Διαβάστε παρακάτω όλο το άρθρο:
»Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απέτρεψε την καταστροφή, προκαλώντας δυναμικό ράλι ανακούφισης, αλλά τίποτα δεν έχει λυθεί κατά βάθος. Η Ελλάδα μπορεί να χρειαστεί κι άλλη αναδιάρθρωση, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία επίσης ίσως χρειαστούν αναδιάρθρωση. Η Ισπανία και η Ιταλία κινδυνεύουν ακόμη να βρεθούν με το όπλο στον κρόταφο. Οι τραπεζικές κρίσεις είναι πάντα πολύ δύσκολο να επιλυθουν αν δεν αφαιρεθούν τα τοξικά ενεργητικά ή δεν γίνουν ανακεφαλαιοποιήσεις.
Η ευρωζώνη εξακολουθεί να πάσχει από έλλειψη στα ουσιώδη στοιχεία μιας νομισματικής ένωσης που αντέχουν στον χρόνο. Και οι προγραμματισμένες μεταρρυθμίσεις μάλλον θα διογκώσουν τις κρυμμένες δημοσιονομικές, τραπεζικές κι εξωτερικές ανισορροπίες, αφήνοντάς την ακόμη λιγότερο ανθεκτική στα σοκ.
Ο χωρισμός μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά είναι καλύτερος από το να μένεις κολλημένος σε έναν κακό γάμο. Η κρίση χρεών της περιφέρειας απειλεί να ρίξει τον πυρήνα σε τεράστιες τραπεζικές ελλείψεις κεφαλαίων και υποχρεώσεις, παρασύροντας όλους σε παρατεταμένη στασιμότητα. Αυτό καθρεφτίζει πιθανόν δισεπίλυτα σχεδιαστικά σφάλματα στην ευρωζώνη. Οπότε, αυτό που προτείνουμε είναι ένα φιλικό συναινετικό διαζύγιο.
Οι χώρες που θα εξέλθουν από την ευρωζώνη θα πρέπει να επανισορροπήσουν φεύγοντας από μια ανάπτυξη δημιουργημένη από χρέη και πηγαίνοντας προς ανάπτυξης οδηγούμενη από εξαγωγές και εισόδημα. Τα μέλη της εναπομένουσας ευρωζώνης θα επανισορροπήσουν προς την εσωτερική ζήτηση. Η συμφωνία ελευθέρων εμπορικών συναλλαγών της Ε.Ε. θα παίξει κρίσιμο ρόλο σε αυτό το σημείο. Στην ιδανική περίπτωση, οι πέντε προβληματικές χώρες της περιφέρειας, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία, θα εξέλθουν διαπραγματευόμενες χρηματοδοτήσεις με «γεφύρωμα».
Η νομισματική ευθυγράμμιση θα βοηθήσει την προσαρμογή. Είναι πολύ καλύτερο να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα μεσω υποτιμησης παρά να αλλάξουν οι σχετικές τιμές με μια σταθερή ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία, που θα προκαλούσε παρατεταμένο αποπληθωρισμό χρέους και θα κατέληγε πιθανόν σε άτακτες χρεοκοπίες και εξόδους ή παρατεταμένο πληθωρισμό πάνω από τον στόχο για τις πλεονασματικές χώρες. Οπωσδήποτε θα υπήρχε αναταραχή ακόμη και σε μια συνεργατική, μερική διάλυση της νομισματικής ένωσης, αλλά θα ήταν προς το συμφέρον όλων να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά με υπαγωγή σε μια συμφωνημένη στρατηγική εξόδου.
Αυτή η στρατηγική θα πρέπει να διασφαλίζει την βιωσιμότητα των χωρών που θα εξέλθουν και την αξιοπιστία του ευρώ. Θα διατηρήσει την τελωνειακή ένωση της ΕΕ προς όφελος όλων των μελών. Και θα δημιουργήσει ένα νομισματικό πλαίσιο για την υπόλοιπη ΕΚΤ και τις εξερχόμενες εθνικές κεντρικές τράπεζες.
Ένα μεταβατικό νομισματικό πλαίσιο θα αναστρέψει τον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών που είχε καταλήξει στο ευρώ: Στόχοι forex για τις εξερχόμενες εθνικές τράπεζες με την ΕΚΤ να δίνει στήριξη αποτρέποντας νομισματική κατάρρευση, εξόδους κεφαλαίων και συνεπαγόμενη εκτίναξη πληθωρισμού. Τα νέα περιθώρια διακύμανσης forex θα διευρύνονται βήμα – βήμα καθώς ο πληθωρισμός και οι προμήθειες συναλλαγματικού κινδύνου θα επιστρέφουν σε ομαλά επίπεδα.
Μετά την μετάβαση, οι εθνικές κεντρικές τράπεζες και η ΕΚΤ θα εφαρμόσουν συμφωνημένους στόχους πληθωρισμού, αποτρέποντας τον προστατευτισμό στην ευρύτερη ΕΕ με περιορισμό των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων. Οι χώρες που εξέρχονται θα είναι μικρές, ανοιχτές οικονομίες σε σχέση με την εναπομένουσα ευρωζώνη, όπου οι συναλλαγματικές κινήσεις θα μεταφραστούν γρήγορα σε πληθωρισμό, προκαλώντας τες έτσι να αποφύγουν μεγάλες υποτιμήσεις που θα προκαλούσαν σπιράλ μισθολογικού πληθωρισμού.
Σε αντίθεση με άλλες μεταβολές συναλλαγματικών καθεστώτων, οι κλίμακες διακύμανσης FX δεν θα απειλούνται από ανεπαρκή συναλλαγματικά αποθέματα των εξερχόμενων κρατών. Η ΕΚΤ θα αγοράζει τα νέα νομίσματα στο κατώτερο σημείο της κλίμακας διακύμανσης για να μετριάσει τις απώλειες από συναλλαγματικές καταρρεύσεις και άτακτες χρεοκοπίες.
Αυτό το στοιχείο του σχεδίου θα βάλει τα βάρη της χρηματοδότησης της προσαρμογής και της εξόδου στην ΕΚΤ και στα εναπομένοντα μέλη της ευρωζώνης. Όμως η μεταβατική κηδεμονία ή οι εφάπαξ συμβιβασμοί είναι συχνά το κλειδί των συναινετικών διαζυγίων. Η μεταβατική επίσημη χρηματοδότηση θα μετριάσει ζημίες και στάσεις πληρωμών, όπως γίνεται σε πολλές μεταβολές συναλλαγματικών καθεστώτων, και θα διευκολύνει την επιβίωση και ενότητα της ΕΕ, βοηθώντας να αποτραπεί η από-παγκοσμιοποίηση που συχνά ακολουθεί τις δημοσιονομικές κρίσεις.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα ξεκάθαρο, κατανοητό νομικό πλαίσιο για την έξοδο. Θα μετονομαστικοποιήσουμε όλα τα συμβόλαια που υπόκεινται στον εσωτερικό δίκαιο στο νέο νόμισμα κατά την περίοδο της εξόδου. Θα κρατήσουμε την ονομαστικοποίηση σε ευρώ των συμβολαίων του διεθνούς δικαίου.
Οι τράπεζες και οι αγορές αποτελούν την πιο σοβαρή άμεση απειλή στην στρατηγική εξόδου. Η νομισματική στήριξη από τα ην ΕΚΤ θα δώσει τον χρόνο για κάλυψη από τον κίνδυνο και αποπληρωμή των υποχρεώσεων σε ευρώ. Αυτές οι στρατηγικές θα μετριάσουν την ζημιά στο τραπεζικό σύστημα και θα στηρίξουν την οικονομική δραστηριότητα και επενδυσεις. Ωστόσο, οι αμφιβολίες για την στρατηγική μπορεί να προκαλέσουν έξοδο κεφαλαίων, απαιτώντας προσωρινές εθνικοποιήσεις τραπεζών, περιορισμούς στις αναλήψεις καταθέσεων και μεγαλύτερη χρήση των πληρωμών χωρίς ρευστό, καθώς και προσωρινούς ελέγχους κεφαλαίων.
Οι νόμοι για τα διαζύγια υπάρχουν γιατί τα συναινετικά διαζύγια είναι καλύτερα για όλους, σε σύγκριση με την χρόνια κατάθλιψη που συνεπάγεται ένας κακός γάμος. Η ευρωζώνη θα πρέπει να μηχανευτεί το σχέδιο της συγκροτημένης εξόδου όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα, γιατί η ολιγωρία συχνά αυξάνει το κόστος της διάλυσης».
RSS - Posts
21 Comments
Αν κάποιος κάνει το κόσπο να διαβάσει τα άρθρα μου στο “1ο ΘΕΜΑ” και εδώ αλλά, και στους παλιούς 4Τ θα διαπιστώσει πως δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα αναφερθεί στα: ευρωδραχμή, ευρωπεσέτα, ευρωλιρέτα και ευρωεσκούδο. Μία ομάδα νομισμάτων (και χωρών) δλδ που θα ζήσουν τον δικό τους “μύθο” στην υποτίμηση των νομισμάτων τους σε κάποιας μορφής ελεγχόμενης σύνδεσης με τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε…
Με τη γλώσσα στο μάγουλο λέω λοιπόν ότι, next stop (για τον Κάλχα), το… Nobel Οικονομίας!
Να σημειωσω ομως μια υποψια οτι η συνδεση / εξαρτηση απο το Eυρω (ιδιως του ευρω του σημερινου δυσκοιλιου συντηρητικου παρωπιδισμενου σκληροπυρηνικου …πυρηνα της Ευρωζωνης) βλεπω μαλλον μονο να καταφερνει τον στοχο τους : να γινουμε Βουλγαρια. Η μαλλον χειροτερα απο την Βουλγαρια (δικο μας ταλεντο αυτο). Η εξαρτηση / συνδεση απο αλλα σκληρα νομισματα εχει δειξει οτι μετατρεπει σε σκουπιδια τις περιφερειακες οικονομιες (χωρες, κοινωνιες) και τις οδηγει σε τελμα
Περα απο τις Ελληνικες δυσλειτουργιες και το αδιεξοδο του δαλτονικου γονιδιου της πλειοψηφιας μας Η ευρωπαικη ενωση ειναι πλεον ενα ανεκδοτο, Οσο λειτουργικες, ισορροπημενες και υγιεις ειναι μεμονωμενες χωρες του πυρηνα της , σαν ενωση τα παραδοξα της ξεπερνουν την ικανοτητες ερμηνειας της κοινης λογικης μου. Αδυνατω να κατανοησω πχ μια ενωση, και μαλιστα λειτουργικη, που το ενα μελος ζει με 1200 ευρω και το αλλο με 120 και μαλιστα αυτη η κατασταση να ενθαρυνεται και να επιδιωκεται. Να υπαρχουν δεκαπλασιες διαφορες στις αμοιβες αλλα το πολυ διπλασιες διαφοες στο κοστος ζωης … Ποιον εξυηρετει και ποιος ωφελειται απο αυτη την ενωση ? Τι ειδους ενωση ειναι και με τι προοπτικες οτον το ενα μελος εχει αστικη ταξη και το αλλο ουτε καν μικροαστικη . Περα απο τις πολιτιστικες διαφορες πλεον αντι να αναπτυσεται η ενωση στην ουσια της, προστιθενται ΚΑΙ κοινωνικες, οικονομκες, και φυλετικες αντιθεσεις. Στην υγεια τους …..
Το βασικό είναι να απαλλαγούν οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, από τους τοπικούς κοτζαμπάσηδες. Να επανέλθει μια στοιχειώδης δημοκρατία στις χώρες της πρώην ευρωζώνης. Μετά, θα στρώσουν όλα.
Ο Ρουμπινί προτείνει μια λύση για τη διέξοδο των ευρωκρατούντων από το πρόβλημα. Όχι για τη διέξοδο των λαών, των εργαζόμενων.
Οχι ρε γαμωτι μου!…
Δεν θα…σωθουμε τελικα?…….. 🙂
Υ.Γ.
Αν καταλαβα καλα ο Ρουμπινές προτεινει να εχουμε επιστρεψει σε εθνικο νομισμα, αλλα να συνεχισουμε να αποπληρωνουμε τα συμβολαια διεθνους δικαιου( βλ. ΕΚΤ, ΔΝΤ, κτλ) σε ευώ! Μπορει καποιος να με διορθωσει η να με επιβεβαιωσει?…
Όχι, δεν προτείνει εθνικό νόμισμα. Προτείνει ένα ευρώ προσαρμοσμένο σε κάθε χώρα του νότου το οποίο θα ελέγχεται πάλι από την ΕΚΤ. Με αυτό θα γίνονται οι πληρωμές εντός της χώρας και εκτός με το γερμανικό ευρώ. Αυτό δεν είναι εθνικό νόμισμα και έχει τεράστια σημασία για μια εθνική οικονομία.
Το όνομα του νομίσματος και η ισοτιμία δεν έχει σημασία εφόσον όλες οι αξίες μετατραπούν. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποιός το εκδίδει και ποιός ασκεί τη νομισματική πολιτική. Το εθνικό νόμισμα, σε όσες χώρες υπάρχει τέτοιο, το εκδίδει πάντα η κεντρική τράπεζα της χώρας η οποία είναι υπό δημόσιο έλεγχο μέσω γενικού λογιστηρίου, υπουργείου οικονομικών κλπ. ώστε να ρυθμίζεται η παροχή χρήματος στην οικονομία καθώς και ο έλεγχος εξαγωγής ή εισαγωγής (διακίνηση) κεφαλαίων κλπ.
Δεν υπάρχουν σήμερα αυτά τα πλεονεκτήματα-εργαλεία, με ευρώ ούτε θα υπάρξουν με την πρόταση του Ρουμπινί.
Το ζήτημα του νομίσματος είναι τεράστιας σημασίας (υπάρχει πολλή βιβλιογραφία) αλλά οι πολιτικοί και οι τηλεπαπαγάλοι προσπαθούν απλώς να τρομοκρατήσουν τον κόσμο υπέρ του ευρώ και της ευρωζώνης ενώ είναι προφανές ότι στην τελευταία δεκαετία χάθηκε πλήρως ο έλεγχος των ελλειμμάτων και του χρέους με τελική κατάληξη τη χρεοκοπία, πτώχευση της χώρας και εξαθλίωσης μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Σύντομα θα ακολουθήσει η εκποίηση η οποία ήταν και αρχικός στόχος. Παρά τα προβλήματα και τις ατασθαλίες επί δραχμής, η χώρα ουδέποτε αντιμετώπισε πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης, η οικονομία ελέγχονταν και το κυριότερο, η ανεργία και οι τιμές αγαθών κυμαίνονταν σε κοινωνικώς ανεκτά επίπεδα. Αφανής αιτία όλων των δεινών των εργαζόμενων του ευρωνότου είναι η ένταξη των χωρών στην γερμανικής έμπνευσης ευρωζώνη, ενώ η παράταση της παραμονής θα επιτείνει τα προβλήματα των λαών προς όφελος μιας μικρής ομάδας πολιτικών και επιχειρηματιών.
Την τελευταία δεκαετία χάθηκε ο έλεγχος των ελλειμμάτων; Δεν νομίζω. Το αντίθετο θα έλεγα.
1980: 2,6%
1981: 9,1%
1982: 6,8%
1983: 7,6%
1984: 8,4%
1985: 11,7%
1986: 9.5%
1987: 9,2%
1988: 11,5%
1989: 14,4%
1990: 16,1%
1991: 11,5%
1992: 12,8%
1993: 13,8%
…
2001: 4,5%
2002: 4,8%
2003: 5,6%
2004: 7,5%
2005: 5,2%
2006: 2,9%
2007: 3,7%
2008: 7,7%
2009: 10, 13, 15 (ανάλογα με την κομματική τοποθέτηση…)
Για το χρέος τί να πώ; Ότι ήταν 31,8% το 1980, 80,7% το 1990, πάνω από 100% το 1997 (!!!). Κατά τα άλλα φταίει το ευρώ που ήρθε το 2002!
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=159717
Είναι ωραία τα νούμερα, δεν τα αμφισβητώ αλλά δεν αναφέρουν μια λεπτομέρεια. Τη δομή του χρέους. Τα χρέη που δημιουργούνταν εντός ευρωζώνης ήταν εξωτερικά ενώ τα δραχμικά ήταν ως επί το πλείστον εσωτερικά, προς εγχώριους δανειστές (ΤτΕ, αποταμιευτές κλπ). Επαναλαμβάνω αν δεν το πρόσεξες πως παρά τα προβλήματα και τις ατασθαλίες επί δραχμής, η χώρα ουδέποτε αντιμετώπισε πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης, η οικονομία ελέγχονταν και το κυριότερο, η ανεργία και οι τιμές αγαθών κυμαίνονταν σε κοινωνικώς ανεκτά επίπεδα. Μπορείς να το εξηγήσεις?
Δεν είναι το χρέος και το έλλειμμα αποκλειστικό αίτιο μιας χρεοκοπίας αλλά η δομή τους κυρίως. Θα σου έλεγα το παράδειγμα της Ιαπωνίας με το 233% δημόσιο χρέος και μεγάλο άνοιγμα στο δημόσιο έλλειμμα. Στην πραγματικότητα στην Ιαπωνία οι μισοί είναι αποταμιευτές που δανείζουν τους άλλους μισούς. Το χρέος είναι εσωτερικό σε γιεν και η χώρα δεν έχει δημοσιονομικό πρόβλημα. Θα μου πεις πως έχει πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο. Σύμφωνοι. Γι’ αυτό το γιεν είναι σαφώς ισχυρότερο από την τότε δραχμή και ο Έλληνας δεν μπορούσε να αγοράσει αυτοκίνητο και έγχρωμη τηλεόραση. Αγόραζε όμως τρία καρπούζια τη φορά, έκανε διακοπές εντός Ελλάδας με το φιατάκι του και ζούσε την οικογένειά του και με μισθό του ιδιωτικού τομέα ο οποίος δεν προέρχονταν από τα δανεικά του κακού δημοσίου κλπ κλπ. Δεν υπήρχε σοβαρή ανεργία. Πως γίνονταν αυτά τα θαυμαστά?
Επαναλαμβάνω πως οι πολιτικές που συνοδεύουν ένα νόμισμα καθορίζουν την πορεία της οικονομίας και όχι καθεαυτό το νόμισμα.
Απ’ την άλλη, αφού επί δραχμής είχαμε μεγαλύτερα ελλείμματα, γιατί δεν είχαμε πρόβλημα τότε και το αποκτήσαμε εντός ευρώ όπου από ότι φαίνεται στους πίνακες μειώθηκαν τα ελλείμματα? Αυτά είναι ερωτήματα προς εσένα αγαπητέ byron όπως και το αναπάντητο ερώτημα σχετικά με την Ισπανία εδώ:
http://kavvathas.com/2012/03/30/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9/#comment-15894
Για τις συνέπειες του ευρώ έχω γράψει μια σχετικά σύντομη περίληψη εδώ
http://www.veriorama.com/krisi_euro.php
φυσικά θέλει πολύ ανάλυση αλλά τα βασικά τα καλύπτει
Αυτά που παρουσιάζονται σαν συνέπειες του ευρώ είναι οι συνέπειες της αδυναμίας του ελληνικού κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού «συστήματος», οι οποίες αν και γνωστές από πριν, απογυμνώθηκαν τελείως μετά την ένταξη στο ευρώ.
Είναι σαν να βγω να περπατήσω στο κρύο και τη βροχη χωρίς μπουφάν και ομπρέλλα, και όταν πάθω πνευμονία να γράψω ένα δοκίμιο για τις αρνητικές συνέπειες της βροχής. Φυσικά μια λύση είναι να κάθεται κανείς μονίμως στο σπίτι του. Έτσι κάνει μια γιαγιά μου. Kαι η Ελλάδα το ίδιο πρέπει να κάνει. Γιατί να κάτσεις να σχεδιασεις και να παράγεις ανταγωνιστικά προϊόντα σαν τους κουτόφραγκους και να κουραστείς, ενώ μπορείς να λύσεις το πρόβλημα του εμπορικού ισοζυγίου με προστατευτικά μέτρα; Simple.
Αφού λοιπόν έχουμε αποδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας ανίκανοι να είμαστε μέλη της ευρωζώνης, πρέπει να φύγουμε. Κι ελπίζω η δική μας φυγή να μην έχει συνέπειες για άλλους λαούς.
Έχετε δίκιο. Εμείς δεν είμαστε ικανοί αλλά, οι Ιταλοί είναι! Δεν πάμε καλά
Θα προτιμούσα η διαφωνία να είναι με επιχειρήματα. Θεωρείς κάτι από όλα αυτά οτι δεν ισχύει; Οκ.
Θέσε τα επιχειρήματα σου και το συζητάμε. Προσωπικά αμφιβάλλω αν κατάλαβες καν τι λέει το κείμενο που έγραψα.
Γιατί οι κουτόφραγκοι και ειδικά οι συμμετέχοντες στην ευρωζώνη, που κάναν όλα αυτά τα ανδραγαθήματα της σχεδίασης και παραγωγής ανταγωνιστικών προϊόντων, κοντεύουν να βαρέσουν κανόνι όλοι μαζί byron? Και μη μου πεις πως τους “την έφερε” το 2% …
Γιατί, ακόμα και η φούσκα που δημιούργησαν για “να περνάμε καλά” έσκασε!
Για να είμαστε “μέλη της ευρωζώνης” χρειζόμαστε αξιοπρεπείς, περήφανους, μορφωμένους και αποφασισμένους πολιτικούς ηγέτες κι’ όχι τα ανθρωπάκια που βλέπουμε στα τηλεοπτικά τραπέζια των ευλογημένων υπηρετών του μαμημένου Συστήματος
@byron
Μήπως έκανα λάθος και δεν είσαι νεοφιλελεύθερος αλλά ουτοπιστής του μεγάλου σοσιαλιστικού παραδείσου; Συγγνώμη για το ειρωνικό αλλά με το σκεπτικό σου θα έπρεπε κάποιος να πατήσει το κόκκινο κουμπί να τελειώνουμε με την ανθρωπότητα.
Σε κάθε σχόλιο σου γράφεις ότι τα στραβά της Ελλάδας φταίνε κτλ κτλ κτλ. Υπάρχει καμία χώρα τέλεια, ιδανική που όλα να είναι τέλεια και να λειτουργούν τέλεια και να μην έχει κάτι στραβό; Δεν υπάρχει τέτοια χώρα μη το ψάχνεις, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Η μόνη διαφορά μας με τις G20 είναι ότι έχουν περισσότερο λίπος, πες από τους πολέμους, πες από τις Αποικίες, πες από τις βαμβακοφυτίες, έχουν μεγαλύτερη παρακαταθήκη και τα Ελλαττώματα είναι λιγότερο φανερά ενώ εξαγωράζουν τους μικρότερους. Ολά τα άλλα είναι υποκριτικά. Οπως ο κακός Σαντάμ κι ο καλός Μπους. χα χα χα χα
«Είναι ωραία τα νούμερα, δεν τα αμφισβητώ αλλά δεν αναφέρουν μια λεπτομέρεια. Τη δομή του χρέους. Τα χρέη που δημιουργούνταν εντός ευρωζώνης ήταν εξωτερικά ενώ τα δραχμικά ήταν ως επί το πλείστον εσωτερικά»
Tα νούμερα δεν είναι απλώς ωραία αλλά δυστυχώς και αμείλικτα και τραγικά. Το χρέος διογκώθηκε με το πέρασμα του χρόνου και έφτασε σε σημείο που δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί. Γιατί δεν έγινε αυτό νωρίτερα; Διότι ακόμη και οι πολιτικοί ογκόλιθοι όπως οι ΑΠ/ΚΜ που μάς κυβέρνησαν μετά την μεταπολίτευση, χρειαζόντουσαν κάποιες δεκαετίες για να φτάσουν το χρέος απο το 30% στο 100+% του ΑΕΠ.
Η χώρα αντιμετώπισε έντονο πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης σταμάτησε η ροή των δανεικών. Και προβλήματα είχαν εμφανιστεί ήδη από τη δεκαετία του 80, λόγου χάρη επί οικουμενικής Ζολώτα («βρέθηκα άθελα μου να κινδυνεύω να γίνω ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας» είχε πει), αλλά και νωρίτερα όταν πήραμε σταθεροποιητικό δάνειο από την ΕΟΚ το 1985 για να αποφύγουμε την κατάρρευση.
http://europeanbusinessreview.blogspot.com/2011/10/1985.html
Έχετε την άποψη ότι το εσωτερικό δραχμικό χρέος δεν ειναι τόσο κακό, γιατί το κράτος έχει τον «τρόπο» να το εξυπηρετεί. Δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε σε αυτό, οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα.
Για την Ιαπωνία ας είμαστε επιφυλακτικοί. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε».
Ή δεν καταλάβατε ή δεν θέλετε για κάποιο λόγο. Κανένα χρέος δεν είναι καλό. Δείχνει αδυναμία. Άλλο πράμα όμως να δανείζεσαι από τα παιδιά σου και άλλο από τις τράπεζες. Και τελικά τα θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα φαίνονταν και φαίνονται στο βιοτικό επίπεδο των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, μικροεπαγγελματιών, μισθωτών και συνταξιούχων του τότε και του τώρα. Αν εσείς ανήκετε σε μια κοινωνική τάξη ή επαγγελματική ομάδα που ευνοείται από την ευρωζώνη, αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Εφόσον διαβάζετε πίνακες και δείκτες, δείτε παρακαλώ τα χρέη των πιο αναπτυγμένων χωρών και προσπαθήστε να σκεφτείτε πέρα από την άποψη που έχετε σχηματίσει. Δείτε την κατάταξη και θυμηθείτε ποιοι μας κουνάν το δάχτυλο ως επικριτές μας. Από ‘κει και πέρα ας το αφήσουμε καλύτερα όπως σωστά λέτε. Η γνώση και η σκέψη είναι προσωπικό θέμα του καθενός, αλλά και υποχρέωσή του, αν θέλει να έχει αξιόπιστη άποψη ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να λύσει τα προβλήματά του ως άτομο και ως κοινωνία. Αλλιώς θα άγεται και θα φέρεται από τους τηλεπαπαγάλους.
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt
να επισημάνω πως:
1. ο πίνακας αναφέρεται στο άθροισμα του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Υπάρχουν κι άλλοι επίσημοι πίνακες αναλύσεις και βιβιογραφία.
2. Η Ελλάδα δεν έχει αθετήσει ποτέ πληρωμές εξωτερικού χρέους μετά τον Β’ΠΠ σε αντίθεση πχ με την άτεγκτη Γερμανία.
Καταρχήν ο πίνακας που παραθέτετε μας λέει τι χρωστάνε, αλλά δεν μας λέει τι ΤΟΥΣ χρωστάνε. Το θέμα μας όμως είναι η Ελλάδα.
Αφού λοιπόν επιμένετε στη συζήτηση περί δραχμικού εσωτερικού χρέους, το να δανείζεσαι από τα παιδιά σου και να μη μπορείς να πληρώσεις είναι… χειρότερο από το δανείζεσαι από τις τράπεζες. Εσείς ποιον προτιμάτε να μπουμπουνίσετε; Τα παιδιά σας; Το ελληνικό κράτος δανειζόταν εσωτερικά από ασφαλιστικά ταμεία (υποχρεωτικά μέσω ΤτΕ), ιδιώτες και ελληνικές τράπεζες. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου; Τα ταμεία έχασαν τα λεφτά τους, οι ιδιώτες ομολογιούχοι έχασαν τα λεφτά τους, οι μικρομέτοχοι των τραπεζών έχασαν τα λεφτά τους, και τέλος για να μη χάσουν και οι καταθέτες τα λεφτά τους, το κράτος θα αναγκαστεί να ανακεφαλοποιήσει ή/και να κρατικοποιήσει τις τράπεζες. Πλήρης καταστροφή δηλαδή, που έπληξε (και θα πλήξει) κυρίως τα χαμηλά στρώματα και φυσικά και τους συνταξιούχους. Μπορεί να πείτε ότι αν είχε δραχμές δεν θα γινόταν τίποτα από αυτά γιατί το κράτος διαρκώς θα τύπωνε και θα εξυπηρετούσε έτσι το εσωτερικό χρέος. Αλλά τα χαμηλά στρώματα θα κατέληγαν με χρήματα που θα είχαν ολοένα και χαμηλότερη αγοραστική αξία.
Η Ελλάδα αθέτησε πληρωμές εξωτερικού χρέους μόλις πριν λίγες μέρες, και το είχε ξανακάνει πριν το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως δεν ξέρω τι αποδεικνύει αυτό. Είμαστε στο Δημοτικό και απολογούμαστε στην κυρία για το ποιος τράβηξε πιο πολλές φορές την κοτσίδα της Μαρίας; Το θέμα μας ήταν αν χάθηκε την τελευταία δεκαετία ο έλεγχος των ελλειμμάτων, ενώ επί δραχμής η χώρα υποτίθεται ότι ουδέποτε αντιμετώπισε πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης. Ο έλεγχος λοιπόν χάθηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά την μεταπολίτευση, για λόγους που έχει αναλύσει πολλάκις ο ΚΚ στο blog και άπτονται του Cartoon Network.
Γιατί, μήπως γράφει τι χρωστάν στην Ελλάδα μήπως? Αλλά ξέχασα, ο ραγιάς μόνο χρωστάει και πληρώνει… Εξ ορισμού!
Η βασική συνιστώσα ελευθερίας και ανεξαρτησίας είναι το εθνικό νόμισμα. Αυτό το παραδέχονται και οι… φεντεραλιστές. Τώρα το αν κάνει κανείς σωστή ή όχι πολιτική είναι άλλο θέμα.
Μπορούμε να μιλάμε για ώρες για το νόμισμα.
Οι Έλληνες αποταμιευτές και ασφαλιστικά ταμεία δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν είχαμε εθνικό νόμισμα. Και ναι, θα ανακεφαλαιώνονταν από φρεσκοτυπωμένο αέρα. Ο πληθωρισμός θα ανέβαινε, όπως και τα επιτόκια οπότε δε θα φεύγαν και οι καταθέσεις στο εξωτερικό. Θα μέναν τα κεφάλαια για να εκμεταλλευτούν τα καταθετικά επιτόκια. Η αθέτηση πληρωμών θα μπορούσε να πλήξει στο εξωτερικό λόγω της στοιχειώδους οικονομικής ανεξαρτησίας που θα εξασφάλιζε το εθνικό νόμισμα. Απεναντίας θα εισέρχονταν κεφάλαια προς επένδυση λόγω υψηλών επιτοκίων. Η υποτίμηση θα έφερνε αύξηση παραγωγής για κάλυψη της εγχώριας κατανάλωσης σε πρώτη φάση και για εξαγωγές στη συνέχεια. Το κράτος θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει δημόσιες επενδύσεις που είναι αναγκαίες σε περιόδους κρίσης. Αντ’ αυτού έχουμε περικοπές 400 εκ € του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Με το ευρώ τα χαμηλά στρώματα ήδη αντιμετωπίζουν μηδενικό εισόδημα και ουρανομήκη ανεργία. Το χειρότερο είναι πως και αυτοί που εργάζονται ακόμα δεν μπορούν να έχουν τα βασικά.
‘Ηδη νιώθω ανόητος που επιχειρηματολογώ για αυτονόητα πράγματα. Σταματάω λοιπόν.
Διαβάστε αν θέλετε βιβλιογραφία περί ευρώ, όχι σημερινή για να μην θεωρηθεί γραμμένη από τους… κερδοσκόπους.
Κώστας Κόλμερ: Ευρώ, η γιγάντωση της ανεργίας, Κάκτος 2000. Η μεγαλειώδης απάτη του ευρώ, Λιβάνης 2004, όπου αναφέρονται οι απόψεις πολλών άλλων οικονομολόγων. Κώστας Λαπαβίτσας: Η Ευρωζώνη ανάμεσα στη λιτότητα και στην αθέτηση πληρωμών.
Και φυσικά δείτε την πραγματικότητα: Οι χώρες της ευρωζώνης απέκτησαν αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα εντός της ευρωζώνης προς όφελος συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομάδων (τράπεζες, πολυεθνικές, διαχειριστές κοινοτικών κονδυλίων, μεγαλοεισαγωγείς). Δε θα πω προς όφελος της Γερμανίας, γιατί παρά τα ωραία(?) νούμερά της, οι εργαζόμενοί της είδαν τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται στην τελευταία δεκαετία. Ήδη 7,5 εκ. γερμανοί εργάζονται σε minijobs με μισθούς 400€. Για αυτό σας είπα πριν ότι “Αν εσείς ανήκετε σε μια κοινωνική τάξη ή επαγγελματική ομάδα που ευνοείται από την ευρωζώνη, αυτό είναι άλλο ζήτημα.”
«Είναι ωραία τα νούμερα, δεν τα αμφισβητώ αλλά δεν αναφέρουν μια λεπτομέρεια. Τη δομή του χρέους. Τα χρέη που δημιουργούνταν εντός ευρωζώνης ήταν εξωτερικά ενώ τα δραχμικά ήταν ως επί το πλείστον εσωτερικά»
Tα νούμερα δεν είναι απλώς ωραία αλλά δυστυχώς και αμείλικτα και τραγικά. Το χρέος διογκώθηκε με το πέρασμα του χρόνου και έφτασε σε σημείο που δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί. Γιατί δεν έγινε αυτό νωρίτερα; Διότι ακόμη και οι πολιτικοί ογκόλιθοι όπως οι ΑΠ/ΚΜ που μάς κυβέρνησαν μετά την μεταπολίτευση, χρειαζόντουσαν κάποιες δεκαετίες για να φτάσουν το χρέος απο το 30% στο 100+% του ΑΕΠ.
Η χώρα δεν αντιμετώπισε τόσο έντονο πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης νωρίτερα γιατί υπήρχαν ακόμη δανεικά. Όταν σταμάτησε η ροή των δανεικών εμφανίστηκε και το πρόβλημα επιβίωσης. Και προβλήματα είχαν εμφανιστεί ήδη από τη δεκαετία του 80, λόγου χάρη επί οικουμενικής Ζολώτα («βρέθηκα άθελα μου να κινδυνεύω να γίνω ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας» είχε πει), αλλά και νωρίτερα όταν πήραμε σταθεροποιητικό δάνειο από την ΕΟΚ το 1985 για να αποφύγουμε την κατάρρευση.
http://europeanbusinessreview.blogspot.com/2011/10/1985.html
Για την Ιαπωνία ας είμαστε επιφυλακτικοί. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε».
Το σύστημα των (συνεχών) υποτιμήσεων και των υψηλών δημοσίων δαπανών με δανεικά εφαρμόστηκε την δεκαετία του 80 από τον «μέγα» καθηγητή οικονομολόγο Ανδρέα Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1985 η χώρα αναγκάστηκε να δανειστεί από την ΕΟΚ για να μην καταρρεύσει, το 1990 ξανά χρειάστηκε δανεισμό κλπ. Τα μεγάλα χρέη που προκάλεσε εκείνη η περίοδος τα πληρώνουμε σήμερα. Η υποχρεωτική επένδυση των αποθεματικών των ταμείων σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, με θύματα τους συνταξιούχους, είναι μέρος του ίδιου μοντέλου.
Η κρατικοδίαιτη ανάπτυξη του ΠΔΕ, θα μπορούσε να είναι χρήσιμο εργαλείο, αλλά στην Ελλάδα φαίνεται να έχει βραχυπρόθεσμα μόνο αποτελέσματα (τελειώνει το ΠΔΕ -> τελειώνει και η ανάπτυξη). Σίγουρα όμως έχει ένα μακροπρόθεμο αποτέλεσμα, την ανάπτυξη των «διαπλεκόμενων» και τη διασπάθηση του δημόσιου χρήματος…