Όσο πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης τόσο τα παλιά ταξίδια επιστρέφουν στο νου. Μνήμες απ’ το ταξίδι στο χωριό του πατέρα, στις παλιές γειτονιές του Κυνοσάργους και του Μετς, στο toll στο Νέο Φάληρο που φτιάχναμε ένα ανεμόπτερο, στο Que Gardens Place στο Λονδίνο, στις Σπέτσες, στο Ρίο, στην έρημο της Αριοζόνα, σε μια παγωμένη αεροπρορική βάση έξω απ’ τη Μόσχα, στα αεροπλάνα που πέταξα, σε λίγα απ’ τ’ αυτοκίνητα που οδήγησα, στα περιοδικά που κυκλοφορησαν, στη ζωή μου
μου
Ειχα αρχίσει να γράφω ένα βιβλίο, “Ασημόσπιτο” το έλεγα αλλά το άφησα. Δεν έχω κουράγιο. Το αφαίρεσαν οι επιλογές μου για τις οποίες πληρώνω αδρά μέχρι σήμερα. Είναι και η αφάνεια που μ’ ενοχλεί κύρια όμως η έλλειψη σκοπού. Όσοι είχα συγκρούστηκαν με τα λάθη μου κι’ έγιναν κομμάτια. Beyond Local Repaira που λένε και οι Αμερικανοί. BLR όπως εγώ με μια ασταμάτητη πικρία που τείνει να μετατραπεί σε κατάθλιψη γιατί, το μέλλον έχει ο ηρωας μου κλεισμένο σ’ ένα δωμάτιο στο Κωσταλέξι;
Είναι και η υγεία που ναι μεν είναι “καλή” για την ηλικία αλλά, δεν επιτρέπει (λόγω φοβερών πόνων στη μέση) να καβαλήσω την μοτοσυκλέτα η’ να πετάξω -αν και το τελευταίο είναι λίγο πιο εύκολο
Θέλω να γράψω για χίλια πράγματα αλλά, χίλιες εκατό είναι οι αιτίες που με σταματάνε. Συχνά επσιτρέφω σε παλιά κείμενα ψάχνωντας την έμπνεση αλλά, με το που τα διαβάζω σκέφτομαι “ποιος ενδιαφέρεται” κι’ επσιτρέφω στο Καθαρτήριο περιμένοντας την τελική κρίση, όχι ότι πιστεύω σε θεούς και δαίμονες σε παραδείσοτς, πιλάφια και κολάσεις αλλά, να… Δεν ξέρω που αλλού να με τοποθετήσω
Ψάχνοντας βρήκα το παρακάτω κείμενο. Το είχα γράψει δεν θυμάμαι που το 2004
Διαβάστε το
**********
«…πρέπει να επαναλάβω κάτι που έγραφα τα πολύ παλιά χρόνια, όταν έφευγα για λίγο με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα και χανόμουν σε διαδρομές όπως εκείνη από το Λεωνίδιο στην Τρίπολη και από κει στον Πύργο ή στη Σπάρτη, ή από τον Πύργο στην Αρχαία Ολυμπία και την Ανδρίτσαινα. Είπα Ανδρίτσαινα και θυμήθηκα ότι εκεί κοντά βρίσκεται ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα, αλλά και τόποι που η φύση και οι δρόμοι είναι τόσο ωραίοι που αισθάνεσαι ότι θα πεθάνεις από ευτυχία.
Πολλά από αυτά τα μέρη τα είδα από ψηλά, με ένα ελικόπτερο R-44. Συγκυβερνήτης και παρατηρητής, πήγα σε μέρος που απέχει μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από τα Βυτιναίικα Πύργου Ηλείας, που βρίσκεται ο τάφος των παππούδων και γονιών. Βρήκα την ευκαιρία να ρίξω λίγο νερό στο μάρμαρο που τους σκεπάζει και να αγναντέψω τον κάμπο που πριν από πολλές δεκαετίες (δε χρειάζεται να πω πόσες!) γύριζα σαν μικρό παιδί, «πληγώνοντας» (όπως λέει και η ταινία) τα δέντρα.
Ένα απ’ αυτά, η πιο μεγάλη λεύκα, είναι τώρα πεσμένο στο έδαφος από τον αέρα και τα χρόνια. Μάταια έψαξα να βρω την «πληγή» που του ειχα κάνει. Το ξύλο είχε σαπίσει και τα αρχικά «Κ.Δ.Κ. – Ε.Α.Α.» (Κωνσταντίνος Δημητρίου Καββαθάς – Ένωση Αερομοντελιστών Αθηνών!) είχαν εξαφανιστεί, αλλά η ανάμνηση ήταν ζωντανή, όπως ζωντανό και ταπεινό ήταν και το φτωχικό του «θείου», στο οποίο πέρασα μερικά από τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Και είχε βρέξει. Όχι μία αλλά δέκα φορές εκείνο το σαββατοκύριακο. Και όχι απλή βροχή, αλλά καταιγίδες, που μας ανάγκασαν να παρατείνουμε την παραμονή μας και έτσι βρήκα την ευκαιρία να πάω στο «χωριό».
Ε, θα πείτε. Και λοιπόν; Δεν υπάρχει Έλληνας που τουλάχιστον μια φορά το χρόνο να μην πηγαίνει στο «χωριό»! Πόσοι όμως έχουν την τύχη να γίνουν μάρτυρες κατακλυσμού που απελευθέρωσε όλα τα αρώματα της γης και πάρ’ τον κάτω τον Καββαθά. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και οι μυρουδιές απ’ το ποτάμι, το αρδευτικό κανάλι, τα σπαρτά, τις ελιές, που ξεπλυμένες και καθαρές έστεκαν η μια δίπλα στην άλλη, κυρίευσαν τις αισθήσεις. Τι ομορφιά και πόσο μου έχει λείψει έτσι που ζω φυλακισμένος σε γραφεία και αυτοκίνητα!…» Κώστας Καββαθάς Αύγουστος 2004
Τελευταία μέρα του Αυγούστου του 18.
Μακάρι να μπορούσα να “φύγω” για κάποιο απ’ τα μέρη που είχα “πάει” παλιά!
Πουθενά δεν είχα πάει βέβαια. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι πάνε κάπου, στην πραγματικότητα όμως μένουν ακίνητοι μια και δεν υπάρχειο Χρόνος άρα ούτε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλαóñìç
γίνωνται τ ώ ρ α, όλα είναι δημιουργήματα ενός κοινού “υποσυνείδητου” μια και ούτε αυτό υπάρχει
Θέλω να πω έχει υποσυνείδητο ο Υπολογιστής; Όχι. Μνήμες φυλκαγμένες στην RAM ναι αλλά, υποσυνείδητο;
Κάποια στγμή θα βγω απ’ την πρίζα, το “μχανημα” θα σβύσει αλλάη Πληροφορία δεν θα πεθάνει. Θαήθελα να μπορούσα να “επιστρέψω”, να με βάλω πάλι στην πρίζα και το Σύστημα να κάνει reboot και ν’ αρχίσω πάλι να με παρατηρώ όμως η ώρα δεν έχει έλθει ακόμα
Μάλλον σκέφτετε πως άάρχισα να τα χάνω και λέω ασυναρτησίες και πιθανό να μην κάνετε λαθος
Δεν ξέρω
Η εξορία στο Purgatorium μπορεί να έχει επηρεάσει την “μητρική”, τι να πω, δεν είναι και κανείς απ’ τους παλιούς κοντά να βοηθήσει…
Δάσκαλε! Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω άλλο τόσο πιστεύω ότι όλα έχουν το σκοπό τους και τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Υπάρχει προγραμματισμός και σκοπός για το καθένα μας που δεν μπορούμε ούτε να φαντασθούμε, ούτε να διανοηθούμε.
Κρατάτε γερά!
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookie Policy
RSS - Posts
5 Comments
Δάσκαλε! Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω άλλο τόσο πιστεύω ότι όλα έχουν το σκοπό τους και τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Υπάρχει προγραμματισμός και σκοπός για το καθένα μας που δεν μπορούμε ούτε να φαντασθούμε, ούτε να διανοηθούμε.
Κρατάτε γερά!
Λέτε ε;
“νόστιμον ἦμαρ”
Αγαπητέ Κ.Κ
Καλό Σεπτέμβρη
https://www.watchonline.red/i-origins-2014-watch-online/
υγ
Γρήγορα να μπορέσεις -ΕΥ!- να καβαλήσεις την μοτοσυκλέτα…
Κ. Καββαθά ζήσε όπως μόνο εσύ ξέρεις, ´´ Υπερβάλλοντας´´ γιατί κανείς μας δεν ξέρει πού καί πότε !!!!