ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ εβδομάδες κάναμε μια έντονη προσπάθεια για να ξεκαθαρίσουμε αυτό που ονομάζουμε Μεγάλη Παρεξήγηση. Για να δούμέ τα θέματα της οδικής κυκλοφορίας και της συμπεριφοράς των συμπατριωτών μας οδηγών με τη σωστή τους προοπτική. Φαίνεται όμως ότι ξεχάσαμε πως υπάρχει και μια άλλη κατηγορία οδηγών και ανθρώπων. Αυτοί οι ελάχιστοι, που ξεχωρίζουν από εκατοντάδες μέτρα μακρυά.

Συνάντησα λοιπόν ακόμα και καλούς οδηγούς και συνεχίζω να συναντώ. Αργά μια Τετάρτη βράδυ ακολούθησα τον οδηγό ενός κόκκινου Φολκσβάγκεν που επέστρεφε απ’ το Λαγονήσι. Μου έκανε εντύπωση απ’ την πρώτη στιγμή, γιατί είναι πολύ σπάνιο να συναντήσης οδηγό Φολκσβάγκεν να κινήται με ταχύτητα μεγαλύτερη των 50 χιλιομέτρων την ώρα και ακόμα πιο σπάνιο να δης οδηγό Φολκσβάγκεν να κινήται… δεξιά! Οι περισσότεροι πάνε αριστερά.

Ο «δικός μου» οδηγούσε σωστά. Πήγαινε με 70, με 80 χιλιόμετρα την ώρα αλλά το «σωστά» δεν ήταν στην ταχύτητά του. Ήταν στον τρόπο που οδηγούσε.

Πρώτα- πρώτα, κοιτούσε τον καθρέφτη του. Απ’ τη στιγμή που τα φώτα μου φάνηκαν στο κρύσταλλό του, ο άνθρωπός μου αντέδρασε σωστά. Κινήθηκε ελαφρά προς τα δεξιά για να μου δείξη ότι κατάλαβε πως βρίσκομαι πίσω του. Διατήρησε την ταχύτητά του στα 80 χιλιόμετρα για δυο περίπου χιλιόμετρα, οδηγώντας πάντα δεξιά και περιμένοντας να δη αν θέλω να τον προσπεράσω ή όχι. Η περιέργεια μου μ’ έκανε να μείνω πίσω του γιατί στο μεταξύ είχε πλησιάσει ένα φουργκόν που μετέφερε φρούτα. Το περίεργο ήταν ότι και ο οδηγός του φουργκόν, ενός κλειστού μικρού φορτηγού δηλαδή, ήταν κι αυτός καλός!

Έμεινα λίγο πίσω και συνέχισα να τους παρακολουθώ. Και οι δυο τους έπαιρναν τις στροφές τους σωστά, κρατώντας τ’ αυτοκίνητά τους πάντα μέσα στο δεξιό διάζωμα, γνωρίζοντας ότι η οδήγησή τους απαιτούσε προσοχή και συγκέντρωση.

Όταν, κάποια στιγμή, αποφάσισα να προσπεράσω, έφθασε ένα σύντομο σήμα απ’ τους προβολείς μου για ν’ ανάψη αμέσως το δεξί φλας του Φολκσβάγκεν και να κινηθή ο οδηγός δεξιά για να μου αφήση χώρο σ’ ένα δρόμο που υπήρχαν μόνο τρία αυτοκίνητα.

Περνώντας τον, χτύπησα ελαφρά το κλάξον μου για να πω ευχαριστώ και έφυγα εμπρός. Ο οδηγός αναβόσβησε τα φώτα του σαν απάντηση. Η ίδια ακριβώς ιστορία επανελήφθη με το μικρό φορτηγό. Ένοιωσα μια ανακούφιση και οδήγησα τον υπόλοιπο δρόμο με αναπτερωμένο ηθικό.

Μια άλλη περίπτωση μου παρουσιάστηκε σ’ ένα μεγάλο ταξίδι σε δρόμο όλο στροφές. Συνάντησα μια Άλφα Ρομέο 1300. Ο οδηγός της ήταν περίπου 55 ετών. Η ώρα ήταν 11 το πρωί. Οδηγούσα γρήγορα και πλησίασα την Άλφα στα 50 μέτρα. Ο οδηγός με είδε στον καθρέφτη του κι άρχισε μια ιστορία απ’ αυτές που δεν συναντάς πια στους δρόμους συχνά. Για τρία περίπου χιλιόμετρα, τον ακολούθησα και κατάλαβα ότι απ’ τον καθρέφτη του με «ζύγιζε». Με παρακολουθούσε να δη τι οδηγός είμαι. Το κατάλαβα, γιατί αύξησε τον ρυθμό του ελαφρά σαν μια ευγενική πρόκληση. Δέχτηκα «το γάντι» του και αύξησα κι εγώ τον ρυθμό μου. Σε λίγο, τα δυο αυτοκίνητα πήγαιναν σαν ένα μικρό τραίνο κατεβαίνοντας τον γεμάτο στροφές δρόμο του βουνού.

Ο ηλικιωμένος κύριος ήξερε καλά την τέχνη του. Τα φρένα του, οι αλλαγές των ταχυτήτων του, η τοποθέτηση του αυτοκινήτου του πριν και μέσα σε κάθε στροφή ήταν ένα μάθημα για όλους τους αρνητάς.

Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν έθεσε σε κίνδυνο τον εαυτό του και τ’ άλλα αυτοκίνητα που έρχονταν αντίθετα ή που προσπερνούσε. Οι τρόποι ήταν γεμάτοι ευγένεια και μπορώ να πω ότι μερικές φορές όταν προσπερνούσε κάποιον αργό και αναποφάσιστο οδηγό διέκρινα στο οδήγημά του μια ελαφρά ειρωνεία.

Παράλληλα ήξερα ότι με είχε δεχθεί σαν συνάδελφό του στον δρόμο. Είχα περάσει το τεστ που μου είχε κάνει και ένοιωθε ευχαριστημένος που συνάντησε κάποιον που καταλάβαινε τι έκανε.

Ταξιδέψαμε μαζί για 30 περίπου χιλιόμετρα.

Και κάποια στιγμή άναψε το δεξί του φλας και έκανε ελαφρά δεξιά. Την στιγμή που τον πέρασα γύρισα και τον κοίταξα. Χαμογέλασε και χαμογέλασα σε απάντηση. Μ’ ακολούθησε για 10 περίπου χιλιόμετρα και μετά έμεινε πίσω και χάθηκε.

Όπως σας είπα… Συνάντησα ακόμα και καλούς οδηγούς.

Κ.Κ. 

Κάθε 7 μέρες

Ζητώ συγνώμη από τους φίλους που θα περίμεναν κάτι «άλλο» σήμερα σ΄ αυτή τη στήλη. Όμως λόγοι δημοσιογραφικής δεοντολογίας μ’ αναγκάζουν να δημοσιεύσω δυο επιστολές και τη δική μου απάντηση. Το κρίνω απαραίτητο, για να διευκρινίσω- για μια ακόμα φορά- τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτή η σελίδα.

Τα κατά…

«Τακτικός αναγνώστης των αγαπητών «ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ» έρχομαι εκ μέρους 20 περίπου ατόμων να σας παραπονεθώ και να σας υποβάλω ορισμένες ερωτήσεις σχετικά με την σελίδα του αυτοκίνητου.

Πρωτίστως, υποτίθεται, η στήλη του αυτοκινήτου (σελίς εις την προκειμένη περίπτωσιν), αποκλειστικόν σκοπόν έχει να ενημερώνη τους αναγνώστας σας με θέματα σχετικά με το αυτοκίνητον. Δεν έχει ως σκοπόν την διδαχήν φτηνής φουτουριστικής και «ακαταλαβίστικης» φιλοσοφίας. Δεν έχει ως σκοπόν την προβολήν διαμάχης ή διαφωνιών με τις αρχές. Δεν έχει ως σκοπόν την προβολήν των προσωπικών γνωμών του συντάκτου της.

Ποιος λογικός άνθρωπος γράφει: «… γεμάτα από οδηγούς που βρίσκονται τέσσερα μέτρα από το έλκος στομάχου»; (σικ!)

Τι σχέσιν έχουν οι αεροπειρατείες, το Βιετνάμ, η Μέση Ανατολή και τα λοιπά τέρατα και σημεία με το αυτοκίνητο; Τα απορρυπαντικά και η πλύση της κυρίας Πόπης;

Όλα τα αναφερόμενα εις το κύριο άρθρο της σελίδος του αυτοκινήτου είναι άσχετα με τον σκοπόν της σελίδος. Ελαφρά τη καρδία μπορεί κανείς να τα χαρακτήριση ως αστειότητας.

Φιλικότατα

ΣΑΒΒΑΣ Π. ΒΑΦΕΙΔΗΣ

Παρθενώνος 35 «Π. Φάληρον» 

Τα υπέρ…

«Σας έχω γράψει άλλη μια φορά απλώς για να σας ευχαριστήσω- γιατί όχι;- για το θαυμάσιο γράψιμο που προσφέρετε, τουλάχιστον στα «Επίκαιρα» που διαβάζω. Κι αυτό το γράμμα περίπου τον ίδιο περίπου σκοπό έχει. Επειδή καταλαβαίνω ότι τώρα ακριβώς έχετε φτάσει σε μια καμπή στο γράψιμό σας, στο επάγγελμά σας, αλλά και στην επιθετικότητά σας.

Αναγκαστικά ο δρόμος που διαλέξατε έφτανε εδώ. Μερικές αλήθειες πια πρέπει να ειπωθούν κατάμουτρα και μερικά πρόσωπα να ξυνίσουν. Το γράμμα αυτό απλώς είναι μια συμπαράσταση. Ένα χειροκρότημα σε κείνον που τ’ αξίζει και που δεν σημαίνει τίποτε, μα και που μπορεί να σημαίνη πολλά.

Συνεχίστε, λοιπόν, κι υπάρχουν άνθρωποι που σας καταλαβαίνουν απολύτως και χωρίς να είναι στο κάτω- κάτω οδηγοί, όπως επί παραδείγματι εγώ. Τα θέματα που θίγετε αφορούν όλους μας.

Φιλικότατα και με πραγματική εκτίμηση

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΑΓΙΑΝΝΗΣ

Τελειόφοιτος μαθηματικός 

Δαρδανελλίων 25 – «Άνω Δάφνη  452»

Και η θέση μας

   Το γράμμα του κ. Βαφείδη αντιπροσωπεύει κάτι πολύ σοβαρό για μένα. Και γι’ αυτόν τον λόγο ζήτησα την άδεια από τη διεύθυνση του περιοδικού να το δημοσιεύσω, όχι ολόκληρο, γιατί ο κ. Βαφείδης με χαρακτηρίζει με λέξεις που ακούγονται μόνο στο πεζοδρόμιο, αλλά ένα μέρος του που πιστεύω ότι είναι και το αντιπροσωπευτικότερο. Παράλληλα, δημοσιεύω κι ένα απ’ τα γράμματα που στέλνουν οι αναγνώστες αυτής της σελίδος, διαμετρικά αντίθετο απ’ εκείνο του κ. Βαφείδη.

Τώρα, γιατί είναι σοβαρό ένα γράμμα που με… βρίζει; Μα, για τον απλούστατο λόγο, ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που Δεν Καταλαβαίνει! Πολλά πράγματα. Έναν άνθρωπο απ’ αυτούς που αφήνω να εννοηθούν στα άρθρα αυτής της σελίδος.

Τι είναι όμως αυτή η σελίδα; Οι φίλοι της δεν χρειάζονται επεξηγήσεις γιατί, απ’ τη στιγμή που θα εξηγήση, χάνει το μισό παιχνίδι! Αυτή η σελίδα γράφεται από έναν άνθρωπο του οποίου ο τομεύς είναι τεχνικός. Έχει σπουδάσει τεχνικός. Ασχολείται με τ’ αυτοκίνητα. Αλλά όχι όπως θέλει ο κ. Βαφείδης. Δεν γράφει για βίδες και καρμπυρατέρ (πάντα), αλλά θίγει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες. Το αυτοκίνητο είναι ένα πρόβλημα στις σύγχρονες κοινωνίες. Βρωμίζει τον αέρα, καταστρέφει τα σπίτια, σκοτώνει τους ανθρώπους. Το αυτοκίνητο επηρεάζει άμεσα τη ζωή μας. Περισσότερο απ’ ό,τι θέλει να νομίζη ο κ. Βαφείδης. Σαν ένα τέτοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει αυτή η στήλη το αυτοκίνητο. Σαν ένα πρόβλημα κοινωνικό, δημογραφικό, σαν ένα πρόβλημα ζωής και θανάτου.

 Η στήλη δεν ζει στα σύννεφα. Αναγνωρίζει την ανάγκη του αυτοκινήτου στις κοινωνίες μας, αναγνωρίζει και τον κίνδυνο που η χρήση του φέρνει μαζί της. Έτσι λοιπόν αντιμετωπίζει το θέμα της.

Όσο για το Βιετνάμ τη Μέση Ανατολή και τα απορρυπαντικά της Κ. Πόπης, αυτά δεν εξηγούνται κ. Βαφείδη! Ή τα καταλαβαίνει κανείς ή όχι!…