Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Εξαιρετική ανάλυση
του Βασίλη Βιλιάρδου (από “Σοφοκλέους 10”) 

Χωρίς απολύτως καμία διάθεση καταστροφολογίας, με τη νέα δομή των πιστωτών της Ελλάδας, με τον προβλεπόμενο περιορισμό τους δηλαδή σε λίγα πλέον χέρια ισχυρών κρατών, αντί σε πολλούς ιδιώτες (άρθρο μας – υπενθυμίζουμε ότι, τίποτα ακόμη δεν έχει αποφασισθεί καθαρά, οπότε καμία επόμενη δόση δεν είναι σίγουρη), θα είναι πολύ πιο εύκολη η χρεοκοπία της σε δεύτερο στάδιο – μετά την «επιλεκτική». Παράλληλα, με την εξουδετέρωση της «Ελληνικής βόμβας», μάλλον θα αποφευχθεί ο άμεσος κίνδυνος για το Ευρώ, οπότε θα διευκολυνθεί ταυτόχρονα η Γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη (Pax Germanica).
Ειδικότερα, εάν οι οφειλές της Ελλάδας δεν μεταφέρονταν από τους ιδιώτες στα κράτη (για τα οποία ουσιαστικά πληρώνουν οι Πολίτες εν αγνοία τους, αντί οι τοκογλύφοι – κάτι που ασφαλώς δεν θέλουν ούτε οι λοιποί Ευρωπαίοι, αλλά ούτε εμείς οι Έλληνες), τότε η χρεοκοπία μίας σειράς από ευρωπαϊκές τράπεζες δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί – σε περίπτωση βέβαια αδυναμίας πληρωμών της χώρας μας.
Επομένως ο κίνδυνος για το Ευρώ, εάν όχι η πλήρης καταστροφή της Ευρωζώνης, θα ήταν μάλλον δεδομένος, ενώ για μία ακόμη φορά θα διασωθούν οι κερδοσκοπικές τράπεζες από τους φορολογουμένους Πολίτες – ανακηρύσσοντας το «ετεροβαρές ρίσκο» στο «δόγμα» της εποχής μας και τις τράπεζες στον απόλυτο κυρίαρχο του «παιχνιδιού».
ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΕΓΚΛΗΜΑ 
Όπως τεκμηριώνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί, ο οποίος δημιουργήθηκε με κριτήριο κάποιες «αισιόδοξες υποθέσεις εργασίας» στο τέλος του, η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα αποφύγει το μοιραίο, με το πρόγραμμα που της επιβάλλεται από τη Γερμανία – οπότε δεν βλέπουμε γιατί θα έπρεπε να εξοφλήσουν οι Έλληνες τους «διαφθορείς» πιστωτές του «διεφθαρμένου» δημοσίου τους, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού σε δις €, με ιδιωτικοποιήσεις, με εκποιήσεις καλύτερα, ύψους 15 δις € (ελπίζοντας φυσικά να διαψευσθούν προς το καλύτερο οι προβλέψεις μας)
 

* ΑΕΠ 2009: 235.017  ΑΕΠ 2010: 230.173 –  ΑΕΠ 2011 με 4% ύφεση (αποπληθωρισμένα)
** Χρέος 2012: 370.000 – 50.000 (διαγραφή) + 24.335 (έλλειμμα) – 3.750 (αποκρατικοποιήσεις)
Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011  (διαφοροποιήσεις Β.Βιλιάρδος)
Αισιόδοξες υποθέσεις: (α) Μείωση του χρέους κατά 50 δις € το 2012 λόγω απόσβεσης τραπεζών, (β) μέσο επιτόκιο δανεισμού 5% (αφού εγκρίθηκε το 3,5% για να νέα δάνεια), (γ) ύφεση 2012 στο -3%, 2013 στο -1%, 2014 στο 0% και 2015 ανάπτυξη 2% (δ) έσοδα +3% από το 2012 λόγω νέων φόρων μεσοπρόθεσμου (ε) δαπάνες σταθερές  (στ) αποκρατικοποιήσεις συνολικά 15 δις €, μοιρασμένες εξ ίσου στα έτη 2012 – 2015 (3,75 δις € μειωτικές του χρέους).
Πρόβλεψη: Υπολογίζουμε ότι, το αργότερο στα μέσα του 2012 η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευθεί ξανά με τους πιστωτές της – με στόχο ακόμη μία φορά (τρίτη κατά σειρά) τη διαγραφή χρέους, τη μείωση των επιτοκίων, τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων κοκ. Ενδιάμεσα βέβαια, πολύ πιο σύντομα από ότι φανταζόμαστε, η Ελλάδα θα ζητήσει νέα χρήματα από την ΕΕ – αφού οι «ζημίες» (ελλείμματα) του προϋπολογισμού, ύψους περίπου 2 δις € μηνιαία, δεν καλύπτονται από κανένα εκ των δύο προγραμμάτων στήριξης (ακόμη και αν ξεπουλήσει βιαστικά δημόσιες επιχειρήσεις, για να καλύψει κάποιες τρύπες του προϋπολογισμού).
Από τον Πίνακα Ι συμπεραίνουμε μεταξύ άλλων ότι, τα φορολογικά έσοδα του 2015 θα αντιστοιχούν στο 29% περίπου του ΑΕΠ μας, από 25% σήμερα – θα είναι δηλαδή αναλογικά περισσότερα, από αυτά της Γερμανίας (περί το 27% του ΑΕΠ της). Επομένως, η δυνατότητα παραπάνω αύξησης τους θα είναι πλέον μηδενική – ενώ, εάν συμπεριλάβουμε το 10% επί του ΑΕΠ που κοστίζει η ιδιωτική υγεία και η παιδεία (φροντιστήρια) στην Ελλάδα (σχεδόν 0% στην Ευρώπη), τότε η «φορολογική» επιβάρυνση του μέσου Έλληνα θα ανερχόταν το 2015 στο 39%!
Αυτό θα σήμαινε μία ύφεση άνευ προηγουμένου, λόγω τεράστιας μείωσης της κατανάλωσης – εάν όχι την απόλυτη καταστροφή. Επομένως, ο κίνδυνος να μην έχουμε ανάπτυξη της τάξης του 2%, όπως υπολογίσαμε στον Πίνακα Ι, αλλά, αντίθετα, επαυξημένη επαναφορά της ύφεσης, είναι κάτι παραπάνω από πιθανός.
Εάν δε συνειδητοποιήσουμε ότι, οι ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου μειώνουν τα έσοδα του προϋπολογισμού, λόγω απώλειας των μερισμάτων, ενώ αυξάνουν τις δαπάνες λόγω ανεργίας (οι απολύσεις προσωπικού είναι δεδομένες, όταν αποκρατικοποιούνται κρατικές εταιρείες), οπότε «εκβάλλουν» υποχρεωτικά σε νέους φόρους, τότε οι παραπάνω προβλέψεις μας (Πίνακας Ι) ίσως είναι πολύ αισιόδοξες. Πόσο μάλλον εάν συμπεριλάβουμε το ότι, η εμπορική δραστηριοποίηση των ξένων πολυεθνικών στη χώρα μας, προκαλεί την «εξαγωγή» φόρων και συναλλάγματος στις χώρες προέλευσης τους, εις βάρος όλων μας.
ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ  
Ειδικά όσον αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, δεν θεωρούμε καθόλου λογική την πώληση πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων, έναντι ουσιαστικά χαρτιών χωρίς αξία – όπως είναι πολύ πιθανόν να συμβεί σύντομα, με χαρτονομίσματα σαν το δολάριο, το γεν και το ευρώ. Ο Πίνακας ΙΙ, από τον οποίο φαίνεται μεταξύ άλλων η «ετυμηγορία» των αγορών για ορισμένες χώρες και τα νομίσματα τους, είναι αποκαλυπτικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Επιτόκια δεκαετών ομολόγων – δομικά ελλείμματα προϋπολογισμών σε ποσοστά επί του ΑΕΠ, με κριτήριο προβλέψεις (ΟΟΣΑ) του 2011

* Δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 220% του ΑΕΠ της
** Συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) άνω του 550% του ΑΕΠ της
*** Με κριτήριο το μεσοπρόθεσμο, θα διαμορφωθεί μάλλον υψηλότερα
Πηγή: Bloomberg
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Συνεχίζοντας, θα ήταν σίγουρα ανόητη η πώληση περιουσιακών στοιχείων (πόσο μάλλον στις σημερινές, εξευτελιστικές τιμές, με σύμβουλο έναν από τους μεγαλύτερους τοκογλύφους, τη Deutsche Bank δηλαδή, μαζί με τις HSBC και BNP-Paribas του οίκου Rothschild), απλά και μόνο για την πληρωμή των τόκων ενός έτους του δημοσίου χρέους μας ή για την κάλυψη των ελλειμμάτων (ζημιών) του προϋπολογισμού μας, για περίπου οχτώ μήνες.
Απλούστερα, εάν πουλούσαμε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις μας, η σημερινή αξία των οποίων δεν υπερβαίνει τα 15 δις € σε καμία περίπτωση, θα πληρώναμε τους τόκους του δημοσίου χρέους μας μόνο για ένα χρόνο ή θα καλύπταμε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού (περί τα 24 δις €) μόλις για λίγους μήνες!
Θα ήταν λοιπόν σαν μία ιδιωτική επιχείρηση να πουλούσε τα πάγια της, για να εξοφλήσει κάποιες λίγες ζημίες της, χωρίς να κάνει τίποτα για τον περιορισμό τους – οπότε, αργά ή γρήγορα θα πτώχευε, χωρίς καμία προοπτική αποφυγής του μοιραίου. Όσον αφορά δε το συνεχή δανεισμό, εμείς τουλάχιστον δεν γνωρίζουμε καμία επιχείρηση, η οποία να έχει καταφέρει να  αποφύγει τη χρεοκοπία με νέες πιστώσεις – αυξάνοντας παράλληλα τις δαπάνες, μειώνοντας το τζίρο (ΑΕΠ) και περιορίζοντας τα μικτά κέρδη της (έσοδα για το δημόσιο).
Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ
Περαιτέρω, θεωρούμε τουλάχιστον εξευτελιστική για την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων Πολιτών την προσβλητικότατη έκφραση του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία η (όποια) αντιπολίτευση θα επέλεγε να κυβερνήσει μία «Ελλάδα της δραχμής». Προφανώς ο πρωθυπουργός δεν θέλει να κυβερνάει μία «Ελλάδα της δραχμής», αλλά μία χώρα υποδουλωμένη, λεηλατημένη, πάμπτωχη, χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη μαζί, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της σημερινής, αλλά και των επομένων γενεών.
Ουσιαστικά η παραπάνω ατυχής τοποθέτηση του πρωθυπουργού, μοιάζει με το «υπερωκεάνιο» του πρώην υπουργού οικονομικών – μία άθλια έκφραση η οποία, μεταξύ αρκετών άλλων παράδοξων κυβερνητικών σφαλμάτων και περίεργων παραλείψεων, μας κόστισε πολλά δισεκατομμύρια (μόνο στο χρηματιστήριο πάνω από 100 δις €), ενώ οδήγησε την πατρίδα μας στην απόλυτη καταστροφή.
Ας μην ξεχνάμε ότι, σε τελική ανάλυση όλες οι αξίες σε μία χώρα διαμορφώνονται με βάση τα επίπεδα μισθών – γεγονός που σημαίνει πως η πτώση των εισοδημάτων κατά 30% έχει κοστίσει στην Ελλάδα τουλάχιστον 300 δις €, από τη μείωση των αξιών της (ακίνητα κλπ.). Αυτή τη ζημία λοιπόν, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, η οποία είναι συνολικά τουλάχιστον 400 δις €, ποιος αλήθεια θα την πληρώσει; Ξανά οι Έλληνες Πολίτες; Είναι εντελώς «άμοιροι ευθυνών» οι «εκπρόσωποι των Ελλήνων» στην κυβέρνηση και στο Κοινοβούλιο;
Η δραχμή όμως δεν είναι ο «κρυφός» φόβος μας, όσο και αν θέλουν να μας εκβιάσουν, υποθέτοντας ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας. Ένα νόμισμα, όποιο και αν είναι αυτό, αντιπροσωπεύει ουσιαστικά εμπράγματες αξίες – και η Ελλάδα έχει ήδη πάρα πολλές, όσο και αν αξιολογείται σκόπιμα σαν να μην είχε. Απλούστατα δεν τις εκμεταλλεύεται σωστά, αφού δυστυχώς «άγεται και φέρεται» τις τελευταίες δεκαετίες από ανεπαρκείς, από ανίκανες καλύτερα κυβερνήσεις, οι οποίες αδυνατούν να διαχειριστούν έντιμα και ορθολογικά τον τεράστιο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της.
Ο μεγάλος φόβος μας λοιπόν δεν είναι η δραχμή, αλλά η κακοδιαχείριση, η συνεχιζόμενη σπατάλη του δημοσίου, η διαφθορά, η ατιμωρησία των πολιτικών, η έλλειψη επιχειρηματικού πλαισίου, τα δίδυμα ελλείμματα, τα τεχνητά διογκωμένα χρέη, η εκ μέρους της κυβέρνησης δουλική αντιμετώπιση των «εισβολέων», η απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, ο επιχειρούμενος αφελληνισμός, η λεηλασία της χώρας μας και η «ερήμην» υποταγή της σε οικονομικούς κατακτητές.
Όποιος διαβάσει άλλωστε, έστω και πρόχειρα, τον «εφαρμοστικό νόμο» που ψήφισαν οι 154 της Βουλής, αφενός μεν θα βεβαιωθεί απόλυτα ότι θα συμβούν πολύ χειρότερα, από όσα φοβόμαστε, αφετέρου θα αναρωτηθεί σίγουρα “εάν είναι πράγματι Έλληνες, αυτοί που «επικύρωσαν» ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας τους” – όπως συμβαίνει επίσης με τις συμφωνίες της χώρας μας στο Βερολίνο, οι οποίες θέλησαν να δημιουργήσουν μέσα στο καλοκαίρι τετελεσμένα γεγονότα για τους Έλληνες, πριν επιστρέψουν από τις διακοπές και αντιδράσουν.
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, προφανώς κανένας συνετός Έλληνας δεν επιθυμεί να χρεοκοπήσει η χώρα του, όπως επίσης κανένας δεν θέλει να επιστρέψει στη δραχμή – πόσο μάλλον εν μέσω μίας παγκόσμιας συναλλαγματικής καταιγίδας. Ταυτόχρονα όμως, κανένας από εμάς δεν θέλει να οδηγεί ένα (δήθεν) ακριβό αυτοκίνητο, για τις δόσεις αποπληρωμής του οποίου δαπανάει ολόκληρο το οικογενειακό του εισόδημα, ενώ δεν έχει καν τη βενζίνη για να το κινήσει.
Παράλληλα, όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να διαχειριστεί κανείς σωστά μία διπλή κρίση χρέους και δανεισμού, χωρίς τη βοήθεια του πληθωρισμού, των χαμηλών επιτοκίων και της Ευρώπης – ειδικότερα, χωρίς εκείνες τις «νομισματικές» δυνατότητες (αύξηση της ποσότητας χρήματος, υποτίμηση κλπ.) που έχουν εκχωρηθεί εξ ολοκλήρου στην ΕΚΤ (η οποία ουσιαστικά διατηρείται στη ζωή από την Bundesbank – από την κεντρική τράπεζα δηλαδή της Γερμανίας που ανήκει στο κράτος, σε αντίθεση με τη δική μας Τράπεζα της Ελλάδος, μέτοχοι της οποίας είναι κρυφοί ιδιώτες).
Δυστυχώς τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν έχουν ουσιαστικά δικές τους κεντρικές τράπεζες, ενώ η ίδια η ζώνη επίσης όχι – αφού η ΕΚΤ ενδιαφέρεται μόνο για τη νομισματική σταθερότητα, δεν εκδίδει ομόλογα και δεν ενισχύει, όπως κάνουν η Fed, η Τράπεζα της Αγγλίας κλπ. εκείνες τις χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα (έμμεσα μόνο, μέσω των τοκογλυφικών εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δανείζονται από την ΕΚΤ με 1,5% και δανείζουν τα κράτη με άνω του 5%!).
Κατά την άποψη μας λοιπόν η κυβέρνηση, εάν υποθέσουμε ότι κυβερνάει η ίδια, θα έπρεπε να ασχολείται με την επίλυση των προβλημάτων της Οικονομίας,  αλλά και της Κοινωνίας μας (διαφθορά, διαπλοκή, Κράτος Δικαίου, μεταναστευτικό κλπ.), χωρίς καθόλου εκβιασμούς, χωρίς καθόλου λόγια και με πολλές πράξεις. Εκτός αυτού, η κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές μας – ενώ κανένας Έλληνας δεν θέλει να βομβαρδίζεται με «πολιτικές αγορεύσεις» κενές νοημάτων, οι οποίες μάλλον στοχεύουν στην διαιώνιση της υπεξαίρεσης της ψήφου των Ελλήνων Πολιτών.
ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Εάν η Ελλάδα διαπραγματευόταν σωστά με τους πιστωτές της, επιτυγχάνοντας επιτόκιο 1,5% (όσο το βασικό της ΕΚΤ, με το οποίο δανείζονται οι τράπεζες), μακροπρόθεσμη αποπληρωμή των οφειλών της (χρεολύσια), χωρίς καμία διαγραφή χρέους, καθώς επίσης ένα πρόγραμμα ανάπτυξης της οικονομίας της «τύπου Marshall», παραμένοντας στην πρόσφατη φορολόγηση (2010 – 24% επί του ΑΕΠ) και μειώνοντας την τεράστια σπατάλη του δημοσίου, η εικόνα θα μπορούσε εύκολα να ήταν η εξής:
ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού σε δις €, χωρίς διαγραφή χρέους και χωρίς ιδιωτικοποιήσεις

* ΑΕΠ 2009: 235.017  ΑΕΠ 2010: 230.173 –  ΑΕΠ 2011 με 4% ύφεση (αποπληθωρισμένα)
Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011  (διαφοροποιήσεις Β.Βιλιάρδος)
Υποθέσεις: (α)  μέσο επιτόκιο δανεισμού 1,5% (β) ανάπτυξη 2012 στο 3%, 2013 στο 4%, 2014 στο 5%  και 2015 στο 6% (γ) έσοδα στο 24% του ΑΕΠ  (δ) δαπάνες σταθερές, μειωμένες κατά 10%.
Σημείωση: Δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος πτώχευσης, εάν η Ελλάδα πλήρωνε τις ομολογιακές υποχρεώσεις της κάθε φορά που λήγουν, δανειζόμενη τότε από την ΕΚΤ, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες της (1,5%).
Σύμφωνα με τον Πίνακα IΙΙ η Ελλάδα θα μπορούσε σχετικά εύκολα και ανώδυνα, χωρίς καμία διαγραφή χρεών και χωρίς καμία αποκρατικοποίηση, να έχει πρωτογενή πλεονάσματα το 2014 – ενώ ο περιορισμός του δημοσίου χρέους της, σε σχέση με το ΑΕΠ, θα άρχιζε αμέσως (από το 2012). Από το 2016 δε και μετά θα εμφάνιζε πλεονάσματα στον κανονικό προϋπολογισμό της – οπότε θα μπορούσε να αποπληρώνει τους τόκους, χωρίς καθόλου νέο δανεισμό.
Εάν τώρα δεν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, τότε θα ήταν μάλλον καλύτερο το μικρότερο από τα δύο κακά: η στάση πληρωμών. Έτσι ή αλλιώς, τα αποτελέσματα για τους Έλληνες δεν θα διέφεραν σημαντικά, αφού και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι, με βάση αυτά που υπέγραψε η κυβέρνηση, να εμφανίσουμε αμέσως πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ έχουμε αποκλεισθεί από τις αγορές – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της χρεοκοπίας, με μοναδική ίσως διαφορά όχι το κλείσιμο, αλλά την προβλεπόμενη εξαγορά των Ελληνικών τραπεζών από ξένους ομίλους και την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων τους. 
Επομένως θα πρέπει και τώρα, όπως και στην περίπτωση χρεοκοπίας, να μειωθεί το κοινωνικό κράτος, να αυξηθεί η ανεργία, να κλείσουν νοσοκομεία, να σταματήσουν σχολεία, να απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι κοκ., χωρίς δυστυχώς να πάψουμε να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και εκποιώντας ταυτόχρονα τη δημόσια περιουσία!
Στην περίπτωση της στάσης πληρωμών όμως δεν θα υποχρεωνόμαστε τουλάχιστον να πληρώσουμε όλους τους τοκογλύφους (ένα μέρος τους αργότερα, μετά από διαπραγματεύσεις), ενώ δεν θα λεηλατούσε κανείς ούτε την ιδιωτική, ούτε τη δημόσια περιουσία μας – αφού είμαστε κυρίαρχο κράτος, στην ευρύτερη επικράτεια του οποίου δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους κατάσχεση.
Λύσεις λοιπόν υπάρχουν (χωρίς να ξεχνάμε τις τεράστιες πολεμικές επανορθώσεις που μας οφείλει η Γερμανία – έναν από τους λόγους που δήθεν μας βοηθάει, επιδιώκοντας ουσιαστικά την αποφυγή της πληρωμής), αρκεί να έχει την ικανότητα η όποια κυβέρνηση να διαπραγματευθεί σωστά με την Ευρώπη – η οποία διαφορετικά, χωρίς αλληλεγγύη δηλαδή και χωρίς τη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα εξασφάλιζαν την μελλοντική πολιτική της ένωση, δεν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει.
Ειδικά όσον αφορά την «πρωσική» Γερμανία, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, «ευαισθητοποιείται» πάντοτε με το συγκεκριμένο τρόπο, όταν θέλει να αποφύγει την εξόφληση των υποχρεώσεων της. Δηλαδή, «τείνει χέρι βοηθείας» με απώτερο στόχο να αποφύγει την απαίτηση πληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων, οι οποίες είναι κατά πολύ υψηλότερες (565 δις € σύμφωνα με έγκυρο Γάλλο οικονομολόγο), από την όποια βοήθεια τελικά θα μας εγκρίνει – για την οποία θα απαιτήσει δυσανάλογα ανταλλάγματα, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την οικονομική ισχύ της.
ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ
Αν και υποθέτουμε δυστυχώς ότι, η «αυλαία» της Ευρωζώνης θα κλείσει από την Ιταλία, ειδικά μετά το επιτόκιο ύψους 5,77% που πλήρωσε για τα δεκαετή ομόλογα της, ενδεχομένως σε συνδυασμό με την Ισπανία, δεν μπορούμε να μην  αναφερθούμε στις Η.Π.Α. – οι οποίες φαίνεται πως σχεδιάζουν τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών, φορτώνοντας την ευθύνη στο δημοκρατικό ηγέτη τους (όπως στο παρελθόν, με τη Lehmann Brothers). Υπενθυμίζουμε πως τότε, όταν δηλαδή ο B.Ομπάμα ανέλαβε την αμερικανική προεδρία, το σατιρικό περιοδικό των Η.Π.Α. «The Onion» κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Έδωσαν σε μαύρο τη χειρότερη δουλειά στον κόσμο».
Κατά την υποκειμενική μας άποψη η υπερδύναμη, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει (Πίνακας IV), θα καταφέρει να βγει κερδισμένη, όποιον δρόμο και αν τελικά ακολουθήσει. Ειδικότερα, εάν επιλέξει να αυξήσει το όριο δανεισμού την ύστατη στιγμή, αφενός μεν το δολάριο θα ανεβεί στα ύψη, αφετέρου η Wall Street θα καταγράψει τεράστια κέρδη.
Ας μην ξεχνάμε ότι, τα τεχνητά «σύννεφα πυκνού καπνού», η ενδεχόμενη στάση πληρωμών δηλαδή, έχουν αποπροσανατολίσει τον πλανήτη από τα προηγούμενα οικονομικά «τεχνάσματα» της χώρας – όπως την εκτύπωση νέων χρημάτων (QE1, QE2), την πολιτική μηδενικών επιτοκίων της Fed, τη συναλλαγματική «ληστεία» της Κίνας, την εξαγωγή των πληθωριστικών πιέσεων στην Ασία κοκ. Επίσης έχουν αποπροσανατολίσει τις αγορές από τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της υπερδύναμης – όπως την περιορισμένη ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας, την πτώση των εισοδημάτων, τη μετανάστευση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, τις ανάγκες του συστήματος υγείας, τα προβλήματα των υποδομών, τις χρεοκοπίες αρκετών Πολιτειών κλπ.
ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. και η δομή του – σε τρις $

* Όπως κρατικές ασφάλειες και κρατικά ταμεία
** Όπως συνταξιοδοτικά ιδιωτικά ταμεία, τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ.
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α.
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Οι μεγαλύτεροι ξένοι πιστωτές είναι η Κίνα (1,200 τρις $), η Ιαπωνία (912 δις $), η Μ. Βρετανία (346 δις $) και η Βραζιλία (211 δις $). Οι εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις στις Η.Π.Α. (ακόμη και ο στρατός λειτουργεί από ιδιώτες), όχι μόνο δεν έλυσαν το πρόβλημα, αλλά το διόγκωσαν – ενώ η Πολιτική είναι πλέον όμηρος των ιδιωτών. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να προτείνει αυτή τη συνταγή στη χώρα μας το ΔΝΤ, όταν απέτυχε πλήρως στη χώρα που έχει την έδρα του;
Εάν τώρα οι Η.Π.Α. δεν αυξήσουν το όριο δανεισμού, επιλέγοντας τη στάση πληρωμών (εθελούσια φυσικά, αφού είναι η μοναδική χώρα που δεν μπορεί να χρεοκοπήσει, εφόσον πληρώνει τις υποχρεώσεις της με το δικό της νόμισμα, το οποίο μπορεί να εκτυπώνει σε απεριόριστες ποσότητες), τότε θα έχουν δρομολογήσει την επόμενη, μετά τη Lehmann Brothers, μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών – με κυριότερο θύμα τους την Κίνα (δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό αφού η Κίνα, όπως και η Γερμανία, αρνήθηκαν να συμφωνήσουν στον περιορισμό των πλεονασμάτων, με ανώτατο όριο το 3% που ζήτησαν οι Η.Π.Α. πέρυσι στη Σεούλ).
Η λήξη ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου ύψους 500 δις $ εντός του Αυγούστου, θα είναι ίσως το οριακό σημείο του αμερικανικού «παιχνιδιού» – ενώ οφείλουμε ίσως να σημειώσουμε εδώ ότι, δεν είναι η πρώτη φορά που οι Η.Π.Α. έρχονται αντιμέτωπες με μία στάση πληρωμών. Ήδη το 1979 είχαν τυπικά χρεοκοπήσει, όταν και τότε η ρεπουμπλικανοί αρνήθηκαν να επιτρέψουν στους δημοκρατικούς την αύξηση του δανειακού ορίου – το οποίο εκείνη την εποχή ήταν 830 δις $ (14,3 τρις $ σήμερα). Αν και το πρόβλημα λύθηκε αργότερα, οι πληρωμές ομολόγων συνολικού ύψους 120 δις $ καθυστέρησαν περίπου 45 ημέρες (κάτι που μάλλον στοίχισε ακριβά στην τότε πανίσχυρη Ιαπωνία, η πτώση της οποίας ξεκίνησε, όταν υποχρεώθηκε να αυξήσει την ισοτιμία του γεν, απέναντι στο δολάριο, κατά 30%).
Ολοκληρώνοντας, μία επίσης σημαντική για την Ελλάδα «διεθνής συγκυρία», είναι η «φούσκα των ακινήτων» στην Τουρκία (άρθρο μας) η οποία, σε συνδυασμό με τα «τύπου subrimes» δάνεια των τραπεζών της, απειλεί να εκραγεί – ένας τεράστιος κίνδυνος για τη χώρα μας, από πολλές διαφορετικές «οπτικές γωνίες».
Αρκεί ίσως να αναφέρουμε το συνεχώς διογκούμενο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Τουρκίας (βασικό «συστατικό» του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών), το οποίο διευρύνθηκε κατά 79,2% σε ετήσια βάση τον Ιούνιο / στα -53,98 δις $ μόνο για το πρώτο εξάμηνο του 2011 (σχεδόν διπλασιάσθηκε δηλαδή, μέσα σε ένα μόλις χρόνο – γεγονός που σημαίνει ότι, «γκρεμίσθηκε» η όποια ανταγωνιστικότητα της τουρκικής οικονομίας, η οποία στηρίχθηκε στις χαμηλές αμοιβές που επέβαλλε το ΔΝΤ). Επίσης το ότι, πολλά σπίτια νοικιάζονται πλέον με «ρήτρα» δολαρίου ή ευρώ – γεγονός που σημαίνει ότι, οι Τούρκοι δεν έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο νόμισμα τους (νέα τούρκικη λίρα), το οποίο έχει υποτιμηθεί σημαντικά από το έτος εισαγωγής του (2005).
Ας μην ξεχνάμε ότι, η «πρόοδος» της Τουρκίας στηρίζεται στις «υποδομές» (9% ανάπτυξη, έναντι 30% αύξησης της οικοδομικής δραστηριότητας), στις επενδύσεις του Καρτέλ των πολυεθνικών (λόγω των χαμηλών μισθών) και στα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια – τα οποία, όταν εγκαταλείπουν μία χώρα, αφήνουν πίσω τους ερείπια (όπως συνέβη στην κρίση της Ασίας).     
Οι «παρενέργειες» αυτές της δραστηριοποίησης των συνδίκων του διαβόλου (ΔΝΤ) στην Τουρκία, οι οποίοι κινούνται με βάση τις οδηγίες των παιδιών του Σικάγου, είναι χαρακτηριστικές, σε σχέση με το τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα – εάν λεηλατηθεί από τους ξένους εισβολείς και τους εγχώριους «φεουδάρχες», με τη βοήθεια του υποχρεωτικού τριπλού «δηλητηρίου» του ΔΝΤ: την «απορρύθμιση» του συστήματος δηλαδή, την απελευθέρωση των αγορών και τις αποκρατικοποιήσεις των κερδοφόρων, ειδικά των κοινωφελών δημοσίων επιχειρήσεων.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
“Οι Γερμανοί μοιάζουν με το λύκο της Στέπας. Είναι ένας εξαιρετικός λαός, όταν τους φυλάς και τους ελέγχεις – τρομακτικός και αποτρόπαιος, ειδικά και για τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν τους αφήνεις ελεύθερους: πόσο μάλλον όταν τους επιτρέπεις να ασκούν εξουσία στη χώρα σου. «Ο (ελεύθερος) Λύκος της Στέπας θα έπρεπε να σταθεί απέναντι στον εαυτό του, να ατενίσει για τα καλά το χάος της ίδιας του της ψυχής και να ψάξει στα βάθη της. Τότε το αίνιγμα της ύπαρξης του θα του αποκαλυπτόταν μονομιάς, θα έβλεπε πως είναι μία ράτσα που δεν αλλάζει και θα επέστρεφε στο τυφλό όργιο της λυκίσιας οντότητας του..… Άνθρωπος και λύκος θα αναγκάζονταν τότε να αναγνωρίσουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, χωρίς τη μάσκα των προσποιητών συναισθημάτων και να κοιταχθούν ίσια στα μάτια» (Hermann Hesse σε ελεύθερη απόδοση)”.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, οι Έλληνες δεν φοβούνται ούτε την επιστροφή στη δραχμή, ούτε τη χρεοκοπία – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι επιθυμούν τέτοιου είδους καταστροφικά σενάρια για τη χώρα τους. Αυτό που κυρίως φοβούνται είναι κάποιους ανεπαρκείς πολιτικούς, καθώς επίσης τις συμφωνίες που ενδεχομένως υπογράφουν ερήμην τους – εφόσον μόνο μέσα από τέτοιου είδους ενέργειες μπορεί να χάσουν την ελευθερία τους, υποθηκεύοντας ταυτόχρονα το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους.
Επομένως δεν εκβιάζονται από ψευδή διλήμματα, τα οποία αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό τους, με στόχο την κλοπή όλων όσων έχουν επιτύχει, με κόπους και θυσίες ετών. Εκτός αυτού, πολύ δύσκολα θα αποδεχθούν κυρίαρχους στην επικράτεια τους, τους ενόχους της θηριωδίας του Διστόμου – γνωρίζοντας ότι κανένας δικτάτορας στον κόσμο δεν μπορεί να υποχρεώσει έναν ολόκληρο λαό σε τέτοια εγκλήματα πολέμου, χωρίς τη θέληση του (όσο και αν πολλοί «θύτες» ισχυρίζονται το αντίθετο, επιδιώκοντας την κατανόηση των θυμάτων τους), όπως επίσης ότι υπήρξαν εκατοντάδες «Δίστομα» σε όλη την Ευρώπη.
Περαιτέρω οι Έλληνες, γνωρίζοντας ότι η δύναμη δεν δημιουργεί Δίκαιο, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αποδεχθούν παθητικά τη μοίρα τους – με όλα όσα ρίσκα κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Αναζητούν λοιπόν λύσεις, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να τοποθετείται «γενικό πωλητήριο» σε τιμές ευκαιρίας στην Ελλάδα από μία εντελώς απορυθμισμένη κυβέρνηση, η οποία δεν νομιμοποιείται πλέον από τους Πολίτες. «Δεν υπάρχει τίποτα πια στη χώρα μας που να μπορεί να τη σταματήσει;», σκέφτονται με αγωνία.
Κατά την άποψη μας, η μόνη ρεαλιστική απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν είναι άλλη από την άμεση υιοθέτηση της συμμετοχικής δημοκρατίας – αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο οι Πολίτες θα ελέγχουν την εξουσία και δεν θα είναι πλέον θύματα των σφαλμάτων ή των παραλείψεων των όποιων πολιτικών, οι οποίοι ποτέ δεν πληρώνουν για την τυχόν ανευθυνότητα, για την ανεπάρκεια ή για τις τεράστιες ζημίες που προκαλούν στα κράτη τους.   
Αθήνα, 31. Ιουλίου 2011
viliardos@kbanalysis.com