Πρώτα με τα προσωπικά. Πάντα έτσι ήταν άλλωστε. Απ’ το 1970 που ξεκίνησα το ταξίδι με τις Τεχνικές Εκδόσεις, τους 4Τ και τα άλλα …20 περιοδικά μέχρι το 2006 που, λόγω των δικών λαθεμένων επιλογών όλα τινάχτηκαν στο αέρα και, η όποια προσπάθεια έκανα για να ξεφύγω απ’ τα σκουπίδια της Ισχυρής Ελλάδας, της Επανίδρυσης και όλων των θεατρικών επιθεωρήσεων που ανέβηκαν από τότε, κατάληξε στη πώληση της σε αυτό που μαχόμουν σε όλη την προσωπική και επαγγελματική μου ζωή, στο επαρχιώτικο …life style!
Τους τελευταίους 6-7 μήνες λοιπόν βρήκα πολλές δικαιολογίες για να αποφύγω τον -εκτενή- σχολιασμό των όσων συμβαίνουν στη χώρα. Μια-δύο ήταν αληθινές. Η ασθένεια της πολυμυαλγίας π.χ. Που εξαφανίστηκε όπως εμφανίστηκε: ξαφνικά. Τώρα είμαι καλά. Ανεβαίνω πάλι στη μοτοσικλέτα, πετάω (με τους νεότερους) τ’ ανεμόπτερα της Λέσχης μας και, έχω και τύψεις που εγκατέλειψα τα δύο μου ιστολόγια, αυτό και το www.meta4four.gr, το δεύτερο λόγω της πολυπλοκότητας του
Οδηγώντας προς το αεροδρόμιο Δεκέλειας στο ράδιο του tri-b(*) (έτσι αποκαλώ το “αυτοκίνητο” που, πριν 3 μήνες, εισέβαλε στη ζωή μου), άκουσα (στον ΣΚΑΙ) συνέντευξη του Καθηγητή Αδαμάντιου Παπελάση και διαπίστωσα πως, …δεν είμαι μόνος στη ζωή. Ανάμεσα σε άλλα, τα οποία γράφω τα τελευταία 45 χρόνια, ο Καθηγητής χαρακτήρισε τον Γεώργιο τον 2ο, Παπανδρέου τον 3ο ή “Μεγάλο Στοχαστή” ή Forest GAP ή ότι σας κάνει κέφι, άτομο ανίκανο με ταραγμένο ψυχισμό που δεν άφησε πίσω τίποτα εκτός από Μνημόνια. Είπε πολλές αλήθειες για το πολιτικό “δυναμικό” που οδήγησε τη χώρα στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, χαρακτήρισε τον τιτανογίγαντα Benny de Shrek κενό περιεχομένου και μ’ έκανε να πιστέψω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Αν θέλετε να ακούσετε την συνέντευξη του στη Σία Κοσιώνη google it. Αξίζει
Τι άλλο; Σιωπή. Οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλάβω. Σήμερα Κυριακή και μετά η εβδομάδα με αστυνομικούς να κολλάνε στη πόρτα προσκλήσεις για δικαστήρια με ανθρώπους που δεν γνωρίζω τα ονόματα, κατάλοιπα της …χρηστής διοίκησης των Τ.Ε απ’ τα κοινωνικά και οικονομικά σκουπίδια που αγόρασαν την εταιρία. Γιατί; Διότι, ένας από τους όρους της εξαγοράς ήταν πως θα είμαι “πρόεδρος” του Δ.Σ μια και, χωρίς την ιστορία μου τα σκουπίδια θα πήγαιναν στον πάτο. Ως “πρόεδρος” λοιπόν ξευτιλίζομαι πάλι και πάλι καταβάλλοντας σημαντικά ποσά στους δικηγόρους για να αποδείξουν ότι δεν είμαι ελέφαντας αλλά, πάλι, μόνο απ’ την αστεία πλευρά μπορεί να δει κανείς την κατάληξη της επαγγελματικής μου ζωής. Αν το (καλό)σκεφτείτε θα δείτε ότι, δεν θα μπορούσε να γινόναν διαφορετικά. Ο τρόπος που σκεπτόμουν, ενεργούσα και ζούσα προκαλούσε τo μέλλον που περιγράφω.
Πάμε παρακάτω. Αναφέρθηκα στον Αδαμάντιο που είχα τη τιμή να γνωρίσω από κοντά και, μία-δύο φορές να με καλέσει στο σπίτι του. Όπως είπα είχα δίκιο για τον Αθλητή με την βερμούδα και το “ενεργειακό” βραχιολάκι. Δίκιο όμως είχα και για τον κύρ(γ)ιο Φώτη της The Mar ο οποίος ναι μεν παραιτήθηκε αλλά, όχι εντελώς κάτι σαν ολίγον έγκυος όπως λέμε. Η (ερασιτεχνική) ενασχόληση με την “επιστήμη” της Φυσιογνωμικής με έχει βοηθήσει να “δω” μήνες ίσως και χρόνια πριν το εσωτερικό ενός ατόμου. Κανένα απ’ τα σχόλια για τον Μεγάλο Στοχαστή, τον κύρ(γ)ιο Φώτη, τον Σρεκ, τον Γκολντενεϊδη, το Gollum de Place de Bidet και άλλα εκτοπλάσματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν ήταν/είναι τυχαίο. Τι είναι αυτό που κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει όταν μελετάει τα χαρακτηριστικά προσωπικοτήτων όπως οι: Kyr e Akou, Stra Tu Li, Gramma Ti Kaki, Kir-Kou Jr, The O Doraki, Dou-Rou, Ka-Mi-Ni, Mi Ha Lo-Lia Kou, Den-Dia, Ka-Psi και άλλων πρωταγωνιστών της non stop παράστασης του Hellenic Muppet Show; Το ένα πάσχει από δυσκοιλιότητα. Το άλλο από στομαχικές διαταραχές. Κάποια από κατάποση μαγκούρας. Ορισμένα είναι υστερικά. Μία από διχασμό. Άλλη από ανδρογυνισμό. Όλα από κομματικές και, όπως τις αποκαλούν, “πολιτικές” αγκυλώσεις
Πάρτε παράδειγμα τη “συζήτηση” για την κέντρο-αριστερά. Απ’ τα χαράματα μέχρι τα μαύρα μεσάνυχτα φριχτά, μικρομεσαία άτομα απαντούν σε ερωτήσεις (επιπέδου λεξιλογίου σκύλου), σε ερωτήσεις δαιμόνιων ρεπόρτερ που, γελάνε συνεχώς κακαρίζοντας για το μέλλον της “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης” λες κι’ αυτό είναι το υπ’ αριθμ 1 ζητούμενο για να περάσει η χώρα στην εποχή της
Πάλι Κυριακή λοιπόν και, η κύρτωση στη Χορδή τείνει προς την ευθεία και αυτό σημαίνει ότι, το μηχανικό λάθος για το οποίο έχω μιλήσει 3 δεκαετίες πριν, με πλησιάζει. Θάνατο το λένε το λάθος αλλά, δεν τον υπολογίζω ή φοβάμαι αφού όλα είναι Πληροφορία που δεν χάνεται. Κάπου μεσα στο Πλέγμα θα “χαθεί” μέχρι να βρεθεί κάποιος/κ΄’ατι να την ανακτήσει και, να ‘τος ο Duncan McLeod of Clan McLeod πίσω στη “ζωή” και τη 1η, μπορεί και 2η, ίσβς στη 3η Σταυροφορία μπορεί και στα ατέλειωτα “ταξίδια” στο Πλέγμα που, έχοντας σε φυλακισμένο στο ίδιο σημείο σε κάνουν να νομίζεις ότι ταξιδεύεις στο …Σύμπαν
–
RSS - Posts
6 Comments
CAPTAIN, WELL COMEBACK. ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΟ ΝΕΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΑΣ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΟΤΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ. ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ , ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΜΩΣ.
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΜΑΣ ΤΡΕΛΛΑ, ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΩΝ 4Τ, ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΟΧΗΜΑ ΜΠΗΚΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ;
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΤΡΕΛΛΑ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΖΕΥΟΥΜΕ ΕΚ ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΘΕΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΠΟΙΟ ΣΤΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ.
@Λεωνίδας Α.
Να χαζεύουμε εκ του μακρόθεν τα όνειρά μας… Ταιριάζει 100%
Μα … γι’ αυτό δεν είναι τα όνειρα; 🙂
Είναι κάτι που κάποιοι πάντα θα μας ζηλεύουν κ ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να μας πάρει, κάπτεν: Η ζωή που ζήσαμε.
Κ αυτή που συνεχίζουμε να ζούμε, θα τολμούσα να προσθέσω, όπου όλα είναι στο φως. Άσ’ τους να (νομίζουν πως) ζουν, στα σκοτάδια τους
ΔΑΣΚΑΛΕ ΜΗ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ…. ΓΡΑΨΤΟΥς *Χ/SOU, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΑΙΞΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΙΞΑΝ…. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ…..
Ο Μύθος Της “Άλλης Ελλάδας”
Δεν υπάρχει “άλλη Ελλάδα”.
Αυτή που “δημιουργεί”, “καινοτομεί”, “αναπτύσσεται” και άλλες τέτοιες λέξεις αισιόδοξες.
Δεν υπάρχει.
Συγγνώμη που το λέω έτσι απότομα, αλλά μόνο έτσι σκάνε οι φούσκες.
Κατά τη γνώμη μου, η οποία έχει σχηματιστεί παρακολουθώντας τη ζωή και τις εξελίξεις σε ετούτη την ακρούλα της Βαλκανικής λίγο πιο προσεκτικά την τελευταία τριετία, η ιδέα ότι υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία επαρκείς δυνάμεις δημιουργίας και εξέλιξης που μπορεί να αναδειχτούν και να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά μιας υποτιθέμενης επόμενης ημέρας, είναι ακριβώς αυτό: Μια φούσκα.
Περιέχει μόνο αέρα.
Εφόσον είσαι εδώ και διαβάζεις αυτά* πιθανότατα είσαι ένας άνθρωπος που έχει κάποια μόρφωση και μερικά ενδιαφέροντα, έχεις διαβάσει πέντε βιβλία, ζεις τη ζωή σου ακολουθώντας κάποιες βασικές ηθικές αρχές που έχεις πάρει από την οικογένεια ή το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες, πιστεύεις σε κάποιες βασικές αξίες (την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισονομία). Και πιθανότατα πιστεύεις ότι εσύ και οι άλλοι άνθρωποι που είναι σαν εσένα αποτελούν την ελπίδα αυτής της χώρας να κάνει κάτι καλύτερο στο μέλλον. Γιατί σπούδασες, δούλεψες, έμαθες την αξία της συνεργασίας και τη χαρά τη δημιουργίας, δε θέλεις να κλέψεις, δε θέλεις να βολευτείς, θέλεις να παλέψεις με τις δικές σου δυνάμεις και να διεκδικήσεις το καλύτερο για τον εαυτό σου και, στην πορεία, να βοηθήσεις να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος.
Τα συγχαρητήριά μου.
Το πρόβλημα είναι ότι πιθανότατα πιστεύεις και ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα, πολλοί, ένα ποτάμι όρεξης και προοπτικής που βράζει και περιμένει να ξεχυθεί παρασέρνοντας στην Ελλάδα στο μέλλον. Οι φίλοι σου, ας πούμε. Τόσους φίλους έχεις, συναδέλφους και συμφοιτητές. Κι οι απλοί γνωστοί; Υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι που ξέρεις, περιφέρονται στο περιβάλλον σου, παραδείγματα προς μίμηση. Και αυτοί που διαβάζεις στις εφημερίδες, ο τάδε Παπαδόπουλος που πήρε υποτροφία στο ΜΙΤ, η δείνα Παπαδοπούλου, που μετακόμισε στο Μεσολόγγι και εκτρέφει σαλιγκάρια. Ο Έλληνας που κέρδισε την τρίτη θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό μαθηματικών της Microsoft. Τόσες ιστορίες βγαίνουν στα μπλογκς και στα ΜΜΕ. Τόσοι διαπρέπουν. Τόσοι Έλληνες πήγαν να ακούσουν όπερα στα μουσεία και τους πεζόδρομους εχτές.
Κάτι κινείται. Ε;
Όχι.
Λυπάμαι. Πιστεύω το αντίθετο.
Είναι εντελώς αδύνατο να υπολογίσει κανείς πόσο είναι αυτό το (ασαφώς ορισμένο) “δημιουργικό” ανθρώπινο δυναμικό που αντέχει και αγωνίζεται κόντρα στη διαφθορά και τη μιζέρια. Αν πάρεις τον πληθυσμό της Ελλάδας και αφαιρέσεις τους απατεώνες, τα λαμόγια, τους βολεμένους, τους κλέφτες, τους εγκληματίες, τους αφασικούς, τους sociopaths και τους ψευδεπαναστάτες πόσοι δημιουργικοί και αξιόλογοι μένουν; Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι; Ένα; Πεντακόσιες χιλιάδες;
Πιστεύω πως μένουν πολύ, πολύ λιγότεροι.
Οι δημιουργικοί εκπρόσωποι της μυθικής “άλλης Ελλάδας” είναι απειροελάχιστοι. Μηδαμινή μειοψηφία. Οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ο κανόνας είναι τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του συνδικαλισμού, οι “αριστεροί” που θέλουν αναδρομικές ποινικές κυρώσεις, οι μουρλοί που καλούν σε λιντσαρίσματα, οι πολίτες οι βολεμένοι και οι μίζεροι, οι θρησκόληπτοι, οι κλεπταποδόχοι και οι υποκριτές, οι αγανακτισμένοι με τις κρεμάλες, οι νεοναζί τραμπούκοι, τα αλαλάζοντα κεφάλια σε δελτία ειδήσεων διεφθαρμένων καναλαρχών, οι παράνομα παρακαρισμένοι, παράλογα περήφανοι, παραδόπιστοι παράφρονες Έλληνες.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Δεν έχει άλλη. Όλοι οι υπόλοιποι, εσείς, είναι εξαιρέσεις, παραφυάδες παράδοξες. Κανείς δεν ξέρει πως φυτρώσατε, σα ζιζάνια ανάμεσα στις τσιμεντένιες πλάκες του πεζοδρομίου. Σας συγχαίρω. Νιώθω δικός σας. Μα ακούστε: Είμαστε τιποτένια λίγοι.
Μετριούμαστε στις δεκάδες χιλιάδες, το πολύ. Πενταψήφιο νούμερο. Μπακαλίστικος υπολογισμός δικός μου, αυτός, βασισμένος σε αυθαίρετα στοιχεία και υποθέσεις (πόσοι αγοράζουν βιβλία; πόσοι πάνε στην όπερα όταν δεν είναι δωρεάν; στους ποσους εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες των social media εκμηδενίζεται η συνεισφορά των early adopters και κυριαρχούν τα χολερικά trolls;) αλλά νομίζω ότι είμαστε λίγοι. Τάξεις μεγέθους λιγότεροι από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, ας πούμε. Και για πολλούς από εμάς, είναι θέμα συζήτησης το αν είμαστε στ’ αλήθεια, πραγματικά, ουσιαστικά καλύτεροι απ’ τον πολτό της πλειοψηφίας σε οτιδήποτε. Να το λέμε κι αυτό.
Τα ερωτήματα που μπορεί να προκύπτουν από αυτή την υπόθεση είναι δύο:
1) Κι αν δεν ισχύει;
και
2) Κι αν ισχύει, τώρα τι κάνουμε;
Στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση που έχω είναι απλή:
Αν δεν ισχύει, και η δημιουργική μειοψηφία των Ελλήνων είναι ικανή και επαρκής για να σώσει τη χώρα, δεν θα είχαμε πτωχεύσει.
Ζούμε σε μια χώρα που έχει ελεύθερη δημοκρατία εδώ και σαράντα χρόνια, σε ένα διεθνές περιβάλλον σχετικής ασφάλειας, με πόρους και δανεικά να ρέουν άφθονα από συμμάχους ξένους. Τι κατάφερε η κοινωνική συνισταμένη της Ελλάδας αυτές τις δεκαετίες; Πτώχευσε. Αυτό είναι το επιχείρημά μου. Αν η χώρα είχε παράξει αρκετούς δημιουργικούς και φιλόδοξους ανθρώπους όλες αυτές τις δεκαετίες δεν θα είχε καταρρεύσει. Οι αξίες της θα ήταν άλλες. Η κοινωνική συνοχή της διαφορετική.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι “τίποτα”. Κάντε ό,τι καταλαβαίνετε. Όσο περνά ο καιρός και η ελληνική πολιτική σκηνή στροβιλίζεται όλο και γρηγορότερα στη φυγόκεντρο, όσο περισσότερο αποτρελαίνονται τα εκκωφαντικά άκρα, και αναδεικνύεται χαίνουσα η παντελής απουσία λόγου από το αποσβολωμένο κέντρο, το συμπέρασμα στα δικά μου τα μάτια επιβεβαιώνεται: Δεν γίνεται τίποτα. Δεν υπάρχει καμία λύση. Αυτή η χώρα κατοικείται από μια κοινωνική ετερόκλητη σούπα από ναζί, αμόρφωτους, απατεώνες και αποτρελαμένους, που ζει βιδωμένη ιστορικά στον εμφύλιο και διανοητικά στην εποχή του χαλκού. Αυτός είναι ο κανόνας. Αυτή είναι η εικόνα της κοινωνίας. Και κάπου μέσα στη σούπα, θλιβερά λίγες κι ανεπαρκείς, παλεύουν να επιπλεύσουν απεγνωσμένες οι εξαιρέσεις, εσείς.
Τίποτα δε μπορείτε να κάνετε.
Ετούτη η κοινωνία ίσως και να μην μπορεί να λειτουργήσει καθόλου. Ποτέ ιστορικά δε λειτούργησε αυτή η χώρα, γιατί να λειτουργήσει τώρα;
Το μόνο που μπορώ να σας συμβουλεύσω είναι ψυχραιμία και καλό κολύμπι. Από την πλευρά μου θα ψάξω μπας και μας βρω τίποτα σωσίβια. Το αξίζετε.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε από το Θοδωρή Γεωργακόπουλο. Μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ: http://www.georgakopoulos.org/2013/09/your-myth-of-greece/#ixzz34AT2uML8
@atp
Πιστεύω πως ναι, δεν υπάρχει “Άλλη Ελλάδα”. Δύο εξέχοντες εκπρόσωποι της, ο Γ. Γραμματικάκης και ο Ν. Δήμου έγιναν ιδρυτικά μέλη του “Ποταμιού”, ο πρώτος ευρωβουλευτής