Καθώς επέστρεφα χτες τ’ απόγευμα στο σπίτι, οδηγώντας στην δεξιά λωρίδα της Αττική Οδού, ένα κρο μανιόν που οδηγούσε (τι άλλο;) μερσεντέ 200SL κομπρέσορ με πέρασε με 140 χ.α.ω από την Λ.Ε.Α
Είπα τα απαραίτητα, θύμωσα, προσπάθησα να πάρω τον αριθμό. Το κατάφερα, πήγα κοντά του, είδα τη σκατόφατσα, κάτι ανάμεσα σε προαγωγό και μποντιμπίλντερ. Σκέφτηκα να πάρω το «100» να καταγγείλω την κουράδα. Γέλασα που, ακόμα σκέπτομαι σαν τα καθωσπρέπει ευρωπέη που αν σε δουν να στέκεις στο πεζοδρόμιο για περισσότερα από 5 λεπτά, φωνάζουν τους μπάτσους, που σε μπουζουριάζουν με τη κατηγορία της τρομοκρατίας.
Τα τελευταία χρόνια έφτασα στο σημείο να ντρέπομαι για τα όσα έλεγα και έγραφα τα πρώτα 30 χρόνια. Άρθρα-ποταμοί για την κουλτούρα της οδήγησης, για την ασφαλή οδήγηση, για την Safetrack, τα εκατομμύρια ευρώ που η εταιρία μου επένδυσε για να φτιάξει το Κέντρο Οδικής Ασφάλειας στην ιδιόκτητη, αγορασμένη ΧΩΡΙΣ δάνεια έκταση στην Καζάρμα, για όλες τις παραισθήσεις που είχα πιστεύοντας ότι, με την δουλειά και το παράδειγμα κάτι θα άλλαζα στο μπορντέλο.
Το κρο μανιόν χάθηκε στην Βάρης-Κορωπίου. Έφτασα σπίτι, κοίταξα λίγο την R1200R. 63.000 χιλιόμετρα ζωή να ‘χει. Μίλησα στα ζωάκια, στην Ίρμα, στην Τατού και στην υπόλοιπη παρέα. Σωριάστηκα στον καναπέ, η κούραση μεγάλη, εσωτερική και απ’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μου, απ’ τα όσα σιχαμένα γίνονται με την κυβέρνηση Ειδικών Αναγκών και φυσική απ’ τις βλάβες που έχει υποστεί ο οργανισμός μου απ’ την κατάντια της εταιρίας και της ζωή μου
Που στο διάβολο πήγαν οι δεκαετίες; Τα περιοδικά, οι τίτλοι, τα ξενύχτια στα λιθογραφεία και στα βιβλιοδετεία, οι αγώνες ταχύτητας, οι αναβάσεις και τα ράλλυ; Τα εκατοντάδες ταξίδια σε όλο τον κόσμο, οι χιλιάδες άρθρα, οι φωτογραφίσεις, τα βιβλία που βγήκαν…
Ούτε που ξέρω. Στα κανάλια βλέπω 50 χρόνια τις ίδιες φάτσες. Τη ντοραμπάκ, τον γοδεφρείγο και την αγία του οικογένεια, τον Βούδα της Ραφήνας, τους δημοσιογράφους που έχουν λάβει το Χρίσμα (και απ’ τη Ζίμενς), τους πρώην πειναλέους συνδικαλιστές που τώρα μένουν στη Φιλοθέη…
Έπαιξα κι’ έχασα ε; Όταν η μετοχή των Τ.Ε είχε αξία 23.000 δραχμών δεν πούλησα ΟΥΤΕ ΜΙΑ! Αντίθετα διέθεσα όσα κεφάλαια είχα μετά από 30 χρόνια στον εκδοτικό χώρο για να την …στηρίξω! Τέτοιος μακάκας λένε αυτοί που ξέρουν. Μπράβο, λένε οι αναγνώστες. Ούτε ξέρω τι να πω πέρα απ’ ότι, τα «λεφτά» τα έχω γραμμένα στις κοχόνες μου…Και που τι σημαίνει; Ούτε κυριάκος μητσοτάκης δεν κατάφερα να γίνω ούτε Κάτι βαρβιτσιώτης. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και, τα σκουπίδια που γ@μησαν τη χώρα θέλουν τώρα να την σώσουν…
…συνεχίζεται
RSS - Posts
18 Comments
Για κάποιους σαν εμένα, που διαβάζουν από 14 χρονών τις περιπέτειές σου εκεί ψηλά, που τους ενέπνευσες να ψάξουν κι αυτοί την ευτυχία όπως εσύ, με το επικούριο “Λάθε βιώσας” ως οδηγό τους, το “έπαιξα κι έχασα” αποτελεί έκφραση που πρόθυμα θα βάζαμε στο θυρεό (αν είμασταν από τζάκι) της οικοσήμου μας. It’s been an honor.
Ευχαρστώ!
Όλα τα μέλη της Λέσχης των 30 Χιλιομέτρων
+1 και από εμένα. Τον τελευταίο καιρό κατεβάζω από τη βιβλιοθήκη και διαβάζω τους παλιούς 4Τ της εφηβείας μου και θυμάμαι σαν χθες να νιώθω την υποχρέωση να είμαι όσο καλύτερος μπορώ σε ότι κάνω. Παρά το χαλλλαρό περιβάλλον της κοινωνίας του δε βαριέσαι.
Σας το έγραψα και άλλη φορά αλλά δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω: μακάρι να μπορούσατε να εισπράξετε με άμεσο τρόπο την ευγνωμοσύνη όλων ημών που η ζωή μας άλλαξε λόγω των γραπτών σας…Οι δεκαετίες, τα περιοδικά, τα γραπτά και όλα αυτά έγιναν χίλια κομάτια…εσείς μπορεί να μην τα βλέπετε αλλά είναι οι σπόροι που έχουμε μέσα μας και θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.
θα συμφωνούσατε τότε ότι παίξατε και χάσατε σε στο παιχνίδι (της αγοράς;) αλλά σίγουρα κερδίσατε στο Παιχνίδι της ζωής.
Ναι έπαιξα και έχασα” αλλά μόνο… “ούρο”. Όχι τον εαυτό μου, όχι την ιστορία, όχι τους όποιους αγώνες.
Ακούστε κι’ αυτό: Την περασμένη εβδομάδα πήγα για 15η φορά και για 6 ώρες στην “Ευελπίδων”, για μία απ’ τις δεκάδες δίκες που “γέννησε ” η γνωστή υπόθεση του λιθογραφείου που κατέστρεψε τις Τεχνικές Εκδόσεις και στο οποίο ήμουν (ως γνήσιος αγαθός) “πρόεδρος” του ΔΣ. Εκεί με είδε ένας δικηγόρος. Ακολούθησε ο εξής διάλογος
– Είστε ο Κώστας Καββαθάς, ο γιός του Δημήτρη Καββαθά;
– Ναι. Γνωρίζατε τον πατέρα μου;
– Είχα την τιμή να με συμβουλεύται σε τομείς που δεν ήταν της αρμοδιότητας του. Με ρωτούσε για το δίκαιο των Ανωνύμων Εταιριών όταν κάνατε τις Τεχνικές Εκδόσεις. Ένα έχω να σας πω: να είσαστε περήφανος γι’ αυτόν. Ήταν δικηγόρος των φτωχών. Μία φορά στο τέλος της επαγγελματικής του ζωής είπε μία φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. “Δια της τιμής ελευκάνθην”. Αυτός ήταν ο πατέρας σας.
Τον θυμήθηκα στο σπίτι μας της οδού Φωτομάρα στον Νέο Κόσμο να συμβουλεύει παπούδες και γιαγιούλες, φτωχούς ιερείς και νεωκόρους (ήταν “επίτροπος” στην εκκλησία του Άγιου Παντελεήμονα Ιλισού) και, μετά από χρόνια, ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια.
Λίγες ώρες πριν πεθάνει μία ημέρα του 92 μου είπε: “παιδί μου στον λογαριασμό μου στην Τράπεζα Εργασίας έχω αφήσει 6.000 δραχμές για να ζήσει καλά η μάνα σου η Ερασμία”
Έξη χιλιάδες δραχμές! Μετά από 55 χρόνια δικηγορίας…
Υπάρχει μεγαλύτερος Τίτλος Τιμής απ’ αυτόν;
Να ειστε καλα κυριε Καβαθα, ακριβως τα ιδια σκεφτομαι και εγω. Το προβλημα ειναι οτι αυτα τα αντρικελα που φωναζουν τους μπατσους προτοεμφανιστηκαν σε χωρες οπου ο κοσμος πραγματικα δουλεβει και παραγει. Αργοτερα εφτασαν στην Ελλαδα. Δυστυχως αυτα που περιγραφετε ισχυουν και σε αλλες χωρες. Κατοικω στις ΗΠΑ και τα βλεπω καθημερινα. Η μονη διαφορα ειναι οτι αντι το κρο μανιον να ειναι διασταυρωση προαγωγου με μποντιμπιλτερ εδω ειναι συνηθως γενους θηληκου ηλικιας μεταξυ 25-45 και αντι για 200SL οδηγα Cadillac Escalade η Porsche Cayenne τα οποια βεβαια πληρωνει ενας απο τους προηγουμενους μακακες συζηγους. Και βεβαια εαν τολμησω να καλεσω το μπατσο ειναι σιγουρο οτι μολις καταφθασει θα ασχοληθει με εμενα και το 23 ετων ρημαδι που οδηγαω (οποιοσδηποτε οδηγαει 23 ετων αυτοκινητο εδω θεωρειται αυτοματα υποπτος) και οχι με το κρο μανιον. Φανταζομαι ομως οτι μαλων ετσι θα συμβαινει και στην Ελλαδα πλεων. Και αν οχι, τοτε θα συμβει συντομα…
Κώστα ευτυχώς που δεν σε παρέσυρε ο ασυνείδητος με την Μερσεντές…..
Εμενα οταν με πιανουν τετοιες κρισεις και αρχιζω τους μονολογους και τα ερωτηματα του τυπου “επαιξα κι εχασα”, παιρνω αμεσως αντιδοντο. Γυρναω πισω στις δεκαετιες, φυλλομετρω τα κειμενα μου, ξαναθυμαμαι ατελειωτα ξενυχτια σε δρομους, αεροδρομια, γραφεια και εργοστασια. Κι υστερα, κοιταζω ξανα την ταυτοτητα μου, βλεπω εξω απο το παραθυρο τα αγνωστα φυτα που υπαρχουν εδω (10 ωρες με αεροπλανο απο την Αθηνα) και αντιλαμβανομαι οτι εξακολουθω να ειμαι στο παιχνιδι,
Κι’ εγώ το κάνω αλλά, τα χτυπήματα ήταν πολλά. Και άδικα.
2-3 παρατηρησεις μονον (με την αδεια σου!)
1. Ο πατερας μου ελεγε “την φορτωμενη εληα ραβδιζουν, την αδειανη την χεζουν”
2. Ολα τα χτυπηματα ειναι αδικα. Δικαια δεν υπαρχουν.
3. Το ζορι το τραβας εσυ. Εμεις οι υπολοιποι περιοριζομαστε στην εκφραση της συμπαραστασης επειδη δεν φαινεται να υπαρχει κατι αλλο που θα μπορουσαμε να κανουμε. Να εισαι βεβαιος, ομως, πως αν υπηρχε κατι περισσοτερο, οτιδηποτε, θα μαζευες πολυ κοσμο στην Ευελπιδων.
4. Τα “ευχαριστω” δεν χρειαζονται. Εμεις ολοι, τοσα χρονια μαζι σου, πότε σου ειπαμε “ευχαριστω”?
Για “Γράφτα” και λίγο και πρόσεξε τον εαυτό σου…Οτι έχεις κάνει και ότι έχεις δημιουργήσει δεν κοστολογείται με μετοχές ούτε μπορεί να στο πάρει ΠΟΤΕ κανένας!!!
Αλήθεια δεν μπορώ να γράψω (ακόμα) τι έχει συμβεί με τις Τεχνικές Εκδόσεις, τα λαμόγια, τους αργυραμοιβούς με τα ακριβά αυτοκίνητα και γούστα, τα καλόπαιδα που (ακόμα) κατασπαράσσουν το σώμα της εταιρίας -και το δικό μου. Όλο το σιχαμένο “παρασκήνιο” της καταστροφής μιας περήφανης εταιρίας…
Η στιγμή όμως πλησιάζει έστω κι’ αν μου ζητάνε (με αγωγές) να πληρώσω, εκτός από τα 1,1 εκατομμύρια που έχω ήδη δώσει άλλα 600-700.000 ευρώ!
Όλες οι αγωγές, όλα τα πορακτικά των συμβουλίων, όλοι οι πρωταγωνιστές υπάρχουν σε ηλεκτρονικά αρχεία…
Πάντως…
Η λέξη “ευχαριστώ” δεν αρκεί για να εκφράσει τα συναισθήματα μου για τη συμπαρασταση που εκφράζετε στα μηνύματα σας. Σας ορκίζομαι πως τώρα την χρειάζομαι όσο ποτέ.
Πολύ θα ήθελα να “βγω μπροστά” μ’ ένα κομάντο και να πω ότι, η χώρα μου δεν χρειάζεται την “βοήθεια” των οικονομικών εκτελεστών της Ουροζώνης ούτε την παρουσία των συγκαμένων κυριούληδων, των αγριογκοοσών και των γόνων των “2 1/2 μεγάλων κομμάτων” που μένουν στο Ψυχικό, στη Φιλοθέη και στη Στησιχόρου και έχουν βαλθεί να μας σώσουν από τους άλλους τους εαυτούς που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια
Η χώρα έχει ανάγκη από Αξιοπρέπεια. Εθνική και Προσωπική
Μεγάλε δάσκαλε αφού ο θάνατος είναι ενά σφάλμα σίγουρα έχουμε μια εκατονταετία μπροστά μας για να φωτίζεις τις σκέψεις μας και να μας διδάσκεις ήθος.Προσωπική άποψη ενος 33άρι μηχανικού χωρις έργο οτι όλοι εμείς σε ευχαριστούμε.
KK, νά’σαι ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ γιά τά όσα έγραψες τά τελευταία 30,40, ή δέν ξέρω πόσα, χρόνια !. Όσο ακριβώς τυχεροί καί ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ είμαστε όλοι εμείς πού τά διαβάσαμε.. Καί πού μέσα από αυτά τά ”γραμμένα”, ακολουθήσαμε(αλήθεια,πόσοι;) μία συγκεκριμένη στάση ζωής, έναν τρόπο ”ζείν” πού μάς έδινε τόν χαρακτηρισμό-τίτλο τιμής, οί ”άλλοι”Έλληνες.. Έναν τίτλο πού κανένα κρό μανιόν μέ κομπρέσορ καί 140 στή ΛΕΑ, καί καμιά κότα μέ..15,8 λίτρα τζίπ πού κορνάρει υστερικά επειδή σταματάς σέ μονόδρομο καί ”κλείνεις” τό δρόμο γιά νά περάσει απέναντι κυρία μέ μωρό στά χέρια, δέν μπορεί νά αποχτήσει ΠΟΤΕ..
Περιμένω τή συνέχεια..
Προ’ι’δρυτικός
φίλε μου, μόνον χάμενα δεν πήγαν όλα όσα ανέφερες…Νάσαι καλά…
Περιμένουμε πολλά ακόμα από σένα φίλε μου.
Και αυτοϊκτιρμοί στυλ Γεράσιμου δεν σου – μας πάνε.
Θυμίσου τις φράσεις από τον φίλο σου τον Ν.Ν.
Και προχώρα
Π
ΜαστερΓιονταΚαβ, πολλες δεκαδες χιλιαδες αναγνωστων, που μεγαλωσαν αφομοιωνοντας τα κειμενα σου, ισως να ΠΑΡΕΜΕΝΑΝ…ΚΡΟ ΜΑΝΙΟΝ αν δεν ειχες δημιουργησει τα ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ…
Περα απο ολα αυτα που εχεις επιτυχει, μην ξεχναςτην επιρροη που εχεις ασκησει και συνεχιζεις να ασκεις, ιδιαιτερα αυτην την σκοτεινη περιοδο, στους παρα πολλους πιστους αναγνωστες σου.
Η σχεση αυτη, εχει αορατους συνεκτικους δεσμους και ειναι αμφιδρομη, δεν εχεις επιβληθει σε εμας, εχεις κερδισει την εμπιστοσυνη και τον σεβασμο μας….
Αναρωτησου, ποσοι εχουν επιτυχει κατι τετοιο…
Keep walkin’ η…Παμε ( κατα ΓΑΠ…
Κύριε Καββαθά, όπως και από τους άλλους αναγνώστες , έχετε κι απο μένα την πλήρη συμπαράσταση σε αυτό που κάνατε και συνεχίζεται να κάνετε. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε και πάρα πολλά γι’ αυτόν τον τόπο. Παρακαλουθούμε μόνο…αλλα το παρήγορο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι μπορούμε να επηρεάσουμε σωστά τα άτομα της οικογενείας μας η έστω αυτά του στενού κοινωνικού μας κύκλου. Κάτι είναι κι αυτό!
Μερικές φορές κάθε χρόνο οδηγώ σε συγκεκριμένη “ευρωπαική” χώρα, σ’ αυτήν τη χώρα λοιπόν ενώ οδηγώ περιμένω πότε οι μακάκες οδηγοί θα κάνουν την μακακία τους να τους βρίσω, τελικά άδικα περιμένω και μακάκας καταλήγω εγώ!
Για το θέμα των Τ.Ε. εγώ ήμουν φανατικός του Ήχου (εκτός των 4Τ)
λόγω Hi End και όχι μόνο.
Θυμάμαι πως ένιωσα όταν πήρα έναν Sonic Frontiers στα χέρια μου και άκουγα δίσκους (βινίλιο και cd) της 4AD και πολλών άλλων που τα εχω ξεχάσει…….
Θυμάμαι ακόμα μικρός, να ακούω τους rem (στα πρώτα τους), nick cave, pixies, wipers, dead can dance……..και αργότερα djivan gasparyan, iasis, άβατον………….και τώρα………………………………
Τα μηχανήματα κατέβηκαν στο υπόγειο και μετά, δωρεά σε άγνωστο για να μην τα φάει η υγρασία και η μούχλα.
Τώρα προέχουν άλλα, να υπάρχει δουλειά και αν υπάρχει απο το πρωι μέχρι το βράδυ, για να είμαι οκ με τις υποχρεώσεις μου (που δεν είμαι).
Υ.Γ. κάθε πέρυσι και καλύτερα, και ο καθένας με τον πόνο του!!