Υπάρχουν μερικά πράγματα που, δυστυχώς, δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Όσες προσπάθειες και να γίνουν, όσα άρθρα κι αν γραφούν, μερικά πράγματα θα μείνουν ίδια. Έτσι έμειναν τα τελευταία δέκα χρόνια και δε βλέπω τι είναι αυτό που θα σταματήση τον ηλίθιο αποδεκατισμό των ανθρώπων στους ελληνικούς δρόμους ή εκείνο που θα κάνη τους Έλληνες να οδηγούν, για παράδειγμα, στο δεξιό της οδού. Ακόμη, δε βλέπω σωτηρία για τους αισχρούς τρόπους που επιδεικνύουν οι περισσότεροι από μας, ούτε βλέπω να γίνεται τίποτα με τα συνεργεία που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, με τις περίεργες αντιπροσωπείες, που δεν έχουν ανταλλακτικά για τα αυτοκίνητα που πουλάνε, με τους δρόμους, με τη βενζίνη, που είναι η ακριβότερη στον κόσμο, με τα αυτοκίνητα, που τα έφθασαν σε τιμές ίσες με εκείνες των μικρών αντιτορπιλικών.

Βλέπετε, τα «αυτοκινητάκια» διώκονται, όντας «αντικείμενα πλουτισμού και διασκεδάσεως». Άσχετα αν τα χρησιμοποιούν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Ναι μεν το αυτοκίνητο υπάρχει, με αυτό ζούμε κι από αυτό πολλοί πεθαίνουμε, αλλά δε θέλουμε εμείς, οι αρμόδιοι, να το ξέρουμε. Μέσα μας το μισούμε, εδώ που τα λέμε. Γι’ αυτό και − εμείς οι «αρμόδιοι» − παίρνουμε κι αυτές τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις.

Όρια ταχύτητος ανεφάρμοστα, που κανένας δεν τα τηρεί, κάμερες τηλεοράσεως που ποτέ δεν έκαναν τη δουλειά που έπρεπε να κάνουν, “εβδομάδες’’ περίεργες που η Τροχαία έκανε “εφόδους’’, ζώνες διαφόρων χρωμάτων και διαμέτρων, περιοχές που “απαγορεύονται’’ τα αυτοκίνητα, όμορφα κυνήγια γόπας, πάχους ελαστικών, καυσαερίων και θορύβων.

Κάθε τόσο τρώμε κατακούτελα ένα “μέτρο’’, το οποίο ζη συνήθως όσο ο μεταξοσκώληκας, και απορούμε, αλλά και αδιαφορούμε, αφού που ξέρουμε ότι δεν μπορεί να είναι σοβαρό.

Θυμάστε τα φαρμακεία του κ. Μπούμπα −μπούμπα− Λαδά; Αυτά που έπρεπε να μεταφέρουν τα αυτοκίνητα Ι.Χ.;

Διαταγές, χαρτιά, έλεγχοι και κάποιοι που επωφελήθηκαν από την κατασκευή χιλιάδων “φαρμακείων’’, που θα έσωζαν ζωές και θα έκαναν ανθρώπους καλά.

Τόσοι κανονισμοί, τόσες διαταγές, τόσα επιτρέπεται και τόσα απαγορεύεται που είναι αδύνατον να τα θυμόμαστε όλα.

Κάθε τόσο, κάποιος φωστήρας πετάγεται, λέει − κυριολεκτικά − τα “δικά του’’, ανακατεύει διάφορες κρατικές υπηρεσίες και μετά χάνεται, για να μη ξανακούση ποτέ κανείς γι’ αυτόν ή για τα “μέτρα’’ του.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα φαιδρά, ένας ολόκληρος στρατός ανθρώπων σκοτώνεται με μαθηματική ακρίβεια και οι φωστήρες δεν κάνουν τίποτα άλλο, εκτός από το να μειώσουν το “όριο’’ ταχύτητος, “ίνα μειωθούν τα δυστυχήματα’’.

Αλλά τα δυστυχήματα δεν μειώνονται και η απαράδεκτη κατάσταση των δρόμων μας συνεχίζεται.

Σίγουρα θα ‘χετε ακούσει κάποιον ξένο να μιλά για τους Έλληνες οδηγούς…

Σίγουρα θα ‘χετε δει σαγόνια να πέφτουν, μόλις άκουσαν ότι ένα Ρενώ-5 κοστίζει 180.000 δραχμές!!

Είναι φαινόμενα όλα αυτά, που μόνο σ’ αυτήν τη χώρα και μόνο κάτω απ’ αυτόν τον ήλιο μπορούν να παρουσιασθούν.

Ποιος άλλος λαός θα κυκλοφορούσε με την ίδια… μανία αν του ανέβαζαν την τιμή της βενζίνης κατά 60% μέσα σε μια νύχτα;

Ποιος άλλος λαός θα πλήρωνε 200.000 δραχμές για να πάρη ένα… Φολκσβάγκεν;

Κανείς! Ή σχεδόν κανείς, γιατί σίγουρα κάποια άλλη τέτοια χώρα κάπου θα υπάρχη!

Θα μου πήτε: Τι να κάνουμε, αφού χρειαζόμαστε τ’ αυτοκίνητα;

Θα σας έλεγα ότι κάτι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Να μην αγοράζουμε τενεκέδες για χρυσό π.χ.

Να μην κάνουμε παρά ελάχιστα χιλιόμετρα για να μη καταναλώνουμε βενζίνη που στοιχίζει Δεκαέξη και Πενήντα το λίτρο!

Τι πιο όμορφο από το να κλειδώναμε τα καταραμένα μηχανήματα για μια εβδομάδα; τι πιο σωστό από το να παίρναμε χαρτί και μολύβι και να γράφαμε στα περιοδικά που διαβάζουμε πως το συνεργείο Τάδε τοποθέτησε τον στρόφαλο στο διαφορικό του αυτοκινήτου μας και τον εκκεντροφόρο στη… δεξιά πόρτα;

Τι πιο σωστό από το να προστατεύαμε τους εαυτούς μας απ’ αυτήν την τσαπατσουλιά, την τρέλα που περιφέρεται ελεύθερη;

Όμως, όχι!

 Αυτά είναι για τους “Ευρωπαίους’’.

Δεν είναι για τους ΄Έλληνες.

Και οι περίεργοι “αρμόδιοι’’ συνεχίζουν το παρανοϊκό έργο τους και ο καθένας κάνη ό,τι του καπνίσει κι ο Έλληνας το “τρώει’’ κι είναι κι ευχαριστημένος. 

 Όπως είπα… Υπάρχουν πολλά πράγματα που ποτέ δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Εκτός αν πέση τσεκούρι.