Η κατάσταση των πραγμάτων

Λείπω πάνω από μία εβδομάδα απ’ την ιστοσελίδα που, στη δημοσιογραφική γλώσσα μεταφράζεται σε α. παράδοση β. παραίτηση γ. κούραση δ. όλα μαζί. Θα πείτε… Ποιος δίνει μία ρε Καββαθά για το πως αισθάνεσαι και θα έχετε δίκιο. Κανείς δεν δίνει μία εκτός απ’ εκείνους που διαθέτουν το αντεστραμένο χιούμορ που χρειάζεται για να καταλάβουν ότι, τα όσα γράφω δεν αφορούν μόνο στο άτομό μου αλλά, σε χιλιάδες Έλληνες που δεν καταλαβαίνουν πια τι γίνεται. Θέλω να πω τι αξία έχουν τα δικά μου ή τα δικά σας παθήματα μπροστά στη δημοσιοποίηση των συνομιλιών των απαγωγέων του Παναγόπουλου ή την απόφαση για δημιουργία τράπεζας DNA ακόμα και για εκείνους που κατηγορούνται για πλημελλήματα και την νεκρανάσταση των καμερών. Αργά αλλά σταθερά και το τζουτζιακό κράτος υποκύπτει στους νόμους των Ερπετοειδών του Μεγάλου Αδελφού. Σε λίγα χρόνια κάθε Τζουτζού και κάθε Τζουτζές θα έχουμε τον δικό μας ηλεκτρονικό φάκελο. Κανείς και τίποτα δεν θα μπορεί να ξεφύγει απ’ τα πλοκάμια των ξένων, όχι και τόσο μυστικών υπηρεσιών που διαχειρίζονται τα πράγματα στην Τζουτζία.
Οι μόνοι που θα “περνάνε καλά” θα είναι όσοι δεν ενοχλούν το Σύστημα, οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” που τρέφονται με τα πρωϊνάδικα και τα σκουπίδια των μεσημεριανών εκπομπών της “ιδιωτικής” τηλεόρασης.
Τον τελευταίο μήνα πήρα άδεια απ’ τη σημαία και, μία-δύο φορές έμεινα σπίτι αφ’ ενός για να ετοιμάσω κάποια άρθρα για το περιοδικό κι’ αφ’ ετέρου για να τακτοποιήσω το αρχείο μου. Αυτό επέτρεψε να δω τις ξανθιές και τα ανδρόγυνα που χάσκουν χωρίς σταματημό στα κανάλια και, ομολογώ, το θέαμα με …κατάπιε! Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τόση ήταν ή ανάγκη να κυλιστώ στη …λάσπη της μακακίας που ξεχυνόταν απ’ την οθόνη! Θέλω να πως, η ποιότητα των “πρωταγωνιστών” είναι τόσο άθλια ώστε ο θεατής (τουλάχιστον εγώ) νοιώθει την ανάγκη να κυλιστεί στον πολτό της βλακείας και της ασχετοσύνης, να αισθανθεί σαν …γουρούνι στη λάσπη, να κυλιστεί στα σκουπίδια που εκβάλονται απ’ τα “μυαλά” των ξέκολων και των καλεσμένων που χάσκουν και χάσκουν και χάσκουν… Παρακολουθώντας τις χαζοχαρούμενες φάτσες ένοιωσα …τύψεις που στη ζωή μου δεν κατάφερα να γίνω σαν αυτούς! Σκεφτείτε την ευτυχία που αισθάνεται μία ξανθιά που Χάσκει επιδυκνείοντας τα “πλούσια” στήθη της και τα καλλίγραμμα της πόδια. Ή, τη χαρά που νοιώθει ο μεγαλομαλάκας μάνατζερ με το ριγέ πόλο που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν είναι άνδρας, γυναίκα ή και τα δύο μαζί.
Τό σκουπιδαριό ήταν (είναι) τόσο δυνατό που αισθάνομαι σαν τον Ούγκο Τονιάτσι και τον Μισελ Πικολί στο “Μεγάλο Φαγοπότι”. Ήθελα να βουτήξω στο βούρκο της Μαίρης Μαιροπούλου, στον βόθρο του Άκη Παπαράκη και του Κώστα Κοχόνα, να χαθώ στη Θάλασσα των Σκατών, να μη σκέπτομαι τους πιτσιρικάδες με τις σύριγγες που βλέπω στους δρόμους, να μη νοιάζομαι για το σκουπιδαριό στις ανεγξέλεγκτες χωματερές, την εικόνα που παρουσιάζουν οι νησίδες των κεντρικών δρόμων από τα πεταμένα μπουκάλια, την κατάντια της εξωτερικής πολιτικής, τη σχέση των πολιτικών με το οργανωμένο έγκλημα, τις μίζες της Ζίμενς…
Αυτά για τα γενικά γιατί υπάρχουν και τα ειδικά, τα προσωπικά προβλήματα που έχουν σχέση με τις εξελίξεις στην εταιρία μου και στη ζωή μου μετά το χτύπημα που δέχτηκα σαν “επιχειρηματίας” από την “επένδυση” στο γνωστό λιθογραφείο -που οδήγησε στην πτώση. Ξέρετε πως είναι να κατηγορείσαι για πράξεις και παραλείψεις τρίτων; Να τιμωρείσαι με φυλακίσεις, να εξευτελίζεσαι από ανθρώπους-μηδενικά που δεν είναι ικανοί να περάσουν (σαν τα μυρμίγκια) ούτε πάνω απ’ τα παπούτσια σου;
Χιλιάδες λέξεις έχω να γράψω αλλά, τι εξία έχει;
Κάποιοι αναγνώστες πρότειναν να κάνουμε το Κόμμα της Κοινής Λογικής πραγματικότητα και να “κατεβούμε” στις εκλογές. Δεν έχω αντίρρηση αρκεί να βρεθούν κάποιοι που να “τραβήξουν κουπί”, να οργανώσουν, υποβάλλουν αιτήσεις, βρουν γραφείο κλπ.
Αν λοιπόν αισθάνεστε σαν (αμερικανοί) εθελοντές και θέλετε να δείτε ένα κίνημα σαν το ΚΚΛ στη Βουλή τραβήξτε με απ’ τα merde γιατί, η υπόθεση θα έχει ενδιαφέρον. Για να το αποδείξω παρουσιάζω τη σημαία του νέου κόμματος