Του Σωκράτη Παπαχατζή
Λεπτομέρεια μέσα στις πολλές που μαρτυρούν την παράνοια του δημόσιου βίου: οι πάντες είναι ενήμεροι του γεγονότος ότι, όταν ένας πολιτικός δηλώνει “συγκλονισμένος” απ’ την αυτοκτονία του “77χρονου” στο Σύνταγμα, ψεύδεται ασύστολα. Κι όμως, οι ίδιοι ακριβώς θα τον λυντσάρουν έτσι και πει κάτι πιο ψύχραιμο [“δεν γνώριζα τον άνθρωπο, λυπάμαι για την απώλεια, σκέφτομαι τους οικείους του και ελπίζω να την ξεπεράσουν”].
Μια δραματική επιλογή όπως η αυτοχειρία, κατ’ εξοχήν υπέρβαση του λογικού, είναι υπαγορευμένη από αιτίες μη επιδεκτικές εξιχνίασης.
Ωστόσο, στη συγκεκριμένη υπόθεση, ο ανθρώπινος παράγοντας έχει παρακαμφθεί a priori. Έχουμε μια αυτοκτονία που λογίζεται ως πολιτική πράξη κι ένα σημείωμα στην τσέπη του αυτόχειρα που διαβάζεται ως πολιτική δήλωση. Δικαιούται λοιπόν κάποιος να διατυπώσει δυο-τρεις σκέψεις που να μη χωράνε σε συνθήματα, χωρίς το φόβο να κατηγορηθεί για “έλλειψη ευαισθησίας”:
Στην καθημερινή επέλαση των οικονομικών δεικτών, των μειώσεων και των ουκ έσται τέλος φόρων, αντιπαρατίθεται συνήθως η ίδια κοινοτοπία: “πίσω από τα νούμερα υπάρχουν οι άνθρωποι”. Το ακούς από πολιτικούς, συνδικαλιστές, επαγγελματικούς φορείς και …απλούς ανθρώπους. “είμαστε άνθρωποι, όχι αριθμοί”. Σου προκαλεί λοιπόν έκπληξη όταν συνειδητοποιείς, αίφνης, ότι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως άνθρωποι, από τους αριθμούς ακριβώς εξαρτούν την ευημερία και την αξιοπρέπειά τους. Στο θέατρο των αγορών που αποτελεί η κοινωνία του φαίνεσθαι, η ανέχεια μπορεί να είναι αιτία απελπισίας. Και η απελπισία μπορεί να είναι αιτία αυτοκτονίας. Και φτάνουμε στο σημείο μηδέν, όταν η αυτοχειρία περίπου εξαίρεται, εν ονόματι του “καλώς εννοούμενου” πολιτικού συμφέροντος.
Για να το διατυπώσω αλλιώς: είναι όντως λόγος αυτοκτονίας η ανέχεια; Είναι αυτός τρόπος αντίδρασης σ’ αυτήν; θα πρέπει να προσβλέπουμε σε ένα κύμα μαζικών αυτοκτονιών, μήπως και συνετιστεί το πολιτικό μας σύστημα; Ξέρω κάποια κανάλια και πολιτικούς που το εύχονται…
Εποχές στερήσεων και πείνας έχουν υπάρξει άπειρες, μέχρι και πρόσφατα. Έχετε ακούσει για ανθρώπους που αυτοκτονούσαν επί κατοχής, γιατί δεν είχαν να φάνε;
Κι εκείνος ο στίχος από τη Δραπετσώνα τι απέγινε;
…”εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί”…
Εκείνος που τον έκανε τραγούδι, φαίνεται [βλ. το μήνυμα ΜΘ στην κηδεία] πως πρώτος τον έχει λησμονήσει.
RSS - Posts
13 Comments
Προσυπογράφω! Με μια μόνον διάφορα. Το “εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί” αναφερόταν σε άνθρωπους που έχασαν η δεν είχαν πλούτο, είχαν όμως κάτι πολυ πιο πολύτιμο. Την αξιοπρέπεια τους! Εδω στις μέρες μας, πολυ φοβάμαι πως το χέρι του οποιου αυτόχειρα, δεν οπλιζει η έλλειψη πλούτου, αλλα η έλλειψη κοινωνικής, προσωπικής και εντέλει “πατριωτικής” αξιοπρέπειας, που κάποιοι φρόντισαν επιμελώς να δολοφονήσουν/εκτελέσουν κατόπιν σχεδίου, για να είναι εύκολα όλα όσα έπονται…
Μπορει και να κάνω λάθος.
Η μάλλον: μακάρι να κάνω λάθος
παπαγάλος κι αυτός
Ο 77χρονος πιστεύω ότι επί κατοχής αν είχε τα σωστά χρόνια -όπως και κάθε άνθρωπος που σκέφτεται όπως αυτός- θα ήταν αντάρτης. Κάθε άνθρωπος που ένιωθε να πνίγεται από τούς κατακτητές και μπορούσε, είχε τη διέξοδο του αντάρτικου. Σήμερα δεν είναι τόσο ορατός ο εχθρός ή ακόμα χειρότερα είναι αυτός που θεωρητικά θα έπρεπε να δουλεύει και να παλεύει για το καλό αυτού του τόπου και των ανθρώπων που τον κατοικούν. Το ίδιο πιστεύω ένιωσε και ο Τυνήσιος -απόφοιτος πανεπιστημίου- που αυτοπυρπολήθηκε επειδή του αφαίρεσαν το δικαίωμα να πουλάει φρούτα στην αγορά για να ζήσει. Το τι συνέβη μετά το γνωρίζουμε όλοι και αφήνω στην άκρη το καπέλωμα της ”Αραβικής άνοιξης” από άλλες χώρες.
Το θέμα όμως δεν είναι αν υπάρχουν ευαίσθητοι(;) άνθρωποι ή ότι άλλο. Το θέμα είναι αν νοείται τον 21ο αιώνα να μην μπορεί η ανθρωπότητα να προχωράει μπροστά αλλά αντιθέτως να ολισθαίνει προς τα πίσω δημιουργώντας καταστάσεις σαν αυτές που βλέπουμε και ζούμε. Και όχι, η ”ευημερία και αξιοπρέπεια” δεν έρχεται από του ”αριθμούς” αλλά από τη σωστή πολιτική και κατ’επέκταση τη σωστή παιδεία.
Η “Δραπετσωνα”,ενα απο τα τραγουδια του δισκου “Πολιτεια” του Μικη…στιχοι Τασου Λειβαδιτη…
μια συμπραξη γιγαντων που αποτυπωσε χωρις λογιες μουσικες αναφορες,αλλα με αμεσο και ακαριαιο τροπο(οπως μονο το λαϊκο τραγουδι ξερει να κανει),την περηφανεια και την ελπιδα που γεννιοταν μεσα απο δυσκολες κοινωνικοπολιτικες καταστασεις…
πως,πως βρε k.j. σου ρθε να χρησιμοποιησεις ενα τετοιο επιχειρημα για να υποδειξεις ή αποδειξεις,δεν ξερω, το ανακολουθο μεταξυ ανεχειας και αυτοκτονιας…
και για να σου πω τι εννοω…η Δραπετσωνα ενα λαικο τραγουδι,ειναι σιγουρα κι ενα πολιτικο τραγουδι…φτανει που το γραψε ο Μικης…και η αυτοκτονια αυτη ηταν πολιτικη πραξη και το μηνυμα ενος πολιτικου ανδρα,του μεγεθους του Θεοδωρακη,αλλα και το εργο του μπορουν και μονο αυτα ισως μπορουν, να πλαισιωσουν τον επιλογο της τραγικης επιλογης του Δημητρη Χριστουλα…
Ηταν πολιτικη πραξη…οχι λογω ανεχειας…απο την αλλη…
ναι η “Δραπετσωνα” θα γεννα παντα την ελπιδα για κατι καλυτερο.
Αλλα αν καποιος τιναξει τα μυαλα του επειδη πειναει ή ακομα χειροτερα πεινουν τα παιδια του,κανεις δεν θα τον επικρινει που δεν ακουγε Θεοδωρακη…και νομιζω οτι θα δουμε κι αλλες αυτοκτονιες λογω ανεχειας…
για μενα ομως,η πολιτικη πραξη του Χριστουλα θα συμβολιζει την αρχη του αγωνα του λαου κοντρα στην αποπειρα αφανισμου του…
ποια αρχη,ποιος λαος…ε τι να κανουμε,για την ωρα μας αρεσει ολους να βλεπουμε την σαπουνοπερα “γαμηστε τους Ελληνες…αντεχουν”.
Ενδιαφέρον ο αγώνας κόντρα στην απόπειρα αφανισμού μας να ξεκινά με ένα εκούσιο αφανισμό.
Μήπως υπάρχει και εναλλακτική σαπουνόπερα; και μήπως έχει τον τίτλο: “γαμήστε τους Έλληνες…το πολύ πολύ να αυτοκτονήσουν”;
εγω καταλαβα τι ειπες,και συ καταλαβες τι ειπα αλλα ακου τωρα,μερες που ειναι,ποια η απορια μου…
η σταυρωση ειναι αυτοθυσια ή αυτοκτονια…δηλαδη αν απο σενα εξαρταται να την γλυτωσεις Χριστουλη μου,τωρα που σε σταυρωσαν τι εγινε τελικα με την εγκοσμια φαση σου…Σε αυτοκτονησες ή Σε θυσιασες;…
αυτοκτονησες γιατι παραιτηθηκες απο τον αγωνα για να μας σωσεις ή θυσιαστηκες για το σκοπο αυτο;;;
οπως και να ναι τελικα καποιος επρεπε να δωσει το παραδειγμα…
φανταζομαι οτι…οπως οι θρησκειες θελουν τους συμβολισμους και τις ανωτερες πραξεις,ετσι χρειαζονται τα αναλογα παραδειγματα και στους λαικους αγωνες
και εξακολουθω λοιπον να πιστευω πως ο Χριστουλας δεν ακουσε το στομαχι του αλλα τον…θεο μεσα του…
k.j. δεν εχω θεμα αντιπαραθεσης,το θεμα μου ειναι το “κατ΄εικονα και καθ΄ομοιωσιν”,περα φυσικα απο θεολογικες αναζητησεις…αν μας εχει μεινει τιποτα μεσα μας βρε παιδι μου,για το οποιο ειμαστε περηφανοι και για τον εαυτο μας και για τους αλλους…
και επειδη δεν μπορω την πολιτικη ορθοτητα στην εκφραση πρεπει συμπληρωματικα να πω…
…που να σας γαμηθουν οι τραπεζες τσογλανια…
Αν ήμουν “βασιλιάς” θα καταργούσα τις τράπεζες και θα αυτοκτονούσα τους αργυραμοιβούς.
Ο Σ.Π δεν έχει άδικο. Η αυτοκτονία ενός πολίτη μπορεί να είναι η να μεταβληθεί σε σαπουνόπερα από τον τρόπο που την παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Λίγο η Miss Piggy, λίγο το Μονμπλαν, μία ακατοίκητη (αλλά ωραιοτάτη) κυρία, ένα πρώην “βλαχαδερό” που έγινε telepersona και να το “έργο” στις οθόνες μας.
Δημοσιεύσα την επιστολή του σαν ελάχιστο φόρο τιμής στον άνθρωπο αλλά, και από σεβασμό στο θάρρος του. Εγώ για παράδειγμα δεν έχω το κουράγιο να το κάνω αν και, ένα πλέγμα αλητών έχει γαμήσει τη ζωή μου (μικρό το κακό_ αλλά και την χώρα. Πολύ θα ήθελα να είμαι πάλι νέος να μπορώ να κάνω την Πράξη στους απατεώνες και στους κλέφτες που, κάθε βράδυ συνεντευξιάζονται στα τραπέζια των κολλητών της εξουσίας. Δεν είμαι όμως… Ακόμα και η παρουσία και αυτά που είπα στο “Ριμέ<ϊκ" της Ρένας της Θεολογίδου πέρασαν απαρατήρητα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω πως τι ωραία θα ήταν να αυτοκτονήσουμε μερικά από τα σκουπίδια με τις γραβάτες και τα κουστούμια…
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Οποιος αυτοκτονεί, ιδίως για την ύλη, είναι δειλός.
Φαίνεται οτι ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε την μουσική της “Δραπετσώνας” για να ζήση πλούσια.
να αλλαξεις απο “ανωνυμος” και να σκασεις μυτη ως “εγκαθετος” …του καθετου αξονος καθημενος…
Με το συμπαθειο,αν και κατα καιρους συμφωνησα σε αρκετα με τον Σ.Παπαχατζη,εν προκειμενω τα εκανε ολιγον τι σαλατα.Συμφωνω μονο οτι η αυτοκτονια δεν εχει πρακτικη αξια,εχει ομως συμβολικη.Αν μη τι αλλο.
Το σχολιο του κογιοτε με καλυψε,και γι αυτο το κοβω εδω.
Υ.Γ.Επι Κατοχης δεν αυτοκτονησαν διαφοροι γιατι ”δεν ειχαν να φανε”,αν και αρκετοι το εκαναν απο ντροπη και απελπισια,τους προλαβαινε συνηθως η ιδια η πεινα,οι σφαιρες των Πολιτισμενων Γερμανων και το δακτυλο των παντα προθυμων δοσιλογων.
Συμφωνω με τον comrade coyote και προσθετω οτι και η αναφορα στον λιμο της Κατοχης ’41-’44 ηταν ατυχης…
Ειναι η ΠΡΩΤΗ φορα που κειμενο του Socrates, ειναι κατωτερο απο το (πολυ υψηλο) αναμενομενο.
Το θεμα που αγγιξε, ειναι πολυ “βαρυ” απο οποια οπτικη γωνια κι αν το κοιταξεις………
Οταν επι 77 χρόνια είσαι “νομιμότατος”, φτάνεις στην πηγή κι αντί να πιείς νερό πέφτεις μέσα και πνίγεσαι. Δυστυχώς για όλους.