Μία από τις ταινίες που “καθόρισε” τη ζωή μο. Το 19662. του Tony Richardson με τους Michael Redgrave, Tom Courtenay και Avis Bunnage. Ήμουν στο Λονδίνο τότε. Προσπαθούσα να τελειώσω τα μαθήματα στο Πολυτεχνείο Northern για να γίνω μηχανικός. Όπως έχω γράψει απάτυχα. Στη Χημεία. Τα εγγλέζικα ΑΕΙ δεν είμαι μπορδψέλα σαν τα περισσότερα ελληνικά. Με παρακάλεσαν να αποχωρήσω πράγμα που έκανα. Τα τέσσερα χρόνια όμως που έμεινα μου έμαθαν πολλά κι’ αν δεν κατάφερα να πάρω το πτυχίο έγινα καλός σε αυτά που μου αρεσαν: στη Μηχανολογία και στην Αεροπορία.
Θέλω πολύ να γράψω για εκείνα τα χρόνια που, εκτός από τις σπουδές, είχαν και άλλα όμορφα πράγματα. Τους αγώνες που βλέπαμε, τις κοπέλες που ερωτευόμαστε, το Τσέλσι, το Χαι στριτ Κένσινγκτον, τα “φώτα” στο Μπεηζγουότερ, το Χάϊντ Πάρκ, τα ξεραμένα φύλλα στα βιβλία μας, το τζάκι γκαζιού με τα κέρματα… Μετά από 50 ολόκληρα χρόνια δε μπορώ (και δεν θέλω) να ξεχάσω.
Η μοναξιά ενός δρομέα μεγάλωμν αποστάσεων. Με τον Τομ Κόρτνι. Και το άλλο φιλμ, πάλι του Richardson. Το “Taste of honey” με την Ρίτα Τάσιναμ. Οι αναμνήσεις πονένε.
RSS - Posts
6 Comments
Ναι, πονάνε και όλο γυρίζουμε εκεί που μας πόνεσε.
Tι μου θυμίζετε….. Bayswater, Ladbroke Grove, Hamstead, Battersea Fun Fair……. D-Day (φιλμ) και Βallroom dancing. Στα χρόνια της αθωότητας…..
…και Flamingo στη High Street και Chelsea School of Art και Coronation Street και …Monty Python. Δεν τ’ αφήνουμε καλύτερα. Είναι σαν να πέρνουμε …ληγμένα
Και Elstree και Denham και North Weald και Farnborough Air Show, για πρώτη φορά το SR-71 και το Concorde σε πολύ low fly-by, και (RAF Keevil) Bath & Wilts Gliding Club και Bath και πολύ Monty Python και μάλλον είμαστε πολλοί που πέρνουμε ληγμένα…
Διαφωνω, λιγο, με την πεσιμιστικη προσεγγιση. Ειναι αληθεια οτι το περασμα του χρονου μας φερνει – αναποφευκτα – μια μελαγχολια γιατι ο καθε “δρομεας μεγαλων αποστασεων” συνδεει την αρχη της κουρσας του με την νεοτητα. Παρ΄ολα αυτα, εχει το περιουσιακο στοιχειο της χαρας που συμμετειχε στην κουρσα και που εξακολουθει να τρεχει.
Κυριε Καββαθα, ποσο πιο καλος, πιο περιεκτικος και ολοκληρωμενος, πιο πληρης για τον εαυτο του και για τους αλλους, ειναι αυτος ο Καββαθας που περιγραφετε (εστω και με 1-2 ληγμενα) απο καποιον αλλον, που δεν θα χρειαστει “ληγμενα” γιατι δεν κουβαλαει τετοιες και τοσες αποσκευες?
Η αλήθεια ότι τα φοιτητικά χρόνια στο Λονδίνο (και όχι στην υπόλοιπη σιχαμένη Αγγλία…) αφήνουν μια γλυκιά νοσταλγία…έχει μοναδική αύρα αυτή η πόλη…