Είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψω κάτι. Τα χρόνια πέρασαν, ο παλιός κόσμος δεν είναι πια εδώ, τα όσα θαύμαζα και πίστευα χάθηκαν, είναι σαν να περπατάω σε κινούμενη άμμο. Ένας αναγνώστης γράφει για τη διαφορά της παλιάς του Τζουλιέτα και της «μερσεντέ» του εργολάβου. Ένας άλλος αναπολεί την εποχή της «αθωότητας» που, ποτέ δεν υπήρξε απλώς εμάς είχαν διδάξει να είμαστε αθώοι. Κάποιος τρίτος λέει πως, με τη δουλειά μου «έδωσα το παράδειγμα» άρα πρέπει να μη στενοχωριέμαι με τις εξελίξεις -στη ζωή μου. Μα, δεν «στενοχωριέμαι». Θυμωμένος είμαι! Τόσο που, αν ζούσα στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 30, θα έριχνα του λωποδύτες στον ποταμό Χάντσον -με ένα μπλόκι στο πόδι! Και ατιμασμένος γιατί, μετά από 37 χρόνια η εταιρία που έφτιαξα το 1970, πουλήθηκε (λόγω της μεγάλης απάτης του εργοστασίου σοκολάτας), σε ένα σύστημα με το οποίο δεν είχα, δεν έχω και δεν θα έχω μέχρι να πεθάνω καμία σχέση. Και λέω «σύστημα» γιατί, τα άτομα που το εκπροσωπούν δεν έχουν καμία σχέση με μένα, με τα όσα πιστεύω και για όσα έχω αγωνιστεί άρα δεν με απασχολούν παρά μόνο στο βαθμό ότι, η παρουσία τους, εκτός από εμένα, βλάπτει τη χώρα. Πως λοιπόν να απαντήσω σ’ εκείνους που υπενθυμίζουν την εποχή της «αθωότητας» όταν εδώ και μερικά χρόνια παρακολουθώ την ατέλειωτη τελετή της ταφής της; Η θέση μου εκφράζεται από ένα «ποιηματάκι» που λέγαμε παιδιά για να περιγράψουμε τ’ αδιέξοδο… «Μαμά, μαμά μπροστά μου είναι ένα φίδι. Να το σκοτώσω δε μπορώ να φύγω δε μ’ αφήνει». Πιο απλά η αποχώρηση μου θα χαρακτηριστεί σαν εγκατάλειψη. Η παραμονή μου όμως εξυπηρετεί το Σύστημα, είναι βούτυρο στο ψωμί του, «ρεκλάμες» στα περιοδικά του. Το όνομα, η ιστορία της Εταιρίας, η αξιοπρέπειά μου αλλά, και η αξιοπρέπεια όσων από τους παλιούς μου συνεργάτες δεν μήδισαν, κουράστηκαν, βαρέθηκαν αλλά, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι, ο Δημοσιογράφος κάνει Λειτούργημα και όχι επάγγελμα πωλούνται στις ρούγες και στα καπηλειά της διαφημιστικής αλλαξοκωλιάς που, από τον Οκτώβριο του 1970 έχω βαθειά χεσμένη. Το ίδιο ισχύει για μένα και για τον Εκδότη-Δημοσιογράφο που δεν υπηρετεί μόνο χρήμα, το χρηματιστήριο και τα βαριά του κόμπλεξ επειδή δεν τον βύζαινε η μάνα του, τον κεράτωνε η γυναίκα του και ο λεβιές της πόρσε ήταν δέκα φορές μεγαλύτερος απ’ τον «νικολάκη» του. Ο δημοσιογράφος-εκδότης πρέπει να λειτουργεί πρώτα σαν δημοσιογράφος και μετά, πολύ μετά, σαν εκδότης. Τι σημαίνει αυτό; Θα επαναλάβω κάτι που έχω γράψει και, αν κάποιοι ενοχληθούν ειλικρινά τους έχω χ@σμ@νους. Από το 1972 μέχρι πέρυσι η «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε> έχει καταβάλει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές πάνω από 23 εκατομμύρια ευρώ χωρίς ούτε μία ώρα καθυστέρηση. Επίσης η Εταιρία έχει καταβάλει πάνω από 1 δις δραχμές (κάντε τα ευρώ) σε Αγγελιόσημο την καταβολή που (πρέπει να) γίνεται απ’ τα έντυπα για τις εισφορές των εργαζομένων στον Τύπο. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μακάκας που πληρώνω 80 και 100 εκατομμύρια (δραχμές) το χρόνο στην Εφορία και απαντούσα πως, αυτό μου έμαθαν οι γονείς να κάνω κι’ αυτό έκανα. Έπρεπε να περάσουν 34 χρόνια, να στηθεί η σκευωρία για την κατάρρευση των Τ.Ε (από δύο τσογλάνια, ένα δικηγόρο-φιγουρίνι και έναν οικονομικό δολοφόνο σε συνεργασία με διακεκριμένους Αργυραμοιβούς της τραπεζικής αγοράς) για να καταλάβω πόσο μεγάλος μακάκας ήμουν.
Τον τελευταίο καιρό οι φίλοι μου με αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση. Δεν εισαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που καταστράφηκε, λένε. Ξέχασε το. Κοίτα εμπρός! Εμπρός που; Στους Ραφηνάτο, Γοδεφρίγο, Gollum, Κόμη Δράκουλα, Ντοραμπακ, Αντουάν, Ρουσόπουλο, Πεταλωτή, Τζερούλανος και τα λοιπά μέλη της παιδικής χαράς που κυβέρνησε και κυβερνάει τη χώρα; Στη Παιδεία που πνέει τα λοίσθια; Στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ; Κάτω απ’ τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει εμπρός αλλά μόνο πίσω και, το μόνο που απόμεινε είν αι αυτό το ιστολόγιο για να γράφω ελεύθερα αυτά που πιστεύω και αισθάνομαι. Θα πείτε… Σε εμποδίζει κανείς να τα γράψεις π.χ, στους 4Τ και θα απαντήσω πως κανείς, μέχρι σήμερα, τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα το κάνει «αύριο» αλλά, πρέπει να ξέρει ότι, ο Κ.Κ. δεν θα είναι πια εκεί. Αυτό θέλουν λέει κάποιος παλιός μου …γνωστός. Δε δίνω μία για το τι θέλουν οι άλλοι. Αυτό που με νοιάζει είναι τι θέλω εγώ και τι επιβάλλει η δημοσιογραφική (και εκδοτική) δεοντολογία που δίδαξαν οι παλιοί μου δάσκαλοι. Που θα πάει αυτή η ιστορία; Όπως λέει και ο, συμπαθής πωλητής βιβλίων Λιακόπουλος, ο καιρός γαρ εγγύς ή, όπως λέω εγώ θα δείξει ή αϊ σιχτίρ ή άντε και μαμηθείτε τσογλάνια. Ποία όμως τα τσογλάνια; Ένα απ’ αυτά ήταν γυναίκα! Η Κα Διευθύνουσα Σύμβουλος του «Οργανισμού Χάρτου Καθαριότητας» που, για δεκαετίες, ήταν το μονοπώλιο στις πωλήσεις χαρτιού (τουαλέτας) στους μεγάλους προμηθευτές κωλόχαρτου για εκτύπωση εφημερίδων χειραγώγησης των υπηκόων της Τζουτζίας. Μία μέρα με πήρε τηλέφωνο και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος
– κ. Καββαθά, τι θα γίνει με το χρέος που έχει η εταιρία σας στον Ο.Χ.Κ»;
– Ποιο χρέος, απαντάω. Δεν νομίζω ότι, η «Τεχνικές Εκδόσεις» σας οφείλουν τίποτα…»
– Μα δεν μιλάω για τις Τ.Ε αλλά, την «Άλφα Πρες» (το εργοστάσιο που οι Τ.Ε κατείχαν το 40% και ήταν η αιτία της κατάρρευσης) .
– Και τι σας οφείλει;
– 6 εκατομμύρια ευρώ, απάντησε
‘Όπως καταλαβαίνετε έπεσα απ’ τη καρέκλα και έκανα την (ηλίθια) ερώτηση μια και δεν καταλάβαινα το παιχνίδι που είχε στηθεί. «και γιατί δεν μου το λέγατε όταν το χρέος ήταν 20, 30.000 ευρώ και μου το λέτε τώρα που, όπως ισχυρίζεστε, έφτασε τα …6 εκατομμύρια» για να λάβω την απάντηση του αιώνα: «μα, κ. Καββαθά. Ο κ. Σακαφιόγκος (ο διευθύνων σύμβουλος που είχα ορίσει να εκπροωσπεί τις Τ.Ε στο εργοστάσιο) μου έλεγε ότι, είσαστε …ενήμερος»
Όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με επιχειρήσεις καταλαβαίνουν τι είχε συμβεί. Ο Οργανισμός Χάρτου Υγείας πουλούσε χαρτί (υγείας) εκδίδοντας «πέτσινα» τιμολόγια που επέτρεπαν σε ορισμένους να πλουτίζουν απ’ τον θάνατο του εργοστάσιου και των Τ.Ε. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ο πανάκριβος εξοπλισμός για την προμήθεια του οποίου είχε εγγυηθεί η Τ.Ε και εγώ προσωπικά πουλήθηκε στη Γαλλία από τον οργανισμό χάρτου υγείας!
Μα καλά, λένε κάποιοι. Δικηγόρους δεν είχες; Είχα αλλά, αυτή είναι μία άλλη ιστορία, τόσο μεγάλη, περίπλοκη και δύσοσμη που δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει πλέον κανέναν.
Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα, με την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσουν και άλλα θα ήθελα να πω ότι, σε κάποιο σημείο της υπόθεσης πληροφορήθηκα ότι, δικηγόρος του λαμόγιου που, σε συνεργασία με γνωστό λωποδύτη έστησε τη δουλειά ήταν ο ίδιος στον οποίο το 2007 ανατέθηκε, από την τοπική οργάνωση της Καμόρα, η προστασία μου από λωποδύτες που με …κατέστρεψαν.
Και βέβαια δεν το ήξερα… Και βέβαια είμαι ακατάλληλος για μπίζνες –με διακεκριμένα golden boys, αργυραμοιβούς και, πέρα και πάνω απ’ όλα, ευεργετηθέντες. Άς μη ξεχνάμε άλλωστε πως, «ουδείς εχθρός μεγαλύτερος του ευεργετηθέντος»
…συνεχίζεται
RSS - Posts
0 Comments
Δεν ξέρω αν σας παρηγορεί, είναι πολλοί που σας νοιάζονται σαν δικό τους άνθρωπο . Και στεναχωριούνται που
κουβαλάτε αυτή την πίκρα.
Και δεν έχω πει ούτε το 1%…
εχω καποιες για ολους αυτους.το βραδυ κοιμουνται ησυχοι μετα απο αυτα που κανουνε?καθρεπτες δεν εχουν στο σπιτι τους?δηλαδη στ αρχ.. τους γραφουν τα παντα?συνειδηση δεν εχουν?τι παραδειγμα δινουν στα παιδια τους?τι τους λενε?οτι κανουν καλο στην κοινωνια?
ναι σε όλα
το έχω ξαναπεί και θα ξαναλέω. το περιοδικό σε αυτή τη μορφή και με αυτά που γράφονται σε αυτό δεν δικαιούται το βαρύ όνομα: 4 ΤΡΟΧΟΙ
ΚΩΣΤΑ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ Η ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ
Από το 2006 τα περιοδικά των Τ.Ε ανήκουν κατά 32.8% σε μένα και την Σοφία και κατά 33,33%, στις εκδόσεις Λυμπέρη με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται…
Αγαπητέ κ. Καββαθά,
Όντως αγαπούσα πολύ την καϋμένη την Giulietta.
Αφ’ ενός, ήταν ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο, έχω ακόμη το άρθρο των “4Τροχών” που με έσπρωξε να τρέχω με την αγαπητή μου σύζυγο να δούμε μια Giulietta σε χρώμα Avorio, ενός Ιταλού, στην Πάτρα κοντά στα Ψηλά Αλώνια ή στο χώρο του Τελωνείου της εταιρείας Motor Ελλάς του Φωτιάδη (εκεί είχε πολλές!).
Αφ’ ετέρου, έφθασε μέχρι την Άνω Καλαβρούζα στην Παλαιοβούνα, καθώς και σε άλλα βουνά,φορτωμένη με λογής λογής υλικά που χρειάστηκα για να φτιάξω, με πολύ κόπο, τρείς σταθμούς παρακολούθησηςγια την διδακτορική μου διατριβή.
Νομίζω ότι καταλαβαίνω τον πόνο Σας για το συγκρότημα που είχατε, εκ του μηδενός, δημιουργήσει.
Δεν γνωρίζω αν έχετε παιδιά, αλλά είμαι βέβαιος πως για Σας το Έργο Σας ήταν ένα ακόμη ένα παιδάκι Σας που το υπεραγαπούσατε …!
Ίσως να έχουμε συναντηθή αν καταταγήκατε το 1963 στο ΚΕΝΚ στην 66 ΕΣΣΟ.
Σας στέλνω τις ευχές μου και Σας εύχομαι Υγεία, Υγεία και ότι επιθυμείτε,
Με πολλή εκτίμηση
Φιλικά
Ευμένης Καρδιανός
Υ.Γ. “Ο Ευμένης Καρδιανός ήταν ένας από τους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Απ’ ότι θυμούμαι από την Ιστορία του Παπαρηγόπουλου, ήταν δαιμόνιος και πολύ “νταλαβέρατζης”, ότι ο υπογράφων με το όνομά του δεν υπήρξε ποτέ.”
κ. Καββαθά,
Είμαι 40 χρονών και μεγάλωσα με τους 4 Τροχούς (το πρώτο τεύχος το πήρα αφού έπεισα τον πατέρα μου να μην πάρει 2 κουτιά Καρέλια και να μου πάρει το περιοδικό “που θα διαβάσουμε και κάτι”). Ήταν το τεύχος με τον διαγωνισμό που είχε πρωτοδιακριθεί από εσάς ο Κωβός. Σπούδασα μηχανικός, πάντα θυμάμαι με αγάπη εκείνα τα χρόνια (αν και παίρνω πια το περιοδικό μια φορά τον χρόνο).
Πραγματικά είναι κρίμα να καταλήγουν έτσι όμορφες ιστορίες και ξέρω ότι παρόλο που μπορεί να μην αλαφρύνει τον πόνο σας, σκεφτείτε για λίγο όλα τα “παιδιά” της ηλικίας μου που μεγαλώσαμε μαζί σας. Αφήσατε κάτι στην χώρα μεγαλύτερο από ισολογισμούς εταιριών και τιμολόγια. Αυτό είναι στο μυαλό και στις ψυχές ανθρώπων και από εκεί δεν ξεκολλάει με αποφάσεις δικαστηρίων.
Να είστε πάντα καλά.