Ημερομηνία: (21-07-2008)
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να γράφεις σε μία εφημερίδα άρθρα σε …συνέχειες κι’ αυτό γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να επαναλάβεις το ανάγνωσμα που πολλές φορές ανάφερα σ’ αυτή τη στήλη, τον Εφέ του Αϊδινίου ο οποίος εφές ήταν ένα είδος «Λάμψης» της δεκαετίας του ’50 (τόσο παλιό απροχώρητο ς). Να όμως που η πρακτική καθίσταται απαραίτητη αφού πάνω απ’ το κεφάλι μου στέκει βαρύ το Black Diamond το οποίο δεν επιτρέπει να γράψω πάνω από 400 λέξεις. Αν θυμάστε λοιπόν ανάφερα μερικές από τις αιτίες που στο «Επί Παντός» δεν «γράφω γι’ αυτοκίνητα» παρ’ όλο που από αυτά ζω σαν εκδότης του περιοδικού 4ΤΡΟΧΟΙ. Συνεχίζω με μερικές ακόμα.
Όταν ήμουν μικρός είχα κι’ εγώ ένα όνειρο: να σπουδάσω μηχανικός για να μπορώ κάποια μέρα να κινητήρες και αυτοκίνητα αγώνων σαν αυτά που έβλεπα στα αυτοκινητιστικά περιοδικά που αγόραζα, με το χαρτζιλίκι των 2 δραχμών που μου έδινε (την εβδομάδα) ο μακαρίτης ο πατέρας μου. Καθισμένος στα σκαλάκια των σπιτιών του Κυνοσάργους και του Μετς ονειρευόμουν μαζί με άλλα πεινασμένα παιδιά πως, κάποια μέρα στις βιτρίνες της Λ. Συγγρού θα βλέπαμε, εκτός από Morris, Lancia, DKW, Mercedes ή Ford αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες που θα είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί στην Ελλάδα. Τέτοια μυαλά κουβαλούσαμε, τέτοια όνειρα κάναμε. Χρειάστηκε να περάσουν 50 χρόνια για να καταλάβω/καταλάβουμε πως, τα όνειρά μας όχι μόνο δεν έγιναν πραγματικότητα αλλά, άτομα που σήμερα διατηρούν παχυλούς λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους, φρόντισαν να τα εμποδίσουν, απαξιώσουν ακόμα και γελοιοποιήσουν. Για παράδειγμα, κάθε φορά για που, οι 4ΤΡΟΧΟΙ προκήρυσσαν διαγωνισμό για τη σχεδίαση και τη κατασκευή ενός, έστω και κατά 50% «ελληνικού» αυτοκινήτου ή δικύκλου, «έτρωγαν πόρτα» από υπουργούς, γενικούς γραμματείς και λοιπούς φαρισαίους για να μην αναφερθώ στις ενωμένες δυνάμεις της αγοράς που γελούσαν από ειρωνικά έως σαρδόνια. Το αποτέλεσμα ήταν πως όλες οι προσπάθειες, από το «Ελληνικόν Μηχανοποίον και Ναυπηγείον Βασιλειάδη», που ιδρύθηκε το 1859 και κατασκεύαζε «ατμομηχανές και ατμολέβητες πάσης δυνάμεως», την «εθνική βιομηχανία ΑΘΗΝΑ» που έφτιαχνε (το 1934) «καταβρεκτήρες και πυροσβεστικές δια Δήμους και Κοινότητες» μέχρι τη ΝΑΜΚΟ, την Αυτοκινητοβιομηχανία Ελλάδος, την Automeccanica και την ΤΕΟΚΑΡ (και άλλες 200 που, αν ενδιαφέρεστε μπορείτε να βρείτε στην μνημειώδη έκδοση των 330 σελίδων“ Made in Greece” των Λάμπρου Σκάρτση και Γιώργου Αβραμίδη, Εκδόσεις Typorama 2003), οδηγήθηκαν στο κλείσιμο και στην οικονομική καταστροφή από ενέργειες συγκεκριμένων ανθρώπων και συμφερόντων και από τη «πολιτική» που ακολούθησαν (και ακολουθούν;) οι κρατικές τράπεζες οι οποίες ελέγχονταν (και ελέγχονται;) από ορδές κομματικών εγκάθετων που έπαιρναν τις εντολές τους από την Ελβετία ή τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους.
Για περισσότερα από 30 χρόνια, παρασυρμένος από τους αγώνες και το νέον του πράγματος, με τα κείμενα και τις εκπομπές σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις προσπαθούσα να κάνω τους «αρμόδιους» να πιστέψουν στο ίδιο όνειρο. Το αποτέλεσμα ήταν να με …απολύσουν (από κρατικά ραδιόφωνα και τηλεόραση) όταν είπα αυτά που διαβάζετε ή να με χαρακτηρίσουν «γραφικό» όταν, μαζί με τους παλιούς μου συνεργάτες περιφερόμουν από γραφείο σε γραφείο (υπουργού) κουβαλώντας τα σχέδια για κάποιο ελληνικό ταξί ή αυτοκίνητο πόλης, κάποια μοτοσικλέτα για το ΕΚΑΒ ή κάποιο πολυμορφικό που θα μπορούσε να κατασκευαστεί από μία ενισχυμένη ελληνική βιοτεχνία (ο Γιώργος Μιχαήλ θυμάται τον υπουργό Βιομηχανίας που μας διάβασε ποιήματά του αφού πρώτα μας είπε πως «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα».
Τα χρόνια πέρασαν, οι άνθρωποι που έδωσαν τον αγώνα τον καλό πέθαναν (από καρδιακές προσβολές), τα εργοστάσια έκλεισαν, οι αγώνες απαξιώθηκαν, η πίστα περιμένει τον κ. Σουφλιά και τους «αγανακτισμένους» κατοίκους του Ελληνικού να τελειώσουν τα σχέδιά τους για μπετά και πανωσηκώματα και οι πόλεις γέμισαν με τύπους που οδηγούν «τζιπάρες» made in Germany, Sweden, Japan, Taiwan, Tailand, Malaysia, India μπορεί και Tatzikistan, Hindustan, Albanistan, Fyromistan κι’ αν όχι όλοι αυτοί, σίγουρα Τουρκία, Αίγυπτος, Ρουμανία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και τελειωμό δεν έχει.
Και τι σε νοιάζει εσένα ρε Καββαθά θα πείτε. Λόγω επαγγέλματος κάθε μέρα οδηγείς κι’ ένα διαφορετικό αυτοκίνητο.
Μα, δεν πρόκειται για ’μένα. Για τα όνειρα που έχουν οι νέοι πρόκειται αλλά που να το καταλάβουν οι υπουργοί του τώρα, του χτες και του προχτές που είναι απασχολημένοι με τα σκάνδαλα για τα TOR M1, τα ΙΚΑ, τη ΜΕΒΓΑΛ, την ΠΥΡΚΑΛ και σε κάθε τι που λήγει σε «ΑΛ» και «ΜΑΛ» και «ΚΑ».
Τώρα, αν κάποιος θέλει να κεντήσουμε με αυτοκίνητα οι 4ΤΡΟΧΟΙ, οι συνεργάτες μου και εγώ προσωπικά είμαστε στη διάθεσή του μόνο που αυτό πρέπει να γίνει σε καμιά πίστα ή ειδική διαδρομή. Στο Κολωνάκι αποκλείεται._Κ.Κ.
RSS - Posts
