του Σωκράτη Παπαχατζή
Το πολιτισμικό επίπεδο μιας χώρας μπορεί να γίνει αντιληπτό από διάφορους “δείκτες”. Ως προς τα μουσικά πχ., δεν είναι τυχαίο, σε μια χώρα που κυβερνούν Τσίπρες και Καμμένοι, δεσπόζουσες φυσιογνωμίες του “ποιοτικού τραγουδιού” να είναι οι κ.κ. Μαραβέγιας, Μουζουράκης.
Αδιάψευστος δείκτης είναι και τα βιβλία που [δεν] κυκλοφορούν σ΄αυτήν. Στην Ελλάδα του 2019 υπάρχουν ελάχιστα βιβλία εμπεριστατωμένης κριτικής της νέας τεχνολογίας, της διαδικτυακής κουλτούρας και των επιδράσεών τους στην κοινωνία. Ανάμεσά τους, όπως η μύγα μέσα στο γάλα, ξεχωρίζει η “Τεχνοφεουδαρχία” του Θεφάνη Ράπτη. Όσο για ξένα βιβλία επί του θέματος…ο άνθρωπος που περνά την πύλη ελληνικού βιβιοπωλείου, θα πρέπει να ξεχάσει κάθε ελπίδα να αντικρύσει ονόματα όπως του Nicholas Carr, του Andrew Keen ή του Jaron Lanier. Τυχαίνει να γνωρίζω σωρία τίτλων που έχουν προταθεί σε εκδοτικούς οίκους – κάποιοι από εμένα τον ίδιο. Ανταπόκριση; καμία – πράγμα αναμενόμενο, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και της χουάτς απ παρέας.
Η ίδια ένδεια βεβαίως, στο “αντιρατσιστικό” κρατίδιό μας, και ως προς ξένα βιβλία για το μεταναστευτικό, ε … συγνώμη, το προσφυγικό, οι μαρτυρίες – αναλύσεις των οποίων θα ήταν χρήσιμες, μια και αναφέρονται στο δικό μας μέλλον. Όπως το γλαφυρό, εμπεριστατωμένο “While Europe Slept” του συγγραφέα και gay ακτιβιστή Bruce Bawer ή το “No Go Zones: How Sharia Law Is Coming to a Neighborhood Near You” του Raheem Kassam, διευθυντή μέχρι πέρσι του βρετανικού τμήματος του Breitbart News.
“Απόλυτο” must-read ανάμεσά τους, το “The Strange Death Of Europe” του δημοσιογράφου Douglas Murray, το οποίο, τσεκάροντας τελευταία στιγμή, είδα ότι…μόλις κυκλοφόρησε και εδώ [Μάρτιος ’19] με τίτλο “Η Ευρώπη Αυτοκτονεί”. Έχω την αγγλική έκδοση και θα το χαρακτήριζα από κάθε πλευρά μνημειώδες. Προτείνω να το διαβάσετε εγκαίρως – κάτι μου λέει ότι δεν θα αργήσει, ως δια μαγείας, να “εξαντληθεί”.
RSS - Posts
One comment
Παίρνοντας υπόψιν έναν «εγγράμματο» επί του στρατηγικού σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ, τον Καρανίκα, που όταν εμείς «χάναμε» τον καιρό μας στα πανεπιστήμια της Ευρώπης διαβάζοντας τους 4Τ και το Marie Claire, αυτός είχε κατορθώσει να διαβάσει και τον Pascal και τον Bruckner, παίρνοντας υπόψιν, λοιπόν, αυτόν τον «εγγράμματο» του ΣΥΡΙΖΑ, που κατόρθωσε να επιτύχει τη σχάση του ατόμου ενός συγγραφέα, θα ήθελα να σας μεταφέρω από αυτόν τον συγγραφέα, τον Pascal Bruckner, πριν υποστεί αυτή τη φιλοσοφική και ευτυχώς όχι πυρηνική σχάση, ένα απόσπασμα για τα βιβλία από το «Un bon fils» του 2014:
«Les livres m’ont sauvé du désespoir, de la bêtise, de la lâcheté, de l’ennui. Les grands textes nous hissent au-dessus de nous-mêmes, nous élargissent aux dimensions d’une république de l’esprit. Entrer en eux, c’est comme aborder la haute mer ou décortiquer un mécanisme d’horlogerie extrêmement sophistiqué.
(Τα βιβλία μ’ έσωσαν από την απελπισία, την ηλιθιότητα, τη δειλία, την πλήξη. Τα μεγάλα κείμενα μας εξυψώνουν πάνω από εμάς τους ίδιους, μας διευρύνουν τις διαστάσεις μιας δημοκρατίας του πνεύματος. Μπαίνοντας σ’ αυτά είναι σαν να προσεγγίζουμε την ανοιχτή θάλασσα ή σαν να αποκαλύπτουμε έναν εξαιρετικά εξελιγμένο μηχανισμό ωρολογοποιΐας).
Αν είχαν διαβάσει, τουλάχιστον, προσεκτικά τον Pascal Bruckner, θα είχαν απαλλάξει τον τόπο μας από την απελπισία, την ηλιθιότητα, τη δειλία και την πλήξη ή θα είχαν ανακαλύψει τις πραγματικές διαστάσεις της δημοκρατίας του πνεύματος, που δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία της αθλιότητας, που καθημερινά ευαγγελίζονται και το μόνο που τους αποκαλύπτει είναι οι εξαιρετικά εξελιγμένοι μηχανισμοί της κυβερνητικής καρεκλοποιΐας.