Κρίσιμη μέρα πάλι σήμερα

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
«E» 20/5

Μεγάλο το πολιτικό στοίχημα και σήμερα. Παρόλο που όλοι γνωρίζουν ότι η κοινωνική ένταση εξαιτίας των οικονομικών μέτρων κυβέρνησης – ΔΝΤ – ΕΕ θα αρχίσει να κλιμακώνεται σοβαρά από το φθινόπωρο, η επιτυχία της σημερινής απεργίας που έχουν προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ και η μαχητικότητα του συλλαλητηρίου των απεργών στην Αθήνα έχουν ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Η κολοσσιαία διαδήλωση των 150.000 ατόμων κατά την απεργία της 5ης Μαΐου -η μεγαλύτερη εργατική συγκέντρωση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα- αποτέλεσε συντριπτική πολιτική ήττα για την κυβέρνηση Παπανδρέου. Απoνομιμοποίησε πλήρως τα εφιαλτικά μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων στις συνειδήσεις εκατομμυρίων εργαζομένων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων.
Η πρωτοφανής -για τα 35 χρόνια από την πτώση της χούντας μεταπολιτευτική περίοδο- έκφραση συναισθημάτων απαξίωσης του πολιτικού συστήματος εκ μέρους δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, σηματοδότησε παράλληλα την οριστική ρήξη κυβέρνησης και λαού στο θέμα των οικονομικών μέτρων.
Εχει τεράστια πολιτική σημασία για την κυβέρνηση Παπανδρέου, λοιπόν, κυριολεκτικά υπαρξιακή, να πάρει σήμερα ρεβάνς από τους διαδηλωτές απεργούς. Να δείξει καταρχάς ότι δήθεν “φθίνει” η αντίστασή τους, ότι μειώνεται ο αριθμός τους, ότι δήθεν σταδιακά αποδέχονται τα μέτρα. Με την ολέθρια απόφαση των συνδικάτων των μέσων μαζικής μεταφοράς (λεωφορείων, μετρό, τρόλεϊ) να απεργήσουν ώστε να στερήσουν από δεκάδες χιλιάδες άτομα τη δυνατότητα να κατεβούν στο κέντρο της Αθήνας για να συμμετάσχουν στη διαδήλωση και στην πορεία, η κυβέρνηση πιθανότατα θα πετύχει τεχνητά τον στόχο της μειωμένης συμμετοχής με όσα αυτό συνεπάγεται βάσει του κυβερνητικού σχεδιασμού.
Επί της ουσίας όμως η κυβέρνηση έχει χάσει τη μάχη των συνειδήσεων. Εχει παγιωθεί στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού η αντίληψη ότι η Ελλάδα βρίσκεται πλέον υπό ξένη οικονομική κατοχή, με δυνάστες το ΔΝΤ και την ΕΕ, ως εντολοδόχος των οποίων λειτουργεί καθ’ ομολογίαν της η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ο παράγοντας αυτός πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να αποσπάσει τη συναίνεση ή έστω την ανοχή κάποιου τμήματος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για την οικονομική πολιτική του. Αντιθέτως η οργή προσλαμβάνει εντυπωσιακές διαστάσεις και σύντομα θα φτάσει σε εκρηκτικά επίπεδα.
Ούτως ή άλλως η κυβέρνηση Παπανδρέου στερείται πολιτικής νομιμοποίησης για να εφαρμόσει τέτοια μέτρα. Εξελέγη μόλις προ οκταμήνου θριαμβευτικά αλλά προβάλλοντας αντιδιαμετρικά αντίθετο προεκλογικό πρόγραμμα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τη συνήθη αθέτηση εκ μέρους των κυβερνήσεων των προεκλογικών τους υποσχέσεων μόλις εκλεγούν. Εδώ έχουμε εφαρμογή της εντελώς αντίθετης πολιτικής από αυτή που υποσχέθηκε ο Γ. Παπανδρέου. Πολιτικής πολύ πιο δεξιάς από εκείνη του Καραμανλή, ο οποίος καταβαραθρώθηκε εκλογικά εξαιτίας ακριβώς της πολιτικής αυτής.
Δεν “καθαρίζει” ο πρωθυπουργός με αυτή τη στροφή 180 μοιρών, λέγοντας απλώς ότι “οι συνθήκες άλλαξαν” και γι’ αυτό κάνει τα εντελώς αντίθετα από όσα έλεγε.
Κακά τα ψέματα. Ο καθοριστικός παράγοντας της βαθύτατης κρίσης του πολιτικού συστήματος στη σημερινή φάση και κυρίως της δραματικής όξυνσης που παρουσιάζει και η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην κατάρρευσή του είναι τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Αυτά τα μέτρα είναι που έκαναν να ξεσπάσει η λαϊκή οργή εναντίον των πολιτικών.
Στην αναίρεσή τους λοιπόν βρίσκεται και η διέξοδος από την κρίση. Αν ο πρωθυπουργός έβρισκε την πολιτική τόλμη να κάνει νέα στροφή 180 μοιρών και να εφαρμόσει την πολιτική που είχε διακηρύξει προεκλογικά και για την οποία τον εξέλεξε ενθουσιωδώς ο λαός, θα είχε σίγουρα τον κόσμο με το μέρος του και πάλι. Δεν πιστεύουμε όμως ότι έχει το θάρρος να κάνει κάτι τέτοιο. Μακάρι να πέσουμε έξω..