Στη φωτό: Ο Γιώργος και ο ..εύσωμος φίλος του μετά τον “αποχαιρετισμό” του Παύλου Μοσχούτη, ενός ακόμα ευγενούς της γενιάς μας
Όσο ο καιρός περνάει τόσο μικρότερες γίνονται οι μέρες. Παλιά ξεκινούσαν στις 6 τα ξημερώματα και τέλειωναν στις 2 –το άλλο πρωί. Δουλειά στα περιοδικά μέχρι τις 6, στην εφημερίδα μέχρι τις 12, συναντήσεις με συνάδελφους και φίλους σε ταβερνάκια και σπίτια. Νόμιζες ότι η μέρα κρατούσε μια βδομάδα. Εκτός απ’ τη δουλειά στα έντυπα ήταν κι’ οι αγώνες. Τα ράλλυ, οι αναβάσεις και οι αγώνες ταχύτητας στο Τατόι, στη Κέρκυρα και στη Ρόδο αλλά και στην …Έδεσσα και στη Νέα Σμύρνη κι’ αν θέλετε το πιστεύετε. Οι αγώνες και οι οδηγοί που σημάδεψαν όχι μόνο τη ζωή μας αλλά το ίδιο μας το σώμα. Όπως ο Γιώργος Μοσχού που η κηδεία του έγινε σήμερα το πρωί στο κοιμητήριο Αμαρουσίου. Ο Γιώργος ήταν φίλος μου. Τόσο που με έπαιρνε μαζί του στις δοκιμές και μ’ έβαζε να γράφω το δρόμοι στις ειδικές διαδρομές ή, επειδή ποτέ δεν άκουγε τον συνοδηγό του, να κατεβούμε τη Φτέρη, να ανεβούμε τη Μεγάλη Πάρνηθα, τη Ριτσώνα, την Ανάβυσσο. Ήταν σε μία απ’ αυτές τις εξόδους που, ο αριστερός πίσω τροχός πάτησε χώμα και η GTA έπεσε στο χαντάκι κι’ απ’ εκεί έκανε ένα loop 360 μοιρών στον αέρα και προσγειώθηκε με τον ουρανό στην άσφαλτο. Με το δεξί μου χέρι κρατιόμουν απ’ το ρολ μπαρ κι’ η επαφή της οροφής με την άσφαλτο είχε σαν αποτέλεσμα να κοπεί ο παράμεσος στο δεξί μου χέρι. Κατά τα άλλα, τα δικά μας. «Είσαι καλά», «Ναι» ¨Πρέπει να πας στο νοσοκομείο να στο ράψουν έτσι που κρέμεται»…
Με πήγαν στο νοσοκομείο της Βούλας όπου ένα σκιτζής γιατρός το έραψε σαν τα μούτρα του. Από τότε το δάχτυλο μου είναι μισό εκατοστό πιο «κοντό» κι’ ο Γιώργος είχε να το λέει που μ’ άφησε «σακάτη». Τον είδα τη περασμένη Κυριακή στο νοσοκομείο. Ο καρκίνος του είχε παραμορφώσει το πρόσωπο αλλά, δεν είχε αγγίξει τη ψυχή του. Το δωμάτιο γεμάτο καπνό. «Αυτό το πράγμα θα σε σκοτώσει» είπα κι’ έσκασε στα γέλια. «Έλα ρε. Θα μου κάνει τέτοιο πράγμα» απάντησε κι’ άναψε ακόμα ένα. Μετά από δύο ώρες έφυγε ξέροντας πως δεν θα τον ξαναδώ ζωντανό. Τώρα είμαι σπίτι μόνος με τις αναμνήσεις μου. «Δε με νοιάζει. Έζησα μία καλή ζωή» είπε ο Γιώργος κι’ αυτό σκάφτομαι αυτή τη στιγμή. Η δική μου κι’ η επόμενη γενιά έζησαν τη δεκαετία του 60 και, αυτά που συχνά αποκαλούμε «χρόνια της αθωότητας». Οι αναμνήσεις είναι τόσες πολλές και δυνατές που μόνο ένα βιβλίο ή μια κινηματογραφική ταινία θα μπορούσε να περιγράψει. Κι’ επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο δεν πρόκειται να γίνει ας μείνω σε αυτό το σημείωμα για τον Γιώργο τον Μοσχού, τον καλύτερο οδηγό αγώνων που πέρασε απ’ την Ελλάδα και ένα αληθινό «άρχοντα» από κάθε πλευρά. Να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει φίλε μου καλέ που, εκτός απ’ τις αναμνήσεις μου σημάδεψες και το χέρι!
RSS - Posts
0 Comments
Ενας φιλος μου σημερα καταφερε να πεσει απο το ποδηλατο.Εν στασει…
…τελικα ποση επιδεξιοτητα χρειαζεται να σε θυμαται καποιος για την αδεξιοτητα σου.Και συ Κωστα γνωρισες τον καλυτερο οδηγο αγωνων αλλα ζητησες και συγγνωμη για το “ζητηται”…
Επιτελους ας καταλαβουν καποιοι οτι σου χρωσταμε την κοινωνια μας με εξαιρετικους ανθρωπους και καταστασεις…
Ευχομαι να έχει ένα καλό ταξίδι, στις πίστες του ουρανού.
Kαλό Ταξίδι κι από μένα. Ο άνθρωπος πετούσε, δεν πάταγε στη Γή. Ακόμα και οι ρόδες του αγωνιστικού του βρίσκονταν συχνά στον αέρα δίνοντας την ταυτότητα του πιλότου – ακόμα κι αν δεν ήξερες κανέναν από τους αγωνιζόμενους. Ευτυχώς μας έμειναν τα βίντεο και οι περιγραφές των 4Τ για να τον θυμόμαστε. Η ιστορία της εταιρίας του τα τελευταία χρόνια τον σκότωσε κατά τη γνώμη μου και όχι το τσιγάρο. Κάτι το πολύ συνηθισμένο σέ πολλούς από όσους είχαν το θράσος να επιχειρούν στη χώρα της μίζας και των βολεμένων με τις τσέπες άλλων…
Δεν έχετε άδικο. Ξέρω και κάποιον άλλο που θα “φύγει” έτσι…
Εχουμε ήδη “φύγει” κατά τη γνώμη μου από όλο αυτό το Θέατρο του Παραλόγου. Πολύ βασικές λειτουργίες παραμένουν στο ON. Kατά τα άλλα πάμε προς Διακτίνιση…
Για μην ακολουθήσουμε και άλλοι τον ίδιο δρόμο , μήπως να μαζευτούμε για τη σύσταση μίας ομάδας ‘εκκαθάρισης’ όλων αυτών που μας καταδυναστεύουν ?
Όσον αφορά τη ‘Γιωργάρα’ , πάω να βάλω μπροστά την ‘Μπουμπού’ μου σαν φόρο τιμής .
Mε συγκίνησε αγαπητέ ΚΚ, το κείμενο σου. Πιτσιρικάς μαζί με τον αδελφό να περιμένουμε ν’ακούσουμε τα νέα του Ακρόπολης από το ραδιόφωνο και τις επικές αντεπιθέσεις του μακαρίτη του Μοσχού στις ειδικές τις Πελλοπονήσου και την κρυφή μας ελπίδα ότι θα κατακτήσει την κορυφή!!!
Αν και έχω καιρό να το κάνω η επόμενη αγαπημένη μου διαδρομή (αναχώρηση Κυριακή περίξ την 04:00 πρωινή από Βέροια με προορισμό Δελφούς γρήγορος καφές με θέα τον Αρχαιολογικό χώρο και επιστροφή με υπόκρουση μουσική, Chris Rea (auberge), U2 και ΜανουΤσάο θα είναι αφιερωμένη σ’αυτόν τον Άλλο Έλληνα (μία διαδρομή τίγκα στα διόδια πλέον!!)!!! Καλές διαδρομές στο σύμπαν ΓΙΓΑΝΤΑ Μοσχού!!!
Τα θερμά μου συλλυπητήρια για τον καλό Σου φίλο!
Αγόραζα από το κατάστημά του αναταλλακτικά για την Alfa Romeo Giulietta 1,8 μοντέλλο 1978, από τον Λάμπρο Ρεμπάπη.
Δεν τον είχα γνωρίσει σε συλλυπούμαι!
Και πάλι Σε συλλυπούμαι Φίλε κ. Καββαθά!
Φρόντισε όμωςτην υγεία Σου και την φυσική Σου κατάσταση !
Μην αφήνεις να καταβάλλουν τα δυσμενή γεγονότα καθώς και η απώλεια αγαπημένων προσώπων.
Η ζωή συνεχίζεται είτε το θέλουμε είτε όχι!
Για εμάς όλους που Σε γνωρίζουμε και Σε εκτιμούμε Τεχνικές Εκδόσεις και 4 Τροχοί = Κώστας Καββαθάς.
Καλό Πάσχα και με Υγεία
από έναν υπέρωριμο (σαν Εσένα) Έφεδρο Αξιωματικό Μηχανικού, που του έδωσες χαρά στην ξένη, με ένα ωραίο άρθρο Σου για δύο νεαρούς ΔΕΠ μια κρύα μέρα στο Ηράκλειο!