Την Κυριακή στις 9-1-2011, είχα την τύχη αλλά και την τιμή, να γνωρίσω έναν νεαρό. Τον Παναγιώτη Κυριλή.
Εκείνο το πρωί, βρισκόμουν στην Αερολέσχη Δεκελείας στο αεροδρόμιο του Τατοίου, προγραμματισμένος να πετάξω εκπαίδευση κάποιον μαθητή και μετά μια έξοδο ακόμα, για site seeing. Στο εντευκτήριο της λέσχης μας λοιπόν,με περίμενε μια τριμελής οικογένεια. Ο κος Κων/νος Κυριλής, η σύζυγος του και ο νεαρός Παναγιώτης.
Ένας 13χρονος νεαρός, ο οποίος μου έδινε να καταλάβω, πόσο μεγάλη επιθυμία είχε να πετάξει. Είχε βλέμμα κοφτερό, ανυπόμονο, μα και αγνό. Το πρόσωπο του έλαμπε. Στην αρχή σάστισα για λίγο, γιατί αναρωτιόμουν ποιος θα έκανε την πτήση μαζί μου στο διθέσιο ελικόπτερο Robinson 22 με callsign SX-HCQ. Δεν άργησα να το καταλάβω. Αφού συστηθήκαμε, ο πατέρας του μου λέει:” Χρήστο είναι κάτι που μας το ζητάει καιρό. Μια βόλτα με ελικόπτερο. Δεν μπορούσαμε, αλλά ούτε και θέλαμε να του το αρνηθούμε. Δικός σου λοιπόν”.
Μετά από ένα σύντομο briefing και κάποιες λεπτομέρειες, βρισκόμαστε στο ελικόπτερο έτοιμοι να απογειωθούμε. Οι γονείς του μας παρακολουθούν από ασφαλή απόσταση και αποθανατίζουν τον Παναγιώτη στην “παρθενική” του πτήση.
Take off στις 12:00, και το ταξίδι του νεαρού ξεκινάει. Σε όλη την διαδρομή με ρωτούσε διάφορα ‘αεροπορικά’, αφού συγχρόνως απολάμβανε ότι το όνειρο του, έγινε πραγματικότητα. Πετάξαμε πάνω από την λίμνη του Μαραθώνα, την Μαλακάσα και τον Ωρωπό. H συμμετοχή του στην πτήση, μεγάλη. Κρατούσε μαζί μου κυκλικό και σύνθετο.
Landing στις 13:00.
O Παναγιώτης ενθουσιασμένος, χωρίς ίχνος φόβου.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου έναν νεαρό απόλυτα συνειδητοποιημένο για αυτό που είχε ζητήσει από τους γονείς του. Ο Παναγιώτης, καιρό τώρα, είχε ακούσει το κάλεσμα του ‘αέρα’.
Μακάρι το χόμπι του να είναι αυτό. Μακάρι η επαγγελματική του επιλογή να είναι αυτή. Αν τα συνδυάσει κιόλας, θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Αυτά τα παιδιά θέλει η Αεροπορία ή Αεροπλοΐα. Πολεμική ή Πολιτική.
Ένας φίλος μου, μου έχει ευχηθεί : “Μακάρι να πετάς, πιο πολύ από όσο περπατάς“. Στο εύχομαι και εγώ με την σειρά μου αυτό Παναγιώτη. Να ξέρεις ότι εγώ απόλαυσα την πτήση μαζί σου, πιο πολύ από σένα. Θα είσαι για μένα πηγή έμπνευσης και αισιοδοξίας. Σε ευχαριστώ.
Ο Θεός να σε έχει πάντα καλά.
Κυβ. Χρήστος Γεωργόπουλος
Εκπαιδευτής Ελικοπτέρων
RSS - Posts
9 Comments
Τώρα εγώ γιατί συγκινούμαι μ αυτά δεν τό χω καταλάβει ποτέ.
Διάβασα το σχόλιο του Χρήστου στο http://www.greekhelicopters.gr/ και το αναδημοσιεύω πρώτα για να πω “μπράβο” στους γονείς που έδωσαν στον Παναγιώτη την ευκαιρία και μετά για να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια!
Σήμερα ή αύριο θα γράψω ένα μεγάλο σχόλιο για την χαμένη τιμή του Αεραθλητισμού και της Γενικής Αεροπορίας που, εκτός από τα παχύδερμα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κινδυνεύουν και από τους κανονισμούς “ασφαλείας” του 3ου Ράιχ…
Θα πείτε τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Θα απαντήσω λέγοντας ότι τα γράφω, χωρίς αποτέλεσμα, 40 χρόνια τώρα
Πολύ σωστά κ.Κωστα….Μπραβο σε αυτούς τους ανθρώπους που στήριξαν το παιδί τους στην επιθυμία του και δεν το αποθάρρυναν λόγω ”κινδύνου”….Θυμάμαι την δική μου αντίστοιχη περίπτωση πριν απο 10 χρόνια όταν στην ηλικία των 14 περιπου,ανακοίνωσα στην μητερα μου οτι θέλω να ασχοληθώ με τις αυτόνομες καταδύσεις….Μόνο τα κλάμματα που δεν έβαλε!Εστω και στα κρυφά-με πλαστη υπογραφή-τα καταφερα και πλέον μετα απο 300 περίπου βουτιές ετοιμάζομαι για το πτυχίο του εκπαιδευτή….Μην σκοτώνεται αβασάνηστα τα όνειρα των παιδιών σας-οποια κι αν είναι αυτά…Καλές προσγειώσεις σε όλους!
Αχ Κε Καββαθά. Τα περισσότερα αγοράκια σήμερα είναι ευνουχισμένα από την υπερπροστασία.
Όχι αυτοκίνητα και μηχανές δεν ξέρουν να οδηγήσουν, όχι ανεμοπλάνα δεν τα αφήνει η μαμάκα και ο μπαμπάκας να πιλοτάρουν, αλλά ούτε γκόμενα δεν μπορούν ρίξουν πλέον…..
Ξέρετε το ανέκδοτο με τον Μπούλη που επιστρέφει σπίτι “μαύρος” στο ξύλο και ο μπαμπάς τον ρωτάει ποιος τον μαύρισε και….
Οχι δεν το ξέρω. Μας το λέτε παρακαλώ?
…Δεν μπορώ. Δεν είναι πολιτικά ορθό να λες ανέκδοτα για gay
κ. Καββαθά να σας θυμίσω μια αγαπημένη σας φράση “υπάρχει και η άλλη Ελλάδα”, μην ξεχνιόμαστε…
Συμφωνώ αγαπητοί, ότι τα παιδικά όνειρα μπορεί να αποτελέσουν το φάρο που θα κατευθύνει τη ζωή τών νέων, αρκεί οι γονείς να έχουν ανοικτά μάτια, αυτιά και (το κυριότερο) μυαλά.
Κι εγώ με τη σειρά μου γράφτηκα στην ΑΝΛΑ το 1988 (πως περνούν τα χρόνια, έ?), παρ’ όλη την κάθετη αντίδραση των γονιών μου. Το προηγούμενο βράδυ πριν κάθε πτήση μου, πρακτικά έμενα άϋπνος από τον ενθουσιαμό και την προσμονή. Ομως σχεδόν κάθε φορά που ξεκινούσα το πρωϊ του Σαββάτου για να ανεβώ με το λεωφορείο στο Τατόϊ (υποθέτω με την ίδια λάμψη στα μάτια που αναφέρει και ο Κος Γεωργόπουλος), με συνόδευαν τα δάκρυα της μητέρας μου (ωραία ψυχολογική προετοιμασία για μαθητευόμενο χειριστή, έτσι?).
Παρ’ όλα αυτά επέμεινα, έκλεισα τα αυτιά μου στους θρήνους για τα “αεροπλάνα που πέφτουν” και συνεχίζω ακόμα να πετάω όταν βρίσκω χρόνο.
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΧΑΙΡΟΜΑΙ!
Γι αυτό θέλω να πω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στους γονείς του (τυχερού αυτού) νέου και να του ευχηθώ καλές πτήσεις και ασφαλείς προσγειώσεις.