Γεγονός: Με τον σημερινό ρυθμό καταναλώσεως, τα παγκόσμια αποθέματα του χαλκού, του μολύβδου και του ψευδαργύρου θα έχουν εξαντληθή σε είκοσι έξη χρόνια.

Γεγονός: Με τον σημερινό ρυθμό καταναλώσεως, τα παγκόσμια αποθέματα μεταλλευμάτων σιδήρου θα έχουν εξαντληθή σε εκατό χρόνια.

Γεγονός: Η αναφορά της Λέσχης της Ρώμης προβλέπει ότι ‘‘εάν δεν μεταβληθούν άμεσα οι προτεραιότητες, ο υπερπληθυσμός και η υπερκατανάλωσις θα οδηγήσουν πίσω τον κόσμο στην πρωτόγονη εποχή μέσα στα επόμενα 100 χρόνια.

Τα διάβασα όλα αυτά σε μια δισέλιδη διαφήμιση ευρωπαϊκής βιομηχανίας αυτοκινήτων στο περιοδικό ‘‘Νιούσγουηκ’’. Περίεργο ε; Να διαφημίζη την καταστροφή μια βιομηχανία αυτοκινήτων! Έχουν αλλάξει οι καιροί όμως. Και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, ακόμη και βιομηχανίες, που βλέπουν ότι το τέλος έρχεται γρήγορα και προσπαθούν να το πουν στον κόσμο που εξακολουθεί να αδιαφορή.

Η βιομηχανία το έκανε για να δείξη τη χρησιμότητα των μικρών αυτοκινήτων! Η στήλη το κάνει για τον ίδιο λόγο, αλλά και διότι απορεί γενικώς με τα συμβαίνοντα.

Τα ‘‘γεγονότα’’ που δημοσιεύονται πιο πάνω αλλά κι όλο το βιβλίο της Λέσχης της Ρώμης ξεκαθαρίζουν την κατάσταση, ακόμη και για τον πιο απλοϊκό άνθρωπο. Ξεκάθαρα του λένε ότι δεν υπάρχει χρόνος για συζητήσεις. Πλησιάζει το τέλος. Σε 26 χρόνια ο πληθυσμός του πλανήτη μας θα πλησιάζη τα 8 δισεκατομμύρια. Τώρα πεθαίνει από την πείνα το 25% του πληθυσμού της Γης. Σε 25 χρόνια θα πεθαίνη το 50%. Δεν παριστάνω τον προφήτη του χαλασμού. Αλλά δεν μπορώ να ανεχθώ την αδιαφορία με την οποία όλοι αντιμετωπίζουμε το μέλλον μας. Δεν παριστάνω τον πονόψυχο, που κλαίει κάθε βράδυ για τα μωρά που ψοφάνε απ’ την πείνα στις Ινδίες, την Αιθιοπία και το Μπαγκλαντές. Είμαι μακριά τους και έχω έναν κύκλο μικροαστικής σιγουριάς γύρω μου. Κι έχω διαφθαρή. Αυτό που με κόφτει άμεσα είναι το δικό μου περιβάλλον. Οι δικοί μου άνθρωποι. Η δική μου χώρα, το δικό μας Μέλλον. Άμεσα λέω. Γιατί αν σκεφτώ μόνο πέντε χρόνια εμπρός, η δική μου χώρα και το δικό μου μέλλον δεν είναι παρά καμπύλες στα διαγράμματα ολικής καταστροφής των προβλέψεων της Λέσχης της Ρώμης.

Τι γίνεται λοιπόν σήμερα γύρω μας; Δεν έχετε παρά να ξοδέψετε 50 δραχμές και ν’ αγοράσετε όλες τις εφημερίδες απ’ την Άκρα Δεξιά μέχρι την Άκρα Αριστερά και να ρίξετε μια προσεκτική ματιά. Όταν τελειώσετε, θα μείνετε με την εντύπωση ότι ζούμε στο 1900 κι ότι σε λίγους μήνες πρόκειται να πετάξη ο Όρβιλ Ράιτ. Θα μείνετε με την εντύπωση ότι ένας καταπράσινος κόσμος περιμένει τον Λαό να τελειώση με την εκλογή των αρχόντων του, για να τον δεχθή στην αγκαλιά του. Ότι η ενέργεια είναι άφθονη και ότι δεν υπάρχει φόβος να λείψη. Ότι τα τρόφιμα σπάνε τις αποθήκες απ’ την πίεση. Ότι οι πόλεις λιάζονται σ’ ένα τεμπέλη φθινοπωρινό ήλιο… Όλα είναι μια χαρά. Όλα είναι ανθηρά και μόνο η ‘‘δηλώσεις’’ του κυρίου Τάδε ή οι ‘‘αποκαλύψεις’’ του κυρίου Δείνα μας απασχολούν.

Οι αναρχικοί, οι υπερδεξιοί, οι σούπερ αριστεροί, οι κεντρώοι, οι δεξιά του κέντρου και οι αριστερά της δεξιάς. Οι φιλελεύθεροι. Οι χουντικοί. Οι δικτατορικοί. Οι ‘‘υπάρχει κίνδυνος επεμβάσεως του Στρατού’’ (διάβαζε των ανθυπολοχαγών ή των λοχαγών ή των ταγματαρχών ή των συνταγματαρχών). Ιδέες, αποκλίσεις, φωνές, σχέδια. Γεμάτες οι σελίδες από τα έργα των Ευρωπιθήκων που χτύπησαν, έβρισαν, φυλάκισαν, φίμωσαν, καταπάτησαν για να ‘‘επιβάλλουν’’ τις θελήσεις ενός παρανοϊκού ο οποίος ούτε μια φορά δεν αναφέρθηκε στα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων.

Παρά τα επτά χρόνια, παρά τα προηγούμενα χρόνια, παρά τα επόμενα χρόνια, που οι προοπτικές τους διαγράφονται ολοκάθαρα, πουθενά δεν θα διαβάσετε, κανείς δεν θα σας πη, ότι ο καιρός των ‘‘προσώπων’’ και των ‘‘ιδεών’’ πέρασε. Ότι ο κίνδυνος είναι κοντά μας. Ότι πρέπει να σταματήσουμε να ουρλιάζουμε σαν υστερικά ποντίκια, να πατάμε ο ένας το πόδι του άλλου.

Είναι καιρός για ‘‘δραστική ανακατάταξη των προτεραιοτήτων’’. Καιρός για την κατάστρωση μακροχρόνιων σχεδίων συνεργασίας, αναθεωρήσεως των λύσεων που δίναμε μέχρι σήμερα στα προβλήματα της κατανομής των υλικών αγαθών, της ενεργείας, της συνυπάρξεως με τους άλλους λαούς.

Είναι ο καιρός που ο καθ’ ένας από τους ανθρώπους θα κάνη, επιτέλους, κάτι που θα έχη κάποιον σκοπό ο οποίος θα βρίσκεται πέρα απ’ τους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματός του, της πόλης του, της χώρας του. Μπορεί να γράφω ανοησίες. Δεν ξέρω. Εξακολουθώ να έχω όμως την εντύπωση ότι βρισκόμαστε εμπρός από μια πολύ στενή πόρτα. Που για να την περάσουμε πρέπει να κάνουμε μια ‘‘ουρά’’.

Τώρα σπρωχνόμαστε, πατιόμαστε, συζητούμε για τον κάλο στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μας που μας πονά.

Πίσω απ’ τη πόρτα εργάζεται μια τεράστια μηχανή με χιλιάδες λεπίδες που κόβει αράδα ανθρώπους στην τύχη. Κόβει κεφάλια, χέρια, πόδια, κορμιά και χώρες στην μέση.

Πολύ φοβάμαι ότι, αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να καταφέρουμε να περάσουμε μέσα απ’ τις λεπίδες, αλλά σίγουρα κάτι θα μας λείπη. Κι είναι καλά να μας κόψουν τον κάλο στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μας. Επειδή όμως οι λεπίδες είναι τοποθετημένες ψηλά, φοβάμαι ότι θα βγούμε- αν βγούμε- χωρίς κεφάλια.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ

Αλληλογραφία

· Καρβέλας Ιωάννης(Μέγαρα). Αρμόδια υπηρεσία για να μετρήση πόσο ‘‘καπνίζει’’ το φορτηγό σας είναι του Χολαργού. Λυπάμαι για τη κλήση που σας έδωσαν και τις 35.000 που δώσατε για τη γενική επισκευή (πριν από την κλήση). Γιατί όμως δεν κάνετε μιαν μήνυση α) προς αυτούς που σας ‘‘έγραψαν’’ χωρίς να μετρήσουν τα καυσαέρια β) προς το συνεργείο που σας έκανε την επισκευή γ) προς τις υπηρεσίες του υπουργείου που δεν έχουν κέντρα ελέγχου και μετρήσεως των καυσαερίων;..

· Καραγεωργόπουλος Κ. (Παλαιό Φάληρο). Το γράμμα σας εδόθη στον υπεύθυνο της αλληλογραφίας του περιοδικού. Είναι όμως πολύ μεγάλο και δύσκολο να διμοσιευθή.

· Τακαδόπουλος Θ. (M V SISTER AMALIA). Πολύ δύσκολο για μένα να σας απαντήσω γραπτός. Το καθεστώς εισαγωγής αυτοκινήτων από ναυτικούς είναι μυστικό του χαρτοβασιλείου κάποιου υπουργείου. Ελπίζω αυτό να απαντήση.

· Μωραΐτη Β. (Νέο Ηράκλειο). Η πρότασή σας για τον Σ.Κ.Ι.Α. (Σύλλογο Κατόχων Ιδιωτικών Αυτοκινήτων) είναι πολύ σωστή. Τι λένε οι άλλοι αναγνώστες; Τον κάνουμε; Ο Σύλλογος θα γίνη η…. Σκιά μας!