Πάνε μήνες που έχω να γράψω κάτι στο blog. Η αιτία της απουσίας οφείλεται στην ανικανότητα μου να αποδράσω από τη φυλακή που ο ίδιος δημιούργησα στην προσωπική μου ζωή από την οποία δεν μπορώ (πλέον) να ξεφύγω. Οι λίγοι μου φίλοι ξέρουν ποια ειναι και καταλαβαίνουν ότι, είναι αργά να αποδράσω. Ο καιρός πέρασε, δεν το επιχείρησα όταν ήμουν νέος, τώρα είναι αργά
Αλλά, και να γράψω τι να πω; Ένας-δύο είπαν να αναφερθώ στην “παλιά εποχή”. Χαμογέλασα μια και, όπως δεκάδες φορές έχω πει τι λένε οι Άγγλοι για την νοσταλγία. Η αναφορά σε χρόνια παλιά και τρέλες της νιότης γίνεται μόνο από ανθρώπους που αισθάνονται καλά, που δεν έχουν κάποιον να τους βασανίζει χωρίς, λόγω προχωρημένης ηλικίας, να μπορούν να ξεφύγουν.
Αυτά λοιπόν τα λίγα μια και, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε οι άλλοι δεν χάνετε και τίποτα! Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν το ίδιο πρόβλημα και δεν κάνουν τίποτα για ένα και μόνο λόγο: είναι πλέον πολύ αργά! Βέβαια δεν έχω χαθεί εντελώς. Που και που κάνω κάποιο σχόλιο στο φατσοβιβλίο που το βλέπουν 100-200 την εβδομάδα -αν και ο μετρητής λέει πως ο “τοίχος” μου έχει 5.0000 επισκέψεις/εβδομάδα, αριθμό που δεν κατανοώ μια και δεν έχω ψάξει να βρω τι σημαίνει, ίσως κάποιος να με βοηθήσει
Είναι και η υγεία μου. Τους πρώτους 10 μήνες του 17 μπήκα 9 φορές στο νοσοκομείο, έκανα 16 επεμβάσεις με ολική ή μερική νάρκωση (μέθη) παθαίνοντας όσα δεν είχα πάθει τα προηγούμενα 70 χρόνια. Τώρα είμαι “καλά” αν με τη λέξη εννοώ οτι αναπνέω και περπατάω.
Τους μήνες που πέρασαν έκανα μία προσπάθεια να στήσω ένα σαιτ με τίτλο “TheMETA4four Instittute” όπου κάποιοι συνεργάτες θα έγραφαν για τα θέματα που μας αρέσουν αλλά, “έφαγα τα μούτρα μου”. Ο χρόνος δεν μου επιτρέπει πλέον να βρίσκομαι ταυτόχρονα σε 10 σημεία , να συντονίζω, παρακολουθώ, διθορθώνω και οργανώνω. Το είπα σε 3-3 παλιούς συνεργάτες που απάντησαν (ευγενικά) με την σιωπή τους, δεν τους κατηγορώ, η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα
<
p style=”text-align:center;”>Σταμάτησα και να πετάω. Το πτυχίο (ανεμοπτέρου) είναι εν ισχύ αλλά, είπα πως 63 χρόνια είναι αρκετά. Δεν έχω πια την ανάγκη που είχα 3 χρόνια πριν να πάρω ένα ανεμόπτερο και να καθίσω 1-2 ώρες στον αέρα πετώντας από σύννεφο σε σύννεφο ή γλείφοντας τις κορδέλες της Πάρνηθας. Το πτυχίο ελικοπτέρου έληξε όπως και του αεροπλάνου, το πρώτο γιατί 600 ευρώ/ώρα είναι …πολλά το δεύτερο γιατί πάντα βαριόμουνα τα αεροπλάνα όσο ωραία και αν είναι η πτήση. Φανταστείτε να πηγαίνετε από Αθήνα στα Γιάννενα και συγκυβερνήτης να είναι ένας καλός χειριστής αλλά, μέχρι εκεί! Να μη ξέρει που πάνε τα τέσσερα, να μη μπορεί να πει κουβέντα για τίποτα και η ώρα να περνάει μέσα σ’ ένα “σύννεφο” βλακείας. Πάνε λοιπόν τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα, πάει και τ’ ανεμόπτερο, πάει και η μοτοσικλέτα (λόγω φοβερών πόνων στη μέση), πάει η ζωή, οι παλιοί φίλοι (και λιγοστές φίλες) που χάθηκαν, παντρεύτηκαν, μετακόμισαν σε άλλες χώρες και εδώ να ήταν so what?
Θα ήθελα να προλάβω την εποχή της ελεγχόμενης αθανασίας, να ζήσω 200 χρόνια, να κάνω ακόμα μία προσπάθεια να πάω στο Διάστημα αλλά, αυτά τα γράφω μόνο για να σας κάνω να χαμογελάσετε!
Το μόνο που φέρνει λίγη χαρά είναι ότι, αυτό το blog έχει 1.8 εκατομμύρια επισκέψεις από την ημέρα που άνοιξε πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα με θυμάστε και σας ευχαριστώ πολύ
σημ: συγγνώμη για τα λάθη. Τα διόρθωσα!
RSS - Posts
21 Comments
Κάντε ένα ταξίδι στο σπίτι κάποιου φίλου από τους τόσους που έχετε. Ακόμα κι εδώ αν βάλετε “αγγελία” σίγουρα κάποιος θα σας φιλοξενήσει όλο το καλοκαίρι.
Φαντάζεστε; Ποιος αναγνώστης θέλει να φιλοξενήσει ένα …ερείπιο;
Αγαπητέ Κώστα και άλλοτε σου είχα στείλει μήνυμα αλλά δεν πήρα ποτέ απάντηση,Ίσως δεν το διάβασες πότε. Μένω εδώ και 7 χρόνια στην Μανίλα στις Φιλιππίνες. Με μεγάλη μου χαρά θα σε φιλοξενούσα τις εορτές στο τέλος του χρόνου. Θα άλλαζες τον αέρα σου, θα άλλαζες παραστάσεις και θα έβλεπες έναν διαφορετικό κόσμο. Αν τυχον το αποφασίσεις στείλε μου email
. Θα περάσουμε πολύ καλά να είσαι σίγουρος. Με αγάπη πάντα. Αντώνης Κουρουτσαβουρης
Μαίλα! Αν ήμουν μόνος θα ερχόμουν. Σε ευχαριστώ πολύ και, αν θέλεις, στείλε μερικές φωτο να δω πως είναι στο pilot@techlink.gr
Προφανώς είμαστε ακόμα εδώ Δάσκαλε…
Και ακόμα δεν είναι η ώρα του απολογισμού
https://tenor.com/view/blade-runner-tears-in-rain-roy-batty-gif-3478115
Δάσκαλε δεν χρειάζεται απαισιοδοξία. Ο καθένας κουβαλά το δικό του προσωπικό σταυρό, είτε σε θέματα υγείας είτε οικογενειακά είτε οικονομικά η οτιδήποτε άλλο. Το σημαντικό είναι να μην περνει από κάτω και να διατηρούμε τη ψυχραιμία μας. Κουράγιο και ελπίδα!
Αγαπητέ ΚΚ
Διαβάζοντας το σημείωμά σου δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να αποβάλλω από τη σκέψη μου την άποψη του Napoléon Bonaparte, ότι “η απουσία επουλώνει τα μικρά πάθη και γιγαντώνει τα μεγάλα” (“l’absence guérit les petites passions et accroît les grandes”) και βέβαια δεν πιστεύω να ξεχνάς, πως η γενιά μας ήταν για τα μεγάλα πάθη.
Το ίδιο με άλλα λόγια είπε και ο Ευάγγελος Παπανούτσος, που η μεγαλοσύνη του δεν του άφησε να γίνει υπουργός, παρά ένας σεμνός μεταρρυθμιστής χωρίς εισαγωγικά της παιδείας:
“Ό,τι είναι μεγάλο είναι απόν. Η απουσία μεγαλώνει τα πράγματα, γι’ αυτό και ο Θεός είναι πανταχού απών”, χωρίς με το τελευταίο να θέλω να προκαλέσω την κολακεία ή την ύβρη, κατά το Ευαγγελικό “οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίω”. Απλά καταγράφω το μεγαλείο της απουσίας.
Δημήτρης Αθανασιάδης / Citizen of the FGM (Former Greek Macedonia) and erga omnes commentator
Δεν σε θυμόμαστε απλά, σε αγαπάμε σαν δεύτερο πατέρα μας, όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο.
Πήρα μεγάλη χαρά απόψε που διάβασα τα γραφόμενά σου, αγαπημένε μου Δάσκαλε!
Να είσαι καλά, …και να μας γράφεις!
Ευχαριστώ με την επιστροφή σας και την χαρά που μου δώσατε
διαβάζοντάς όπως παλιά αλλά και με την διαπίστωση ότι είστε καλά..
Να γράψετε για κάποια πτήση σας με το ανεμόπτερο, προς εμάς που δε θα πετάξουμε ποτέ. Να γράψετε λογοτεχνικά και όχι τεχνικά. Όσο για τη … φυλακή, επαυξάνω τον “Ανώνυμο” : Ευρυτανία, κε Καββαθά. Εκεί όπου και τα ερείπια … αναβλασταίνουν σε σκληροτράχηλες πουρνάρες ! (Μακάρι να μπορούσα να φιλοξενήσω).
Πάντα ήθελα να έλθω στην Ευρυτανία. Τώρα είναι πλέον αργά
Kωστα
Αιαθανομαι γαιδουρι που χανομαστε τοσο μεγαλα χρονικα διαστηματα,
Θα παρω το Ραβανη και θα ερθω σπιτι σου να τα πουμε
Περιμένω!
“Δάσκαλε” σίγουρα ΔΕΝ είσαι μόνος.
Όπως δεν ήσουν και όλα αυτά τα χρόνια.
Έχεις χιλιάδες συνοδοιπόρους, που σε ακολουθούν σε αυτό το υπέροχο ταξίδι, γνώσης και πολιτισμού, που μας οδηγείς. Κοντά σου γενιές ολόκληρες, έμαθαν να σκέφτονται, ν΄αγαπούν την τεχνολογία, να ονειρεύονται θαυμαστούς κόσμους και να δημιουργούν.
Το κοινό μας ταξίδι, μεταξύ εμού και των Τεχνικών Εκδόσεων, (4Τ & ΠΤΗΣΗ), ξεκίνησε στο μακρινό 1979, τότε που σε ηλικία 12 ετών, έπεσε στα χέρια μου, το Ακροπολικό τεύχος των 4Τ. Έκτοτε παρακολουθούσα και ακολουθούσα, (όποτε μπορούσα), τους αγώνες αυτοκινήτου. Σε πόσες ειδικές πήγα, μέσα στην ζέστη , την ταλαιπωρία, και την σκόνη, (πολύ σκόνη), για να παρακολουθήσω, μια στροφή, ένα πέρασμα, των Θεών της εποχής, (αξεπέραστων ακόμα και τώρα), με τις υπέροχες μηχανές τους. Αργότερα έμαθα να κοιτάζω ψηλά, (διαβάζοντας την ΠΤΗΣΗ), και να καταλαβαίνω τι βλέπω και να μην ονομάζω, όλα τα αεροπλάνα Phantom, (όπως έκανα όλοι οι αδαείς).
Τι μαγεία. Αν και εκείνα τα τεύχη, δεν έχουν καμία σχέση, όσον αφορά την ποιότητα, (χαρτιού & φωτογραφιών), με τις κατοπινές ή σημερινές εκδόσεις, εντούτοις, εξέπεμπαν μια μαγεία, γιατί είχαν ζωή. Έμαθα ν΄αγαπώ κάθε τι γύρω απο το αυτοκίνητο και να θέλω, να ενημερώνομαι γύρω απο αυτό και την ιδέα της αυτοκίνησης.
Ακόμα και τον μοντελιστικό προσανατολισμό μου, άλλαξα, (απο τα άρματα), στ΄αυτοκίνητα, για να είμαι κοντά σε αυτό που αγαπώ.
Τα άρθρα και τα τεστ,των παλαιότερων τευχών, (παρεπιμπτόντως έχω φιλαγμένα όλα τα τεύχη απο τότε) ήταν επικεντρωμένα, γύρω, απο την τέχνη, την τεχνική, την επιστήμη και την χαρά, της αυτοκίνησης.
Τότε οι δημοσιογράφοι, ήθελαν, να κάνουν γνωστές τις ικανότητες και τα προτερήματα (ή ελαττώματα), των αυτοκινήτων που δοκίμαζαν. Μιλούσαν για τις αναρτήσεις, την υπερστροφή ή την υποστροφή, τα φρένα και γενικώς τη οδική συμπεριφορά, του κάθε οχήματος, και κατά πόσο, ήταν ασφαλή ή οχι. Ο εξοπλισμός, των οχηματών, (πλούσιος ή φτωχός), περνούσε σε δεύτερη μοίρα.
Τώρα το κύριο μέλημα, που ενδιαφέρει τον κόσμο και τονίζουν, οι δημοσιογράφοι, είναι πόσες και ποιές τεχνολογικές ανέσεις, έχει το κάθε αυτοκίνητο. Πόσες οθόνες έχει και τι μέγεθος, τι δυνατότητες έχουν. Αν έχει σύνδεση, με το ίντερνετ, τον δορυφόρο ή ακόμα και τον Αρη. αν σου μιλάει ή όχι το αυτοκίνητο. (Ο ΚΙΤ, το είχε προβλέψει αρκετές δεκαετίες πίσω). αν παίρνει πρωτοβουλίες ή όχι και τέλος να οδηγεί αυτό αντί για εσένα.
Χάθηκε κάθε χαρά, αυτοκινητιστικής δημιουργίας και χαράς. Ευνουχισμένοι μηχανοδηγοί, (όπως και ευνουχισμένοι πολίτες) έχουν καταντήσει οι καινούργιες γενιές οδηγών.
Ακόμα και με τα περίεργα ηλεκτρονικά χειρόφρενα, χάθηκε, η στιγμιαία χαρά, της υπερστροφής.
Σαν τον Ιούλιο Βερν, μας έδειχνες έναν κόσμο, που θα ήταν πιο καλός και προσανατολισμένος πρός το συμφέρον και την εξέλιξη του ανθρώπου.
Όμως η σύγχρονη πραγματικότητα, τα γκρέμισε όλα αυτά και κατέστρεψε το όνειρο. Οι μάσκες των ισχυρών έπεσαν και αποκαλύφθηκε το αποκρουστικό πρόσωπο, του συστήματος, που καταστρέφει ανθρώπους και όνειρα.
Και εσύ όπως και τόσοι χιλιάδες, συνάνθρωποι μας, πέσαμε στην παγίδα, που είχαν στήσει, με σκοπό την εξόντωσή μας. Φυσική και οικονομική. Με σκοπό την δημιουργία, άβουλων ατόμων, χωρίς θέληση, που μόνος τους σκοπός, θα είναι ή κατανάλωση, (όταν έχουν την οικονομική δυνατότητα), ιξού και η προσπάθεια, για συνεχές ωράριο λειτουργίας καταστημάτων, 24 ωρες / 7 ημέρες. (όπως οι κοτες στα ορνιθοτροφεία, που τους έχουν ανοιχτά τα φώτα, πρωί βράδυ για να τρώνε συνέχεια).
Αλλά και μέσω της κατανάλωσης και της συνεχούς εργασίας, (συμπεριλαμβανομένης και της άπλετης προσφοράς τηλεοπτικών σκουπιδιών) να μην μένει χρόνος, για ανάπτυξη του πνεύματος και της δημιουργίας ονείρων, για ένα καλύτερο αύριο.
Γι΄αυτό μπορεί, να μην είσαι τόσο ενεργός, (όπως παλαιότερα) σχολιαστής των κακώς κειμένων, (ίσως ο καλύτερος και πιο καυστικός, απο όσους γνωρίζω), αλλά να ξέρεις, οτι βαθιά μέσα σε όλους εμάς, που Σε Αγαπάμε και σε ακολουθούμε (ακόμα και τώρα), έχεις μπολιάσει το πνεύμα το πολιτισμού και της αγάπης προς κάθε τι καλό και ωραίο.
Τα κριτήρια που μας έχεις κληρονομήσει, (είσαι ο Πνευματικός Πατέρας, για πολλούς απο εμάς), είναι πολύ καλύτερα και υψηλότερα του μέσου όρου.
Πώς άλλωστε οι φανατικοί αναγνώστες σου, θα μπορούσαν να σε ακολουθήσουν, αν δεν τους είχες εμπνεύσει, υψηλά ιδεώδη.
Για αυτό και μόνο η σκέψη οτι σε διαβάζουν και σε ακολουθούν τόσες χιλιάδες πρέπει να σε χαροποιεί και σου δύναμη να συνεχίσεις.
Με Εκτίμηση Ευάγγελος Γκογκολάκης
________________________________
Κανονικά θα έπρεπε να έχω πέσει …νεκρός από την επίθεση αγάπης! Όμως, ακόμα και τα πιο ωραία σχόλια δεν αναιρούν το γεγονός της αορατότητας μου. Τίποτα δεν μπορώ να κάνω από το Κωσταλέξι εκτός από το να γράφω που και που κάποιο κείμενο που το διαβάζουν όσοι είχαν ανέβει στο αστρόπλοιο
Θα ήθελα πριν πεθάνω να αλλάξω κάτι, από την διαχείρηση των …σκουπιδιών (βλέπετε τι γίνεται π[άλι στην Αθήνα) μέχρι τη συμφωνία με τα Σκόπια
Θα πείτε…. Ποιος είσαι εσύ μπροστά σε ένα γίγαντα σαν τον Φίλη, τον Παπά και τον Δένδια και θα έχετε δίκιο. Ένα πολιτικό μηδενικό που δεν πρόσφερε τίποτα στη χώρα, που δεν έδωσε δουλειά σε 500 ανθρώπους, δεν έκανε τίποτα σε θέμα επιστημών, τεχνολογίας και εκπαίδευσης
Μπροστά σε γίγαντες της δημοσιογραφίας σαν ΠΜ Τσίμα, τον ΣΚ, τον ΚΜ ή τον ΑΠ είμαι ένα μηδενικό, ένα τίποτα
Ας αφήσουμε λοιπόν τους ύμνους. Κανείς δεν τους ακούει και κανείς δεν ενδιαφέρεται
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε
Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω αλλά, τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιγράφετε. Λίγοι είναι πλέον οι αναγνώστες (ίσως επειδή “δεν γράφω γι’ αυτοκίνητα”), που, όπως κι’ εγώ ζουν σε ένα εικονικό κόσμο! Νομίζουμε οτι, επειδή εμείς σκεπτόμαστε ή ζούμε έτσι, το ίδιο συμβένει με χιλιάδες άλλους!
Μόνοι μας είμαστε. Ο καθ’ ένας στη γωνιά του και δεν μπορούμε να επηρεάσουμε την γενική εικόνα
Πέρα απ’ αυτά είναι περιτό να πω πόσο με τιμάει το σχόλιο σας…
keep walking, στα ελληνικά. Μακεδονικά δεν ξέρω
Να ρωτήσω τον Αλέκση;
Επιτέλους η εμφάνιση και πάλι.
Είχαμε χαθει με το μπατσοβιβλίο που δεν έχω.
Εύχομαι υγεία και υπομονή.
Αγαπητέ μας Κώστα, σε διαβάζουμε καθημερινά, κυρίως στο φατσοβιβλίο που το αγάπησες και εσύ ως μέσω επικοινωνίας με μας… θα στο πω λαΙκά… “μη μασάς”…η κάθε ηλικία έχει τις χαρές της…για μας όλους θα είσαι πάντα ο “δάσκαλος” και θα περιμένουμε να δούμε στο τέλος του κειμένου σου, τα αρχικά “Κ.Κ.” που έχουν μεγαλύτερη αξία ακόμα και από την υπογραφή… το “Κ.Κ” σημαίνει ότι είμαι ακόμα ενεργός, ότι λέω την άποψη μου όπως παλιά… όπως πάντα… μή μασάς το λοιπόν και το… γκάζι στο πάτωμα για να περάσει αυτή η δυσκολία που είνια κάτι παροδικό ! Τους χαιρετισμούς μου από τη Θεσσαλονίκη “δάσκαλε” !
Αγαπητέ ΚΚ, Πόσο χαίρομαι που γράφεις ξανά σ’αυτόν τον ιστότοπο! Ανά διαστηματα κοιτούσα εάν έγραφες κάποιο κειμενο! Να είσαι γερος ς και οι δικοί σου άνθρωποι επίσης! Γράψε ότι θέλεις οπότε θέλεις! Έτσι κι’αλλιως όσοι σε διαβαζουμΕ εδώ ο ββασικός λόγος (νομίζω)που παιρναμε τους 4Τ ήταν το Εν Λευκό, Αντιλογος, o Setright κλπ! Είχα να σου γράψω κι’αλλά ομως πρέπει να ξυπνήσω 0600 -0615! Να είσαι καλά!