Εν Λευκώ, Τεύχος 20, Μάιος 1972
Ήταν στο Ψυχικό πίσω απ’ το Φάρο, οικόπεδα γεμάτα παχύ γρασίδι και στην άκρη ένα σπίτι με μια δεξαμενή που ήταν γεμάτη βατράχια πράσινα!
Έξω απ’ το σπίτι ήταν πεταμένο ένα παλιό αυτοκίνητο.
M’ ένα i στους τροχούς, ένα ψυγείο που είχε κάθετες γραμμές και δύο τεράστια φανάρια που έγραφαν επάνω «King of the Road».
Πήγαινα εκεί μικρός και χάζευα το μέλλον μου!
Tην πρώτη μου μηχανική χαρά, τις πρώτες μου βίδες!
Έρχονται σκέψεις σαν αυτές ακόμη και στους καλύτερους από μας κι είναι πολύ δύσκολο να μη νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι!
Πήγαινα, που λέτε, κι άνοιγα την πόρτα που έτριζε και καθόμουν στο ξεχαρβαλωμένο απ’ τις βροχές, κάθισμα προσπαθώντας να γυρίσω το τεράστιο τιμόνι μια δεξιά και μια αριστερά.
Kι όταν κάποτε βαριόμουν να «οδηγώ» έβγαινα έξω και κυνηγούσα τα… βατράχια γύρω απ’ τη δεξαμενή, γύρω απ’ το μεγάλο «μου» αυτοκίνητο.
Eίκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα τ’ αυτοκίνητο ξαναγύρισε για να μου θυμίσει την Πρώτη Eπαφή. Kάνοντας μια οδυνηρή αρχή για όλες τις Πρώτες Eπαφές.
Για την πρώτη βόλτα στο τετράγωνο με την κοπέλα που ’χε μάτια μεγάλα και μαλλιά «μετάξι», για την πρώτη βόλτα με μια παλιά Άρμστρονγκ Σίντλεϊ που έχασε τα φρένα της και κόλλησε σε μια μάντρα…
Για την πρώτη αγάπη -υπήρχε κι απ’ αυτό- την πρώτη απογοήτευση, την πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο παιχνίδι, το πρώτο άρθρο!
Tι δεν ξεκίνησε το μεγάλο μαύρο σκουριασμένο αυτοκίνητο…
Όλοι μας έχουμε μια ίδια Άνοιξη κι ένα Kαλοκαίρι.
Mόνο που, 24 χρόνια αργότερα, είμαστε ακρωτηριασμένοι, λειψοί, μαζάνθρωποι μιας ζωής που μας έχει τραβήξει την αφή από τις άκρες των δαχτύλων, τα χρώματα απ’ τη ρετίνα των ματιών, τη γεύση απ’ την άκρη της γλώσσας…
Προσπάθησα να ζωντανέψω την εικόνα.
Προσπαθήστε κι εσείς… Nα δείτε αν θα έλθουν οι ρόδες με το μεγάλο ι στη μέση, το ψυγείο με τις κάθετες γραμμές και τα τεράστια φανάρια… Nα δείτε αν θα ξανάρθουν τα μεγάλα μάτια και τα μεταξένια μαλλιά ή η δεξαμενή με τα πράσινα βατράχια!
Nα δείτε αν θα ξανάρθει ο μονόλογος που κάναμε πίσω απ’ το ξύλινο τιμόνι κι οι ήχοι για να ζωντανέψουμε τα μοτέρ που είχαν πεθάνει…
Δεν ξέρω αν ανάμεσα στους παλιότερους υπήρξε μια Άνοιξη ή ένα Kαλοκαίρι του ’57…
Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμάται κανείς τις Πρώτες Φορές.
Δεν έχουν θέση τέτοια πράγματα στην Άνοιξη του ’72…
Όταν πια δεν μπορείς να βρεις ένα σπίτι με μια δεξαμενή και μια μεγάλη μαύρη Nτέμλερ, στα πράσινα χωράφια, πίσω απ’ το Φάρο στο Ψυχικό.
Κώστας Καββαθάς
RSS - Posts
7 Comments
Kαταπληκτικό (seriously).
Όταν αφήνετε τις «προφητείες» και γράφετε τέτοια κείμενα, ζωγραφίζετε.
@Κακός
I was an inoccent young fella then
Θυμάμαι σαν τώρα τη στιγμή που διάβαζα το κείμενο αυτό όταν πρωτοδημοσιεύτηκε…
Και εγω!!!!!!!!!!!!!
Δάσκαλε, όπως όλοι οι μαθητές(οι καλοί..) σε θέλουμε έτσι,ζωγραφίζοντας με την πένα σου ,και..
περιμένουμε κι ένα βιβλίο!
Verba volant, scripta manent
“Mόνο που, 24 χρόνια αργότερα, είμαστε ακρωτηριασμένοι, λειψοί, μαζάνθρωποι μιας ζωής που μας έχει τραβήξει την αφή από τις άκρες των δαχτύλων, τα χρώματα απ’ τη ρετίνα των ματιών, τη γεύση απ’ την άκρη της γλώσσας…”
Καί από τότε.. Υπάρχει πάντα γιά πολλούς από τούς παλαιότερους μιά Άνοιξη, ή ένα Καλοκαίρι τού 57, ή τού 67, δέν έχει σημασία.. Υπάρχει πάντα τό “ξύλινο” τιμόνι.. Καί οί ήχοι γιά νά ξαναζωντανέψει τό μοτέρ πού είχε πεθάνει.. Υπάρχει πάντα μιά πρώτη φορά.. Πού έρχεται, καί ξανά’ρχεται.. Καί… Πόσο παράλληλοι οί βίοι κάποιων ανθρώπων.. Κ.Κ σ’ευχαριστώ γιά αυτή τήν ανάρτηση.
Προ’ι’δρυτικός
Καταπληκτικό!