Εχθρός δίχως όπλα

Μετά από ένα και πλέον χρόνο συμβίωσης με την τρόικα, νομίζω ότι έχουμε πια εμπεδώσει τον τρόπο με τον οποίο δρα. Έχοντας συνεργούς ένα κομμάτι της διεθνούς και ντόπιας καμόρα, ας πούμε την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, προκειμένου να κάνει αποδεκτές τις εκάστοτε απαιτήσεις της, φροντίζει να εξαπολύσει εκ των προτέρων τους έμμισθους αναισθησιολόγους της, ώστε με το Φόβο σαν αναισθητικό να αδρανοποιήσει το μίσος και την οργή, και να πετύχει τη λιγότερη δυνατή αντίδραση.

Ο τρόπος δράσης της τρόικας δεν διαφέρει απ’ αυτόν των κοινών εκβιαστών, πράγμα συμβατό με το ρόλο της ως τοκογλύφου, προσώπου ιδιαίτερα μισητού σε όλους τους τόπους και σ’ όλες τις εποχές.

Η στρατηγική της τρόικας γίνεται ιδιαίτερα εμφανής αν παρακολουθήσουμε προσεκτικά το τελευταίο επεισόδιο με την 5η δόση.

Για να την αποδεσμεύσει, εκβιάζει απροκάλυπτα για την περίφημη συναίνεση και με το επικείμενο στέγνωμα των ταμείων της χώρας.

Οι ντόπιοι συνεργοί, και του Προέδρου συμπεριλαμβανομένου, σχεδιάζουν την υψηλής θεαματικότητας τελετουργία του προεδρικού μεγάρου, για να τονίσουν με τρόπο όσο γίνεται πιο δραματικό την κρισιμότητα της κατάστασης.

Παρ’ όλα αυτά η σκηνοθεσία δεν πείθει, το αποτέλεσμα παραμένει, ως αναμενόταν, αρνητικό, γεγονός που πιστοποιεί την αποτυχία της «επιχείρησης – εκβιασμός».

Αν τώρα, όλα τα προηγούμενα τα εννοούσαν, σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, η δόση δεν θα είχε δοθεί, και το ΔΝΤ, πιθανόν θα είχε αποχωρήσει. Σαν συνεπείς όμως και έμπειροι εκβιαστές, δεν αποχωρούν. Τουναντίον μάλιστα, βρίσκουν, εκ των υστέρων, και πέντε δέκα επαινετικές κουβέντες να πουν (δια στόματος Τόμσεν), για την πρόοδο και την ελπιδοφόρα έκβαση του προγράμματος που ήδη τρέχει.

Ως αποτέλεσμα, η 5η δόση αποδεσμεύεται, και τούτο παρά το γεγονός ότι ούτε η συναίνεση επετεύχθη, ούτε το μνημόνιο απέδωσε μέχρι τώρα τ’ αναμενόμενα.

Αν αυτό που κάνει έναν κοινό τυχάρπαστο τοκογλύφο να εκβιάζει είναι ο Φόβος που τον διακατέχει ότι το θύμα, είτε θα του επιτεθεί κάποια ωραία νύχτα και θα τον δολοφονήσει, είτε δεν θα τού επιστρέψει πίσω τα δανεικά, γιατί να μην υποθέσουμε ότι είναι αυτός ο ίδιος ο μηχανισμός που λειτουργεί και στην περίπτωση της τρόικας, ως εμπροσθοφυλακής της διεθνούς τοκογλυφίας;

Η τρόικα ουσιαστικά μπαίνει σε μια μάχη ξεβράκωτη και δίχως όπλα, παρά μόνο τον φόβο που μπορεί να σπείρει απλόχερα στον εχθρό. Γιατί τα όπλα είναι όλα στα δικά μας χέρια. Κι αυτά είναι, όπως το ξέρουμε πολύ καλά, το χρέος, που ανά πάσα στιγμή μπορούμε ν’ αρνηθούμε.

Μπορεί να το χρησιμοποιήσουμε αυτό το όπλο, μπορεί και όχι. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι για το καλό μας να ξέρει ο εχθρός τις αποφάσεις μας. Ας αντιστρέψουμε λοιπόν τα βέλη, κι ας αφήσουμε να αιωρείται σαν μαύρο σύννεφο πάνω απ’ τα κεφάλια τους αυτή η πιθανότητα. Όπως το ιστορικό της δράσης τους έδειξε, οι τύποι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στις διαθέσεις των άλλων. Δλδ, ημών.