Πάντα πιστεύαμε ότι η χώρα μας ήταν τυχερή που δεν είχε αποκτήσει αυτούς που ονομάζουμε «Προφήτες της Οδικής Ασφάλειας».

Με την ξαφνική όμως και αυθαίρετη εφαρμογή του «Ορίου» βλέπουμε… ότι δε μένουμε πίσω.

Δυστυχώς, όλα όσα γράφουμε τόσα χρόνια για τα προβλήματα των οδικών ατυχημάτων δεν είχε καμία- μα καμία- απήχηση.

Χωρίς ίχνος σκέψης θεσπίστηκε το όριο των 110 χιλιομέτρων σε μια χώρα που ΟΛΑ τα ατυχήματα γίνονται με ταχύτητες κάτω απ’ τα 100 χιλιόμετρα!

Το γιατί, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνουμε. Έχουμε όμως την εντύπωση ότι αυτό το «μέτρο» πάρθηκε με την ίδια ευκολία που παίρνονται τα «μέτρα» για τις εβδομάδες «καυσαερίων», «φώτων», «θορύβου», «παρκαρίσματος», «σταθμεύσεως», κι άλλων ανοησιών, που ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!

Επειδή πολλές φορές έχουμε ασχοληθεί με το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας κι επειδή πιστεύουμε ότι οι γνώμες μας δεν είναι ακριβώς για πέταμα νομίζουμε ότι αυτή τη φορά πρέπει να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους, ίσως καθαρότερα από κάθε προηγούμενη προσπάθειά μας. Αιτία βέβαια είναι το «όριο», αυτό το άχρηστο και αψυχολόγητο μέτρο, που είναι εγγυημένο για να προξενήσει περισσότερα δυστυχήματα απ’ όλα τα’ άλλα «μέτρα» που έχουν ληφθεί κατά καιρούς.

Δεν θα ασχοληθούμε με το παράλογο του πράγματος απ’ τις ρίζες του. Δε χρειάζεται δηλαδή να πούμε ότι, χρόνια τώρα, οι άνθρωποι κατασκευάζουν όλο και καλύτερους δρόμους για να κινούνται ταχύτερα απ’ το ένα σημείο στο άλλο, έτσι που να έχουν περισσότερο απ’ τον πολύτιμο χρόνο τους στη διάθεσή τους για τις εργασίες τους και την ξεκούρασή τους. Δεν θα υπενθυμίσουμε στους Προφήτες, ότι οι κατασκευαστές προσφέρουν αυτοκίνητα που είναι ασφαλή όταν κινούνται με 140 ή 150 χιλιόμετρα, γιατί σχεδόν κανείς, σ’ αυτή τουλάχιστον τη χώρα, δεν ταξιδεύει με 140 ή 150 χιλιόμετρα την ώρα. Ούτε κι εμείς, που γράφουμε ότι το όριο είναι άχρηστο και αψυχολόγητο!

Δε χρειάζεται να πούμε ότι είναι επικίνδυνο να ταξιδεύεις με 140 ή 150 χιλιόμετρα την ώρα σ’ αυτή τη χώρα, όπου ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει και οι εθνικοί δρόμοι είναι χώροι που ένα αυτοκίνητο μπορεί να συναντήσει από κάρα μέχρι βουβάλια, μηχανάκια χωρίς φώτα και τρακτέρ, που πηδούν απ’ τα χωράφια για να περάσουν απέναντι ή χωρικούς που περπατούν μέσα στο σκοτάδι.

Τα ξέρουμε όλα αυτά, γιατί τα ζούμε χρόνια τώρα. Κι έχοντάς τα υπ’ όψη μας, ΔΕΝ ταξιδεύουμε με ταχύτητες πάνω από 130 χιλιόμετρα και αυτές μόνο σε δύο ή τρία σημεία της χώρας.

Συνεπώς, αυτό πρέπει να δείχνει στους φύλακες Αγγέλους της οδικής μας ασφάλεια, ότι ούτε μανιακοί της ταχύτητας είμαστε, ούτε «μεθάμε» με τον ίλιγγο. Οι λέξεις μας, κατά συνέπεια, πρέπει να είναι αληθινά μαχαίρια για τις πράξεις τους αλλά, στην πολύχρονη προσφορά μας στον τομέα «αυτοκίνητο», ποτέ κανείς απ’ τους Αγγέλους δε μας ρώτησε αν μια απόφασή του ήταν σωστή ή όχι. Δεν θέλουμε το «όριο» για άλλους λόγους. Λόγους, που σχεδόν κάθε εβδομάδα παραθέτουμε απ’ αυτές τις σελίδες, αλλά που φαίνεται ότι κανείς απ’ εκείνους που παίρνουν αποφάσεις δεν έχει τον καιρό να διαβάσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε εβδομάδα σκοτώνονται 10 άνθρωποι και με την εφαρμογή του «ορίου» θα σκοτώνονται περισσότεροι.

Ας δούμε όμως για μια ακόμη φορά, σε συντομία, τις οδηγικές συνήθειες του μέσου Έλληνα οδηγού.

Οδηγεί σιγά, αριστερά στο δρόμο και δεν κοιτάζει τους καθρέφτες του. Θυμώνει με τους άλλους οδηγούς, τους κλείνει και γίνεται ο «τιμωρός» κάθε κατάστασης που τον ενοχλεί. Μ’ άλλα λόγια, μπορεί να σε πετάξει στις χαράδρες αν νομίσει ότι του έκανες κάτι που δεν «πήγαινε» στον εγωισμό του.

Δεν έχει μαύρη ιδέα για το τι συμβαίνει στ’ αυτοκίνητό του. Δεν ξέρει που είναι τα διάφορα εξαρτήματα, πώς λειτουργούν και πώς πρέπει αυτός να τα χειρίζεται. Δε βγαίνει παρά σπάνια απ’ τους δρόμους της πόλης που ζει και εργάζεται και όταν βγει, η έξοδος μοιάζει με ιεροτελεστία στο θάνατο.

Τέλος, και με πολύ λίγα λόγια, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ.

Μη ξέροντας να οδηγεί, κινείται αργά, σαν άρρωστη χελώνα. Οδηγεί τρομαγμένος, παθιασμένος με τους άλλους που τον προσπερνούν.

Πάει «το πολύ με 60 ή 80». Και σκοτώνεται το πολύ με 60 ή 80. Είναι γεγονός, ότι τα περισσότερα ατυχήματα που έχουν για αιτία τους την ταχύτητα γίνονται όταν το ταχύμετρο δείχνει ΚΑΤΩ απ’ τα 100 χιλιόμετρα την ώρα.

Αυτό και μόνο, είναι αρκετό για να χαρακτηριστεί το Όριο μ’ ένα επίθετο που δε θα θέλαμε να το γράψουμε. Όμως προχωρούμε.

Σύμφωνα με τις στατιστικές της Τροχαίας, στη χώρα μας, τα ατυχήματα απ’ την ταχύτητα κατέχουν την ΤΡΙΤΗ θέση στον πίνακα των αιτιών που προξενούν ατυχήματα!

Βρισκόμαστε, λοιπόν, εμπρός στο… περίεργο φαινόμενο να λαβαίνουμε «μέτρα» για την… τρίτη και να γράφουμε τις δύο πρώτες –τη μη προσοχή στην προτεραιότητα και τη μη προσοχή στα σήματα- στα παλιά μας παπούτσια!!

Όμως κι αυτό το τελευταίο δεν είναι αυτό που μας τρομάζει. Είναι ένα άλλο γεγονός, πολύ πιο τρομερό και φοβερό.

Το ό,τι τα περίφημα «Ελληνικά Σαββατοκύριακα»; περισσότεροι οδηγοί θα κινούνται με 100 ή 110 χιλιόμετρα, ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, όπως κάνουν τώρα με τα 60 ή τα 80 τους!

Και το μυαλό μας σκοτεινιάζει στη σκέψη του τι θα συμβαίνει κάθε φορά που ο πρώτος θα φρενάρει ή θα αποφασίζει να στρίψει ή να σταματήσει, χωρίς να κάνει το παραμικρό σήμα.

Θα συναντάμε τεράστιες αυτοκινητοπομπές που θα κινούνται λίγα χιλιόμετρα κάτω ή επάνω απ’ το Όριο και αυτό είναι ένα γεγονός άμεσα συνδεδεμένο με την ψυχολογία του Έλληνα.

Μέχρι σήμερα, δεν υπήρχε όριο και είχε την ελευθερία να διαλέξει την ταχύτητά του. Τώρα, θα οδηγεί με τα μάτια καρφωμένα στο κοντέρ και όχι στο δρόμο για να βλέπει αν το πέρασε ή όχι!!

Και δεν είναι μόνο αυτό!

Είναι το ότι το Όριο αφαιρεί απ’ τους καλούς οδηγούς το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν την ισχύ και την ταχύτητα του αυτοκινήτου τους, για να προσπεράσουν έναν αργό οδηγό ή μια φάλαγγα αργών οδηγών.

Ένας οδηγός που θα θέλει να είναι νομοταγής θα μένει εκτεθειμένος στον κίνδυνο των «αντιθέτως ερχόμενων αυτοκινήτων» ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ με τραγικά αποτελέσματα.

Δεν υπάρχει τέλος, στους λόγους που κάνουν τη θέσπιση του Ορίου χαμένη υπόθεση. Τη θεωρούμε σα μέτρο εντυπώσεων που πάρθηκε βιαστικά για να αντιμετωπιστεί η τελευταία έξαρση στα οδικά ατυχήματα.

Λαβαίνοντας υπ’ όψη όσα γράψαμε πιο πάνω για το επίπεδο των οδηγικών γνώσεων του μέσου Έλληνα αυτοκινητιστή, πιστεύουμε ότι το μόνο όριο που θα μείωνε τα ατυχήματα θα ήταν το όριο των 40 χιλιομέτρων.

Επειδή όμως δεν είναι δυνατό να επιστρέψουμε, τον 20^ο Αιώνα στην εποχή των τετραπόδων, και επειδή τα 40 χιλιόμετρα θα έριχναν την οικονομία της χώρας στην προϊστορική εποχή , ούτε και αυτό το «μέτρο» δεν μπορεί να εφαρμοστεί!

Έτσι καταλήγουμε για νιοστή φορά στο συμπέρασμα ότι:

Για μια ακόμη φορά πάρθηκε ένα «μέτρο» το οποίο δε θα έχει καμία επίδραση στα οδικά ατυχήματα.

Και αυτό, γιατί όταν κάποιος δεν ξέρει να οδηγεί, τα 110 χιλιόμετρα είναι αρκετά για να τον μεταβάλλουν σε αληθινή «πίτα».

‘Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, κύριοι.

Είναι κρίμα να κάνουμε τέτοια πράγματα. Πρώτον, διότι γελάει ο κόσμος και δεύτερον, διότι κλαίει ο κόσμος για τους ανθρώπους του που γίνονται ένα με τα σίδερα, επειδή δεν εννοείτε να καταλάβετε ότι δεν είναι τα «Όρια» που θα μειώσουν τα ατυχήματα, αλλά οι περισσότεροι ΚΑΛΟΙ οδηγοί στους δρόμους της χώρας μας.

Φροντίστε λοιπόν να θέσετε όριο, αλλά όχι 110 χιλιομέτρων! Όπως σας είπα, μπορείτε να βάλετε 40 ή 140. όχι 110 κύριοι.

Αυτή είναι η ταχύτης που προσπερνούν τ’ αυτοκίνητα στους Εθνικούς δρόμους. Αυτή η ταχύτης δεν είναι επικίνδυνη. Είναι ταχύτης ΣΩΤΗΡΙΑΣ. Για περισσότερες πληροφορίες πάνω στα θέματα αυτά, ρωτήστε και κανέναν απ’ τους ανθρώπους που ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τα πράγματα.

Ρωτήστε οδηγούς αγώνων, ειδικούς δημοσιογράφους, μηχανικούς, με λίγα λόγια ανθρώπους που ξέρουν να οδηγούν ένα αυτοκίνητο και όχι να στρίβουν το τιμόνι δεξιά και αριστερά.

Θα σας βοηθήσουν ν’ αποφύγετε περισσότερα θύματα στους δρόμους της χώρας μας.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ