμμένα και κλάξον εγώ. Ιώδια τα μεν, τενόρος το δε. Τι κάνει ένας οδηγός που ακούει πίσω του τενόρους και βλέπει προβολείς ιωδίου; Απ’ ό,τι ξέρω, κοιτάζει σ’ εκείνο τον έρημο τον καθρέφτη του για να δη τι τέλος πάντων συμβαίνει μια τόσο ωραία μέρα σαν αυτή που οδηγεί. Όχι όμως και το ανθρωπόμορφο της ιστορίας μας. Αυτό δεν κοίταξε πίσω του και φρόντισε ν’ απλώση το «δίχρονό» του σ’ όλο τον δρόμο για να μη μ’ αφήση να περάσω!

Από την αντίθετη πλευρά, άλλα «σπίρτα» φρόντιζαν ν’ αναβοσβήνουν υστερικά τα φώτα τους για να μου δείξουν ότι έχω αναμμένους τους προβολείς μου και φρόντιζαν να μου κάνουν μικρή «πιτσίλα» με το τιμόνι τους για να με «κλείσουν» και να μη με αφήσουν να προσπεράσω.

Εφιάλτης είναι- σκεπτόμουν- θα περάση…

Κι όμως, δεν περνούσε. Το ον μπροστά μου δεν έκανε δεξιά με κανέναν τρόπο. Εκτός από ένα… Που είναι γνωστός σε άλλες δραστηριότητες της οδηγήσεως, τις οποίες δεν θα ήθελα ν’ αναφέρω μια και κινδυνεύω να «χαρακτηρισθώ».

Τον προσπέρασα. Και μου τέντωσε πέντε ανοικτά δάχτυλα και μου έκανε και «πιτσίλα» κλεισίματος. Μόνο όταν το αυτοκίνητο απομακρύνθηκε κατάλαβε ότι μετέφερα τραυματία και τότε έκανε απότομα δεξιά. Για να μ’ αφήση να περάσω προφανώς.

Η οδύσσεια συνεχίστηκε μέχρι το Σανατόριο της Βούλας, όπου άφησα τον τραυματία. Μια κυρία που πατούσε την διπλή διαχωριστική γραμμή, ένας ανεκδιήγητος οδηγός μ’ ένα ανεκδιήγητο αυτοκίνητο, άλλος ένας που κουτούλαγε από την υπνηλία και το κρασί του φαγοποτιού της Εορτής.

Μ’ ένα κεφάλι που κόντευε να σπάσει από την αγωνία και την υπερένταση, με τα νεύρα τσακισμένα και το στομάχι σφιγμένο έφθασα στο σπίτι μου. Παρκάρισα το αυτοκίνητο, το κλείδωσα και σωριάστηκα σε μια πολυθρόνα για να σκεφτώ ότι :

Αυτά δεν πρέπει να είναι σοβαρά πράγματα. Όλο αυτό το τρομερό σκηνικό, άρρωστο από τις βάσεις του που γεννά ένα δυστύχημα κάθε 100 μέτρα, δεν πρέπει να είναι αληθινό. Είπαμε να πηγαίνη κανείς σιγά. Ιδιαίτερα, όταν έχη τόσο μεγάλη κίνηση…

Αλλά με 30;

Και δεν φθάνει μόνο αυτό, αλλά να τρακάρη κιόλας και να μεταφέρονται έξη άνθρωποι στο νοσοκομείο από μετωπική σύγκρουση με 30;

Δεν υπάρχει στ’ αλήθεια κανείς που να καταλαβαίνη ότι οι δρόμοι μας πάσχουν από μια τρομερή ασθένεια; Ότι κυκλοφορούν χιλιάδες ΑΣΧΕΤΟΙ; Ότι κάτι πρέπει να γίνη μ’ αυτό το τόσο σοβαρό πρόβλημα; Ως πότε θα δεχόμαστε τις δικαιολογίες των διαφόρων εξωπραγματικών που λένε ότι αρκεί να πηγαίνης σιγά για να μη σκοτώνεσαι;

Δεν θα βρεθή κανείς να κάνη μια ΣΟΒΑΡΗ έρευνα για τα αίτια των ατυχημάτων, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις; Ν’ «ανακαλύψη» την αιτία που κοντεύει να μας πνίξη; Να κάνη ένα διαχωρισμό, μια απλή εξακρίβωση και να πη ότι δεν είναι δυνατόν να οδηγής αυτοκίνητο όταν δεν ξέρης να οδηγής αυτοκίνητο;

Κι αν δεν βρεθή κανείς, μήπως είναι εύκολο, παρακαλώ, να μας τριβελίζουν το μυαλό μ’ εκείνο το τετριμμένο κλισέ του «Μολώχ της ασφάλτου» που δεν λέει ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ;…

Τι πράγμα είναι αυτό επιτέλους; Ξεκινήστε ένα πρόγραμμα επανεξετάσεων των οδηγών με βάση τις σύγχρονες αντιλήψεις και απαιτήσεις της οδηγήσεως. Και δώστε μας την ευκαιρία- αν την αξίζουμε πραγματικά- να πάμε μια εκδρομή την Καθαρή Δευτέρα ή να μεταφέρουμε ένα τραυματία στη Βούλα, χωρίς να κινδυνεύουμε να πάμε κι εμείς στο χειρουργείο.

Παρακαλώ πολύ!..

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ

Κάθε 7 μέρες

• Γιατί τόσο πάθος στις επιστολές των φίλων του ποδοσφαίρου που δημοσιεύονται στις πρώτες σελίδες; Ποτέ δεν καταφερθήκαμε εναντίον του ποδοσφαίρου! Απλώς, κάναμε μια σύγκριση, προσπαθώντας να πούμε τι προσφέρει– ή τι μπορεί να προσφέρει- το σπορ του αυτοκινήτου και το σπορ του ποδοσφαίρου στους θεατάς του, στους φίλους του. Είναι δικαίωμα του καθενός να διαφωνή αλλά δεν έχει κανείς το δικαίωμα να προσβάλη τον άλλον. Όλοι γνωρίζουμε τι ελέχθη στο «ντέρμπυ» της προπερασμένης Κυριακής. Ας τ’ αφήσουμε λοιπόν.
• Ένα μήνα πριν, ο πρόεδρος Νίξον κάλεσε στον Λευκό Οίκο τους μεγαλύτερους οδηγούς αγώνων και κατασκευαστάς αγωνιστικών αυτοκινήτων και τους δήλωσε, καθαρά και ξάστερα, ότι αυτοί είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό η Αμερική. Το πνεύμα τους, η ανησυχίες τους, οι δραστηριότητά τους στο τόσο δύσκολο αυτό τεχνολογικό τους τομέα, προξένησαν το ενδιαφέρον του Αμερικανού Προέδρου. Και τους το είπε. Αν τώρα υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ότι δεν υπάρχει σκοπιμότης στους αγώνες, τότε αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι τυφλοί!
• Παρακολουθώντας τους, έστω κι από μακρυά, από μικρό παιδί άρχισα να μελετώ για όλα αυτά τα υπέροχα που συμβαίνουν στα κινούμενα σώματα. Για τους κινητήρες, τα μέταλλα που χρησιμοποιούνται, την αεροδυναμική, τα σασί, τις αναρτήσεις, τα ελαστικά, τις άπειρες προσπάθειες των διαφόρων ερευνητών να βρουν νέους τρόπους κινήσεως, την σύνδεση της τεχνικής του αυτοκινήτου αγώνων με την αεροπορία και τις κατασκευές της και τόσα άλλα που θα χρειάζονταν δέκα σελίδες μόνο για ν’ αναφερθούν. Κι αν αυτά δεν είναι πράγματα χρήσιμα για ένα σύγχρονο άνθρωπο, αν αυτά δεν κινούν το ενδιαφέρον των νέων για μάθηση και για σπουδές σε ανώτερα ιδρύματα, τότε ας βρουν οι καλοί φίλοι του ποδοσφαίρου πιο ήταν εκείνο το γκολ που προσέφερε το ένα χιλιοστό όσων προσέφεραν σε μένα, αλλά και σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους, οι αγώνες αυτοκινήτου.
• Αν κάνω κάπου λάθος, τότε το λάθος μου πρέπει να είναι Πολύ Σοβαρό!

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

ΓΡ. ΖΕΡΒΑΤΟΝ (Ρέτζενσμπουργκ, Δυτ. Γερμανία): Για τις σχολές οδηγών έχετε απόλυτο δίκιο. Όχι για όλες φυσικά, αλλά για αρκετές. Το γράμμα σας είναι πολύ μεγάλο για να δημοσιευθή, αλλά οι προτάσεις γίνονται σχεδόν κάθε εβδομάδα απ’ αυτή τη σελίδα. Συμπυκνώστε το και στείλτε το στον Διάλογο με τους Αναγνώστες των «Ε».

ΒΙΛΛΥ ΜΕΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΝ (Καστέλλα): Σωστό! Τα σήματα δεν ήταν από δρόμο της Δυτικής Γερμανίας. Ήταν από μια διαφήμιση, όπως γράφετε.