Τoυ Νικου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή
Η κρίση ανοίγει πόρτες και ελευθερώνει κρυμμένα μυστικά, ελευθερώνει οσμές. Τώρα όλα φαίνονται γυμνά, αφτιασίδωτα, κάτω από ανελέητο φως, τόσο γυμνά που περνούν στη σφαίρα του γελοίου, του παραλόγου, του αποκρουστικού. Ομως τώρα, τα αισθητήρια είναι στομωμένα, η πρόσληψη μισή, η κατανόηση λειψή. Πώς να αξιολογήσει κανείς, διά του ορθού λόγου και της εννόμου τάξεως, τις δηλώσεις του Μάκη Ψωμιάδη στον Τύπο κατά την προσαγωγή του στον εισαγγελέα;
«Είμαι πολιτικός κρατούμενος. Δεν έχω καμία σχέση με τα στημένα παιχνίδια. Είναι ένα παραμύθι αυτή η υπόθεση. Δεν έχω κάνει τίποτα, είμαι θύμα μιας πλεκτάνης που δημιουργήθηκε από το σύστημα και την κυβέρνηση» – να ’ούμε… Είπε ο Μάκης. Ο ακαταδίκαστος και αφυλάκιστος, ο ασύλληπτος, ο ρέκορντμαν της φυγοδικίας, ο άνθρωπος που εξουθένωσε υπουργούς, αλλά και ο άνθρωπος που τον αγκάλιαζαν κορυφαίοι πολιτικοί και τον προσφωνούσαν «Μάκη μου»…
Ισως να έχει δίκιο ο Μάκαρος. Πολιτική είναι η διαδρομή του: από τις παρυφές του ΕΑΤ/ΕΣΑ των βασανιστηρίων, επί χούντας, έως τις θέσεις VIP στα γήπεδα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας πλάι σε υπουργούς, βουλευτές και μεγαλοπαράγοντες του δημόσιου βίου, εκδότης εφημερίδας και μεγαλομέτοχος ΠΑΕ, κεραστής και φίλος επωνύμων. Παλικαράς και καρπός του συστήματος ήταν, media darling και δεινός χειριστής της δικονομίας και των δικαστηρίων. Η πολιτεία τον ανέχθηκε, δεν τον έλεγξε, δεν τον περιόρισε, δεν τον εξοστράκισε. Πάντα και παντού, σε όλα τα πεδία, κατά τις αναμετρήσεις του με το κράτος δικαίου ο Μάκης εξήρχετο νικητής και κραταιότερος. Υπόδειγμα Φαντομά και υπόδειγμα νονού του άστεως.
Ωστε η παρούσα σύλληψη μες στο σπίτι του, ύστερα από πολυήμερη καταδίωξη, να φαντάζει σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, σαν πολιτική δίωξη. Υπό μία έννοια είναι: το κράτος επιχειρεί να τιμωρήσει τον παράνομο — μόνο που το επιχειρεί με τριάντα χρόνια καθυστέρηση.
RSS - Posts
5 Comments
Ο Μάκης είναι η συλλογική μας φάτσα.
Αυτό είμασταν πολιτικά απο την μεταπολίτευση μέχρι τώρα.
Και ο βόθρος παραμένει 99% ακαθάριστος.
Συμφωνώ!
Ατενίζοντας την τερατώδη μούρη του Μάκαρου, σκέφτομαι ότι η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο δεν προϋποθέτει ειδικές, έστω βασικές, γνώσεις όπως γίνεται π.χ. με την F1. Για τον φίλαθλο/ θεατή/ οπαδό μιλάω, όχι για τον μαέστρο, εκεί καραδοκεί η άβυσσος, από την μια έχεις τον Τομπάζη, από την άλλη τον Αλέφαντο. Φταίει λίγο η λιτή φύση του αθλήματος, λίγο το ότι ο μέσος φανατικός οπαδός της “μπάλας” -παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα- είναι ψιλοκάφρος (δια της εις άτοπον απαγωγήν, πόσους τιφόζι έχετε δει να μαχαιρώνουν τα ξενέρια που υποστηρίζουν την McLaren;), λίγο το ότι οι “πρόεδροι” συνητηρούν έναν στρατό πρεζονιών, διαιτητών και λοιπών τρόφιμων της παράγκας, το ζήτημα είναι ότι έστω και αυτό το απαράδεκτο Ελληνικό πρωτάθλημα με τις τωρινές γελοίες ομάδες υπό το γελοιοδέστερο ξενικό τίτλο υφίσταται έστω ως έννοια, κάτι που δεν ισχύει για τον πάλαι πότε ψιλοκαλό και οπωσδήποτε ενδιαφέροντα μηχανοκίνητο αθλητισμό στην χώρα μας. Χίλιες φορές πιστόνια παρά πρεζόνια._Κ.Π.
Πόσο δίκιο έχεις. Μία ματιά στα νεάτερνταλ που δέρνουν και μαχαιρώνουν στους ποδοσφαιρικούς “αγώνες” είναι αρκετή για να νοσταλγήσεις τον … Μένγκελε!
οσο πιο ψηλα ανεβαινει η μαιμου,τοσο πιο πολυ φαινεται ο κωλος της